Karmakosmetix showcase w/Transit, Goldlog, Stille Oppror

"Η Νορβηγία, όπως πάντα σκυμμένη πάνω από πρωινά κρουασάν, έντρομη για τα δέκα εκατομμύρια φόνους της νύχτας (...) Η Νορβηγία κατεβαίνει στη Μεσόγειο, η Νορβηγία είναι κοντά σας". Νομίζω είναι προφανής ο λόγος για τον οποίο θυμήθηκα αυτό το σουρεάλ, μάλλον ξεχασμένο τραγούδι των Χωρίς Περιδέραιο, καθ' οδόν προς τη βραδιά επίδειξης της πραμάτειας της νορβηγικής εταιρείας Karmakosmetix στο φιλόξενο 6 D.O.G.S. της Αβραμιώτου.

Αυτή η οδός όμως αποδείχθηκε ...μακρά μέσα στο βροχερό και μποτιλιαρισμένο αθηναϊκό Σαββατόβραδο, με συνέπεια να χάσω την πρώτη από τις τρεις μπάντες του μενού, τους Stille Oppror, οπότε για την παρουσία τους θα παραμείνω ...still. Θα ακολουθούσαν όμως οι Goldlog και οι Transit. Και αν για τους περισσότερους αυτά τα ονόματα δεν σημαίνουν και πολλά, οι ρέκτες του σύγχρονου μεταλλικού ήχου θα αναγνωρίσουν ανάμεσα στα γράμματα Karmakosmetix ένα παλιό τραγούδι των In The Woods. Ενός από τα "σημαντικότερα Ευρωπαϊκά σύνολα" (κατά το Πανότα ευαγγέλιον), που χρειάστηκε μόλις 3LPs για να χτίσει έναν μύθο στο χώρο της νορβηγικής σκληρής σκηνής (μακριά όμως από γνωστές και ..εξαιρετέες νορβηγικές καφρίλες).

Οι In the Woods όμως έπαψαν να υπάρχουν επισήμως από το 2003, τα δε μέλη τους διασκορπίστηκαν σε μια πλειάδα συγκροτημάτων, τα οποία ως επί το πλείστον έχουν απομακρυνθεί από τον βαρύ και σκοτεινό ήχο των γεννητόρων. Παρολ' αυτά, εξακολουθούν να αποτελούν μια παρέα η οποία συνεχίζει να γράφει τη δική της ιστορία στα πλαίσια της Karmakosmetix, με τους μουσικούς να υιοθετούν ...ευέλικτα σχήματα εργασίας (η μουσική πρέπει να είναι από τους λίγους χώρους όπου κάτι τέτοιο είναι ευπρόσδεκτο!), παίζοντας ο ένας στην μπάντα του άλλου (κάτι που θα διαπιστώναμε και ιδίοις όμμασι)

Οι Goldlog, για παράδειγμα, κινούνται στα πλαίσια ενός ήχου που άνετα θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε "βόρειο", μείγμα μελιστάλαχτων κιθάρων και post-rock ξεσπασμάτων (εδώ που τα λέμε, metal με το progressive είχαν πάντα στενή σχέση). Έχουν ήδη ένα δίσκο στο ενεργητικό τους, τον δε Φεβρουάριο αναμένουμε τον δεύτερο δίσκο τους.

Το κύριο όνομα της βραδιάς ήταν ασφαλώς οι Transit, το νέο εκφραστικό όχημα του Jan Kenneth Transeth (προφανές νομίζω το λογοπαίγνιον), της φωνής και ψυχής των In the Woods. Ο Jan έχει προ πολλού ξορκίσει τους ...δαίμονες των δασών, και χωρίς πολλές πειραματικές ανησυχίες, σταχυολογεί από την παράδοση του ανεξάρτητου ροκ, από τους Pixies και τους Screaming Trees μέχρι ακόμη και τους συμπατριώτες ...Madrugada. Πραγματικά, δεν ξέρω ποια προσωπική διαδρομή οδήγησε τον πατέρα πλέον δύο παιδιών Transeth από την βαριά μεταλλική σκοτεινιά σε πιο προβλέψιμα μονοπάτια, αλλά το αποτέλεσμα στη ζωντανή του εκδοχή λειτουργεί.


Και έτσι, λίγο χάρις στην εκτελεστική δεινότητα του ιδίου και των συνοδοιπόρων του, λίγο χάρις στο απλόχερο επικοινωνιακό χάρισμα και την επαφή με το μάλλον ολιγάριθμο (καμιά εκατοντάδα) αλλά συνειδητοποιημένο κοινό, οι Transit έφτιαξαν ένα ζεστό κλίμα, σε αντίθεση με τη βρόχα που έξω έπεφτε ...στρέιτ θρου (η οποία για τους μαθημένους στους -10 βαθμούς Νορβηγούς έμοιαζε μάλλον ...καλοκαιρινή), σε ένα live όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι ένα live. Κι ας μην σπεύσω να αναζητήσω τις ηχογραφημένες τους εργασίες. Pub rock για συνοδεία (τι άλλο;) μπύρας; Ίσως... Και αυτό όμως είχε τις μεγάλες του στιγμές...

Για το τέλος αποζημιώθηκαν και όσοι ήρθαν να δουν από κοντά τον ηγέτη των In the Woods (και όχι των Transit-οι περισσότεροι υποθέτω), με πολλά ...μαλλιαρά κεφαλάκια στο πλήθος να λικνίζονται ρυθμικά στους ρυθμούς των "Closing in" και "Ion" (αμφότερα από το κύκνειο ηχογραφημένο σε στούντιο άσμα τους "Strange in stereo"). Για να φανεί έτσι, ότι κι αν πέρασαν τα χρόνια, σε αυτό το "γήπεδο" ο Jan αποδίδει ακόμη καλύτερα... Το ρολόι πάντως, ευτυχώς ή δυστυχώς, όμως πίσω δεν γυρίζει...

Η φράση στο δελτίο τύπου της συναυλίας "με την ευγενική υποστήριξη της Νορβηγικής πρεσβείας και του Νορβηγικού Ινστιτούτου" αποτέλεσε αφορμή για κάποιες ύστερες σκέψεις.. Διπλής ανάγνωσης...

Η μία ανάγνωση είναι σχεδόν προφανής: Θα διεκτραγωδούσα τη στάση του ελληνικού κράτους απέναντι στη δήθεν "βαριά βιομηχανία" του πολιτισμού, μια διαχρονική υποτίμηση οτιδήποτε δεν χωράει στα καλούπια του τουριστικού συρμού (κάπου μεταξύ Zorba dance και bouzouki), θα παρέθετα ένα σωρό αντι-παραδείγματα από το εξωτερικό (με αναφορά στον "πολυφορεμένο" Καναδά), και θα παρέπεμπα στην επιστημονική φαντασία την ύπαρξη μιας αντίστοιχης βραδιάς στο Όσλο με ελληνικές μπάντες. θα έκλεινα με το γνωστό τυπικόν "ας ελπίσουμε".

Υπάρχει όμως και το flip-side, η άλλη πλευρά... Θα αναρωτιόμουν "τι σόι τέχνη είναι η επιδοτούμενη από κάποιο υπουργείο;", θα παρέθετα τσιτάτα πολλών καλλιτεχνών που ισχυρίζονται ότι η τέχνη πρέπει να στέκεται μακριά (αν όχι και κριτικά!) απέναντι σε κάθε εξουσία (πόσο μάλλον κρατική!). Και αν ακόμη ξεπερνούσα αυτούς τους ...χμμμ παλαιομοδίτικους προβληματισμούς, θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι μπορεί μεν το σκανδιναβικό μοντέλο (και όχι μόνο στην τέχνη) να φαίνεται ελκυστικό, στην πράξη όμως προϋποθέτει ένα είδος κοινωνικής συνείδησης. Πως θα εφαρμοζόταν κάτι τέτοιο σε μια χώρα όπου κυριαρχεί το πνεύμα "να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα"; Συνεπώς, παρά τα αντιθέτως ...τραγουδησθέντα από Χωρίς Περιδέραιο, η Νορβηγία πολύ δύσκολα κατεβαίνει στη Μεσόγειο...

Δύο απόψεις λοιπόν, διαλέγετε και παίρνετε...