Καλλιόπη Μητροπούλου & Νίκος Βελιώτης
Συμμαχία τσέλου και βιολιού επί σκηνής, με διαμεσολαβητή τα ηλεκτρονικά. Του Νικόλα Μαλεβίτση
Το τελευταίο δίμηνο η Submersion έστησε 2-3 συναυλίες για να προωθήσει όχι μόνο τη δουλειά της εταιρείας και καλλιτέχνες της, αλλά και 2-3 πρόσφατες κυκλοφορίες, όπως η κασσέτα της Μυρσίνης Κάλλε και ο δίσκος ‘Between’ της Καλλιόπης Μητροπούλου.
Η αρχή έγινε με ένα διήμερο στο Κ.Ε.Τ. στην Αθήνα (μπορείτε να διαβάσετε το σχετικό άρθρο εδώ) και ακολούθησε η παρουσίαση της κασέτας της Μυρσίνης Κάλλε σε μια αξέχαστη συναυλία με τους As Never Before στον Ορατό (θα επανέλθω σύντομα για αυτή τη βραδιά) και πριν από λίγες ημέρες, την Παρασκευή 13/6 έγινε η παρουσίαση του ‘Between’ στον φιλόξενο χώρο του Ύδρο, ένα αγαπημένο σημείο (μπαρ, με χώρο για εκθέσεις όπου ενίοτε γίνονται και τρομερές συναυλίες) στη Λεωφόρο Νίκης κοντά στο λιμάνι.
Τη δουλειά της Καλλιόπης δεν τη γνώριζα. Είχα μόνο λίγες πληροφορίες. Έτσι η συναυλία κυριολεκτικά λειτούργησε ως η πρώτη μου εισαγωγή στο έργο της.
Εξελίχθηκε σε μια μαγευτική βραδιά με τους ονειρικούς ηλεκτρονικούς ποπ ήχους της Καλλιόπης (βιολί, φωνή, ηλεκτρονικά) μαζί με τον Νίκο Βελιώτη (τσέλο, ηλεκτρονικά), ο οποίος έχει το μερίδιο του στην ενορχήστρωση του δίσκου. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τη δομή των κομματιών, αν και βέβαια δεν θα έπρεπε, καθώς και οι δυο τους έχουν σπουδές κλασικής μουσικής, οπότε δεν είναι να απορεί κανείς για τόσο όμορφα δομημένα κομμάτια.
Αυτό που σε τράβαγε στον ήχο τους και κρατούσε την προσοχή αμείωτη δεν ήταν μόνο η ροή των κομματιών και το πόσο δεμένα έπαιζε το ντουέτο, αλλά επίσης και ο τρόπος που ήξεραν να χειρίζονται τις εναλλαγές των κομματιών καθώς και πόσο εύστοχα η Καλλιόπη, ανάμεσα σε κομμάτια, έλεγε είτε μικρές ιστορίες ή έκανε κάποια αναφορά. Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ όπως προανέφερα αυτό το παιχνίδι με τη διαφοροποίηση του ήχου και την εναλλαγή στο ύφος των κομματιών όπως π.χ. το ‘40 τετραγωνικά’ (το κομμάτι που κλείνει το ‘Between’) και τέλος η 'ποπ' διασκευή του '(Ασφαλώς και δεν) πρέπει' του Άκη Πάνου. Επίσης η δυνατή σκηνική παρουσία των παιδιών ήταν πραγματικά γοητευτική, όχι μόνο η άνεση στο παίξιμο αλλά και ο τρόπος που χειρίζονταν τη ροή της συναυλίας.
Κατά τη γνώμη μου ήταν μια από τις πιο ωραίες συναυλίες που παρουσιάστηκαν τον τελευταίο καιρό στην πόλη και ανέβασε τον πήχη των προσδοκιών μας, τόσο από τους καλλιτέχνες (Καλλιόπη Μητροπούλου, Νίκος Βελιώτης) όσο και για τις μελλοντικές κινήσεις της Submersion.
Όπου σας δοθεί η ευκαιρία να τους δείτε ζωντανά μην την χάσετε, αλλά έως τότε μπορείτε να ακούτε το Between και τους ονερικούς του ήχους εδώ.