Μία ημέρα στο Hellfest: Ghost, Deep Purple, Steel Panther και πολλοί άλλοι

Το να πεις ότι μπορείς να περιγράψεις την εμπειρία του Hellfest με λέξεις είναι μάλλον αστείο. Ας πούμε λοιπόν μια ιστορία που είμαστε καλύτεροι σ’ αυτά και ότι καταλάβει καθένας κατάλαβε.

Σαν μικρό παιδί ήθελα να πάω στην Disneyland, ήταν ένα άπιαστο όνειρο που μόνο η Τζοβάνα Φραγκούλη του «Πες το και Θα γίνει» μπορούσε να εκπληρώσει. Ακόμη και όταν άνοιξε αυτή στο Παρίσι παρέμενε αρκετά μακρινή, επίσης όταν τελικά επισκέφτηκα το L.A. για δυο μέρες προτίμησα να πάω στη Venice Beach να δω που βόλταρε ο Morrison όταν ήταν ζωντανός.

Κρατήστε εδώ αυτή την εισαγωγή θα μας χρειαστεί αργότερα.

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα και αφού έχουμε κάνει τα σχετικά logistics διαθέτουμε ένα και μοναδικό Σάββατο να επισκεφτούμε το μεγαλύτερο φεστιβάλ σκληρού ήχου στον Πλανήτη. Ακόμη και το ίδιο το πρωινό του Σαββάτου στο τρένο για το Clisson ήταν όλα περίεργα. Έβλεπες κόσμο που σίγουρα πήγαινε εκεί αλλά εσύ δεν ήσουν συνειδητοποιημένος ακόμη για το που πας. Αφού λοιπόν στηθήκαμε στην ουρά για το βανάκι μαζί με ιππότες και πειρατές κάτω από 35 βαθμούς Κελσίου φτάσαμε σ’ ένα πάρκινγκ. Συνεχίσαμε να περπατάμε μέχρι την γνωστή πλατεία με την κιθάρα. Αυτή που είχαμε δει μόνο σε φωτογραφίες. Βγάλαμε τις σέλφις μας στην είσοδο του φεστιβάλ και προχωρήσαμε. Είδαμε κάτι σαν μίνι Camden Town και αφού περάσαμε από δυο τρεις μεγάλες τέντες που πούλαγαν από CD μέχρι κορσέδες πήγαμε 200 μέτρα παρακάτω και μόνο τότε αντικρίσαμε την πραγματική είσοδο του φεστιβάλ.

Μπαίνοντας στο φεστιβάλ σχεδόν δίπλα μας στο Temple stage έπαιζαν οι Helheim. Πολύ δεμένο γκρουπ με ωραίο σετ (τουλάχιστον για το μισάωρο που είδαμε) και μας εντυπωσίασαν σε σημείο που φύγαμε από το Hellfest με δικό τους t-shirt. Μετά από αυτούς μετακινηθήκαμε γρήγορα στο διπλανό stage μιας και ήταν η ώρα του Nergal.

Εντυπωσιακός με την φουστίτσα του ως άλλος Ρουβάς μας έδωσε ένα σετ φοβερό κάνοντας χαβαλέ με τον κόσμο και ζητώντας συμμετοχή και sing-along ειδικά στο ‘Burning Churches’. Γενικά η μπάντα δεν έχασε νότα και όλο μα όλο το σετ ήταν φοβερό. Σαν light ZZ Top με καλύτερη μουσική και στίχους θα έλεγα. Γενικά όπου τους πετύχετε μην τους χάσετε.

Ωραία όλα αυτά αλλά είπαμε να εξερευνήσουμε και λίγο τον χώρο οπότε από τους Frustration πιάσαμε μισό τραγούδι και από τους Skillet δυο κομμάτια και το χιτάκι τους “Me and that Monster” που έκλεισε την εμφάνιση τους. Είχαν αρκετό κόσμο από κάτω αν σκεφτείς ότι ο ήλιος έκαιγε ανελέητα και η θερμοκρασία ανέβαινε σταθερά.

Τέσσερις παρά έχουμε κάτσει στο Mainstage 2 και περιμένουμε τους Darkness. Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν, αλλά αυτό το παιδί είναι μεγάλος χαβαλές και ήθελα να τον δω να παίζει ζωντανά. Κουρεμένος και με μουστάκι αλλά πάντα γυμνός από το στήθος και πάνω μας έδωσε ένα πολύ ωραίο live σε συνεργασία με τον αδερφό του και το υπόλοιπο γκρουπ. Γενικά την ίδρωσε την φανέλα και με το παραπάνω. Εμείς από την άλλη ήμασταν μούσκεμα από το νερό που μας έριχναν για να μην πάθουμε θερμοπληξία. Το κλου της εμφάνισης τους ήταν όταν εμφανίστηκε ο Michael Star από τους Steel Panther και τραγούδησαν μαζί το μεγάλο τους χιτ “I believe in a thing called love”. Καταλαβαίνω ότι στην Ελλάδα ένα γκρουπ σαν τους Darkness μουσικά μπορεί να μην έχει κοινό αλλά σε συναυλία είναι άχαστοι.

Μας χαιρετάνε που λέτε οι Darkness και λέω «Ας κάτσουμε να δούμε δυο λεπτά τους επόμενους και μετά πάμε για merch». Ποιο merch, οι Γερμανοί Heaven Shall Burn έδωσαν μια από τις καλύτερες συναυλίες της ημέρας με σχεδόν 40 βαθμούς στις 5 το απόγευμα. Φωτιές και pyrotechnics σε full blown show αλλά και η μουσική τους σε φοβερό επίπεδο. Μείναμε καθηλωμένοι να τους παρακολουθήσουμε μέχρι το τέλος. Απίστευτοι, δηλώνω πλέον μεγάλος φαν από κάθε άποψη. Όλο το γκρουπ έδινε ρέστα και από κάτω το crowd surfing είχε ξεκινήσει και όχι μόνο, moshpits, wall of death απ’ όλα είχε το μενού. Λίγο πριν το τέλος του σετ τους είδαμε το παπάκι των Alestorm στην διπλανή σκηνή και ακούσαμε και λίγο από το πρώτο κομμάτι. Αλλά είχε πάει ήδη περασμένες 5:30 όποτε ήταν ώρα για διάλλειμα.

Περπατώντας ανάμεσα στα διάφορα κιόσκια που πουλούσαν μπλούζες, μπύρες και φαγητό άκουσα κάτι που θύμιζε ελαφρώς Maiden, ο ήχος έρχονταν από το Altar stage και δεν ήταν άλλοι οι δημιουργοί του από τους Exciter που έδιναν ρέστα. Ενέργεια στην σκηνή και φοβερός ήχος. Τους παρακολουθήσαμε ελάχιστα λεπτά άλλα ήταν αρκετά για να καταλάβεις ότι έχεις να κάνεις με εργάτες του είδους. Στην συνέχεια κάναμε άλλη μια στάση για ν ‘ακούσουμε τους Pelican ενώ παράλληλα επισκεπτόμασταν τα ουρητήρια. Για να μην παρεξηγηθώ οι Pelican είναι φοβερό συγκρότημα που έχω δει τουλάχιστον δυο φορές αλλά το post rock με 40 βαθμούς δεν τραβιέται ότι γαρνιτούρα και να του βάλεις. Οπότε τους αφήσαμε και πήγαμε για φαγητό το οποίο και καταναλώσαμε παρακολουθώντας τους Agnostic Front να τα σπάνε στο Warzone stage με τον κόσμο να εκστασιάζεται από κάτω. Τρομερή αντίθεση η μεγάλη σκηνή με την τελευταία φορά που τους είχαμε δει, που ήταν κάποτε στον Αν όταν όλη η Ελλάδα έβλεπε Radiohead στο Λυκαβηττό.

Οι Steel Panther δεν είναι μόνο μουσικό γκρουπ, είναι και διασκεδαστές μαζί. Αυτοί που τους απορρίπτουν ως παρωδία των Mötley Crüe μάλλον δεν μπορούν να καταλάβουν ότι για να γράψεις τους στίχους τους πρέπει να ‘χεις το λιγότερο έμπνευση αλλά και καντάρια χιούμορ. Η αποκάλυψη του show τους πέρα από τον αναμενόμενο Michael Star ήταν και ο Satchel. Ο οποίος έδινε ρέστα είτε παίζοντας κιθάρα είτε κάνοντας διάλογο με το κοινό. Το οποίο τους υπεραγαπάει, ειδικά τα κορίτσια τα οποία και δεν είχαν κανένα θέμα ν‘ ανέβουν τουλάχιστον 100 επάνω στην σκηνή, αρκετά τόπλες για να τραγουδήσουν όλες κι όλοι μαζί το “17 Girls in a Row”. Φοβερό κλείσιμο με το “Community Property” καθώς και επίσης πολύ γέλιο όταν ο Star έκανε τον Ozzy. Όλοι έφυγαν από κει με χαμόγελο και έστριψαν δεξιά να τους πλακώσει την ψυχή ο θείος Dave.

Από την άλλη εγώ ανέβηκα τον Γολγοθά μου ενώ πίσω ακούγονταν οι πρώτες νότες του “Hangar 18”. Σίγουρα θα σας φανεί περίεργο γιατί έφυγα ενώ είχα την δυνατότητα να δω τους Megadeth πενήντα μέτρα από την σκηνή. Ο λόγος είναι απλός, αν και αναγνωρίζω το έργο τους και την ιστορική τους αξία στην μουσική, ποτέ δε με συγκίνησαν. Τους έχω δει ήδη μια φορά οπότε προτίμησα να δω λίγο από το σετ των Ensiferum το οποίο και εγκατέλειψα γρήγορα μιας και δεν με κέρδισε για ν ‘απολαύσω τους διασκεδαστικότατους The Toy Dolls και ν’ αράξω και λίγο στο γρασίδι ακούγοντας τους Mono.

Είχε έρθει η ώρα όμως που είχαμε ραντεβού με την ιστορία, μιας και οι Deep Purple ήταν ήδη στην μεγάλη σκηνή και βρήκαμε ένα καλό σημείο να τους απολαύσουμε. Εδώ να σημειώσουμε ότι η ώρα είναι πλέον δέκα το βράδυ και επικρατεί το αδιαχώρητο παντού. Κάτι που δυσκολεύει την όποια μετακίνηση. Πάρα μα πάρα πολύς κόσμος ήρθε μετά τις 7 το απόγευμα, ειδικά οι μεγαλύτερες ηλικίες (ναι είχε αρκετούς 70+ στο κοινό, λογικότατο και αναμενόμενο). Βλέποντας τον Gillan σε πιάνει ανατριχίλαν (οκ, κακό αστείο) αλλά ισχύει. Είναι η μουσική που μεγάλωσες, ακόμη και χωρίς τον Jon Lord τα πλήκτρα σου μιλάνε. Δεν ξέρω τι έπαιξαν ακριβώς γιατί είχα χαζέψει με το ‘When a blind man cries’. Μου ‘σκάσαν όλα μαζεμένα, όποιο ροκ μπαρ και αν είχα επισκεφτεί στα 90s σε νησί, εκδρομές στο γυμνάσιο, απογεύματα στην κατασκήνωση, ήταν σαν όπου και να κοιτούσες πίσω στην ζωή σου να έβλεπες παντού Deep Purple. Βρέθηκα πάλι μ’ ακουστικά στα 13 μου ν’ ακούω το ‘Burn’ και να μην ξέρω τι και από που μου ήρθε. Είχα και την χαρά να ακούσω το ‘Perfect Strangers’ ένα από τα πρώτα κομμάτια που διδάχτηκα στα drums, ε και φυσικά ένα ‘Smoke On the Water’ ήταν υπεραρκετό για να κλείσει η βραδιά. Σίγουρα το γκρουπ παραείναι μεγάλο σε ηλικία πλέον και δεν θα πήγαινα να τους ξαναδώ. Αλλά μια φορά για την ιστορία χρειάζεται. Άντε ραντεβού στους Rolling Stones τώρα.

Είχαμε πέντε λεπτά να βρούμε θέση μέσα στο χάος για τους Ghost. Το γκρουπ που είναι απλά οι ABBA του metal. Μπορεί να μην είναι μέταλ για κάποιους ή να παραείναι σκληροί για κάποιον που ακούει ποπ, αλλά δεν παύουν να ‘ναι παιχταράδες. Ο Papa είχε κέφια στην αρχή και μας διασκέδασε ιδιαίτερα, αλλά επειδή το “Rats” δεν ακούγεται πολύ καλά με μεθυσμένη γαλλική προφορά αλλάξαμε θέση. Εκεί βέβαια βρεθήκαμε εμείς να σπάμε τα νεύρα του μπροστινού Γάλλου μιας και ψιλομιλάγαμε στα fillers ανάμεσα στις αλλαγές κουστουμιών του Papa. Ωραίο το show με φουλ pyrotechnics, α ναι. και κάπου εκεί μας ήρθε και μήνυμα ότι δεν θα έχει κλείσιμο της γιορτής με πυροτεχνήματα τύπου καλοκαιρινός γάμος επειδή φοβόντουσαν για φωτιά. Κατανοητό και μετά από 12 ώρες στο φεστιβάλ ποσώς μας ένοιαξε. Ευκαιρία να δούμε τους Airbourne λίγο παραπάνω. Πάντως οι Ghost έχουν μεγαλώσει όχι σε ηλικία αλλά σε μεγαλείο. Ο Πάπας έψελνε στο ποίμνιο του και μπορώ να πω ότι η σκηνή φάνταζε μικρή. Είχαν έξτρα κόσμο επί σκηνής (μέχρι χορωδία βγάλανε) και επικρατούσε γενικά μια εξτραβαγκάντσα. Τα κομμάτια από τα δυο τελευταία άλμπουμ ταίριαζαν απόλυτα στο σετ-λιστ και το ότι το “Spillways” μοιάζει με Bon Jovi το κάνει ακόμη καλύτερο. Α ναι, δεν έπαιξαν και το τελευταίο που έκλειναν της προηγούμενες βραδιές τις συναυλίες του. Ε και; Νομίζετε ότι μετά από τόσες ώρες φεστιβάλ μας ένοιαξε. Όχι πραγματικά είναι σαν να λες έφαγα ένα αρνί αλλά δεν μου έφεραν την γλώσσα. Πραγματικά μην λέμε κι ότι θέλουμε.

Έκλεισαν οι Ghost και αρχίζει να ψιχαλίζει. Ξεκινάει και το βρίσιμο που δεν πήραμε το αντιανεμικό που κουβαλήσαμε από Ελλάδα μαζί για τέτοια περίπτωση, μας όλα τα apps έδιναν ζέστη όλο το 24ωρο. Είδαμε λοιπόν τρία κομμάτια AC/DC copycats, ε σόρρυ Airbourne και αναχωρήσαμε μιας και ήταν πολλά τα logistics της επιστροφής. Αρχικά κάναμε μια στάση για βρώμικο (raclette) το λένε εδώ ενώ τσεκάραμε και λίγο Anti-Flag υπό βροχή. Μετά είπαμε να μην γίνουμε λούτσα και καθόμασταν κάτω από ένα υπόστεγο ακούγοντας τους απλά γιατί έριχνε καρέκλες. Το υπόλοιπο μέρος του ταξιδιού της επιστροφής συμπεριλάμβανε ταξί με ταρίφα μια σούπερ γιαγιά που οδηγούσε και έδινε ρέστα ταυτόχρονα, τρενάκι με συζήτηση μ’ έναν γκολ Γάλλο κι έναν Τούρκο (κάτι σαν ανέκδοτο δηλαδή). Βλάβη στο τρένο που ευτυχώς κράτησε μόνο ένα τέταρτο και τελικά ένα Uber να μας πηγαίνει σπίτι καλές 3μιση.

Εδώ λοιπόν έρχεται και κολλάει η εισαγωγή για την Disneyland, μιας και το παιδικό μας όνειρο έγινε πραγματικότητα. Δεν ήξερες πραγματικά τι να πρωτοδείς. Σου παίρνει μέρες να συνειδητοποιήσεις τι ξέχασες. Να π.χ. τώρα που σας γράφω θυμάμαι ότι όταν παίρναμε ποτά από το μπαρ, πίσω μας έπαιζαν οι Sepultura, οπότε ακούσαμε και κάνα δεκάλεπτο από αυτούς. Κάνεις και τα ψώνια σου για την παραλία, μιας και πουλάνε μαγιό και σαγιονάρες Hellfest και είσαι ζεστός και συναυλιακά γεμάτος. Άντε την επόμενη θα έρθουμε διήμερο αρκεί να μην έχει πάλι τροπικό καιρό.

Αποτίμηση:

Καλύτερα γκρουπ: Me and That Man, Ghost, Heaven Shall Burn

Δεν θα ξαναβλέπαμε: Deep Purple

Απογοήτευση: ίσως να έτυχε αλλά πραγματικά ότι πήγαμε να δούμε ήταν καλό. Άντε πες οι Skillet ήταν αδιάφοροι.

Θέλουμε να δούμε σε full set: Exciter, The Toy Dolls, Ensiferum