Dutch the way i like it
Καινούριος, "φρεσκότατος" συναυλιακός χώρος στην Αθήνα η Μύγα και η αλήθεια είναι πως υπήρχε μεγάλη περιέργεια για το τι θα συναντήσουμε.
Η Μύγα λοιπόν είναι χωμένη σε ένα στενάκι στου Ψυρρή στο οποίο η ασφαλτοδρόμηση δεν έχει ακόμη φτάσει (!) και η αλήθεια είναι πώς το εξωτερικό δεν σε προδιαθέτει για το εσωτερικό. Ένας ψηλοτάβανος, καθαρός και άνετος χώρος, χωρισμένος σε τρεις ορόφους με τη σκηνή στον πρώτο. Ευτυχώς οι υπεύθυνοι δεν μπήκαν στη λογική τραπεζάκια για καρεκλάτους ακροατές του Kosmos που τρώνε ξηροκάρπιο πίνοντας 12άρι scotch και έτσι μπορείς όρθιος να παρακολουθήσεις το live, να κουνηθείς άμα λάχει (κρατήστε το αυτό) και άμα πια θες τραπέζι οπωσδήποτε, μπορείς να εξυπηρετηθείς πάλι όρθιος από αυτά που σωστά βρίσκονται στο πίσω μέρος. Σε γενικές γραμμές κανένα παράπονο, ούτε εξαερισμού, ούτε ήχου, ούτε τίποτα. Ένας τόνος παραπάνω μοντερνιάς και κυρίλας για τα δικά μου γούστα, που αποδίδει μια ψύχρα, αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα προσωπικής αισθητικής. Καλή αρχή ευχόμαστε.
Οι τέσσερις Ολλανδοί κατά τα ελληνικά ήθη ανέβηκαν γύρω στις 11.30-12.00 στη σκηνή χωρίς όμως η αναμονή να ενοχλήσει. Σάββατο ήταν, η μουσική που έπαιζε ως προθέρμανση ήταν εξαιρετική, όλα ok.
Το ξεκίνημα ήταν αναπάντεχο μιας και δεν περίμενα με τίποτα το γερό χαρτί που λέγεται Organ Donor να αποτελέσει το εναρκτήριο κομμάτι. Από την αρχή στα βαθιά λοιπόν γεγονός που δεν λειτούργησε στο έπακρο μιας και οι αγαπητοί Lefties δεν γνώριζαν πως στα μέρη μας άμα δεν είσαι δηλωμένος γκαραζοπάνκης ή μέταλλο δεν είναι cool να "τα σπας". Ο χρόνος καύσης αργεί, πρέπει να κουτσομπολέψεις αρχικά, να διαπιστώσεις ότι και οι άλλοι εκδηλώνονται άρα δεν θα γίνεις εσύ ρόμπα, να δείξεις ότι έχεις αυτοσυγκράτηση και δεν παρτάρεις σαν τσιρλίντερ (για ένα κούτελο ζούμε...) κλπ κλπ. Έτσι η νοητή τάφρος έμπροσθεν, μεταξύ μπάντας και κοινού πήρε αρκετή ώρα να γεμίσει και αυτό έγινε αφού κάποιοι θαρραλέοι δέχτηκαν να επωμιστούν το ρόλο του χορευταρά μπας και παρασύρουν και τους υπόλοιπους, αλλά μέχρι να γίνει πλήρως, φτάσαμε στο encore.
Προσωπική άποψη, παγιωμένη από καιρό και πραγματικά δύσκολα την αλλάζω: το κοινό που θεωρητικά ακούει και την ψάχνει με τα τζαζοφανκοειδή στην Ελλάδα, διακατέχεται από ένα εντελώς αδικαιολόγητο κόμπλεξ ανωτερότητας, μία ευλαβική λατρεία προς την εικόνα του και καμία διάθεση να αυτοσαρκαστεί-τσαλακωθεί. Το μάθαμε πια, μας ενοχλεί αλλά τι να κάνουμε...
Είναι πράγματι να απορείς. Στη σκηνή ο ντράμερ κοπάναγε τα πιο ξερά τύμπανα που μπορείς να ακούσεις, το όργανο και η κιθάρα γκρουβάρανε ανελέητα, το μπάσο κάλπαζε και αντί να σείεται ο χώρος, το πάρτυ περιοριζόταν στις δυο-τρεις πρώτες σειρές. Για να δώσω όμως και μερικά ελαφρυντικά, είμαι σίγουρος πως στο An πχ τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Είναι όπως όταν πας σε ταβέρνα και τρως με τα χέρια ή σε ρεστοράντ και σου γεμίζουν το ποτήρι. Ποιος έχει κάνει τη ζημιά βέβαια και έχει συνδέσει τη γκρούβα με το λούστρο, άγνωστο.
Το setlist αρκετά ικανοποιητικό (με βασικές ελλείψεις όμως). Get Back, V2, Bam Bam (χωρίς το σόλο κιθάρας το οποίο περίμενα αγωνιωδώς ρε γαμώτο!), Gossip (του Cyril Neville), Freaky Frankie, Move What You Got και κάμποσα ακόμα μέχρι να φτάσουμε στο αποθεωτικό κλείσιμο του My Baby Likes To Boogaloo με τον κόσμο ύστερα από πρόσκληση να καταλαμβάνει τη σκηνή και επιτέλους να "αλωπεκιάζει". Έπειτα από παραγγελία ξαναπαίχτηκε το Organ Donor,οι Lefties κατέβηκαν με τη σειρά τους κάτω να χορέψουν και το live σιγά σιγά έλαβε τέλος.
Ποια η σούμα; Ωραίο βράδυ, μπόλικο fun αλλά όχι κάτι που θα το θυμάσαι και θα τρελαίνεσαι. Τι έλειπε; Ή ένας πιο άμεσος χώρος, ή 50 άτομα παραπάνω για να τιγκάρει ο υπάρχων ή μια λίγο πιο υποψιασμένη μπάντα. Γιατί η αλήθεια να λέγεται, όσο στραβά και να είναι όλα, άμα είναι να γίνει το πανηγύρι, θα γίνει. Που έγινε δηλαδή, αλλά αποσπασματικά. Ε, Ολλανδοί (δηλ. βορειοευρωπαίοι) είναι οι άνθρωποι, δεν είναι οι Meters. Τηρουμένων των αναλογιών, μια χαρά.
