The Drive Vibe

Τελικά ο άνθρωπος είναι από την φύση του αχάριστο ον. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι όλοι οι γνωστοί που πριν τρία χρόνια θα έδιναν το δεξί τους χέρι για ένα εισιτήριο αυτής της συναυλίας, απόψε το έπαιζαν δύσκολοι στο να μας συνοδέψουν. Εμείς πάντως κάναμε ένα ακόμη drive προς το Gagarin για να αντικρύσουμε το γνώριμο σκηνικό του χώρου γεμάτου με κόσμο που διψούσε να είναι εκεί. Αλήθεια όμως ποια ήταν η άποψη όλων αυτών για το συγκρότημα;

Η άποψή μου για τους Last Drive είναι βουτηγμένη στον αμετροεπή θαυμασμό και προσωπολατρία ξεκινώντας από τα μικράτα μου χρόνια στα τέλη των 80ies και φτάνοντας με ευχάριστη έκπληξη ως την επανασύνδεση και τη νέα δισκογραφική δουλειά. Τους θεωρούσα και τους θεωρώ το πιο συναρπαστικό ελληνικό group που πέρασε μπροστά από τα μάτια μου και διαπέρασε τα αυτιά μου. Έχω συνδέσει μουσικές εμπειρίες που άμα είσαι και πιτσιρίκι αποκτούν μυθική αξία και τους εκτίμησα δέκα φορές παραπάνω όταν ξαναγύρισαν όχι σαν σκιές του παρελθόντος αλλά με πράγματα να πούνε, εκπρόσωποι μια γενιάς που δεν ηττήθηκε συνολικά, δεν πήγε σπίτι με σκυμμένο το κεφάλι. Οι drive είναι ένα comic που στο τέλος νικάνε οι καλοί και ουχί οι εκπρόσωποι του νόμου και της τάξης. Και κάπως έτσι βρεθήκαμε το Σάββατο στο Gagarin, και μιλώντας για comics, το highlight της συναυλίας ήταν η έκδοση του At the drive ink από με εικονογραφήσεις εμπνευσμένες από το Heavy liquid, το album των Last Drive.

Αγκαλιασμένοι λοιπόν πήραμε την μπύρα μας και αφ'υψηλού παρατηρήσαμε δύο ακόμη ελληνικές μπάντες. Η πρώτη με περίσσια αγάπη για τους Nirvana και οι δεύτεροι πιο σοβαροί αλλά με περίσσιο άγχος μιας και ήταν η πρώτη τους εμφάνιση. Ποιοι ήταν αυτοί όμως που είχαν την τύχη να μας ζεστάνουν;

Μετά λοιπόν από τους πολύ καλούς Monovine και τους εξαιρετικούς Distortion Tamers στη σκηνή ανέβηκαν τα comics αφού πήραμε πολλές κλεφτές ματιές από τις εικόνες του At the drive ink που προβάλλονταν στο πίσω μέρος.

Κάπου εκεί βρήκαμε λοιπόν και εμείς την θέση μας στο πλήθος. Χαζεύοντας τα γνώριμα πάνελ των κομιστών που έδιναν ζωή στα όνειρά μας. Τι έγινε μετά όμως, πήρε φωτιά η σκηνή ή οι ανησυχίες των μη παρευρισκόμενων δικαιώθηκαν;

Το Gagarin είχε γεμίσει, με μεγάλο μέρος πιτσιρικαρίας να συνωστίζεται μπροστά στη σκηνή και πράγματι με το που βγήκαν έγινε το απαραίτητο "της μουρλής". Pοgo, όλο και κάποιος στα χέρια του κόσμου στον αέρα, χορός, χαβαλές: υπάρχουν ορισμένες μουσικές που δεν τις παρακολουθείς εύκολα, ήσυχα... Ενώ δε στις προηγούμενες συναυλίες το κοινό άναβε στα παλαιότερα, αυτή τη φορά κομμάτια σαν τα Magdalene, Goldfish, A Glass of broken dreams, Pantherman ζέσταιναν το ίδιο τον κόσμο, οι στίχοι είχαν περάσει στα στόματα και το κλίμα ήταν μες την τρελή χαρά. Κάτι που σημείωσαν και οι ίδιοι οι Drive λέγοντας πόσο καλό τους κάνει που είναι εκεί. Χωρίς πολλά λόγια, τί να πεις κιόλας αυτές τις μέρες με όλα αυτά που συμβαίνουν:"τα λέμε καλύτερα με τα τραγούδια", άφησαν κομμάτια σαν το Overloaded, Killhead therapy, I love Cindy, Blood nirvana να βάλουν φυτίλια στο κοινό. Ο ήχος ήταν μια χαρά και το group σε φόρμα, συγκεντρωμένοι και δεμένοι έπαιζαν καλά, στο δε Alabama blues οι κιθάρες ήταν σκέτη απόλαυση. Έκπληξη Το φως και η σκιά του, ή οι-Suicide-συναντούν-το-γκαράζ κομματάρα με ελληνικό στίχο από εκείνο το ομώνυμο Ε.P. που είχαν βγάλει το ΄86. Είχα χρόνια να το ακούσω και το χαμόγελο κόντευε να βγει από το περίγραμμα του προσώπου μου. Έκλεισαν με το Gone- gone- gone αφήνοντας το κοινό να τους ξαναφωνάζει ακριβώς έτσι, με χειροκρότημα και χορωδιακά "Gone! Gone! Gone!", μέχρι που ξαναεμφανίστηκαν να παίξουν μεταξύ άλλων το Roadrunner (γιατί και ποιος δεν αγαπάει τον Richman) ενώ στο δεύτερο ανκόρ μας περίμενε διασκευή Cramps "Human fly" (γιατί και ποιος δεν αγαπάει τον Lux-Pantherman-Interior) με τέρμα γκάζια και κέφια όπως και Louie Louie τον εθνικό ύμνο των διασκευών!!!

Δεν μπορώ να πω ότι δεν θυμόμαστε τα παραπάνω ή ότι δεν μας έκανε παρόμοια εντύπωση ο ενθουσιασμός του μελετημένου κοινού για το τελευταίο cd. (Μέχρι στίχους τραγουδούσαν τα άτομα). Ως λίγο πιο μπαγιάτικοι όμως απολαύσαμε ιδιαίτερα να είμαστε Slave to the Wave και να πάμε για άλλη μια τολμηρή βόλτα στους Bad Roads και ας υποψιαζόμασταν ότι θα έπρεπε να ζητήσουμε από κάποιον να Have Mercy γιατί αλλιώς μας περίμενε Hell to Pay. Σίγουρα αυτό που βλέπαμε απόψε είχε μια άυλη υπόσταση αλλά δεν ήταν φάντασμα. Ήταν μια γυαλιστερή αύρα του νικητή γύρω από κάποιον που όχι μόνο νίκησε τον θάνατο αλλά είχε και το θράσος και την αξιοπρέπεια να του πει στα μούτρα ότι θα πίνει μπύρες με τους ζωντανούς για καιρό ακόμη. Τον έβαλε λοιπόν στο Chain Train και του είπε Get off my world, πήγαινε να βρεις τον Jack of the Highway και αν ξαναγυρίσεις θα νιώσεις να κυλάει πάνω σου Blood from a Stone. Όσο για τους άλλους, άσ'τους να νομίζουν ότι εδώ είναι The Night of the Phantom. Επειδή όμως μας διακατέχει και μια σχετική ευγένεια θα αφήσουμε τον τελευταίο λόγο σε μία κυρία...

Να κάνω τώρα ένα σχόλιο ότι ο χρόνος συνήθως δικαιώνει όσους είναι αυθεντικοί και ανυποχώρητοι, κάπου εκεί να βάλω τους Last Drive και να κάνω χώρο μπας κι έρθουν κι άλλοι...

Bold γράμματα - Ελεάνα Γαρίνη