Kyuss lives! Στο Fuzz Club

Η δική μας εθνική γιορτή!

Θα ξεκινήσω αυτό το review παραφράζοντας τον φίλο (και συν-γράφοντα στο mic) Αντώνη Ξαγά "Πρέπει το συγκρότημα να παίζει τα αγαπημένα μας τραγούδια στο live;". Αν πρόκειται για ένα σχήμα με άπειρους δίσκους στο ιστορικό του και μια φυσική εξέλιξή στην μουσική του, θα απαντήσω πως όχι. Αν μιλάμε όμως για μια reunion band, τότε ναι. Θέλουμε αυτά που ξέρουμε και που αγαπήσαμε.

Αυτά λοιπόν μας προσέφερε η παρέα των βετεράνων του stoner rock οι οποίοι τα έπαιζαν και πριν καν το είδος ονομαστεί έτσι. Και έκαναν τα 1800 άτομα που γέμισαν τον χώρο 1500 ατόμων να χτυπιούνται ανελέητα. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη όμως κάθε φορά που βλέπεις ένα σχετικό reunion αφήνεις τα ερωτήματα του τύπου "το κάνουν μόνο για τα λεφτά κλπ" και εστιάζεις μόνο σε ένα πράγμα. Αν το'χουν ακόμη. Αν μπορούν να αποδώσουν κάτι από αυτό που σε έκανε να τους αγαπήσεις και σε τι ποσοστό. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν 100%. Ο λόγος απλός, η έλλειψη του Homme. Όχι τόσο γιατί ο Bruno Fevery δεν κάλυψε το μουσικό κενό. Απλά καθαρά για την ιστορία. Έχοντας δει τα περισσότερα μέλη του σχήματός με τα διαφορά κατά καιρούς γκρουπ τους (Unida, Hermano, Mondo Generator, Brant Bjork solo αλλά και στα drums των Fu Manchu σε χώρο 200 ατόμων, ακόμη και QOTSA με 500 άτομα κοινό το 1998 πριν γίνουν arena band) ο Homme παραμένει ο πιο αντιπαθής. Κάτι σαν τον Dave Grohl στην μετά Nirvana εποχή. Οι άλλοι τρεις πάντως επάνω στο stage του Fuzz ήταν original, ήταν αυτό που είναι και δεν το έπαιξαν τίποτα παραπάνω. Απλά έπαιζαν άλλη μουσική. Αυτή που αγαπήσαμε καιρό πριν και που σε κάνει ν'ανατριχιάζεις και ας είχα να ακούσω κάποια κομμάτια πάνω από μια δεκαετία.

Η παρουσία του Garcia γέμιζε το stage και παρά το μπούκωμα του ήχου κάπου στη μέση της συναυλίας για τουλάχιστον ένα 20λεπτό η φωνή του έβγαινε άψογα. Η κατάστασή ήταν τόσο όμορφη που δεν ήθελα καν να πάω πάρω δεύτερη μπύρα. Ήθελα να ήμουν εκεί σε όλη την φάση να μην χάσω νότα από το μπάσο της μορφής που ακούει στο όνομα Nick Oliveri. Τα video wall στις δυο πλευρές της σκηνής βοηθούσαν να βλέπεις τον Brant να δαμάζει τα τύμπανα του. Για ευνόητους λόγους επικεντρώθηκαν σε κομμάτια με φωνητικά παρά σε ορχηστρικά με αναλογία 75% προς 25%. Επίσης έπαιξαν περισσότερα κομμάτια από το "Welcome to Sky Valley" σε σχέση με τα άλλα άλμπουμ.

Από τα καλά reunion που μας βάζουν σε σκέψεις για να περάσουμε το καλοκαίρι από το rockwave να τους ξαναδούμε.

Setlist: Gardenia, Hurricane, Thumb, One Inch Man, Conan Troutman, Freedom Run, Asteroid, Supa Scoopa and Mighty Scoop, Odyssey, Whitewater, El Rodeo, 100°
Encore: Spaceship Landing, Allen's Wrench, Green Machine

Photos: Anna Kweskin
Περισότερες φωτογραφίες εδώ