Where the drum truly lies
Dread Astaire + 2-L8 + Liars
Γύρω στις δέκα και είκοσι ανέβηκαν στη σκηνή οι τρεις Dread Astaire. Μια κλασική μπάντα [κιθάρα, μπάσο, τύμπανα] με βασική αιχμή του δόρατός τους τη φωνή του τραγουδιστή κιθαρίστα Δημήτρη "cool soul" Καραθάνου. Ο ήχος τους ένα πρωτογενές θορυβώδες ροκ'ν'ρολ με ρυθμικές και χορευτικές προεκτάσεις που ήταν ότι έπρεπε για να ζεστάνει το χώρο. Οι λιγοστοί ακόμη θεατές τους υποδέχτηκαν αρκετά θερμά και έδειξαν ενδιαφέρον γι' αυτό που έβλεπαν κι άκουγαν. Έπαιξαν με πάθος γύρω στα 40 λεπτά. Δεν διεκδικούν ούτε πρωτοτυπία ούτε πρωτοπορία αλλά δείχνουν συνέπεια και γνώση του είδους που κινούνται. Τον Απρίλιο αναμένεται και η πρώτη του δισκογραφική απόπειρα και είδομεν.
Μετά ήρθε η σειρά του 2-L8 Κώστα Μποζίκη. Η κιθάρα με τον HOPE λευκοπλάστη και το δοξάρι της έδωσαν το στίγμα και το μήκος κύματος του σαπόρτ. Ο ίδιος εμφανίστηκε με άσπρο βαμμένο πρόσωπο και καβουράκι αλά Malcolm "Clockwork Orange" McDowell, ενώ στο μπλουζάκι του μπορούσες να διαβάσεις καθαρά "Who needs heroes in a place like this?" και να μπεις στο νόημα μιας περφόρμανς που υποδέχεται τους Liars πανηγυρικά. Με βασικά όπλα τον αυτοσχεδιασμό και το looping machine κατάφερε να μας χαρίσει ένα σπάνιο δείγμα θεατρο-μουσικο-υποκριτικο-κινητικής παράστασης που αφενός μεν συμβαδίζει απόλυτα με την τελευταία του δουλειά στην Poeta Negra και αφετέρου προοιωνίζει και προδιαγράφει τη γέννηση ενός δυναμικού και ευφάνταστου διασκεδαστή, γεμάτου ιδέες και όρεξη για ζωντανή και πάλλουσα επί τόπου δημιουργία.
Η φανταξιακή του πολυμορφία και οι μηνυμαλιστικές του βαριάντες μου άρεσαν και μ' έφεραν με τις μηχανές αναμένες προ του διαδρόμου απογείωσης. Η εμφάνιση των βασιλέων της βραδιάς έμελλε να είναι εντυπωσιακή και επέπρωτο ν' αφήσει εποχή. Δυστυχώς δεν είχαν μαζευτεί παρά μονό γύρω στους διακόσιους υπερτυχερούς που απήλαυσαν αυτό που επακολούθησε και αποθέωσαν το τρίο από τη χώρα των μεγαλύτερων ψευτών του σύγχρονου κόσμου μας.
Στο μπροστινό αριστερό άκρο ξεπρόβαλλε η ψιλόλιγνη φιγούρα του τραγουδιστή Angus [μήπως είναι λίγο αυστραλός;] Andrew που μας καλωσόρισε με ενθουσιασμό. Στο κέντρο και βάθος ο βασικός τυμπανοκρούστης Julian Gross κυριολεκτικά ταμπουρωμένος πίσω από ένα πολύπλοκο σετ από μεγάλα και μικρότερα κρουστά, φορώντας ένα t-shirt με τη δήλωση No1 Cheerleaders. Στο δεξιό δοκίμαζε μια δεύτερη συστάδα από τύμπανα ο Aaron Hemphill που είχε επίσης μια κιθάρα περασμένη στον ώμο για ώρ' ανάγκης.
Από τις πρώτες κιόλας κροταλιές και πενιές έγινε εμφανές ότι ήταν αποφασισμένοι "να μας πετάξουν σ' ένα χαντάκι και να καρφώσουν κι ένα μνημείο από πάνω μας". Η μετά το australian-american-post-punk New-York-No-Wave ροκ'ν'ρολ αγριάδα τους αναμείχθηκε με τη στεντόρεια και προφητική φωνή του Angus και το σόου άρχισε να παίρνει φωτιά. Στο μουσικό μέρος τη μερίδα του λέοντος είχαν τα τύμπανα που ηχούσαν σαν αυτά της Αποκαλύψεως. Πως αλλιώς θα μπορούσε να ήταν αφού από τον τίτλο ακόμα της νέας τους δουλειάς, Drum's Not Dead [αναμένεται μετά βαϊων από τη mute στις 20 Φεβρουαρίου], αντιλαμβάνεστε ότι τους δίνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, με τα υπόλοιπα να είναι απλά κομπαρσάκια.
Εκείνος όμως που κάνει τη σκηνική διαφορά είναι σίγουρα ο πολυτάλαντος και αεικίνητος Angus. Στην αρχή έβγαλε το σακάκι και τα παπούτσια του γιατί ζεσταινόταν - άναψε για την ακρίβεια. Μετά κόρωσε τόσο πολύ που έβγαλε και το παντελόνι κι έμεινε με μια πολύ μακριά λευκή κελεμπία, που στην αρχή νομίζαμε πως είναι πουκάμισο. Κατόπιν άρχισε να χορεύει δαιμονισμένα και μας αποκάλυψε και τις γάμπες του και τις γκρι κάλτσες του με την κόκκινη ρίγα. Ανέβηκε πάνω σ' ένα ηχείο και πήδηξε από ψηλά με χάρη και στιλ. Μπουρδούκλωσε τα καλώδια των μικροφώνων της κιθάρας και τους στατήρες αυτών και τα 'σερνε μαζί του χωρίς να σταματιέται από τίποτε.
Κάποιος απ' το κοινό του πέταξε ένα αντρικό σλιπάκι. Ο σεκιουριτάς το ξανάριξε πίσω. Την τρίτη φορά ο Angus κατάλαβε το παιχνίδι. Το σήκωσε το επέδειξε στο κοινό με χιούμορ, με τις κόκκινες μπογιές στο επίμαχο σημείο, και μετά το φόρεσε στο κεφάλι σα σκουφί. Το μικρό πλήθος είχε συγκεντρωθεί μπροστά του και αλάλαξε από χαρά χοροπηδώντας. Μετά ο αθεόφοβος το φόρεσε κανονικά πάνω από το δικό του σηκώνοντας ψηλά την κελεμπία και προκαλώντας το παραλήρημα του κόσμου. Αν είχε ικανό πλήθος από κάτω του είμαι σίγουρος ότι θα έκανε και stage diving με την ίδια άνεση.
Μετά το τέλος του κανονικού σετ ακολούθησαν δυο μίνι επιστροφές όπου στην πρώτη κατάφερε να σπάσει δυο χορδές της κιθάρας και στη δεύτερη καβάλησε την γκραν κάσα και κάλπασε σαν φτωχός και μόνος καουμπόης με πλάτη στο κοινό, προς τη δύση της βραδιάς. Εκ των άλλων δύο, ο μεν Julian δικαίωσε τον τίτλο cheerleader κάνοντας μια αεροπλανική κωλοτούμπα στην πρώτη επιστροφή, ο δε Aaron αρκέστηκε να χτυπά με λύσσα και να χοροπηδά μπροστά στα δικά του κρουστά.
Εν κατακλείδι μπορώ να πω ότι το χαρήκαμε όλοι, ότι περάσαμε σούπερ υπέροχα, ότι ακούσαμε, χορέψαμε, σκούξαμε, εκστασιαστήκαμε και φύγαμε χαμογελαστοί ως τ' αυτιά. Το μόνο αρνητικό ήταν το πόσοι λίγοι πήραν πρέφα μια τέτοια φανταστική συναυλία που άνοιξε το τριώδιο με τον πλέον εντυπωσιακό και αναπάντεχο τρόπο. Ελπίζω μόνο να μην απογοητεύσει αυτό τους οργανωτές και να μας φιλοδωρήσουν κι άλλα φανταπληκτικά pre-synch events.
