LCD Sweatsystem

Πάλι καλά που τα κατάφερα να λες που βρέθηκα στο Hammersmith Palais το βράδυ της Δευτέρας. Ύστερα από το τριήμερο συναυλιακού παροξυσμού στο All Tomorrow's Parties του κυρίου Vincent Gallo που προηγήθηκε (λεπτομεριακό, όσο γίνεται, ρεπορτάζ σε επόμενο τεύχος του MiC) αλλά και το θεσπέσιο γεύμα σε Ινδικό εστιατόριο της Brick Lane το απόγευμα της Δευτέρας όπου μυήσαμε τον "συν-αδερφό" Πάνο Καραφωτιά στον μαγικό κόσμο του curry, των pappadoms και του tikka musalla, o δρόμος προς το Hammersmith έμοιαζε κάθε άλλο παρά στρωμένος με ροδοπέταλα για την αυτού ταλαιπωρία μου και το παραφουσκωμένο στομάχι μου. Και όμως, παρά τις αντιξοότητες, τελικά ήμουν συνεπέστατος στο ραντεβού με τον James Murphy και τους LCD Soundsystem του.

Το κατάμεστο Palais από την αρχή φλεγόταν. Όχι, οι Νεοϋορκέζοι δεν είχαν κάνει καν την εμφάνισή τους στην μεγάλη σκηνή του συναυλιακού χώρου του Δυτικού Λονδίνου. Απλά η θερμοκρασία και οι συνθήκες ήταν καθ'όλη την διάρκεια του live απελπιστικές. Παντελής έλλειψη εξαερισμού λοιπόν. Και μετά γκρινιάζουμε, από συνήθεια, για τους συναυλιακούς χώρους της πατρίδας μας...

Ο James Murphy λοιπόν, πρέπει να έχασε αρκετές θερμίδες κατά το 80λεπτο σετ των LCD Soundsystem αναγκασμένος να ιδρωκοπάει και να οδηγεί την πενταμελή μπάντα του προς τον δρόμο που άνοιξε και χάραξε ο ίδιος τα τελευταία 2-3 χρόνια από τα στούντιο της DFA. Ένας δρόμος που χαρακτηρίζεται πάνω και πέρα από ότι άλλο μπορεί κανείς να υποστηρίξει, από ρυθμό. Ρυθμό ξεσηκωτικό, ρυθμό χορευτικό και τελικά εκστατικό και εξουθενωτικό.

Μαζί με τον συνεργάτη του Tim Goldsworthy και τους υπόλοιπους φίλους μουσικούς του από την Νέα Υόρκη, την απόλυτη tribute μπάντα των στoυντιακών LCD Soundsystem, όπως αρέσκεται να την χαρακτηρίζει ο Murphy, από την στιγμή που μας έμπασαν στον κόσμο τους με το "Beat Connection" δεν άφησαν ούτε για μία στιγμή τους το μεγαλύτερο μέρος από τους 1.500 παρευρισκομένους να σκεφτούν να κατευθυνθούν προς το μπαρ του Palais - που έμοιαζε πραγματικά σαν όαση στην μέση μιας ερήμου.

Ολόκληρο το πρόσφατο ντεμπούτο album δέχτηκε την καλύτερη live περιποίηση με τις μπασογραμμές να βίσκονται σε μία συνεχή δημιουργική μάχη σώμα με σώμα με τα ηλεκτρονικά beats και τα live κρουστά την στιγμή που ο James Murphy, χωρίς να είναι και ο πλέον χαρισματικός performer βέβαια, να δένει το όλο χορευτικό παραλλήρημα με τα φωνητικά του. To "Daft Punk is playing at my house" είναι μεν το σουξεδάκι της εποχής, όμως είναι αυτό το αναχρονιστικό "Tribulations" που έβαλε ακόμα περισσότερα ξύλα στην φωτιά που καίει το καζάνι που ονομάζεται κατάμεστο Hammersmith Palais.

Μέσα σε όλα, να και μία διασκευή-έκπληξη στο "Jump Into The Fire" του Harry Nilsson, αλλά και τα κλασσικά πλέον singles "Losing My Edge", "Give It Up" και "Yeah" να προκαλoύν τις μάζες να πατάνε κατά το ελάχιστο το ποτισμένο από μπύρες και ίδρώτα dancefloor του Palais. Ειδικά το δεύτερο σε μία απίστευτη extended και δαιμονισμένη εκδοχή, με έκανε προς στιγμή να σβήσω από την μνήμη μου και τα highlights των highlights του ATP, τα σετ-σοκ των Suicide, Magik Markers και Afrirampo.

Και αφού έγινε κάτι τέτοιο, τα συγχαρητήριά μας κύριε Murphy...