All that epic Jazz

«Καταραμένα ακουστικά/δεν θέλω πια να ακούω jazz/είμαι απ’ την Τρίπολη». Μας είπε κάποτε ο Τζίμης Πανούσης. Σχεδόν τον πιστέψαμε. Την επόμενη μέρα μας είπε βέβαια κάτι για τους Εβραίους και τις αδερφές των media και σαν να κάναμε λίγο πίσω, συνεχίζοντας να ακούμε jazz κατά το δοκούν και συμφέρον του καθενός από εμάς.

Η μεγαλύτερη μπαρούφα που μπορείς να πεις φεύγοντας από το live του Kamasi Washington και με την συναίσθηση περί του ότι ούτε πολλά πολλά έχεις με τη jazz, ούτε πολύ πολύ πήρες πρέφα το τι έγινε και τι δεν έγινε, είναι κάτι του στυλ «ναι, αλλά τεράστιος μουσικός» κλπ αοριστολογίες. Το ΠΑΣΟΚ το punk τέλος πάντων ήρθε για να μας διδάξει ότι οι κάθε λογής τεράστιοι μουσικοί περισσότερο αφαιρούν, παρά προσθέτουν στη σχέση μας με τη μουσική, όταν η δική τους σχέση ψυχορραγεί σε κάθε επόμενη επίδειξη των ικανοτήτων τους.

Ο Kamasi Washington δεν ήταν όσο εντυπωσιακός θα μπορούσε να περιμένει κανείς τουλάχιστον ως προς το ότι η επιβολή που έχει το The Epic ως άλμπουμ απέναντι και στον ακροατή με τις πιο σκληρές αντοχές, δεν μεταφέρθηκε επί σκηνής παρά μόνο σε ελάχιστες στιγμές (σε ποιες δεν ξέρω). Οι δύο ντράμερ δεν πρόσθεσαν τίποτε παραπάνω από λίγο όγκο στον ήχο, χωρίς τον οποίο θα μπορούσαμε να ζήσουμε το όλον δίωρο εξίσου άνετα, η κυρία στα φωνητικά ήταν αναίμακτη, παρότι χτυπιόταν και προσευχόταν ακόμη και όταν δεν υπήρχε μουσική γύρω της. Από εκεί και πέρα τα πάντα κινήθηκαν όντως γύρω από τον Kamasi, ακόμη και όταν στη σκηνή βρέθηκε ο πατέρας του, δηλαδή «ο άνθρωπος που μου έμαθε τα πάντα». Λογικό και αναμενόμενο, αλλά έχω την αίσθηση ότι και ο ίδιος δεν είναι ακόμη έτοιμος για κάτι τέτοιο.

Υπήρξε ένα δεκάλεπτο γεμάτο από μπασογραμμές και άλλο ένα (ίσως και περισσότερο) γεμάτο από drum solos. To κοινό ανταποκρίθηκε κυρίως στο τέλος κάθε τραγουδιού, με ενθουσιασμό μάλλον παράταιρο σε σχέση με την διακριτική αδιαφορία με την οποία το μεγαλύτερο μέρος του αντιμετώπιζε το ίδιο το τραγούδι στη διάρκεια του. Δεν εντόπισα κάποια στιγμή κατά την οποία να αισθάνομαι τυχερός που άκουσα ζωντανά τον Kamasi Washington να φυσάει το σαξόφωνο του, υπό την έννοια της υπερβατικής εμπειρίας, που ισχυρίζονται αρκετοί ότι έχουν όταν έρχονται δια ζώσης «αντιμέτωποι» με τεράστιους μουσικούς.

Γιατί εδώ που τα λέμε την πρώτη πρώτη φορά που ο Ian Mc Culloch μου ψιθύρισε από τη σκηνή στο αυτί τη φράση «I’ve been up to Villiers Terrace/To see what’s a happening», έκανα λίγο πίσω γιατί κάπου σκιάχτηκα. Ε κάτι τέτοιο περίμενε τέλος πάντων. Να υπάρξει εκεί ένα σόλο, ένας αυτοσχεδιασμός, μια ανάλογης σημασίας μουσική φράση που κάπου να μας παγώσει. Δεν παγώσαμε. Κανείς μας νομίζω.

Στο ερώτημα του γιατί πηγαίνουν οι χίπστερ, οι ροκάδες και οι οπαδοί των Swans στα live του Kamasi Washington και των Bad Bad Not Goοd ενώ δεν τους περνάει καν από το μυαλό να περάσουν μια βόλτα από το Sani Festival αύριο μεθαύριο για τον σπουδαίο Joshua Redman, έχω απάντηση. Καλά κάνουν και πηγαίνουν. Κάθε μουσικό είδος, ακόμη και το πιο απαιτητικό (και η γνώμη μου είναι ότι η jazz δεν είναι και τόσο απαιτητική όσο την εμφανίζουν ορισμένοι, πιο επώδυνο βρίσκω το να απασχολείσαι με τους Smiths σε ευαίσθητες ηλικίες, παρά με βασικές μελωδίες του Miles Davis ξέρω ‘γω) συναντά σε μία στιγμή τις συνθήκες της μαζικής αποδοχής και είτε πρόκειται για τους Metallica του Black Album είτε για τον Kamasi του Epic Album αυτό δεν είναι απαραίτητα αποτέλεσμα ενός δολίως μεθοδευμένου sold out. Αυτός βασικά είναι ο τελικός σκοπός της μουσικής, ακόμη κι αν είσαι ο Dan Treacy, όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε μεταξύ μας.

Στο ερώτημα του γιατί αποχώρησα μάλλον απογοητευμένος από το live του Kamasi Washington, ενώ τίποτε δεν πήγε αντίθετα από ότι περίμενα, έχω διάφορες πιθανές εξηγήσεις, αλλά καμία δεν φαίνεται πειστική ακόμη και σε εμένα τον ίδιο. Σε κάποιες στιγμές ήθελα περισσότερα πνευστά, σε κάποιες άλλες μια καλύτερη ροή στην εναλλαγή των κομματιών, σε κάποιες δεν διέκρινα κάποια φλόγα στον Αρχηγό, που παρότι ωραίος και κιμπάρης είναι σαφές ότι είναι περισσότερο επαγγελματίας πλέον, από ότι εραστής της τέχνης του.

Σαφώς και δεν έχω να πω κάποια κακή κουβέντα, ούτε καν κάποια λιγότερο καλή πιστεύω, άλλωστε έχω προειδοποιηθεί να μην το κάνω, και δεν παίζουμε με αυτά ως γνωστόν. Αλλά εντάξει. Δεν βρέθηκα σε καμιά φάση σε φάση ενθουσιασμού και ειδικά όταν ήρθε η ώρα ενός αμήχανου funk, καλά το καταλάβαμε ότι και ο Μέγας Kamasi να είσαι, θα υποχωρήσεις κάπως μπροστά στις ανάγκες του κοινού σου να ταυτίσει τα στερεότυπα του στην μαύρη μουσική με τις υποσυνείδητες υποδείξεις του προς τον εκάστοτε εκπρόσωπο της.

Αυτά. Στους Last Drive έχουμε καιρό να πάμε και αυτά δεν πρέπει να γίνονται. Καλοκαίρι είναι, όλο και κάπου θα τους πετύχουμε.

Οι φωτογραφίες από εδώ