The Live Drive
Αντικρίζοντας ένα Gagarin με λιγοστό κόσμο κατά τις 10 διάφορα ερωτήματα πέρασαν από το μυαλό μας όπως: "Hype ήταν και πέρασε λόγω επανασύνδεσης;", "Μήπως ήρθαν όλοι χτες και εμείς διαλέξαμε λάθος μέρα;", "Τελικά δεν ακούει κανείς αγγλόφωνο ροκ πλέον στην Ελλάδα;". Βρήκαμε και εμείς λοιπόν μια καλή θέση και απολαμβάναμε την μπύρα μας μέχρι να εμφανιστεί κάποιος στην σκηνή.
Λίγο πριν τις 22:30 το γκρουπ των Mama Kin μας παρουσιάστηκε (κάτι για το οποίο πρέπει να τους συγχαρούμε μιας και συνήθως τα ελληνικά σχήματα σε αφήνουν στην αναζήτηση μην λέγοντας ποτέ το όνομά τους) και άρχισε να παίζει. Αυτό που ακούσαμε ήταν ένα μείγμα 70s & 90s rock το οποίο δυστυχώς κράτησε πάνω από 20 λεπτά και έγινε κάπως κουραστικό. Οι διασκευές των "Gimme Shelter" (Rolling Stones) και "Teenage Wasteland" (The Who) βοήθησαν μεν αλλά δεν έσωσαν την κατάσταση. Μοναδική ροκ φιγούρα ήταν ο κιθαρίστας, ο οποίος το διασκέδαζε απίστευτα σε αντίθεση με τον υπερβολικά ποζάτο μπασίστα. Όπως και να' χει αυτά τα παιδιά κρατάνε το αγγλόφωνο ελληνικό ροκ ζωντανό σε μία από τις πιο δύσκολες περιόδους του, οπότε τα ευχαριστούμε που έπαιξαν για μας και τους ευχόμαστε καλή συνέχεια.
Ακριβώς 11:30 και ο Αλέξης, ο Γιώργος, ο Θάνος και ο Χρήστος (με μούσι!) μας χαιρετούν από τις αντίστοιχες θέσεις τους (μπάσο-φωνή, κιθάρα-φωνή, κιθάρα, ντραμς). Ο κόσμος από κάτω τους υποδέχεται με ενθουσιασμό και με τις πρώτες νότες του "Overloaded" ξεσπά σε παραλήρημα. Η ευχάριστη έκπληξη είναι ότι η μπάντα παίζει πολύ πιο δεμένα σε σχέση με τα περσινά live και ο ήχος είναι απίστευτα καλύτερος. Σύντομα μας παρουσιάζουν και ένα από τα νέα τους κομμάτια, το οποίο δένει μια χαρά με το υπόλοιπο set. Η πρώτη ώρα κυλάει απίστευτα γρήγορα, το συγκρότημα όχι μόνο δεν δείχνει να έχει κουραστεί αλλά βρίσκεται σε απίστευτα κέφια. Αυτή η χημεία μεταφέρεται και στο γεμάτο πλέον Gagarin από ένα κοινό με ποσοστό 60% κάτω των 28. Το crowd-surfing στις πρώτες γραμμές δίνει και παίρνει. Τα παιδιά ξέρουν τους στίχους από κομμάτια που κυκλοφόρησαν όταν αυτοί ήταν στο δημοτικό όπως το "The Drop" και τους τραγουδούν δυνατά. Αυτό που παρακολουθούμε είναι too good to be true. Κομμάτια όπως τα "Poison", "Blood from a Stone", "Final Kick", "Black Limo", "I Love Cindy" και "Have Mercy" διαδέχονται το ένα το άλλο αψεγάδιαστα. Στο "Holy War", που αφιερώνεται στους Deus X Machina και την προσφορά τους στον χώρο του αγγλόφωνου ροκ, μετράμε πόδια στον αέρα.
Κάπου εκεί όμως το πράγμα γύρισε και αυτό που ακολούθησε ήταν παράλληλα ηρωικό αλλά και τρομακτικό. Ένα μικρό μπέρδεμα στον τίτλο πριν το "Killhead Therapy" φεύγει όπως ήρθε, αλλά είναι περίπου στην μέση του επόμενου κομματιού ("The Bad Roads") που ο Θάνος πλησιάζει επικίνδυνα στην άκρη της σκηνής και σκύβει σιγά-σιγά μέχρι που χάνει την ισορροπία του και πέφτει με το κεφάλι. Μέρος του κόσμου βγάζει κάποιες κραυγές ανησυχίας ενώ παράλληλα ένας roadie τρέχει από τα παρασκήνια να βοηθήσει. Βλέπετε όλα έγιναν τόσο βουβά και αθόρυβα που οι υπόλοιποι πάνω στην σκηνή όχι μόνο δεν είδαν άλλα δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν αμέσως τι συνέβη. Ευτυχώς μετά από λίγο τον ανεβάζουν επάνω στην σκηνή και δείχνει σχετικά οκ. Χωρίς κιθάρα πλέον βγάζει το πουκάμισό του και αρχίζει να χοροπηδάει πέρα δώθε στους ρυθμούς της μουσικής και κάπου εκεί ξαναπέφτει ευτυχώς επάνω στην σκηνή αυτή την φορά. Οι δυο roadies προσπαθούν απεγνωσμένα να κουρδίσουν την κιθάρα του ενώ οι υπόλοιποι Last Drive τελειώνουν το κομμάτι και περνούν στο επόμενο. Ο Θάνος αρπάζει στην κυριολεξία την κιθάρα από τον ένα roadie και όπως ήταν αναμενόμενο το τελείως απορυθμισμένο όργανο παράγει θόρυβο. Το συγκρότημα χαιρετά και αφήνει την σκηνή, ενώ ο κόσμος από κάτω ζητάει και άλλα κομμάτια.
Μετά από λίγο επιστρέφουν με το "Misirlou" αλλά το κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει. Η κιθάρα του Θάνου δεν είναι σε κατάσταση να τους ακολουθήσει στο "Valley of Death" και σαν να μην έφτανε αυτό στο "Night of the Phantom" μας εγκαταλείπει και το μπάσο του Αλέξη. Το συγκρότημα καταφέρνει να τελειώσει το κομμάτι παρόλο το χάος που επικρατεί και αποχωρεί. Ο κόσμος συνεχίζει να ζητάει κομμάτια αλλά η ανησυχία για την υγεία του Θάνου πλανάται στον αέρα. Όταν τον βλέπουμε πάλι έχει το ένα μπατζάκι του παντελονιού του ανεβασμένο και από το πόδι του τρέχει αίμα. Οι Last Drive κλείνουν αυτό το σύντομο δεύτερο encore με το "Blue Moon".
Η έξοδος επιβάλλεται, ο Θάνος φαίνεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο παρά το γεγονός του ότι ο ήχος έχει φτιάξει σε σχέση με το πριν. Στα πρόσωπά τους αποχωρώντας διακρίνεται ένας εκνευρισμός αλλά και ένα "Ρε γαμώτο!". Νοιώθουν σαν μικρά παιδιά που πρέπει να πάνε για ύπνο, είχαν κέφια απόψε και αν όλα ήταν οκ ίσως να μας χάριζαν μερικά κομμάτια ακόμη. Όπως και να' χει για φέτος δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα παραπάνω. Μετά από 2 ώρες και ένα τέταρτο καθαρής μουσικής το κρίμα είναι ότι αυτή η βραδιά για κάποιους θα μείνει στην ιστορία σαν εκείνη η συναυλία που ο κιθαρίστας έπεσε από την σκηνή και όχι σαν την βραδιά που οι Last Drive έπαιξαν τα τραγούδια τους καλύτερα από ό,τι στους δίσκους τους. Εγώ θα κρατήσω το δεύτερο και θα συμπληρώσω ότι από τα νέα κομμάτια ξεχώρισε κάπως το "Glass of Broken Dreams".
Ευχόμαστε περαστικά στον Θάνο Αμοργινό και καλή συνέχεια σε όλη την μπάντα.
Φωτογραφίες: Anna Kweskin
Περισσότερες φωτογραφίες θα βρείτε εδώ (όχι της πτώσης, αυτές να τις ψάξετε σε κάνα κουτσομπολίστικο κανάλι).
