Στα Τρίκαλα απόψε αυτοσχεδιάζουμε...

Άκουσον άκουσον. Έχουμε εναλλακτική σκηνή στα Τρίκαλα. Και όχι ό,τι κι ότι, αλλά πολύ προωθημένη και απαιτητική.

Σε έναν σχετικά καινούριο χώρο ο οποίος λέγεται Greenbridge και είναι ακριβώς απέναντι από το παλιό μου σπίτι στα μαγευτικά Τρίκαλα στην οδό Φιλίππου, συμβαίνουν πράγματα πρωτάκουστα και παντελώς αναπάντεχα που δύσκολα θα παρακολουθήσει κανείς ακόμα και στην πρωτεύουσα. Μερικά από αυτά είναι συναυλίες και performance ελεύθερου αυτοσχεδιασμού.

Στις 2 του Απρίλη παρακολούθησα με μεγάλη χαρά ένα τέτοιο λάιβ από τον πολύ καλό Κορεάτη αυτοσχεδιαστή Jung-Jae Kim που παίζει σαξόφωνο σε μια σύμπραξη με τον καταπληκτικό ηθοποιό (ίσως έναν από τους καλύτερους αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα) ο οποίος ζει και δουλεύει στα Τρίκαλα (και αλλού), Βασίλη Νανάκη.

Η κατάσταση ήταν εντελώς αυτοσχέδια από όλες τις απόψεις, μιας και οι δύο δεν γνωρίζονταν και ουσιαστικά τους ζητήθηκε από τη διεύθυνση να κάνουν κάτι μαζί.

Σαφώς και είναι καλό να μαθαίνουν σιγά σιγά οι αυτοσχεδιαστές ο ένας τον άλλον μέσα από την δουλειά και την τριβή μεταξύ τους και να ανακαλύπτουν με τον καιρό τις ειδικές, μοναδικές δυνατότητες που οι ιδιοσυγκρασίες τους μπορούν να δημιουργήσουν, αλλά τα κότσια και η ικανότητα φαίνονται ουσιαστικά σε τέτοιες φάσεις όπως τούτη όπου πρέπει να ανακαλύψουν πολλά από το μηδέν για πρώτη φορά την ώρα της performance.

Έτσι κάναν οι κύριοι εδώ. Είπαν δυο κουβέντες λίγο πιο πριν με κουτσοαγγλικά που μισοκαταλάβαιναν και αμέσως μπήκαν στο ψητό. Μπορεί αυτό να ακούγεται περίεργο σε πολλούς ή και ύποπτο από την άποψη ότι μπορεί και να μην εμπνέει εμπιστοσύνη σε σχέση με την ποιότητα του αποτελέσματος. Όμως για τους καλούς αυτοσχεδιαστές είναι κοινός τόπος. Το κυνηγούν και το επιδιώκουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.

Σε τούτη την περίσταση δημιουργήθηκε ένας χώρος, κάτι σαν αυτοσχέδια πίστα, ένας κύκλος οριοθετημένος, όπου οι δυο τους λειτούργησαν, κάπως σαν να λάβαινε χώρα ένα ειδικό τελετουργικό αυτοπροστασίας όπου εκεί μέσα (στον κύκλο) τίποτα δεν μπορούσε να παρεισφρήσει. Ο Νανάκης έριξε μέσα σε αυτόν τον κύκλο και ταλκ για να δυναμώσει αυτή την εντύπωση, διαφοροποιώντας για τα καλά τον χώρο αυτό από το περιβάλλον του.

Μέσα εκεί λοιπόν άρχισαν οι μικροκινήσεις και των δύο, αραιοί ήχοι, λεπτοί από το σαξόφωνο, αργές κινήσεις και ψύχραιμες από τον ηθοποιό-χορευτή, όπου και οι δύο έδιναν βήμα με κάθε τους νύξη πράξης στον άλλο. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κράτησε γιατί δεν μπορούσα να υπολογίσω με τίποτα αν ήταν λίγο ή πολύ. Έτσι είναι. Ο χρόνος σβήνει με αυτά τα πράγματα.

Οι σαξοφωνισμοί του Kim δεν είναι οι συνηθισμένοι που αναγνωρίζουμε στην τζαζ, τουλάχιστον όχι εδώ. Μιλάμε για απόλυτη αφαίρεση και πρακτικά και εννοιολογικά. Ο ήχος μεταλλάσσεται, πολλές φορές γίνεται και μετάπραξη όπως θα έλεγε και ο Γιάννης Χρήστου, δηλαδή ακούγεται εντελώς σαν κάτι άλλο πέρα από την τυπική χρήση του οργάνου. Ας πούμε μερικές φορές ακούγονταν μόνο τα πλήκτρα του σαξοφώνου έτσι όπως τα χτυπούσε σαν κρουστά.

Οι Άπω Ανατολίτες (αν είναι πολύ καλοί μουσικοί) πάντα κουβαλάνε αυτήν την αφηρημένη ποιητική εκείνης της περιοχής της υφηλίου, ότι κι αν παίζουν. Και ο πολύ έμπειρος Νανάκης ο οποίος γνωρίζει ποιο είναι το απαραίτητο και το ουσιαστικό, μπόρεσε φυσικά και άμεσα να λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο ,σαν να ήταν κι αυτός από κείνα τα πέρατα. Έμοιαζε σε στιγμές σαν εκείνα τα φάσματα που ζωγραφίζουν οι Ιάπωνες ή σαν χορευτής butoh που ελίσσεται αργά και σίγουρα σαν στοιχειό της φύσης. Μερικές φορές μιλούσε κιόλας. Έβγαζε μαγικούς στίχους και τους πασπάλιζε με την ταλκ που είχε στα χέρια και αυτοί μετά πετούσαν στον αέρα γύρω του.

Κάποια στιγμή ολοκλήρωσαν και εμείς ήμασταν οι τυχεροί που τους είδαμε και τους ακούσαμε.

(Οι φωτογραφίες είναι της Linda Dobke)