Zωντανοί στο Kύτταρο

Λένα Πλάτωνος - Μάρθα Φριντζήλα - Γιάννης Παλαμίδας - Etten - Κωνσταντίνος Β - Victoria

Το πλήκτρο delete... Τι μεγάλη ελευθερία και άνεση παρέχει! Παλιότερα θα γέμιζε ξέχειλος ο κάλαθος των αχρήστων (πόσο αλήθεια καιρό έχω να γράψω "αναλογικά", σε χαρτί!). Ξεκινώ και σβήνω... Να πιάσω την ιστορία από την αρχή; Από τον εγγενή σουρεαλισμό της φράσης "έχουμε κλείσει πρώτο τραπέζι στην Πλάτωνος, θα έρθεις;". Να ξεπεράσω το παράδοξο σκηνικό; Να αγνοήσω τον ...μαιτρ που κυκλοφορεί ανάμεσα στα τραπέζια κουβαλώντας μπουκάλια και πιάτα με φρούτα και ξηρούς καρπούς;

Το ...καλτ "Κύτταρο" είναι κατάμεστο, με όρθιους και τραπεζάτους, με εκπροσώπους κάθε ηλικίας, με πιστούς και οπαδούς, άλλους ....σεμνούς και ταπεινούς και άλλους που ήρθαν να εκφράσουν μια δημαγωγική "αγάπη". "Θεά" θα φωνάξει κάποιος από το κοινό... Δεν είναι άραγε τέτοιοι χαρακτηρισμοί υπερβολές που οδηγούν σε ουσιαστική υποτίμηση; Χωρούν δοξολογίες και μυθοποιήσεις σε ένα ανθρώπινο πλάσμα τόσο ευαίσθητο, τόσο..., τόσο..., τόσο ανθρώπινο; "Έλα" λέω στον εαυτό μου "γκρίνια, έξις, δευτέρα φύσις, αφού και εσύ κοιτάς τώρα, με λίγο δέος, λίγο συγκίνηση"...

Η παράσταση ξεκινά... Μικρός χώρος, οι αποστάσεις κοντινές χωρίς ασφάλειες. Στο Ηρώδειο ήταν μακριά, οχυρωμένη πίσω από το πιάνο, ένα ξανθό στεφάνι μαλλιών. Τώρα είναι εδώ μπροστά... Μορφή που κουβαλά μια παλιομοδίτικη αστική αρχοντιά. Πρόσωπο σχεδόν διάφανο. Προσπαθεί να χαμογελάσει... Τραγουδά το κάπως γκροτέσκα χαρούμενο "Είμαι ευτυχισμένη". Είναι; Πολλά μπορεί να πει ο οποιοσδήποτε τρίτος παρατηρητής. Είμαι εγώ ευτυχισμένος; Η καρδούλα μου το ξέρει... Ούτε καν αυτή θα έλεγα!

Το σχήμα που στηρίζει και σηκώνει στις πλάτες του το πρόγραμμα είναι εμφανώς πιο δεμένο και δουλεμένο απ' ότι το καλοκαιρινό. Η Μάρθα Φριντζήλα με μια αρχοντική, αλλά διόλου εγωκεντρική αυτοπεποίθηση, ήταν πραγματικός στυλοβάτης, ο Παλαμίδας ήταν ο γνωστός τυπικός "και σε όποιον αρέσουμε" Παλαμίδας... Η Etten, έχοντας αφήσει πίσω τις indy ημέρες των Film, διαχειρίστηκε το εμφανές της άγχος με κοριτσίστικη αφοπλιστική απλότητα και εντυπωσιακή σε κάποιες στιγμές επάρκεια (στο "Βράδυ" του αυτόχειρα ποιητή κατάφερε να κρατήσει το κοινό από μια λεπτεπίλεπτη μαγική κλωστή). Κάποια στιγμή μέσα στο ημίφως εμφανίζεται και μια γνώριμη φιγούρα. Μεγάλωσε και ο Β... Πως τα φέρνει τούτη η ζωή αναλογίζομαι. Πόσο άπιαστη, πέραν κάθε πόθου και αχαλίνωτης φαντασίας να έμοιαζε αυτή η στιγμή σε έναν πιτσιρικά που ξεκινούσε από το Περιστέρι τη μουσική του περιπέτεια;

Έχει πολλές μικρές μαγικές στιγμές η παράσταση (η οποία συνεχίζεται τις προσεχείς εβδομάδες, Τετάρτες και Πέμπτες). Η μουσική της Πλάτωνος δεν είναι μόνο νότες και συχνότητες, είναι εικόνες, αναμνήσεις, βιώματα. Και μπορεί οι ψηφιακές ενορχηστρώσεις του Στέργιου Τσιρλιάγκου άλλοτε να δουλεύουν και άλλοτε να πνίγονται σε τετριμμένες έως και ξεπερασμένες ευκολίες (π.χ. όταν μετατρέπουν το ξερό άνυδρο beat "Τι νέα ψιψίνα;" σε ένα κοινότυπο electro-pop άσμα), μπορεί πραγματικά τα καινούργια κομμάτια (με την εξαίρεση της συγκλονιστικής "Θάλασσας") να στέκονται χλωμοί, φτωχοί συγγενείς δίπλα στα φορτισμένα παλιότερα... Αλλά είναι τέτοια η δύναμη της μουσικής (ή των αναμνήσεων;), που μ' έπιασα κάποιες στιγμές να βουρκώνω, σαν να συνέβη ένα κρακ στη σκληρή κρούστα που έχει φτιάξει η οξείδωση του χρόνου, η συνήθεια των πολλών ακουσμάτων, ο κορεσμός... Να έφταιξε το (κακό) κρασί; Η "Πτήση 201"; Η "Λάθος αγάπη"; "Οι τελευταίες γενιές των κοριτσιών των ταμείων" (η "Υπεραγορά", επιτέλους χωρίς το ψαλίδι της-εν έτι 1991- λογοκρισίας), στίχος που πάντα θα μου περάσει από το νου όταν στέκομαι στις βιαστικές όλο αγαθά ουρές των θηριωδών σουπερμάρκετ; Η "Ροζαλία" και ο "Χορός των Μπιζελιών", που αυτή τη φορά παίχτηκαν κανονικά (ικανοποιώντας έτσι και την παλλαϊκή απαίτηση της καλοκαιρινής συναυλίας) αποδεικνύοντας και πάλι την αναπόδραστη έλξη που ασκεί το παιδικό βίωμα;

Με γλυκόπικρη γεύση παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής μέσα από τις ανώνυμες γκρίζες πολυκατοικίες της Αχαρνών... Ομιλητικοί, χωρίς όμως να λέμε ουσιαστικά τίποτε... Άτακτες σκέψεις... Χωρίς απαντήσεις, με πολλά ερωτηματικά. Και μια τόση δα ακίδα να τσιμπάει. Πιθανότητες ευτυχίας;