Legendary Pink Dots + New Zero God

Είναι πλέον κοινός τόπος να αναφέρω ότι στη μουσική, στην τέχνη γενικότερα, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα; Ότι ο καθένας κρίνει βασιζόμενος στα βιώματά του, τις προκαταλήψεις του, θετικές ή αρνητικές, τις εμπάθειες και συμπάθειές του; Το ενδιαφέρον και συναρπαστικό είναι ότι η ζωή στήνει συνεχώς απρόβλεπτες "παγίδες" και προκλήσεις δίνοντας αφορμές για κατάρριψη των ...υποκειμενικών βεβαιοτήτων που ο καθένας μας κουβαλά! Το θέμα είναι κατά πόσο είμαστε ανοιχτοί σε αυτές τις προκλήσεις και σε αυτές τις διαψεύσεις... Το χειμωνιάτικο βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου ήταν μια τέτοια βραδιά ...διάψευσης!

Ανηφορίζοντας τη Λιοσίων πηγαίνοντας προς το Gagarin για τη συναυλία των Legendary Pink Dots, ομολογώ ότι ήμουν ...φορτωμένος με πολλές προκαταλήψεις! Ένα τυχαίο ...σκεπτογράφημα: "Πόσα χρόνια έχει να με συγκινήσει τραγούδι των Pink Dots; Δε λέω για δίσκο, γιατί τότε θα πρέπει να γυρίσουμε τους δείκτες του ρολογιού πολύ πίσω! Ίσως επιεικώς μέχρι το "Shadow weaver"; "Άλλος ένας γέρος παρακμιακός που επιμένει να παίζει παρόλο που το πουλί της έμπνευσης έχει πετάξει μακριά"... Μετά από αυτά που είδαμε με τον Dan Treacy όλα πια να τα περιμένεις!

Διαβάζω επίσης σε συνεντεύξεις του, δεξιά κι αριστερά, για το θαυμασμό του για τους ...Radiohead (το γήρας ου γαρ μόνον έρχεται!). Πάει, ξεκούτιανε εντελώς! Την τελευταία δε φορά που ήρθε στα μέρη μας προ διετίας, του έκλεψαν όλη την παράσταση οι Piano Magic, που ήταν και support... Θυμάμαι και τα προ τριετίας γραπτά του Πάνου Πανότα περί "μιας παράστασης που έχει παγώσει στο χρόνο, να αυτό είναι. Και εννοείται ότι δεν απευθύνεται πλέον σε κανέναν. Απλώς μια μέρα θα ξυπνήσουν από το ερμητικό τους trip, θα γυρίσουν από τη σκηνή προς το ακροατήριο και θα αντικρίσουν κάποιους σκελετούς να κροταλίζουν τους σιαγόνες τους"... Κακοί οιωνοί!

Η διάψευση όμως θα έρθει από νωρίς, καθώς το κοινό δεν αποτελούνταν από ...κροταλίζοντες σκελετούς, ήταν απρόσμενα νεανικό, αναμενόμενα μαυροντυμένο αν και σχετικά αραιό... Ειδικά στην αρχή, στον καθένα μας αντιστοιχούσε ζωτικός χώρος αρκετών τετραγωνικών μέτρων! Μια αρχή η οποία είχε New Zero God. Το νέο δηλαδή σχήμα του Μιχάλη Πούγουνα, άλλης μιας ...κατσαρίδας της ελληνικής σκηνής! Και αλήθεια, δεν μπορείς παρά να σεβαστείς και να υποκλιθείς στο πάθος αυτού του ανθρώπου που τόσα χρόνια επιμένει με ένα σχεδόν συγκινητικό πείσμα. Και ας μην οδηγεί πια πουθενά αυτός ο ξεπερασμένος αλά-Mission ήχος... Και αυτό το βράδυ συνειδητοποίησα για άλλη μία φορά ότι το "In a vacant place" είναι ό,τι καλύτερο (βασικά το μόνο) που θυμάμαι από τους Flowers of Romance.

Με ένα σχεδόν spoken word για μία ...κατσαρίδα ξεκίνησαν την εμφάνισή τους οι LPD. Την παράστασή τους, για να ακριβολογώ! Γιατί τα live των Pink Dots δεν απέχουν πολύ από μια στυλιζαρισμένη θεατρική παράσταση! Οι πρωταγωνιστές της: Ο Edward Ka-Spel με την κλασική ...ρόμπα, το κασκόλ και τα γυαλιά ηλίου, να μοιάζει με ιερέας μιας άγνωστης προσωπικής θρησκείας. Ο ...Mr Clarinet Niels Van Hoorn (όνομα και πράμα!), με το κιτς κοστούμι και το επικοινωνιακό χάρισμα (είναι αυτός που χαριεντίζεται με τον κόσμο-μέχρι και μια περατζάδα μέσα από το κοινό έκανε), αλλά και την καθοριστική συμβολή στον ήχο της μπάντας. Ο παλιός πιστός ...Πάτροκλος του Ka-Spel Phil Knight, άρχοντας των πλήκτρων. Και ο σεμνός, ταπεινός αλλά ουσιαστικός κιθαρίστας Martijn de Kleer. Ένα εξαιρετικά δεμένο και πειθαρχημένο σχήμα!

Η μουσική συνταγή του Ka-Spel δεν έχει αλλάξει με τα χρόνια! Ξεκινάει πάντα από μια απλή, πολλές φορές σχεδόν στοιχειώδη και παιδική μελωδία, την οποία όσο κυλά ο χρόνος διαστρέφει, κατακερματίζει, αποδομεί, καταλήγοντας σε ένα ηχητικό χάος όπου λες και τα πλήκτρα και το σαξόφωνο ακολουθούν το δικό τους αυτοτελή άναρχο δρόμο! Είναι στιγμές που έτσι σε παρασέρνει στις δίνες του εξώκοσμου ταξιδιού του, ενώ είναι και στιγμές που σε αφήνει με τα πόδια στερεωμένα στο έδαφος να τον παρακολουθείς χαζεύοντας και μονολογώντας "μα τι κάνει το άτομο!", "τι παίρνει και δε μας δίνει"... Ο δε τρόπος που τραγουδά είναι μοναδικός. Ένα μείγμα ευαισθησίας, θλίψης, χολής, ειρωνείας, σπαραγμού και σαρκαστικού χιούμορ, πάνω σε στίχους και ιστορίες που τον ειρμό και το νόημα αδυνατείς να παρακολουθήσεις (δεν θα ήθελα να γνωρίζω τι συμβαίνει στο κεφάλι αυτού του ανθρώπου!). Η ψυχεδέλεια είναι μάλλον μια υπεραπλουστευμένη προσέγγιση...

Το set που παρουσίασαν στην Αθήνα οι Θρυλικές Ροζ Κουκίδες ήταν ουσιαστικά μια αποτύπωση της μακράς τους πορείας στο χρόνο. Μιας πορείας άνισης, με πολλές αισθητικές κορυφές αλλά εξίσου πολλές ...κοιλάδες. Είχε στιγμές γνήσιας συγκίνησης και λεπτεπίλεπτης ομορφιάς... "Ι love you in your tragic beauty". "Just a lifetime"... Είχε αδιάφορες μετριότητες από τα πρόσφατα έργα του. "Peace of mind". "No matter what we do", στο οποίο μας ...σταύρωνε στο τέλος με μανία. Είχε και κακόγουστους αυνανιστικούς αυτοσχεδιασμούς... Το δε τέλος γράφτηκε με το παιχνιδιάρικο και ελαφρώς γκροτέσκο "Fifteen flies in the marmalade"...

Αλλά αυτός είναι ο Ka-Spel και οι Legendary Pink Dots! Ένας "εργάτης στη φάμπρικα των ήχων", μια ιδιαιτερότητα, μια ανορθογραφία, ένας μουσικός ...ελευθέρας βοσκής, στο δικό του κόσμο, με το ακαταλόγιστο της έμπνευσης και της φαντασίας του. Κι ας μηρυκάζει πλέον τα παλιά, κι ας με αφήνουν παγερά αδιάφορο οι περισσότερες εμμονές του, κι ας ξοδεύει σπάταλα το όποιο ταλέντο του σε μια πλημμυρίδα κυκλοφοριών... Κι ας μην τον αναφέρουν ποτέ οι επίσημες λίστες με τα "σημαντικά" ονόματα... Μήπως άλλωστε δεν υπάρχει και αυτή η "ταπεινή" αλλά τόσο ζωντανή τέχνη, αυτή που ανθίζει, ζει και αναπνέει έξω από τα κατεστημένα και ακαδημαϊκά στεγανά;