Live @ Stage
Μετά από δυο δεκαετίες απραξίας και απουσίας, ένα τέτοιο ζωντανό γεγονός δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Σαμποτάζ 2010 σε μια επανορχηστρωμένη εκδοχή από μια αναγεννημένη Λένα που παλεύει ακόμη με τα δαιμόνια, καινά τε και παλαιά.
Ο χώρος μεγάλος κιμπάρικος και πλούσιος. Η σκηνή μακρόστενη σαν το Long Island κι ολίγον διαστημική. Οι θεατές πολλοί και διαφόρων ηλικιών. Παρέες νεανικές και μεγαλύτερες, οικογένειες με κουτσούβελα που ξέραν όχι μόνο τη Λιλιπούπολη αλλά και αρκετά απ' τα υπόλοιπα άσματα. Ενθουσιασμός, τρελή χαρά, κέφι αλλά και κάποια νοσταλγία διάχυτη. Χαρούμενα πρόσωπα κι ευχαριστημένα.
Το χώρο και τους ανθρώπους καλωσόρισε ο σαπόρτερ ουάν μαν σόουμαν Harry Elektron. Τα πονηρά σχεδιασμένα σετ του Χάρη πάντα με ξαφνιάζουν ευχάριστα. Αυτός η κιθάρα η φωνή και το μπουκ προ. Τα μυστήρια καραδοκούν και υπονομεύουν αισθητικά το ποστ ρομαντικό, μετά- νεοκυματικό και ενίοτε αρτ ροκ περιεχόμενο. Στο φυσικό του παρουσιαστικό θα ταίριαζε ο τίτλος Prince Cave αλλά το μουσικό του και κυρίως το κινησιολογικό του παιχνίδι είναι πέρα από κάθε κοσμική φαντασία.
Πειραματίζεται ανάμεσα στο γλυκερό ρομαντισμό παρωχημένων ερωτικών τραγουδιών και στην υπερβολή μιας χειρονομιακής θεατρικής πρόζας που υπερβαίνει την επικείμενη γιορτή των ερωτευμένων, την αναιρεί, την αυτοσατιρίζει, την τσακίζει αποθεώνοντάς την με λεπτή ειρωνεία. Το ηλεκτρικό του ντελίριο άγγιξε και το κοινό που ξεπέρασε την αρχική αμηχανία και χειροκρότησε τελικά με θέρμη.
Χωρίς ιδιαίτερη παύση, η σκηνή γέμισε με την Λένα των παιδικών μας παραμυθιών. Αριστερά ο πληκτράς Τσιρλιάγκος, δίπλα ο κιθαρίστας Σπηλιωτόπουλος, εμπρός του η Σαβίνα Γιαννάτου, δίπλα της αεικίνητος ο Γιάννης Παλαμίδας, δίπλα πίσω ο ντράμερ Τσίκο και μπροστά ο περιχαρής ανιματέρ και μπασίστας Βλαστούρ. Άκρα δεξιά προφίλ στο κοινό το πιάνο και η Λένα.
Το πρώτο μέρος ένα αρκετά πλήρες ταξίδι σε όλες τις δισκογραφικές δουλειές [πλην του Σαμποτάζ] με έμφαση στα πλέον πρόσφατα Ημερολόγια. Τα αγαπημένα της σποτ λάιτ να παιχνιδίζουν ενώ μας εξομολογούνταν πως έμαθε να κοιτάζει και πάλι τη θάλασσα. Μέσα μας κι έξω μας πλέαμε μαζί της. "Είμ' ευτυχισμένη, ειμ' ευτυχισμένη" πιάνισε και παιάνισε.
Ο μαυροντυμένος κομψός Γιάννης Παλαμίδας σε μεγάλες φόρμες. Φωνή γήινη και θεόπνευστη συνάμα, που εκμαυλίζει και αλλάζει οκτάβες σαν τα πουκάμισα. Ο Βλαστούρ να ξεσηκώνει συνεχώς τον κόσμο και οι φωνές ν' ακούγονται γύρω τριγύρω άλλοτε ψίθυρος κι άλλοτε ηχηρό σεκόντο. Η Σαβίνα ένας λευκός κύκνος με ζεστή φωνή χωρίς ιδιαίτερες αποκλίσεις. Η μπάντα σε εναλλαγές ρυθμών, ένα στιβαρό σέσιον που κάνει πολύ δημιουργικά τη δουλειά του. Οι ενορχηστρώσεις του Τσιρλιάγκου εμπνευσμένες, με σέβας και διάθεση ευπρόσδεκτης υποτροπής.
Στο διάλειμμα επωφελήθηκα από μια τετ-α-τετ συνάντηση με την αναπαυόμενη Λένα. Κουρασμένη αλλά ευδιάθετη, ευχαριστημένη και ενθουσιασμένη από την ανταπόκριση και το εύρος του κοινού. Η είδηση που ψάρεψα είναι πως θα μας ξανάρθει το καλοκαιράκι και θα μας μαγέψει και πάλι, κατά πάσα πιθανότητα, από το λόφο της Σάνης.
Το δεύτερο μέρος ήταν μόνο Σαμποτάζ. Οι σφυγμοί όλων ανέβαιναν σταδιακά όσο ξεδιπλώνονταν για χάρη μας ξανά μετά από τριάντα χρόνια το θρυλικό προγκρέσιβ άλπουμ. Ο σουρεαλισμός και η ψυχεδέλεια παρέα με το καρναβαλικό πνεύμα και την αναβίωση ενός έρωτα "χωρίς μια ζώνη ασφαλείας". Πτήση 2010, όπως την ονόμασε κι ο Μπάμπης. Εκτόξευση "Στον Αστερισμό του Πιγκουίνου". Οι μικροί θεατές τραγουδούσαν λες και ένιωθαν την επελθούσα συντριβή.
Ο Παλαμίδας τα έδωσε όλα κι η Σαβίνα έκανε αρκετούς από τους δημοφιλείς της λαρυγγισμούς. Στο αποκορύφωμα εμφανίστηκε και πάλι η Λένα. Υποκλίθηκε συγκινημένη όπως και κατά την αποχώρηση του πρώτου μέρους. Φορούσε κατάστηθα, προς έκπληξη μου, αυτό το πλεκτό ροζ αστεράκι καρφίτσα που της δώρισα. Έκατσε στο πιάνο και σιγοντάρισε τον Γιάννη στο Κοπερτί. Ξαναγίναμε όλοι παιδιά. Ξαναείπε το εμβληματικό "Ειμ' ευτυχισμένη". Υποκλίθηκε δις ακόμη πιο συγκινημένη. Το ανκόρ συνεχίστηκε χωρίς αυτήν πια, με τον Γιάννη να θυμάται [όσο κι όπως] ένα πιανίσιμο τραγούδι απ' τον προσωπικό του δίσκο. Και να μην ξέρει πως να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του.
Μείναμε να συζητάμε αναπολώντας και μετά το τέλος. Δε μας έκανε καρδιά να φύγουμε. Λέγαμε για μια νεότερη "Ακαδημία Πλάτωνος" όπου θα διδάσκονται τα έργα της.
