Σούπερ Βήτα
«Υπάρχει τελικά ανάμεσα μας μια ολόκληρη στρατιά ανθρώπων που χρόνια τώρα ταξιδεύουν μαζί με τον Κωνσταντίνο, και το Ταξίδι αυτό συνεχίζεται ακόμη...» Σκέφτηκε χαμηλόφωνα μπροστά μου η τριαντάχρονη -πρώην- φοιτήτρια καλών τεχνών, που ξεναγεί πλέον ατάκτως απλωμένα παιδάκια στο Μακεδονικό Μουσείο. Έκλεισε τα μάτια της στο ρετουσαρισμένο «Περιστέρι...» και σκέφτηκε τον τελευταίο της γκόμενο, από τον προηγούμενο αιώνα φυσικά... Χάρισε στον εαυτό της ακόμη ένα ρομαντικό μοντέρνο χορό, προσπάθησε να αντιληφθεί ποιο το κρυμμένο μήνυμα πίσω από τον «Πορνοστάρ» και κάτι μουρμούρισε για την αφόρητη ζέστη στην αίθουσα...
«Γεια σου Κωνσταντίνε! Δέκα -και...- χρόνια κομμάτια μας κάνεις, έχω ακόμα στο δωμάτιο μου την αφίσα από το Discolata live των Σ.Ν. το 93 στη Σαλονίκη». Σκέφτηκε χαμηλόφωνα ο κάποιας ηλικίας πλέον νεαρός ψαγμένος μουσικόφιλος, εξήγησε στην πιτσιρίκα που είχε μαζί του την όλη φάση με τους Σ.Ν. και την συμβολή τους στην ελληνική electronica και στα βομβώδη «Προάστια» έτρεξε μπροστά -πατώντας κόσμο και κοσμάκη- για να ανακράξει «Έλα μαζί μας, γιατί είναι Σάββατο βράδυ», μαζί με ολόκληρο το συνεπαρμένο για τα καλά πλέον club, που λουζόταν εδώ και ώρα στον ιδρώτα του.
«Μωρό μου είδες που είχα δίκιο τελικά; Είναι καλύτερα από το να πηγαίναμε και πάλι στο Decadence. Άσε που είναι νωρίς ακόμα και προλαβαίνουμε όταν τελειώσει... Λεφτά έχεις μαζί σου;» Το δεκαοχτάχρονο ζευγάρι, με το πανομοιότυπο ζευγάρι Puma στα πόδια, μπορεί να μην ήταν σε θέση να αναγνωρίσει το καλά ισορροπημένο -ανάμεσα σε solo και Σ.N. άλμπουμ- του Κ.Β., γούσταρε όμως που τα μπίτια και το αποθεωτικό ντάμπα-ντούμπα για πρώτη φορά το συνάνταγε παρέα με τους δημιουργούς του. Άσε που σε αυτά τα «ήσυχα» τα «ρομαντικά» μπορεί να ανάψει τσιγάρο, να ξεκουραστεί, να φιληθεί και λιγάκι βρε αδερφέ...
ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ/ ΜΕ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΑΜΗΧΑΝΙΑ/ ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΙΓΟΥΡΙΑ/ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΣΤΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΒΟΛΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ/ ΟΝΤΑΣ ΠΛΕΟΝ ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΣΤΟΦΑ ΕΝΟΣ... DAVID BYRNE/ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ/ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΨΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΣ/ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ/ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ/ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΤΑΜΕΣΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΙΔΡΩΜΕΝΟ CLUB ΤΟΥ ΜΥΛΟΥ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΗΤΑ, ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ... «Αυτά θα γράψω και έπειτα θα δηλώσω κι εγώ συμμετοχή στο τρίτο Big Brother, φτάνει πια με το πολιτιστικό ρεπορτάζ» σκέφτηκε η νεαρή δημοσιογράφος της τοπικής εφημερίδας και κατόπιν αναρωτήθηκε αν με το free pass, δικαιούσαι και free drink.
Έχω και αυτή την μανία χρόνια τώρα να ακούω τις μύχιες σκέψεις των «συγκρατούμενων» μου στις συναυλίες... Τα καταφέρνω καλά όμως! Άσε που ότι λέει ο καθένας στον εαυτό του και μόνο, αποτελεί την οριστική αλήθεια...
10/10 και πάλι στον Κ.Β. λοιπόν!!! Άρης Καραμπεάζης
...ΜΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ...
Πάει αρκετός καιρός από τότε που Ο Κωνσταντίνος Βήτα εμφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη. Η τελευταία ήταν στα πλαίσια του Electron festival στο οποίο άνοιξε την εκδήλωση για ένα κοινό που μάλλον ήταν ανυπόμονο να δει από κοντά τους Orbital. Χθες το βράδυ όμως στο Μύλο η βραδιά ήταν δική του, έπαιξε για τους φίλους του και όλοι ήταν εκεί. Παιδιά που αγάπησαν τους Στέρεο Νόβα αλλά και νεότερα παιδιά που τώρα ανακαλύπτουν τις μουσικές και τις λέξεις ενός ανθρώπου που με τον δικό του τρόπο άφησε το σημάδι του σε αυτό που αποκαλούμε εναλλακτική μουσική.
Το club του Μύλου γέμισε ασφυχτικά, είπαμε πάει πολύς καιρός και από την άλλη μια τέτοια συναυλία ήταν ο καλύτερος τρόπος να υποδεχτεί κανείς το καλοκαίρι που έρχεται. Με την εκ των ων ουκ άνευ καθυστέρηση ο Κωνσταντίνος με το νέο του γκρουπ (Βάιος Μαχμουντές στα πλήκτρα και Κωστής Γιαννικόπουλος στην κονσόλα και στον προγραμματισμό, σε αυτό που ο Brian Eno θα αποκαλούσε special treatment) ανέβηκε στη σκηνή για να παρουσιάσει τη νέα του δουλειά «Για σένα με αγάπη» αλλά και κομμάτια από την πρώτη του σόλο δουλειά «Σούπερ Στέλλα» καθώς και αγαπημένα κομμάτια από το ρεπερτόριο των Στέρεο Νόβα.
Πίσω από τους 3 μουσικούς (μοιάζει ο ιδανικός αριθμός ατόμων τελικά για μπάντα ηλεκτρονικής μουσικής) σε ένα μεγάλο πανί παιζόταν ένα κλιπάκι εναρμονισμένο με την αισθητική και την ατμόσφαιρα της μουσικής, ενδεικτικό ίσως και της νοοτροπίας του Κωνσταντίνου : η περιπλάνηση ενός ανθρώπου στους δρόμους μιας πόλης, ίσως και στη ζωή και στη μουσική (;).
Το τρακ ήταν εμφανές στα πρώτα τραγούδια, ίσως και δικαιολογημένο. Αλλά το κοινό του Κωνσταντίνου για αυτό ακριβώς τον αγαπάει για την φυσική του συστολή, για το γεγονός ότι ξεχνάει κάποτε τους στίχους, για τον αυτοσαρκασμό του αλλά και για την χαρά με την οποία δέχεται την αγάπη των φίλων του, χωρίς πόζες ή μελοδραματισμούς. Πολλά τραγούδια παρουσιάστηκαν σε άλλα ρεμίξ από τα γνωστά (οι φίλοι που έχουν στη δισκοθήκη τους το "σ.κ.α.ζ.η" καταλαβαίνουν ακριβώς τι εννοώ) με αποτέλεσμα ο κόσμος να καταλαβαίνει για ποιο κομμάτι πρόκειται από τους στίχους. Νομίζω ότι από το σετ κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Από το «ένα κλεμμένο ποδήλατο» μέχρι τον «αστροναύτη», το «κύμα», την «οπαλίτα», το «σώμα», τα «προάστεια», την «πορνοστάρ» και τον «εξώστη» όλα τα τραγούδια που αγαπήσαμε ακούστηκαν και τραγουδήθηκαν από όλους. Προσωπικό highlight της χθεσινής βραδιάς η γυμνή με μια κιθάρα εκτέλεση του «ταξίδι στη γη» που έκλεισε την συναυλία στο δεύτερο encore...
Λίγο πριν αρχίσω να γράφω αυτό το σημείωμα μου τηλεφώνησε μια φίλη να μάθει πώς ήταν η συναυλία. Τι να της πω; Ναι ο ήχος ήταν -τουλάχιστον στο σημείο που στεκόμουν εγώ- αρκετές φορές μπουκωμένος, ναι τα 3 παιδιά στη σκηνή ήταν πολύ τρακαρισμένα στην αρχή, ναι η συναυλία έπρεπε να γίνει έξω γιατί επικρατούσε αποπνικτική ζέστη, ναι η νέα μπάντα του Κωνσταντίνου Βήτα ίσως δεν είναι ακόμα αρκετά δεμένη, ναι οι συγκρίσεις με «εκείνες» τις συναυλίες είναι αναπόφευκτη. Οι πιουρίστες μπορούν να βρουν 1002 ψεγάδια, άλλωστε αυτή είναι η νοοτροπία τους. Ο Κ.Β όμως δεν έγινε αγαπητός από τόσους ανθρώπους για την αυστηρή μετρονομία της μουσικής του, για την άψογη τεχνική του ή για την φωνή του. Τα τραγούδια του, η μουσική του έγινε δική μας γιατί έχει ψυχή, είναι ανθρώπινη και ως ένα σημείο αντανακλά μέσα της την προσπάθεια και την επιθυμία, την αγωνία κάποιων ανθρώπων να κρατηθούν άνθρωποι. Από την άλλη ίσως εγώ να θέλω να το βλέπω έτσι, ίσως εγώ να είμαι τυφλός, αλλά μου αρέσει γιατί έτσι με ταξιδεύεις όπου εσύ πιστεύεις... Γιώργος Ανδρονικίδης