L.A. Stories

Καθώς το αεροπλάνο προσγειωνόταν στο LAX, το shuffle mode στο iPod πήγε να με τελειώσει εντελώς κατακλύζοντας τον εγκέφαλό μου με τις μελωδίες του "Californian Dreamin'". Σου φαίνεται γραφικό; Όχι δεν είναι. Γραφικό θα ήταν εάν μόλις πάταγα το πόδι μου στην γη της 31ης Πολιτείας, έσκυβα και φίλαγα τα άγια ετούτα χώματα, όπως με είχε παροτρύνει μία φίλη. Στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων πάντως, και δεν ξεφτιλίστηκα.... εντελώς.

Αν περιμένετε τουριστικές οδηγίες για το Los Angeles, καλύτερα να κάνετε υπομονή για όταν θα μεγαλώσει το διαθέσιμο budget της Τσόκλη. Και εν πάση περιπτώσει, σχεδόν ένα μήνα μετά την επιστροφή στην Ελληνική πραγματικότητα του Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης, αφήνω στην άκρη τις βόλτες στις μαγευτικές παραλίες του Long Beach, τις διαδρομές μέσα από την παραγκούπολη του Compton, τα κόκκινα χαλιά των αδιάφορων κατά τα άλλα "World Music Award" στο Kodak Theatre και αυτά της παγκόσμιας πρεμιέρας της νέας ταινίας της Reece Witherspoon στο Chinese Theatre στο Hollywood, τους "ευγενέστατους" άστεγους της Sunset Blvd, την... απογοήτευσή μου που δεν έγινα μάρτυρας ούτε ενός drive-by shooting, και φυσικά τα πολύωρα χασίματα στο "Amoeba", το καλύτερο δισκάδικο του κόσμου (fact!), όπου μεταξύ άλλων, καμαρωτά, και γεμάτος εθνική υπερηφάνεια, σαν Ελληνάρας ύστερα από την πρωτιά στην Eurovision, πλησίασα τον ταμία με ένα αντίτυπο της αμερικάνικης έκδοσης του "Blood Nirvana" των Last Drive... Αφήνω στην άκρη όλα αυτά, και κάποια άλλα πιο κιτς (μπεργκέρια στο Hooters και αγώνας αμερικάνικου ποδοσφαίρου στα πλαίσια της 1ης αγωνιστικής του σχολικού πρωταθλήματος μεταξύ Hollywood Sheiks και L.A. Romans με 17χρονες τσιρλίντερς, τα highlights), και περνάμε σε κάποια λίγα, από τα πάρα πολλά που παρακολούθησα, από τα συναυλιακά των ημερών...

Το Knitting Factory του L.A, το οποίο όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια υπήρξε η κύρια συναυλιακή βάση, κατοικοεδρεύει στην Hollywood Blvd, 100 μέτρα μακριά από το Οσκαρικό Kodak Theatre. Τρεις διαφορετικοί χώροι, μέχρι και τέσσερα συγκροτήματα σε κάθε χώρο την ίδια βραδιά με την δυνατότητα να κόβεις βόλτες από τον έναν χώρο στον άλλο. Πώς θα το λέμε αυτό στην Ελλάδα; "Μεγάλο φεστιβάλ" έχω στην εντύπωση. Στην Αμερική αυτή είναι η καθημερινότητα... Ατυχέστατες συγκρίσεις, το γνωρίζω...

Η βαρύτονη φωνή του Bill Callahan γέμισε τον κυρίως χώρο του Knitting Factory. Τρίτη φορά που παρακολουθούσα ζωντανά τον κύριο Smog και ειλικρινά θα μπορούσα να τον παρακολουθήσω αναρίθμητες ακόμα αν μου δινόταν η δυνατότητα. Ο ψιλόλιγνος Bill μαζί με τον Jim White των Dirty Three στα drums, την Colleen Burke των We Ragazzi στο μπάσο και τον Jason Dezember στην κιθάρα στο πρώτο μέρος στηρίχτηκε αποκλειστικά σε τραγούδια από το πιο πρόσφατο "Α River Ain't too Much To Love". Η country αισθητική που κυριεύει το album μεταφέρθηκε με την βαρύτονη φωνή του Callahan και τα hillbilly χορευτικά του από τις πρώτες νότες του "Say Valley Maker" που άνοιξε το σετ. 6-7 τραγούδια από το "Α River..." μετά, και χωρίς το "The Well" δυστυχώς, πραγματοποιήθηκε η βουτιά στον μακρύ κατάλογο της δισκογραφίας του Callahan. Όταν λοιπόν ακούς, τον Jim White να οδηγεί σε ξέφρενους ρυθμούς παλιότερα πολύ αγαπημένα όπως τα "Dress Sexy At My Funeral", "Let's Move to The Country", "Blood Red Bird", "Vessel In Vain", "Anniversary" και τα "Justice Aversion" και "Cold-Blooded Old Times" στο encore, ξεχνάς αμέσως ότι είσαι πτώμα ύστερα από την πολύωρη πτήση που προηγήθηκε και το ελαφρύ jetlag.

Αλλαγή κλίματος: Los Angeles Colosseum, μεσημεράκι, opening show της νέας σεζόν του NFL, του επαγγελματικού πρωταθλήματος αμερικάνικου ποδοσφαίρου... Πώς είναι η γιορτή της ΕΠΑΕ; Ένα τέτοιο πράγμα, μόνο που πρόκειται για μία παράλληλη εκδήλωση σε 50 πόλεις, μία μέρα πριν από το πρώτο παιχνίδι της σαιζόν. Σε κάθε πόλη και γιορτή, κάθε γιορτή και ανοιχτή δωρεάν συναυλία. Στο Los Angeles, το πρόγραμμα είχε Good Charlotte, Maroon 5 και, βαθιά ανάσα, Kanye West. Αφήνουμε τους πρώτους, αφού όσο έπαιζαν χάζευα στα διάφορα περίπτερα που είχαν στηθεί μέσα στο γήπεδο και έβγαζα φωτογραφίες με το κράνος των Raiders. Οι Maroon 5, συμπαθείς, με τα πολύ επιτυχημένα σινγκλάκια τους να ξεχωρίζουν, μπορεί βέβαια να έφαγαν και 4-5 μπουκάλια από τους fans του Kanye West, αλλά στάθηκαν αξιοπρεπέστατα. Και ναι, ο Kanye West, ο σπουδαιότερος σύγχρονος hip hop (και pop;) καλλιτέχνης της εποχής μας, ντυμένος μέσα στα λευκά και με την συνοδεία ενός dj και έπτά εγχόρδων, απέδειξε γιατί λατρεύεται τα τελευταία χρόνια από ένα πολύ crossover κοινό. Η αμερικάνικη νεολαία πλέον κρέμεται από τα χείλια του, το ξέρει και το εκμεταλλεύεται, αφού την εβδομάδα εκείνη που κυκλοφόρησε το "Late Registration", είχες την εντύπωση ότι ο West ήταν παντού, κυρίως λόγω της επίθεσής του στον Bush και στα υποκριτικά M.M.E. με αφορμή την καταστροφή στην Νέα Ορλεάνη (και πώς αντέδρασε η συντηρητική Αμερική; Με φήμες ότι είναι... ομοφυλόφιλος! ). Ζωντανά είναι αστείρευτος και με την ικανότητα να γεμίζει μόνος του την τεράστια σκηνή στο Colosseum. Και έχοντας στο set list του τραγούδια όπως τα "Diamonds from Sierra Leone", "Gold Digger", "Touch The Sky", "Heard 'Em Say" (εδώ φυσικά και εμφανίστηκε μαζί του στη σκηνή και ο Adam Levin των Maroon 5), και "All Falls Down", "Slow Jams", "The New Workout Plan", "Jesus Walks" και "Through The Wire" μεταξύ άλλων, ο Kanye West είναι καταδικασμένος να καταχωρείται ανάμεσα στις κορυφαίες ζωντανές εμφανίσεις που έχω παρακολουθήσει, έτσι απλά και όμορφα.

Το Spaceland είναι ο χώρος που ήλπιζα να συναντήσω στο L.A. Εξωτερικά μοιάζει περισσότερο με σαλούν, ενώ και μέσα δεν διαφέρει και περισσότερο. Άνετο και ευρύχωρο με loft με μπιλιάρδο και μπύρες, σκοτεινό με μπλε ελεκτρίκ διακόσμηση πίσω από την σκηνή, ήταν το ιδανικό περιβάλλον για την συναυλία που ίσως περίμενα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Retribution Gospel Choir, λοιπόν. Και για όσους, δικαίως να μην γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, ας πούμε ότι είναι το αποτέλεσμα της σύμπραξης δύο από των σπουδαιότερων Αμερικανών μουσικών των τελευταίων 10 και πλέον χρόνων, just for the fun! Η Φωνή, ο Mark Kozelek (Red House Painters / Sun Kil Moon) και ο Alan Sparhawk (Low), για την πλάκα τους και μόνο, όπως μου είπε και ο Koz αμέσως μετά την συναυλία, πήραν μαζί τους άλλους δύο μουσικούς στο μπάσο και στo drums (μέλη των No Wait Wait που άνοιγαν τις συναυλίες) και πήραν τους δρόμους παίζοντας ηλεκτρικά και πολύ πειραγμένα, τραγούδια που έχουν γράψει οι δύο σπουδαίοι μουσικοί στο παρελθόν, τρία ολοκαίνουργια ("El Core", "Hatchet", "Breaker"!), αλλά και πολλές απρόσμενες διασκευές. Προβλήματα με την κιθάρα του Alan στην αρχή, "κάλυψε" το κενό ο Kozelek τραγουδώντας με την ΦΩΝΗ του το "I got you babe"! Ανατρίχιασα και μόνο που άνοιξε το στόμα του... Στη συνέχεια; "Salvador Sanchez (Sun Kil Moon)", "Destroyer (Low)", "Make Like Paper (Red House Painters)", "From Your Place On Sunset (Low), "Duk Koo Kim (Sun Kil Moon)", "Jesus Was An Only Child (Modest Mouse)", "Fearless (Pink Floyd)" και "Carpet Crawlers (Genesis)" μεταξύ πολλών άλλων... Το ταξίδι άξιζε και μόνο γι' αυτό το live, και δεν είμαι υπερβολικός.

Η Keren Ann από την άλλη είναι ένα σπάνιο κοσμοπολίτικο διαμαντάκι που πρέπει να κάνετε την χάρη στον εαυτό σας να την ανακαλύψετε. Πατέρας Ρωσο-εβραίος, μητέρα Ολλανδο-γιαπωνέζα, γεννήθηκε στο Ισραήλ, μεγάλωσε στην Ολλανδία έως τα 11 της χρόνια οπότε μετακόμισε στο Παρίσι, ενώ τα τελευταία χρόνια, όταν δεν περιοδεύει, ζει μεταξύ της Γαλλικής πρωτεύουσας και της Νέας Υόρκης. Το πιο πρόσφατο album της έχει τον, αν μη τι άλλο, θελκτικό τίτλο "Nolita", κυκλοφόρησε από την ιστορική ετικέτα της Blue Note, και αυτό είναι που παρουσίασε με το εξαμελές της συγκρότημα στο Knitting Factory του Hollywood. Γλυκιά, μία κουκλίτσα με ακουστική κιθάρα και φωνή αισθαντική, είτε τραγουδάει στα Γαλλικά, είτε στα Αγγλικά (προτιμάμε τα γαλλικά, βεβαίως - βεβαίως!), θυμίζει την Hope Sandoval αν εκείνη τραγουδούσε Jazz Pop, αν και σε στιγμές εξερευνά ακόμα και country ή tropicalia μονοπάτια. Κυρίως όμως, αυτό που σε κάνει να κολλήσεις με την Keren Ann, είναι η ικανότητά της να αναμειγνύει την Γαλλική παράδοση της Francoise Hardy και του Serge Gainsbourg με την downtown folk του Manhattan, πάντα με ξεχωριστό στυλ, χαμόγελο και σκέρτσο. Όχι, δεν την ερωτεύτηκα αμέσως. Αλλά ακούγοντας το "Nolita" συνέχεια τον τελευταίο μήνα, συντροφιά με το "Beautiful Yesterday" της Dayna Kurtz, κοντεύω...

Ο Ted Leo με τους Φαρμακοποιούς του, από την άλλη είναι όσο πιο ευχάριστα Αμερικανός γίνεται. Το πανέμορφο θέατρο El Rey ντύθηκε στα πιο γιορτινά του για να υποδεχθεί μία από τις πιο σπουδαίες προσωπικότητας της εναλλακτικής indie σκηνής της Ανατολικής ακτής και, oh boy!, το διασκεδάσαμε. Ο Ted Leo είναι χαρισματικός frontman, έχει ξεχωριστό χιούμορ, σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο αυθεντικό παιδικό πάρτι, και η indie πιτσιρικαρία, του ευρύτερου Los Angeles, χορεύει ακατάπαυστα και χαμογελάει, όπως χαμογελάει συνέχεια και ο ίδιος ο Leo. Διασκέδαση λοιπόν σε σημείο να καλεί και παιδιά από το κοινό στην σκηνή να πουν και κανένα ανέκδοτο, όσο αυτός θα αλλάζει μπαταρία στο echo της κιθάρα του. Κατά τα άλλα, μικροί αγαπημένοι ύμνοι από τους πολλούς της δισκογραφίας του Ted Leo, "Building Scyscrapers in the Basement", "Me and Mia", "Where Have All The Rude Boys Gone?", "Hearts of Oak", "Shake The Sheets" καθώς και μία απρόσμενη, εξαιρετική διασκευή, τελευταίο τραγούδι στο encore, στο "Beat The Retreat" του Richard Thompson.

Στο Knitting Factory πάλι μία Τρίτη έπεσα πάνω σε μία πολύ απρόσμενη βραδιά... Στο μικρό αλλά εξαιρετικό χώρο του Alterknit Lounge, ξεκινήσαμε νωρίς το απόγευμα με τους The Tarbox Ramblers, μία hard-working bluegrass / American gothic μπάντα από την Βοστόνη. Δαιμονιώδης κιθαρίστας ο Michael Tarbox με φωνή στεντόρεια που θυμίζει τον Robert Fischer, ένας ήχος από το παρελθόν της Αμερικανικής παράδοσης, υγιής και αποστασιοποιημένος από τις οποιεσδήποτε σύγχρονες τάσεις.

Και ενώ κατευθυνόμουνα για το κυρίως club, όπου οι Wires On Fire και οι Wives θα άνοιγαν την βραδιά για τους σπουδαίους Hella, στο front room, έπεσα πάνω στο εξαιρετικό performance της κολλεκτίβας των Indian Jewelry. Κρουστά διασκορπισμένα σε όλη την αίθουσα ανάμεσα στα πόδια των θεατών, κοπέλες σε κατάσταση art-punk παροξυσμού και άντε μετά να ξεκολλήσεις. Ακολούθησαν οι My Barbarian, στους οποίους δικαιωματικά άνηκε και η βραδιά, αφού εόρταζαν την κυκλοφορία του ντεμπούτου album τους. Μπορείτε να φανταστείτε ένα πιο pop-trashy show από αυτό των Scissor Sisters με περισσότερη πρόζα; Ε τότε μπορείτε να φανταστείτε το show των My Barbarian, των οποίων τα μέλη έχουν ήδη πολύχρονη πείρα στο Los Angeles και στο San Francisco στο θέατρο, στο χορό, στη stand-up comedy και γενικότερα σε performance art αλλά και στην τηλεόραση. Αξίζει να τους ανακαλύψει κανείς; Δισκογραφικά όχι, αφού στο cd σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνεται η φρέσκια gay τρασίλα τους, αν όμως τους πετύχετε ποτέ live, λέμε τώρα, μην τους χάσετε γιατί πρόκειται για σπάνιο θέαμα.

Οι Hella από την άλλη είχαν μόλις ξεκινήσει και προς ευχάριστη έκπληξη όλων, εκτός από τον Spencer Seim και τον Zach Hill, στη σκηνή βρέθηκαν άλλοι τρεις μουσικοί, που έδωσαν μία παραπάνω πνοή στα ήδη θυελλώδη instrumentals των indie noise rockers από το Sacramento. Cut & paste λογική, με ηλεκτρονικά βοηθήματα που κλέβουν και την παράσταση, και θόρυβος για τα αυτιά και το μυαλό, με λογική και τάξη όμως. Αφού αποθεώσαμε έναν από τους καλύτερους drummers της πιάτσας (Zach Hill), βγήκαμε από την αίθουσα και πέσαμε πάνω στους ντόπιους πιτσιρικάδες Aravan, οι οποίοι ξεσκίστηκαν να ξεσηκώσουν όσους παρέμειναν με έναν γνήσιο post-punk ορυμαγδό. Από τον nerd-looking μπασίστα, που έπαιζε φορώντας μόνο σώβρακο τύπου μινέρβα, πήραμε και το καταπληκτικό 2-track demo τους. Υπάρχει μέλλον; Πιθανόν.

Και φυσικά, όταν λίγες μέρες αργότερα ξανά στο Knitting Factory έλαβε χώρα μία βραδιά με τον χαρακτηριστικό τίτλο Honky Tonk Heaven, θα έλειπα εγώ, ο βλάχος; Αγαπημένες αμερικάνικες βλαχιές με το πάντα λατρεμένο kitch των σύγχρονων cowboys και cowgirls, line dancing και νταλικέριδες σε απαρτία ανάμεσα σε κορίτσια σωσίες της Loretta Lynn και της Dolly Parton. O "radio celebrity" DJ Cowboy Nick έπαιζε βινυλιάκια της Patsi Cline, του Buck Owens και του Spade Cooley, ενώ οι σπουδαίες honky tonk μπάντες των Lucky Stars, Mike Stinson, Hank Floyd και του γραφικότατου ζευγαριού Justin & Sally Curtis γέμισαν τον 5ωρο μαραθώνιο. Την ίδια μέρα, στο κυρίως club εμφανίστηκαν οι επανασυνδεδεμένοι Living Colour, και στο Lounge υπήρχε ένα L.A. punk live-party, και περιέργως, δεν ήταν και λίγοι από τους θεατές των άλλων δύο αυτών live, που παρέμειναν για αρκετή ακόμα ώρα ανάμεσα στους σύγχρονους cowboys του L.A. μέχρι αργά το βράδυ.

Τι άλλο; Πολλά, μα πάρα πολλά support και local acts, ξεχώρισαν οι Tra-la-la, το πρώτο από τα τρία συγκροτήματα που άνοιγαν τον Ted Leo, κάποιες άτυχες επιλογές, χαρακτηριστική περίπτωση οι ανεκδιήγητοι Scarling, της Sympathy For The Record Industry, και πάνω απ' όλα, ένα πολύ ξεχωριστό φεστιβάλ: Το Arthur Fest του ομώνυμου εξαιρετικού περιοδικού... Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία, για ένα άλλο "τεύχος" του MiC.