Kokolo Afrobeat Orchestra
Χ: Πού με τραβάς πάλι, βραδιάτικα; Δεν πάω στο gazARTE, εσύ έγραφες τις προάλλες ότι οι συνθήκες είναι τριτοκοσμικές αλλά τα εισιτήρια ευρωπαϊκά.
Ν: Αυτή τη φορά, ξέχνα το χώρο και ασχολήσου μόνο με τη μουσική. Και είμαι σίγουρη ότι δεν θα έχει τόσο κόσμο, όσο στους Orchestra Baobab.
Χ: Και γιατί μου πήρες 25 ευρώ για το εισιτήριο, αφού στην αφίσα γράφει ότι έχει και με 15;
Ν: Καλέ ένα λαθάκι έκαναν οι άνθρωποι, ο δαίμων του τυπογραφείου που λένε...
Χ: Ναι αλλά ήταν ανάγκη να πάμε πρώτες;
Ν: Αφού δεν κλείσαμε τραπέζι, θα τη βγάλουμε στα "ορεινά", στις θέσεις των ορθίων, όπου υπάρχουν λίγες καρέκλες και σκαμνάκια, για να ξαποστάσουμε τα έρμα τα ποδαράκια μας. Κόψε τη γκρίνια, είμαστε δίπλα στο μπαρ, δεν θα τρέχουμε κάθε φορά που θα μας πιάνει δίψα.
Χ: Με 10 ευρώ τα ποτά (ακόμα και η μπύρα το ίδιο τιμάται), δεν με βλέπω να επισκέπτομαι το μπαρ. Δεν μου είπες όμως ότι είναι κοσμικό γκαλά, και δεν έβαλα τα καλά μου. Εδώ βλέπω διάφορες ωραίες κυρίες με τα κοσμήματά τους που πίνουν σαμπάνια στα μπροστινά τραπέζια.
Ν: Άστους αυτούς. Είναι οι ακροατές του Kosmos, και ήρθαν για γκλαμουράτη έξοδο. Ξέρεις τώρα, ethnic κι έτσι, mama Africa oh yeah. Εσύ κοίτα αυτούς που είναι μαζί μας στα "ορεινά" και έχουν όλοι κατεβασμένα μούτρα, εδώ πάνω που μας εξόρισαν.
Χ: Να, να, βγαίνει το συγκρότημα στη σκηνή. Ρε συ, αυτοί είναι άσπροι! Τι άφρομπητ μου λες ότι παίζουν. Τα λεφτά μας πίσω, ρεεεε!
Ν: Σκάσε, άσχετη. Άντε να γράψεις για τους ZZ Top. Θα σου στείλω να διαβάσεις την κριτική μου για το Mic, για να καταλάβεις τι βλέπεις.
"Οι Kokolo ήταν καλύτεροι κι απ' όσο τους περιμέναμε. Εκπληκτικά δεμένη μπάντα, με συνεχή κι απρόσκοπτη αίσθηση της 'γκρούβας' και πολύ πιο soul χαρακτήρα απ' όσο υποψιάζεται κανείς από τους δίσκους. Επιπλέον, σε καμία περίπτωση δεν έπαιξαν 'απέξω' τα κομμάτια, αλλά τους έδωσαν την ανάσα, τον αυτοσχεδιασμό και κάποιες παιχνιδιάρικες παραλλαγές που χρειάζονταν. Π.χ., η εισαγωγή του Please please please (πολύ κοντά στο πρωτότυπο), πριν το γυρίσουν στη γνωστή latin παραλλαγή του Heavy Hustling. Θετικό ότι δεν επικεντρώθηκαν στον τελευταίο τους δίσκο, αλλά έπαιξαν και παλιότερα κομμάτια, όπως το Donkey, συν ένα-δυο καινούργια, τα οποία μας άνοιξαν την όρεξη για τον καινούργιο δίσκο (σε τέσσερεις μήνες, όπως μας είπαν). Έπαιξαν δυο ώρες γεμάτες και η εντύπωσή μας είναι ότι θα έπαιζαν παραπάνω, αν το κοινό είχε ζεσταθεί πιο νωρίς και όχι μόνο στο encore, όπου επιτέλους σηκώθηκαν τα "τραπέζια" όχι για να πάνε για τσιγάρο, όπως νωρίτερα, αλλά για να χορέψουν και να αποθεώσουν τη μπάντα.
Να προσθέσω ότι είναι 'μουσικάρες', κι όχι απλώς πέντε παιδάκια που βρήκαν τυχαία μια καλή συνταγή. Απόδειξη ο ήχος τους που θυμίζει πιο πολυπληθή μπάντα. Ο Ray Lugo έχει το όνομα (και τη χάρη) ως μπροστάρης, αλλά ο τρομπονίστας Chris Morrow είναι που δίνει εκείνο το blasting αποτέλεσμα που τους ξεχωρίζει. Ο Neil Chastain στα κρουστά συνδυάζει επιτυχώς τις ιδιότητες του πολυρυθμικού μετρονόμου με του παλαβιάρη ντράμερ, που όταν έρθει η ώρα του solo του θα ξεσηκώσει την αίθουσα (και ποια αίθουσα ε...) Ο ινδικής καταγωγής Kavin Paulraj στο μπάσο δεν δείχνει να την ψάχνει πολύ τη δουλειά - έλα όμως που η πανταχού παρούσα γκρούβα που προαναφέραμε, από αυτόν ξεκινά. Ο Ando Kal στην κιθάρα, μοιάζει με τους Αφρικάνους του είδους, που τους βλέπεις και δεν σου γεμίζουν το μάτι αλλά μόλις αρχίσουν να παίζουν (χωρίς ποζαρίσματα) μένεις από την... κιθαροσύνη τους.
Οι Kokolo ως γνήσια τέκνα των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι επαγγελματίες, με δουλεμένη την αίσθηση του διασκεδαστή. Ήρθαν για να παίξουν χωρίς μιζέριες και εγωκεντρισμούς, να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους με απώτερο σκοπό να περάσει καλά ο κόσμος από κάτω (ή από πάνω, αν σκεφτούμε πώς είναι η διαρρύθμιση του gazARTE). Άσε που είναι πολύ καλά παιδιά. Θα μας πείτε: πώς το ξέρετε, κολλητάρια σας είναι; Όχι, αλλά ήταν ολοφάνερα προσιτοί, προσπαθούσαν να πιάσουν κουβέντα με το κοινό (μάταια, τις περισσότερες φορές) και δέχτηκαν να μιλήσουν μαζί μας μετά τη συναυλία, χωρίς βεντετιλίκια.
Εν ολίγοις: ο ήχος άψογος, η μπάντα καλοκουρδισμένη, έτοιμη να δώσει το παραπάνω. Γιατί όμως μας έμεινε μια αίσθηση "ανικανοποίητου", ενώ θα μπορούσε να είναι μία από τις συναυλίες της χρονιάς; Δεν φταίει μόνο που δεν έπαιξαν το While I Got Me Microphone. Φταίει κυρίως η ανταπόκριση του κόσμου που δεν ήταν αυτή που περίμεναν οι Kokolo - κι εμείς. Για να καταλάβετε τι εννοούμε, ιδού μερικά σχόλια του Ray Lugo, τα οποία έλεγε με τη δέουσα δόση χιούμορ και χωρίς να χαλάει τη διάθεσή του:
- (στην εισαγωγή): Δεν ξέραμε ότι εδώ έχει και τραπέζια. Δεν πειράζει, ελπίζω σύντομα να σας σηκώσουμε όλους όρθιους για να χορέψετε και να διασκεδάσετε.
- Πόσοι εδώ μέσα ήρθατε για να χορέψετε; (κάποια χέρια καθήμενων σηκώνονται διστακτικά, οι λίγοι όρθιοι αρχίζουν και φωνάζουν their right to party). Μπράβο, βλέπω αρκετούς που ήρθαν για να χορέψουν. Αν το εννοείτε όμως, θα πρέπει να σηκωθείτε τώρα, γιατί δεν θα παίζουμε όλη νύχτα.
- Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι είναι οικονομικό το ζήτημα (Σ.Σ. όχι μόνο, είναι και η άτιμη η μούρη που δεν πρέπει να μας πέσει). Δεν γίνεται να έχετε πληρώσει τόσα λεφτά για το τραπέζι σας και μετά να σηκώνεστε πάνω. Πιστέψτε με όμως, αξίζει τον κόπο να δοκιμάσετε.
- Μα τι πράγματα είναι αυτά; Άλλα ακούσαμε εμείς για την Αθήνα. Μας λέγανε ότι οι Έλληνες είναι του τσακίρ κεφιού (Σ.Σ. ελεύθερη μετάφραση) και να προσέχετε γιατί θα γίνει χαμός, θα έρθουν ασθενοφόρα, δεν θα μπορείτε να τους συγκρατήσετε. Αλλά δεν βλέπω κάτι τέτοιο.
κ.ο.κ.
Συμπέρασμα 1ο μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα, κατά προτίμηση σε ανοιχτό χώρο το καλοκαίρι.
Συμπέρασμα 2ο: 25 Ευρώ εισιτήριο + 20 Ευρώ οι δυο μπύρες + 15 Ευρώ το ταξί για το σπίτι = 60 Ευρώ. Την επόμενη φορά, τα φυλάμε και το καλοκαίρι... βουρ για κάποιο απ' τα ξενέρωτα φεστιβάλ των κουτόφραγκων Ευρωπαίων".
Χ: Αχ ωραία τα είπες. Μια απορία μόνο: γιατί εμείς τους τονίζουμε στο πρώτο ο (Κόκολο), κι όχι στο δεύτερο (Κοκόλο);
Ν: Για να μη μας περάσουν για κεκέδες που τους βρίζουνε τη μάνα.
