The Last Drive shows back to back!

Παρακολουθήσαμε και τις δυο εμφανίσεις του συγκροτήματος από τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Την πρώτη μέρα σχετικά μπροστά παρέα με τους φανατικούς παλιούς και νέους και τη δεύτερη από τον εξώστη παρέα πάλι με τους φανατικούς, αλλά και κάποιους λιγότερο ένθερμους. Την τελευταία φορά που είχα κάνει κάτι τέτοιο ήταν με την Bjork στο Shepherds Bush Empire πριν από μια δεκαετία. Αυτό που μου είχε αφήσει αυτή η εμπειρία ήταν ότι τη δεύτερη μέρα περνάς καλύτερα. Όταν αναφέρεις κάτι τέτοιο σε κάποιον, συνήθως σου λέει έλα ρε φίλε σιγά αφού τα ίδια θα παίξουν, για την Bjork δεν θυμάμαι, για τους Last Drive πάντως δεν ίσχυσε κάτι τέτοιο.

Την Παρασκευή φτάσαμε νωρίς, κάπου λίγο πριν τις 10, το μαγαζί ήταν μισογεμάτο αλλά μπορούσες να κινηθείς άνετα. Πήραμε τις θέσεις μας και περιμέναμε να εμφανιστεί κάποια μπάντα στη σκηνή. Αντίθετα, το Σάββατο φτάσαμε στο τσακ, κατά τις 11, κατευθυνθήκαμε γρήγορα προς τον εξώστη και από εκεί μπορούσαμε να θαυμάσουμε ένα τίγκα μαγαζί.

Το support της πρώτης μέρας έκανε τα δύο βασικά λάθη που κάνουν οι ελληνικές μπάντες. Α) Ξέχασε να μας συστηθεί και Β) Έπαιξε πάνω από το αναμενόμενο μισάωρο με αποτέλεσμα μέρος του κοινού να τους βαρεθεί. Κατά τ' άλλα, τα παιδιά έπαιζαν ευχάριστα και ήταν αρκετά ευγενικά να ευχαριστήσουν τους headliners που τους έδωσαν την ευκαιρία να παίξουν μπροστά σε τόσο κόσμο. Τη δεύτερη μέρα το μόνο που πρόλαβα να προσέξω ήταν η αφάνα ενός μέλους του σχήματος. Μουσικά δεν έχω ιδέα τι έπαιξαν γιατί σε 30 δευτερόλεπτα θα έπρεπε να ήμουν δημοσιογράφος της Greek TV για να σχηματίσω άποψη.

Η προσμονή ήταν μεγάλη όχι μόνο από μας, αλλά και από το υπόλοιπο κοινό που αγενέστατα προς το τέλος του support φώναζε να βγουν οι Last Drive. Το Σάββατο δεν προλάβαμε να περιμένουμε και πολύ μετά από κάνα 20 λεπτό ακούσαμε το κομμάτι της εισαγωγής.

Οι Last Drive επί σκηνής, o George να τραγουδάει και ο κόσμος από κάτω να μην πιστεύει ότι πραγματικά τους βλέπει. Όσο ζέσταινε το πράγμα το κοινό άρχισε να κουνιέται όλο και περισσότερο με αποκορύφωμα το Overloaded. Συνέχεια με διάφορες διασκευές, αλλά και δικά τους για αρκετή ώρα. Το πράγμα ήταν λίγο πιο κρύο επάνω, μιας και ναι μεν υπήρχε ενθουσιασμός αλλά κάπου κάποιοι δεν μπορούσαν να δουν και έφευγαν προς τα κάτω. Υπήρχαν όμως και αυτοί που το γλένταγαν σα να ήταν στην πρώτη σειρά...

Για το ίδιο το σχήμα δεν θα πούμε πάρα πολλά, από μόνοι τους μας έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, η χαρά και ο ενθουσιασμός τους ήταν ειλικρινέστατος. Ο Alex δεν σταμάτησε να μας ευχαριστεί και παράλληλα να αφιερώνει και κομμάτια σε γνωστούς φίλους, αλλά και να μας χαρίζει αφιερώσεις.

Συνέχεια τη δεύτερη φορά με το ίδιο κέφι από πλευράς τους. Η οποιαδήποτε ανησυχία δεν είχε θέση πλέον στην καρδιά τους, σα μικρά παιδιά έκαναν αυτό που αγαπούν περισσότερο και ο κόσμος απλόχερα τους το ανταπέδιδε. Κάπως μας τρόμαξαν με την ίδια σειρά των κομματιών στην αρχή, αλλά στο τέταρτο κομμάτι το πράγμα μπερδεύτηκε ευχάριστα.

Ακούσαμε κομμάτια όπως τα Midnite Hop, Valley of Death, Overloaded, Chain Train, Blood from a Stone, It's all over now baby Blue, Blue City Shores, Have Mercy, Devil May Care, Dear Prudence, She Cracked, The Drop (με τη συμμετοχή του κοινού), Killhead Therapy, Final Kick, Missirlou, I Love Cindy, The Bad Roads, Holy War, Night of the Phantom, Time, Bluemoon, και κλείσιμο με το Louie Louie. Εννοείτε ότι είπαν και άλλα, 2 ώρες και 40 λεπτά έπαιξαν.

Την επόμενη βραδιά εκτέλεσαν κομμάτια όπως τα Midnite Hop, Valley of Death, Overloaded, Black Limo, Joe Espositoe's Gun, Hell to Pay, Shot with a Crystal Ball in my Hands, Chain Train, Jailbird, Written in 1942, Blood from a Stone, Have Mercy, Blue City Shores, Final Kick, Dear Prudence, The Drop (πάλι με τον κόσμο να τραγουδάει), Killhead Therapy, Missirlou, I Love Cindy, The Bad Roads, Sweet thing, Gone Gone Gone, The Night of the Phantom, και κλείσιμο πάλι με το Louie-Louie. 2 ώρες αυτό το σετ και ναι έπαιξαν και τραγούδια που δεν αναφέρονται εδώ.

Wow βλέπω τους Last Drive: α) για πρώτη φορά στη ζωή μου β) μετά από χρόνια (συμπληρώστε ανάλογα την κατηγορία σας). Και οι δυο κατηγορίες πάντως διασκέδαζαν αντίστοιχα. Είχαμε κίνηση και ένα κοινό ανάμεικτο από πουκαμισάκι έως t-shirt Villa 21 (πραγματικά αξιοθαύμαστος ο συγκεκριμένος fan).

Τη δεύτερη μέρα η κυρίλα του χώρου είχε ανέβει αισθητά, κάποιοι μάλλον είχαν και υποχρεώσεις μετά. Άλλοι ήρθαν ακόμη και με πατερίτσες (τουλάχιστον 2 ήρωες) και τέλος πάρα πολλοί απλά ξαναήρθαν.

Αυτό που έχει σημασία, πάντως, είναι ότι μέρος από τη γενιά των reality ασχολείται και κάπως με το "ροκ" και ας μην είναι και τόσο τρέντι.

Δεν έλειψαν βέβαια και οι celebrities του χώρου, την πρώτη μέρα είδαμε τον Χρήστο Δασκαλόπουλο και τη δεύτερη ένα μέλος από τους Sound Explosion. Αν θεωρείτε τον εαυτό σας πιο αντιπροσωπευτικό είδος από αυτούς, στείλτε μας email να συμπληρώσουμε το όνομά σας. Τέλος, δεν ξεχνάμε και τους αφανείς ήρωες, τους συντρόφους των μελών του σχήματος που όχι μόνο ήταν εκεί για να τους στηρίξουν, αλλά τραγούδαγαν κιόλας χωμένοι διακριτικά μέσα στον υπόλοιπο κόσμο.

Ανάμεσα στα encores κάθε ημέρας, ο κόσμος δεν φώναζε, αυτό ξενέρωσε λίγο το συγκρότημα...

Αυτό που είδαμε και από τις δυο βραδιές και έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι τουλάχιστο 1000 έλληνες ακούν ελληνική αγγλόφωνη μουσική. Γιατί όμως δεν βρίσκονται ποτέ μαζί, και αλήθεια θα τον γέμιζαν τον χώρο οι ίδιοι οι Last Drive αν δεν είχαν ποτέ διαλυθεί;

Για πηγαίνετε στους Deus X Machina την Πέμπτη να δείτε πόσοι θα είστε. Όπως και να έχει, το συγκρότημα έκανε αυτό που έκανε πάντα, με τη διαφορά ότι αντί για απλοί entertainers αυτοί είναι survivors entertainers και ναι διασκεδάσαμε αρκετά και τις δύο μέρες. Αν ήταν να διαλέξω μία, θα έπαιρνα την πρώτη και για τη διάρκεια (40 λεπτά επιπλέον), αλλά και για αυτήν την έκπληξη στα πρόσωπα τους βλέποντας τον κόσμο από κάτω να τραγουδάει τους στίχους δίσκων χαμένων για μια δεκαετία, σε μια γλώσσα ξένη αλλά και δική μας ταυτόχρονα. Δυστυχώς, ανακάλυψα και ότι αν και παλιότερα αυτά τα αγγλικά τα καταλάβαινα καλύτερα, τώρα όχι μόνο δεν πιάνω ούτε αυτά, αλλά και με τα τοπικά του βασιλείου είμαι σε ντεμί φάση. My bad, I know.

Την τρίτη μέρα διάφοροι λόγοι με κράτησαν μακριά αν και είμαι σίγουρος ότι ίσως λόγω λιγότερου κόσμου να ήταν κάπως πιο ευχάριστα τα πράγματα.

Χρήστος Αναγνώστου

* * *

Θυμάσαι την όμορφη γειτόνισσα που στιγμάτισε τα εφηβικά σου χρόνια, τα δικά σου και όλων των πιτσιρικάδων της γειτονιάς; Αυτήν, που σαν έβγαινε στο δρόμο βαμμένη και περφουμαρισμένη, με αυτά τα έξαλλα εφαρμοστά μπλουζάκια να σε τρελαίνουν, κολλάγατε όλοι τα μούτρα σας στο τζάμι και τη χαζεύατε να απομακρύνεται προς άγνωστες μισητές αγκαλιές, λικνιστή και υπέροχη; Πώς τα έφερε η ζωή και σήμερα το βράδυ ήρθε η δική σου σειρά να τη συναντήσεις.

Μεσίληκη πια η ποθητή γειτόνισσα, έτοιμη -κι αυτή- να νοικοκυρευτεί, έρχεται στο ραντεβού πρόθυμη να σου χαρίσει αυτό που τόσα χρόνια ονειρευόσουν. Σαν εμφανίστηκε μπροστά σου, διαπίστωσες με ευχαρίστηση ότι ήταν το ίδιο ελκυστική όπως και πιτσιρίκα. Και οι ρυτίδες της δεν θάμπωναν την ομορφιά της, αλλά πρόσθεταν τη γοητεία της ωριμότητας. Ντυμένη στην τρίχα, με κινήσεις χρόνια μελετημένης σαγήνης να διαχέουν στο χώρο τον αναμενόμενο ερωτισμό. Μοναδική παραφωνία, μια κακοκρυμμένη νευρικότητα που πρόδιδε το δύστροπο του χαρακτήρα της - ή μήπως το άγχος της αποκατάστασης;

H βραδιά έφτασε μέχρι το τέλος της, με την ώριμη γειτόνισσα να σου προσφέρει μια καλοστημένη και περίτεχνη ερωτική εμπειρία. Κι εσύ όμως δεν έμεινες πίσω σε ενθουσιασμό και μπρίο, ανταποκρινόμενος στις εκρηκτικές προκλήσεις της. Ήσαν δε στιγμές που η κυρία αποδείχθηκε σωστός δυναμίτης. Κι όμως, αυτό που ανυπομονούσες να ζήσεις ποτέ δεν εμφανίστηκε. Όσο απολαυστική και τεχνικά έγκριτη κι αν ήταν η πράξη, έλειπε αυτό που θα σε απογειώσει και θα σε πετάξει στον κόσμο των ονείρων σου. Πώς το λένε στα γυναικεία περιοδικά, έλειπε αυτή η 'χημεία', ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Κάπως έτσι κύλησαν τα πράγματα και με τη συναυλία των Last Drive. Σε ένα -φυσικά- ασφυκτικά γεμάτο Gagarin, the 4 boys were back in town. Όλα έγιναν όπως περίπου είχαμε φανταστεί, ίσως και καλύτερα: 2,5 γεμάτες ώρες μουσικής, 3 encores, οι Last Drive έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ανταποκριθούν σε ένα reunion που έλαβε θρυλικές διαστάσεις. Και ο κόσμος το τίμησε δεόντως, με ηχηρές επευφημίες και χειροκροτήματα. Όλα λειτούργησαν ρολόι, η ατμόσφαιρα όμως δεν πήρε φωτιά. Έλειπε αυτό το κάτι, ο rock ηλεκτρισμός που κάνει το αίμα να βράζει και τα άκρα του σώματος να κινούνται από μόνα τους, χωρίς να περιμένουν για νοητικές οδηγίες - υποδείξεις. Γι' αυτό και το pogo που δόνησε περιστασιακά το χώρο δεν έμοιαζε για ένα αυθεντικό rock 'n' roll ξέσπασμα, μα περισσότερο για μια ευκαιριακή εκτόνωση μιας ταιριαστής (τάχα) και σύννομης καφρίλας.

Μικρή, αλλά σημαντική λεπτομέρεια: Με το που άρχισε η συναυλία και το συγκρότημα διαπίστωσε κάποια προβλήματα στον ήχο, ο frontman Καλοφωλιάς άρχισε να τα χώνει απροκάλυπτα στους ηχολήπτες. Ψεγάδι κρίσιμο, όχι μόνο γιατί φανέρωσε αυταρχική 'εργοδοσία' και μετέδωσε απερίσκεπτα ένα κύμα αμηχανίας στο κοινό, μα κυρίως επειδή πρόδωσε ένα άγχος, του να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Διάχυτη υποψία που δεν κατάφεραν να διασκεδάσουν, οι εικόνες ευθυμίας και απλόχερων ευχαριστώ που ακολούθησαν on stage.

Και ίσως ήταν τελικά αυτός ο υποδόριος φόβος που εμπόδισε τα μουσικά ηχοκύματα να μεταμορφωθούν σε πύρινη λαίλαπα. Ίσως και κάτι πιο βαθειά προσωπικό. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά - απλά αυτή να είναι η απόδοση των Last Drive. Έτσι η συναυλία νίκησε στα σημεία με βαθμό το 10, αλλά χωρίς τόνο. Μόνο που στον πλανήτη της γκαραζιάς και της rock 'n' roll πενιάς ο τόνος είναι όλα τα λεφτά.

Όπως άλλωστε τα πέρασες και στο κρεβάτι με την τσαχπίνα γειτόνισσα. Την οποία αποχαιρέτησες γλυκά, με ένα υγρό φιλί στο στόμα - έχοντας πια μάθει ότι η σπίθα της πραγματικής ερωτικής φωτιάς περιμένει κάπου αλλού να σε πυρπολήσει. Αν όμως χαίρεσαι πολύ για κάτι, είναι που στις εφηβικές σου φαντασιώσεις των διάσημων ιλουστρασιόν κορμιών ξετρύπωνε επάξια και το καυτό κορίτσι της δικής σου διπλανής πόρτας. Και που κρατιέται ακόμη έτσι καλά.

Ροζίτα Σπινάσα

* * *

Φωτογραφίες - Anna Kweskin
Περισσότερες φωτογραφίες θα βρείτε εδώ.