Κοιτάζοντας πίσω...

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που έγινε αυτή η συναυλία, αυτή η θριαμβευτική επανεμφάνιση ενός από τα πλέον αγαπημένα μου συγκροτήματα που έχουν δραστηριοποιηθεί ποτέ στην εγχώρια μουσική σκηνή, αυτή η συγκινητικά ευχάριστη έκπληξη να τους δω ξανά επί σκηνής και να ακούσω πάλι ζωντανά αυτά τα τραγούδια, αυτή η σαρωτική επιστροφή που επιβεβαίωσε εκείνο που ασφαλώς γνωρίζαμε αλλά τείναμε να ξεχάσουμε: ότι το γκρουπ αυτό - παρά το σαφές και στιβαρό ίχνος που έχει αφήσει σε όσα έχουν προηγηθεί, όσα ζούμε σήμερα, κι όσα πρόκειται να έρθουν στο μέλλον - ίσως να μην έχει κατακτήσει τελικά την ακριβή θέση που του αρμόζει στην ιστορία του ελληνικού ροκ.

Έχει περάσει εγκληματικά πολύς καιρός (αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους σύγχρονους, που απαιτούν οι εντυπώσεις από μια συναυλία να αποτυπώνονται ψηφιακά ελάχιστες ώρες μετά το συμβάν, αλλιώς ίσως και να θεωρείται ότι δεν έγινε στ' αλήθεια, δεν έλαβε χώρα, είναι ήδη ξεχασμένη από κάθε εμπλεκόμενη μεριά...) από την ημέρα που έπαιξαν οι Λευκή Συμφωνία, και μόλις τώρα κάθομαι να γράψω δύο αράδες για τα όσα είδα εκείνο το βράδυ. Όχι ότι είχα καμία συμβατική υποχρέωση να το κάνω, παρά μόνο απέναντι στον εαυτό μου, κάτι που να συμπληρώνει και να αποτυπώνει όσα ένοιωσα μαζί τους ένα Σάββατο βράδυ, που έδινε διαφορετικό νόημα στα Σαββατόβραδα. Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη του ότι η λέξη "νοσταλγία" έπαιζε δυνατά σαν σύνοψη στην όλη περίσταση, τότε ίσως και να ταιριάζει αυτή η ετεροχρονισμένη αποτίμηση, που έρχεται ακόμα σαν ανάμνηση των ημερών που γράφαμε στα περιοδικά, κι αν ήσουν τυχερός δε χρειαζόταν να γράψεις το review άμεσα, αλλά ακόμα και 15 ημέρες αργότερα εφόσον σου του επέτρεπε το deadline...

Με συνδέουν τόσα πολλά με τους (ή την, όπως μ' αρέσει καλύτερα να λέω) Λευκή Συμφωνία. Είχα ελάχιστα χρόνια που άκουγα συστηματικά μουσική όταν ξεκίνησαν, οτιδήποτε καινούργιο έφτανε στ’ αυτιά μου με συνάρπαζε, κι όχι μόνο επειδή ήμουν ένας λευκός καμβάς όπου κάθε νέος ήχος που ακουμπούσε επάνω του ήταν δεδομένο ότι θα λειτουργούσε προσθετικά και θα στόλιζε το μινιμαλιστικό περιεχόμενό του. Μα κι επειδή - όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε - τα περισσότερα από όσα κυκλοφορούσαν εκείνη την περίοδο φλέρταραν επικίνδυνα (ή ήταν εξ ορισμού) αριστουργηματικά. Μόλις είχα ανακαλύψει (και είχα βουτήξει μέχρι την κορυφή του κεφαλιού μου) το new wave, οι Echo & The Bunnymen και οι Cure και καμιά χιλιάδα ακόμη μπάντες ήταν το ευαγγέλιό μου, και μέσα σε όλα αυτά, η Λευκή Συμφωνία στάθηκε το δικό μου, διπλανό μου γκρουπ, που όχι μόνο ήταν εξαίσιο κι εφάμιλλό τους μουσικά, αλλά το κυριότερο μιλούσε στη γλώσσα μου. Εξέφραζε τις σκοτεινές μου μέρες με περίτεχνους ποιητικούς στίχους και κεντούσε με τις κιθάρες του νότες που έκαναν πιο υποφερτές τις δύσκολες ώρες της εφηβείας. Άρχισα να τους βλέπω όπου μπορούσα να πηγαίνω. Τόσο λόγω απόστασης, κι εφόσον είχα την άδεια να λείψω από τους γονείς. Πήγαινα με τη συγκοινωνία στην άλλη άκρη της Αθήνας για το λόγο αυτό. Τους είχα δει στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, που δεν ήξερα ούτε που είναι η συγκεκριμένη Πολυτεχνειούπολη, ούτε καν του Ζωγράφου! (Μιλάμε βέβαια για ημέρες που δεν υπήρχε ίντερνετ και Google να τα βρίσκεις εύκολα αυτά τα πράγματα). Τους είχα δει και στα ΚΑΤΕΕ Αιγάλεω, δίπλα στο σπίτι μου, στην κοινή μας γειτονιά, μιας που τα παιδιά έμεναν λίγο πιο πάνω στα Δυτικά Προάστια. Κι αρκετές φορές αργότερα ασφαλώς, μέχρι το τέλος τους.

Η τύχη τα έφερε να τους συναντήσω κάποια στιγμή σε "επαγγελματικά" πλαίσια, όταν μου ανατέθηκε να τους πάρω συνέντευξη για το περιοδικά Ποπ & Ροκ, με αφορμή το τρίτο τους άλμπουμ του 1993. Εκεί απλά συνάντησα ανθρώπους από εκείνους που πάντοτε ψάχνουμε να μας συντροφεύουν με τη φιλία τους, εξ ου και παραμείναμε φίλοι όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη κι όταν έπαψαν να υφίστανται σαν γκρουπ και το καθένα από τα μέλη τράβηξε για τους δικούς του λόγους το δρόμο του. Μέσα στα χρόνια αυτά, ούτε που είχα τολμήσει να ρωτήσω εάν σκέφτονταν ποτέ να κάνουν κάποια επανασύνδεση. Η ζωή από κάποια στιγμή και μετά παίρνει απρόβλεπτη τροπή, σε ρίχνει σε άλλου είδους ρουτίνες, οι άνθρωποι σκορπούν και κάνουν κάποτε εντελώς διαφορετικά πράγματα για να βγάλουν τα προς το ζην, και οι πιθανότητες φαντάζουν απειροελάχιστες. Ποτέ όμως δεν πρέπει να λες "ποτέ" (και "πάντα"), κι αυτό που για κάποιους ήταν μια μακρινή επιθυμία, έγινε πραγματικότητα από την ίδια τη μπάντα. Έτσι, χωρίς λόγο, ή και για όλους τους λόγους που μπορεί να σκεφτεί κανείς...

Στέκομαι λοιπόν μπροστά στη μεγάλη σκηνή του Academy, μαζί με το υπόλοιπο πολυπληθές ακροατήριο που κρατάει όπως κι εγώ την ανάσα του για όσα πρόκειται να επακολουθήσουν, και περιμένω να δω αν η σκηνή αυτή θα τους βαστήξει ή θα τους καταπιεί με το μέγεθός της. Το ξεκίνημά τους με το Ένα Μέρος Να Κρυφτώ είναι μια πρώτη ένεση αδρεναλίνης από τις πολλές που πρόκειται να επακολουθήσουν. Τα κομμάτια αποτελούν διαδοχικά blasts from the past, ένα πολυπόθητο ταξίδι στη νιότη μας μα και μια συναρπαστική στιγμή στο σήμερα. Η μπάντα κάνει εξαρχής φανερό το ότι βρίσκεται σε φοβερή φόρμα, ο νέος ντράμερ Βαγγέλης Τσιμπλάκης έχει μπει απόλυτα στο κλίμα του συγκροτήματος, ενώ η προσθήκη πλήκτρων από τον Theo Φοινίδη κάνει μια ευχάριστη διαφορά στο ύφος της μουσικής τους.

Αρχικά ο κόσμος παρακολουθεί κάπως μουδιασμένος, απορροφά προς το παρόν τη μουσική και προσπαθεί να μη χάσει δευτερόλεπτο από όσα βιώνει. Όσο περνάει η ώρα όμως, η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται από αμφότερες τις πλευρές: το συγκρότημα γίνεται ολοένα κι εκρηκτικότερο, παίρνει τον αέρα της αίθουσας, και το ακροατήριο ανταποκρίνεται αντίστοιχα. Μετά από τέσσερα με πέντε τραγούδια, κι ενώ τα υπέροχα ηχητικά χτυπήματα έρχονται απανωτά, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου τραγουδάει και χορεύει με ύμνους του παρελθόντος μας. Με μπροστάρη τον Θοδωρή στα φωνητικά, που οργώνει τη σκηνή και την κάνει δική του, το υλικό τους ξεχύνεται με ορμή από τα ηχεία (με καταπληκτικό επίσης ήχο, οφείλουμε να τονίσουμε) κι ενθουσιάζει άπαντες τους παρευρισκόμενους. Εκτός από το γεγονός ότι το γκρουπ ίσως να βρίσκεται στην καλύτερη φόρμα που είχε ποτέ, είναι και τα τραγούδια που έρχονται σαν τσουνάμι να μας παρασύρουν. Τραγούδια που σε έκαναν ν’ αναρωτιέσαι, για πολλοστή φορά, γιατί δεν έγιναν οι τεράστιες επιτυχίες του εγχώριου ανθολογίου που τους άξιζαν, κομμάτια που θα στέκονταν δίπλα σε αντίστοιχα από τις Τρύπες ή τα Ξύλινα Σπαθιά, σε επίπεδο μαζικότητας. Όχι ότι κάτι τέτοιο στεναχώρησε ποτέ κανέναν – μεταξύ μας, κάποτε ευχαριστιόμαστε που ορισμένα πράγματα δεν είναι κοινός τόπος του καθένα και τα κρατάμε πολύτιμα φυλαχτά μέσα μας κάποιοι λίγοι και καλοί… - αλλά μόνο και μόνο για να υπάρχει η απαραίτητη ισορροπία στον πλανήτη, να αποδίδεται η δικαιοσύνη που θέλουμε και να υπάρχει ένα αόριστα καλό κάρμα επάνω από την ελληνική ροκ σκηνή!

Έπαιξαν κάτι παραπάνω από δύο ώρες, έκαναν δύο ανκόρ, κι επισκέφθηκαν κάπου 25 από τα κομμάτια τους. Κάποιο απ’ αυτά μάλιστα (το Το Μέλλον Είναι Τώρα, αν δεν κάνω λάθος… Δεν το σημείωσα τότε, δεν είμαι σίγουρος τόσες ημέρες μετά), έπαιξαν δύο φορές. Δεν θα αναφερθώ στο κάθε ένα από αυτά, έχει τη δική του ιστορία κάθε στίχος τους, και πολλούς από αυτούς μας άφησε ο Θοδωρής να τους φωνάξουμε για λογαριασμό του. Οι κιθάρες του Σωτήρη υπεράψογες, απόδωσαν τέλεια κάθε ηχόχρωμα που έχουν δώσει όλα αυτά τα χρόνια όσοι έπιασαν εξάχορδη στις τάξεις του συγκροτήματος, ενώ και ο Διογένης έμοιαζε να μην άφησε ποτέ το μπάσο από τα χέρια του στα 17 χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στις δύο ημερομηνίες - σταθμούς για τη Λευκή Συμφωνία. Κάπως έτσι, σε κλίμα παροξυσμικό κι αξέχαστο για τους περισσότερους, κύλησε η βραδιά, η οποία έκλεισε θριαμβευτικά με το Ποιος Θα Διώξει Μακριά Τη Θλίψη. Μια βραδιά που δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε ότι θα ζήσουμε και που ευελπιστούμε να έχουμε την ευκαιρία να επαναλάβουμε. Θα γίνει άραγε αυτό; Ποιος ξέρει; Ίσως ούτε και οι υπεύθυνοι να μην το έχουν ακόμη αποφασίσει. Το σίγουρο είναι ότι έστω κι έτσι αν μείνουν τα πράγματα, είμαστε ευγνώμονες κι ευτυχείς που τη βιώσαμε, και γι’ αυτό, εκ μέρους του εαυτού μου αρχικά μα και πολλών άλλων διαισθάνομαι, οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Thank you guys!