Wooden cucumbers

Ένα ποπ κόνσεπτ μελλοντολογικής εικονικής πραγματικότητας σαν αυτό των Ladytron, επειδή περιλαμβάνει στα δομικά συστατικά του πάγο, κενότητα κι αποστασιοποίηση οφείλει να φτάνει στις αισθήσεις του κοινού πεντακάθαρο. Αλλιώς το σημαινόμενο εύκολα ακυρώνεται από παρεμβολές όπως κακός ήχος, σκηνική αμηχανία κι αψυχολόγητος φωτισμός αφήνοντας έκθετο το σημείο που, στην περίπτωσή μας, είναι δυο τραγουδίστριες στον αστερισμό του ξυλάγγουρου, τέσσερα αναλογικά σύνθια ό,τι νάναι μεταξύ τους κι έξη μουσικοί που χτες, για δεύτερη φορά μετά από την εξίσου απογοητευτική καλοκαιρινή τους εμφάνιση το 2003 έβγαλαν στο ελληνικό κοινό μια μπλαβομούχαλη ηχητική θολούρα, που εκεί που ήμασταν όλοι έτοιμοι για πάρτυ μας πάγωσε, μας γέμισε κενά και μας αποστασιοποίησε.

Μου ήταν αδύνατον να φανταστώ πώς θα μπορούσα να ξενερώσω ακούγοντας κομμάτια που λατρεύω σαν το Tomorrow ή το Destroy Everything You Touch. Ε, λοιπόν, μόλις καταλάβαινα ποιό άκουγα, παρακαλούσα να τελειώσει. Το μόνο που έχω να θυμάμαι από τη μια ώρα και δέκα λεπτά που ήμουν απέλπιδα στημένος μπροστά στα πόδια της Μίρα ήταν το International Dateline. Πώς βγήκε σχετικά αλώβητο από το χάος των συχνοτήτων που διαφέντευε το μισογεμάτο Φαζ δεν ξέρω κι ούτε μάλλον θα ξέρει και κανείς να μου πει σε μια συναυλία που εμφανώς αφέθηκε στην τύχη της. Για να χρησιμοποιήσω υποθετικό λόγο, αν όντως έγινε σάουντ τσεκ κι εγώ ήμουνα ο Τζένγκις Χαν, θα'παιρνα το κεφάλι του ηχολήπτη με ατρόχιστο χατζάρι και θα παλούκωνα τους υπόλοιπους. Αν όμως τυχόν δεν έγινε, φοβάμαι πως θ' αντιδρούσα πολύ χειρότερα...

Ένα ποπ κόνσεπτ μελλοντολογικής εικονικής πραγματικότητας σαν αυτό των Ladytron τελικά δεν αποκλείεται να λειτουργεί στην πραγματικότητα παρά μόνο εικονικά: αν κινηματογραφηθεί. Θα συνιστούσα μάλιστα, για να το σιγουρέψουμε, να το γυρίσει με κούκλες η Πίξαρ. Και με ήχο απ' το στούντιο. Εννοείται βέβαια ότι μετά θα κοιτούσα να το κατεβάσω τζάμπα -ήδη αισθάνομαι ότι οι Ladytron, ή αυτός που τους έφερε, μου χρωστάνε εικοσιπέντε ευρώ, έτσι;