Northern drive

Ασφαλώς και είναι παράδοξο αυτό που συμβαίνει με την επανασύνδεση των Last Drive. Εξηγείται όμως με πολλούς τρόπους και πάνω σε πολλές βάσεις. Έχουν ηχογραφήσει αριστουργήματα, έχουν fan base σε ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά παρακλάδια του ροκ, τα μέλη τους δρουν ποικιλότροπα όλα αυτά τα χρόνια, πάντοτε λάνθανε η αναμονή της επανασύνδεσης, εμείς οι από γύρω φροντίζουμε να διηγούμαστε το... μύθο με κάθε ευκαιρία κ.ο.κ. Τρεις μέρες σερί sold out στην Αθήνα και μηνύματα από παντού ότι και τέταρτη μέρα να παίζανε όλοι θα πηγαίνανε να τους ξαναδούνε. Όπου ακούς φωνές όμως, σκύψε λίγο μπας και πιάσεις και κανέναν ψίθυρο.

Μέσα σε όλα αυτά να επισημάνω μόνο ότι οι Last Drive καμιά ανάγκη στήριξης δεν είχαν από το τζαμπατζίδικο lifestyle που τους αποθέωσε και τους παρουσίασε πέραν των πραγματικών τους διαστάσεων, στην αστεία προσπάθεια του να βρει και πάλι δεκανίκι για να στηρίξει την κραγμένη δήθεν εναλλακτικότητά του. Αυτή η υπερπροβολή στα φώτα των τυχαίων και η αυτοθυσία στο "βωμό των περαστικών" ήταν το μόνο πράγμα που με ενόχλησε σε όλον αυτό το σαματά που δημιουργήθηκε με την, μετά από πολλά χρόνια, επιστροφή των Last Drive στο πραγματικά δικό τους γήπεδο: τις συναυλίες.

Τους είχα δει δύο φορές στο παρελθόν. Την πρώτη μαζί με τους Flowers Of Romance και τους Panx Romana. Παίξανε πριν από τους τελευταίους και είχαν όντως πολλά προβλήματα στον ήχο και στην επί σκηνής συνεννόηση. Ήταν τότε που μετάλλιζαν για τα καλά... και μέρος των φανατικών τούς είχε γυρίσει την πλάτη. Η δεύτερη φορά σε τεραστίων διαστάσεων live act με Τρύπες, Ziggy Was και Λευκή Συμφωνία στο Ιβανώφειο. Παίξανε πολύ καλύτερα από την προηγούμενη φορά, αλλά και πάλι χάθηκαν κάπου στην πορεία του live. Χάθηκαν σε έναν άχαρο χώρο, σε ένα κοινό που κατά 70% είχε πάει για να γλεντήσει με τις Τρύπες κ.λπ. Εγώ πάντως και τις δύο φορές ήμουν στημένος στις πρώτες σειρές και έβλεπα τους Last Drive να κοινωνούν την πραγματική ουσία του ροκ. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο με την πάρτη τους! Η πίστη και η σχεδόν τυφλή αφοσίωση.

Η τρίωρη κόλαση που μου υποσχέθηκαν οι ανταποκριτές από την Αθήνα δεν ήρθε ποτέ. Ο Κάζης είχε και έχει δίκιο (και δεν μπορώ και να του "την πω" ρε γαμώτο πάλι!). Οι Last Drive επάνω στη σκηνή ξεκινούν φρενιασμένα και αδηφάγα, μπερδεύονται ανεπανόρθωτα όταν έρθει η ώρα να αφιερωθούν στους ήχους και τη νοοτροπία των "Blood Nirvana" και "Fuckhead Entropy" και σε στέλνουν και πάλι αδιάβαστο όταν στο τελευταίο σαραντάλεπτο προσγειώνονται στην γκαραζιέρικη σοφία τους και επιστρέφουν εκεί που πραγματικά ανήκουν.

Όπως και οι δίσκοι τους, έτσι και οι συναυλίες τους, έχουν ένα αμήχανο κενό... να διακόπτει βίαια τον ενθουσιασμό. Το "Shot with Crystal Balls in My Head" έφευγε μπροστά σα σύνθεση και η μπάντα από τη σκηνή έτρεχε ξοπίσω του και δεν μπορούσε να το ακολουθήσει. Το εναλλακτικό μεταλλίζον ροκ απαιτεί συγκροτήματα με περισσή εκτελεστική δεινότητα και οι Last Drive δεν είναι σίγουρα μια τέτοιου είδους μπάντα. Τουλάχιστον όταν βρίσκονται όλοι μαζί (γιατί ο Καρανικόλας με τους Blackmail τα κατάφερε και σε αυτόν τον τομέα). Ο όγκος από το "Overloaded" ποτέ δεν ήρθε στα αυτιά μας..., όλα τα τραγούδια από αυτήν την περίοδο της μπάντας εκτελέστηκαν, ακούστηκαν και εκτοξεύτηκαν προς τα εμάς με τρόπο σχεδόν αμήχανο και ελλειμματικό. Το "Holy War" ακόμη ακούγεται σαν απέλπιδα προσπάθεια να βρουν επειγόντως ένα τραγούδι για να τους υπογράψει η Music For Nations.

Οι ενστάσεις, λοιπόν, πολλές και δεν είναι ούτε προϊόν γκρίνιας, ούτε συνεπακόλουθο κακεντρέχειας. Είναι βάσιμες και υπαρκτές και όποιος δεν θέλει να δει τα πράγματα ως έχουν μπορεί απλά να τις προσπεράσει. Το να κάνουμε, όμως, το άσπρο μαύρο και να ουρλιάζουμε για εμπειρία ζωής που είναι κρίμα να την απολέσουμε με το θάνατο και άλλα τέτοια κωμικοτραγικά απέχει πολύ νομίζω από την τοποθέτηση του φαινομένου Last Drive στις πραγματικές του διαστάσεις.

Οι Last Drive σε αυτή την επιστροφή τους υπήρξαν μια καλή αφορμή για όλους όσους έπρεπε σώνει και καλά να μας πείσουν ότι είναι ροκ και ότι το πάθος τους αυτό δεν σβήνει και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Άκυρα πράγματα εντελώς. Οι Last Drive δεν είναι αφορμή, αλλά αιτία για να ταυτιστείς και με τις μουσικές τους και με την τάση τους να απεγκλωβίζονται κάθε φορά από τους "δήθεν φανατικούς" που τους αποθεώνουν και είναι πάντοτε έτοιμοι να τους ξεχάσουν και να τους πυροβολήσουν την επόμενη μέρα. Δεν είχαν φύγει ποτέ ουσιαστικά, αφού κανείς ποτέ δεν τους ζήτησε πραγματικά πίσω. Οι ίδιοι προκάλεσαν την επιστροφή και θέλω να πιστεύω ότι οι ίδιοι θα την οριοθετήσουν και δε θα αφήσουν την κατάσταση να "ξεχειλώσει" και να παρακμάσει.

Επιστροφή στο live, λοιπόν. Το "Gone Gone Gone" δίνει το σύνθημα ότι το "ακατάστατο" κομμάτι της συναυλίας έλαβε τέλος. Οι εναπομείναντες ροκαμπιλάδες της πόλης ανεμίζουν τα δερμάτινα στον αέρα και μπροστά από τη σκηνή στήνεται το πραγματικό ροκ πανηγύρι που περιμέναμε εδώ και μιάμιση ώρα. Οι Drive μας δίνουν αυτό που γνωρίζουν να κάνουν αληθινά καλά και εμείς λαμβάνουμε αυτό για το οποίο πραγματικά ήρθαμε. Στο "Night Of The Phantom" τα ίδια. Καμιά προσπάθεια, καμία επιτήδευση, με άνεση και χωρίς κόπο αναγκάζεσαι να υποταχθείς στις επιταγές του. Και σκέφτεσαι γιατί αναλώνονται σε όλα τα υπόλοιπα περιττά που δεν τους ταιριάζουν... Όταν ξεκινάνε οι πρώτες νότες του "Heatwave 88" είναι σα να μπαίνει γκολ στο 90' και όλοι να τρέχουν να πανηγυρίσουν τον θρίαμβο. Στο "Μισιρλού", θρυλικός εκ των ροκαμπιλάδων ανεβαίνει και στήνει χασαπογκαραζιέρικο χορό πάνω στη σκηνή και η μπάντα δεν αφήνει τους σεκιουριτάδες να τον κατεβάσουν, παρά τον αγκαλιάζει στο τέλος.

Αυτό έπρεπε να έχει γίνει και πολύ νωρίτερα, όταν ακούστηκε το πιο όμορφα κυριλέ κομμάτι τους, το "Black Limo", αλλά οι περισσότεροι αδιαφόρησαν (εκεί που λείπει η γνώση και η πραγματική αγάπη, είναι που αρχίζουν οι υπερβολές για να δικαιολογηθεί η... επαφή, ε;). Αυτό έπρεπε να γίνει και στο "Blood From A Stone", η αδικία πάνω στο υλικό του "Subliminal" LP συνεχίζεται όμως. Ούτε οι σφαίρες κατευθύνθηκαν προς το μέρος μας, ούτε ο διάβολος ήρθε έξω από την πόρτα μας. Και ήταν αυτό που έλειπε για να φύγουμε με ένα ακόμη μεγαλύτερο χαμόγελο. Ο περισσότερος ιδρώτας ήρθε τελικά από την απίστευτη ζέστη και όχι από τη μουσική.

Φεύγοντας σκεφτόμουν ότι πρέπει να μαζέψω όλα τα τεύχη του Rollin Under και να κάνω ένα δερματόδετο τόμο εν είδη βίβλου κι έτσι. Σχεδόν προφητικά μου φάνηκαν όσα διάβαζα τότε για τους Last Drive σε σχέση με ό,τι είδα και άκουσα το βράδυ της Παρασκευής. Κατά τας γραφάς κύλησε το live! Τόση σοφία μαζεμένη τελικά σε αυτούς τους... γέροντες! Απορώ πώς την αντέχουν και οι ίδιοι!

Οι Last Drive τελικά επί σκηνής οφείλουν να είναι μια garage μπάντα και τίποτε πέρα από αυτό. Έχω την αίσθηση ότι και οι ίδιοι περνάνε καλύτερα έτσι...

Με τιμή,

[Φωτογραφίες - Anna Kweskin]