Κόρε Ύδρο, Nouvelle Vague, Abbie Gale
Κόρε Ύδρο live @ Ε.Κ.Σ. (Ρόδον FM)
Nouvelle Vague live @ Principal (Astra)
Abbie Gale + The Aleph live @ Λιόγερμα (ανεξάρτητη παραγωγή)
Ελλάδα-Γαλλία 2-1 (με γκολ κεκλεισμένων των θυρών!)
(PART 1) Κι ενώ εμείς είχαμε ήδη δικτυωθεί στις Σέρρες, υπό την καθοδήγηση της παρέας του Ρόδον FM (ιδιοκτησία και λοιποί αντιφρονούντες αυτής εργαζόμενοι), η πρόσκαιρα άτυχη παρέα των Κόρε. Ύδρο. ανέμενε κάπου στα βουνά της Ηπείρου να διαπιστώσει ποιο από τα δύο αντικριστά βενζινάδικα θα ανοίξει πρώτο για να έχει την τιμή να φουλάρει το νοικιασμένο Opel Zafira, που αρκετές ώρες αργότερα έμελλε να καταρρίψει το μύθο περί αξιοπιστίας που συνοδεύει τα γερμανικά αυτοκίνητα και τρέχετε και τα αγοράζετε όλοι. Για αυτό και την επόμενη ημέρα, αργοπορημένοι όντας δεν βρήκαν στασίδι στην εκκλησία του καλού κρέατος, όπου με μία ιδανική αναλογία 30-20 (σουβλάκια - μπιφτέκια), τονώσαμε την ευαισθησία μας ενόψει του βραδινού live. Ποιος ανόητος έβγαλε το ρητό Meat Is Murder άραγε;
Στο οποίο live, παρουσία της αυτο-χρισμένης προέδρου του fan club του συγκροτήματος, με αυτοσχέδιο μπλουζάκι και συνοδό ο οποίος φαινόταν να κάνει αγγαρεία, αρχικά έδειξαν να καταρρέουν οι αγαπημένοι μας Κερκυραίοι υπό το αβάσταχτο βάρος των δικών τους συνθετικών αριστουργημάτων και των δικών μας υπέρογκων προσδοκιών. Στην πορεία το pedal του ηλεκτρικού πιάνου της Μαρίας, προς στιγμήν κόντεψε να κλέψει την παράσταση από τον Παντελή, ο οποίος προς τέρψη των μουσικών μας αναφορών επιδίδεται επί σκηνής σε ένα ισόποσο ξεπατίκωμα κινήσεων από Morrissey, Michael Stipe (κυρίως...) David Byrne (εμμέσως μιας και τον κλέβει ο Stipe) και Nick Cave όταν κάθεται σαν Αλβανός στο πεζούλι και παραδίπλα σφυροκοπάει ο Blixa. Γνησίως δυτικοί και κλασσικίζοντες μας μοίρασαν το playlist προ της συναυλίας, πρόλαβαν και έκραξαν το εξώγαμο του Αλκίνοου με τα νερά και τα άλλα αναψυκτικά της αρνήσεως και λίγο αργότερα μας πληροφόρησαν ότι επρόκειτο για την μόλις 4η ή 5η συναυλία τους σε 100 χρόνια πορείας. Αθάνατες ψυχοβγαλτικές επιτυχίες τους πάντως όπως το Σπίτι, το ανυπέρβλητο Τώρα Που Δεν Έχω Κανένα και η εθελούσια έξοδος από τους Έρωτες αποκάλυψαν πλήρως το μεγαλείο τους, παρότι συνέχεια κάτι συνέβαινε και το live δεν απογειωνόταν όσο έπρεπε. Στις 11 Φλεβάρη το ραντεβού ανανεώνεται για το ξυλουργείο του Μύλου, όπου και θα είμαστε περισσότεροι και θα μπορούμε να "φύγουμε" ακόμη πιο πέρα...
Τα υπόλοιπα διαδραματίστηκαν σε γραφικό ροκ μπαράκι rave αισθητικής και οι Κόρε
Ύδρο παρότι αποδείχτηκαν και τα καλύτερα παιδιά για παρέα, πήραν ως αναμνηστικό από τις Σέρρες ένα χαλασμένο δισκοπλατώ για ακόμη μια νύχτα σύγχυσης και ταλαιπωρίας. Ο υπογράφων αποχωρήσαντος του ερωτοχτυπημένου και μόνιμα πεινασμένου Μπόλεκ, πήρε τη θέση του πλάι στον Λόλεκ στην πορεία προς τον άκαρπο εξευτελισμό του ξημερώματος.
(PART 2) Το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει όταν μεσοβδόμαδα είσαι απόλυτα πνιγμένος από τη δουλειά και θέλεις να τα σπάσεις, είναι είτε 1.000 ΕΥΡΩ από το πουθενά για να τα κάνεις γιάχμα στην Μαριάντα Πιερίδη, είτε μια επανένωση των Γενιά του Χάους για ένα και μοναδικό live στα Πανεπιστήμια. Όχι πάντως easy listening διασκευές σε κομμάτια που όποτε τα ακούς πλέον κάνουν ακόμη πιο επιτακτικό το ρητό hang the DJ. Παρά ταύτα οι Nouvelle Vague διέψευσαν την απουσία των προσδοκιών μου και έδωσαν ένα live που μέχρι και τα όρια του συναρπαστικού θα έλεγες ότι άγγιξε σε κάποιες στιγμές. Πρόκειται περί αψεγάδιαστης μπάντας, που ανεβαίνει στη σκηνή και χαροπαλεύει απέναντι στο αθάνατο των τραγουδιών που υπηρετεί, βγαίνοντας στο τέλος ολοζώντανη. Η εκτέλεση στο Too Drunk To Fuck διαποτίστηκε με γνήσιο πανκ ήθος (αυτό είχε ξεχωρίσει προ έτους και ο Καρδερίνης) και το In A Manner Of Speaking έκανε και πάλι μια χαρά τη δουλειά του. Άσε που άρχισαν να σκαλίζουν και τα πιο θαμμένα αρχεία, οπότε πήραμε να έχουμε και το Mexican Radio των λησμονημένων Wall Of Voodoo. Δεν θα πω τίποτε για το σύνολο των προσόντων των δύο -και φωνητικά άψογων- τραγουδιστριών, γιατί ήδη τείνουμε προς το γραφικό. Οι Nouvelle Vague πάντως δίνουν σώου εκεί που δεν το περιμένεις και το καλύτερο είναι ότι από κάτω το περιμένουν και οι καλύτερες γκόμενες που μπορείς να συναντήσεις σε συναυλία τον δωδέκατο μήνα του έτους 2007.
Με τους Five Star Hotel, που ως μοναδικοί indie pop δανδήδες της Θεσσαλονικιώτικης σκηνής αλωνίζουν τα κατορθώματα των Inspiral Carpets και της Sarah Records θα ασχοληθούμε εκτενώς άμα τη κυκλοφορία του ντεμπούτο τους. Πριν τους Nouvelle Vague πάντως έπαιξαν μπροστά και στο δικό τους πιστό κοινό, μας μετέφεραν εκεί που ξεκινήσαμε μουσικά και όσοι δεν μπήκατε στον κόπο να αγοράσετε το δικό τους Metal Box EP κακό δικό σας.
Οι πιο αδικημένοι όλων στάθηκαν οι Abbie Gale, στους οποίους ζητάω και δημόσια συγνώμη για το γεγονός ότι το live τους έλαβε χώρα στην κυριολεξία μεταξύ μας. Ναι αλλά τι live, ε; Ίσως το καλύτερο που έχω παρακολουθήσει φέτος. Τα παιδιά δεν μάσησαν, βγήκανε, παίξανε για την πάρτη τους, για εμάς που γουστάρουμε την πάρτη τους και για όσους ακόμη δεν ήρθαν προτάσσοντας ανόητες δικαιολογίες. Επαγγελματικά άψογοι, με εξοπλισμό που θα μπορούσε να τους ανεβάσει μέχρι και στη σκηνή του Glastonbury, με Korg-άκια και λοιπά αγαπημένα pop organ-άκια... ξέφυγαν από τις ούτως ή άλλως άψογες εκτελέσεις του δίσκου, μας χάρισαν ένα Mom αφόρητα απολαυστικό και καινούργια τραγούδια που τους πηγαίνουν ακόμη πιο πέρα για να αγγίξουν και αυτή ταύτη τη rough πλευρά της ευαίσθητης τραγουδοποιίας. Ο λόγος τώρα στην Evira. Η οποία τυγχάνει να είναι τελικά η καλύτερη τραγουδίστρια που έχουμε ποτέ ακούσει σε pop/ rock/ punk/ hardcore/ metal/ goth και ότι άλλο θες ελληνικό συγκρότημα. Τόσο καλή που ήδη έχω ξεχάσει ποια ήταν η αμέσως προηγούμενη καλύτερη (εδώ περιμένουμε σημείωση από Πανότα-Αργυρίου, για να μας το θυμίσουν). Οι υπόλοιποι Abbie Gale ισχυρίζονταν ότι είχαμε την τύχη να δούμε την καλύτερη Evira on stage που έγινε ποτέ... και δεν δυσκολεύτηκε κανείς να το πιστέψει. Αν στο studio θυμηθήκαμε την Paula Frazer, επί σκηνής είδαμε μια Beth Gibbons με το πάλαι ποτέ σπινθηροβόλο βλέμμα της Kristin Hersh (στον επόμενο δε δίσκο τους υπόσχομαι να βρω πιο ψαγμένες αναφορές). Επειγόντως στο studio και αυτοί και οι Serpentine (που μου φαίνεται ότι τεμπελιάζουν απαράδεκτα...). Πριν τους Abbie Gale, οι The Aleph με το Σαλονικιώτικο alter ego της Siouxsie Sioux στα φωνητικά μας ξεσήκωσαν ικανοποιητικά και εμάς και τις γοτθικές μας εμμονές που ποτέ δεν ησυχάζουν.
Ωραία περνάμε εσχάτως που αναγεννήθηκε η ελληνική σκηνή. Για να δούμε παρακάτω τι μας περιμένει!