FH & Lindstrom
Η σύμπραξη δύο εκ των μουσικών που έκαναν κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία τους κατά το 2008 ήταν αρκετή για να κατευθυνθούμε προς το Bios την Παρασκευή το βράδυ. Η προσέλευση του κόσμου ξεκίνησε μουδιασμένα αλλά η μεγάλη καθυστέρηση έναρξης του live ωφέλησε και τους πλέον αργοπορημένους να είναι στην ώρα τους.
Ο "Φανταστικός Ήχος" Άγγελος λοιπόν πήρε θέση πίσω από το laptop του και δόθηκε η εκκίνηση. Κατά τη διάρκεια που τα κομμάτια από το "Κυρίαρχοι του Σύμπαντος" (και όχι μόνο) γέμιζαν με όλη τη σημασία της λέξης το χώρο, χάζευα τόσο τον ίδιο όσο και τον κόσμο. Ο μεν δημιουργός δεν μπορούσε να κρύψει την αμηχανία του και το δε κοινό συμπεριφερόταν όπως κάθε κοινό όταν παίζει το support. Ψιλοαδιάφορα δηλαδή. Ελάχιστοι κουνιόντουσαν, οι περισσότεροι συνομιλούσαν. Κάποιοι μάλιστα αδημονούσαν να δουν το "μεγάλο όνομα", τρομάρα τους! Ο Lindstr?m και οι Rolling Stones!
Και μουσικά τι γινόταν θα ρωτήσετε, έχοντας φυσικά δίκιο. Μουσικά, όποιος γουστάρει τη μουσική των Φανταστικών Ήχων, αποκλείεται να μην γούσταρε. Η μαγκιά του δημιουργού τους να επιβάλλει τόσο περίτεχνα ένα ηχητικό κράμα που περιέχει πέραν των άλλων συστατικών και τις τόσο κατακριτέες "κακές" λέξεις, ελληνικός στίχος, progressive (rock) και trance, είναι αξιοθαύμαστη. Έχω δηλώσει και ξαναδηλώνω φαν, συνεπώς όσοι διαφωνούν κάθετα, οριζόντια, διαγώνια κλπ θα πρέπει να αναζητήσουν αλλού την σχετική επιχειρηματολογία. Εν ολίγοις, μιας και ένα laptop-ικό live σπανίως κρύβει εκπλήξεις και οπτική εξτραβαγκάνζα (τα visuals πάντως ήταν μια χαρά), η ταξιδιάρικη μουσική των Φανταστικών Ήχων έκανε επαρκέστατα τη δουλειά της και αναμένουμε με ανυπομονησία τις επόμενες συναντήσεις.
Ο ψηλός Νορβηγός διαδέχθηκε τον μικροκαμωμένο Έλληνα στη σκηνή και τοποθέτησε τον εαυτό του πίσω από ένα mac αυτή τη φορά. Ξεκίνησε με τι άλλο, με το Wherever You Go I Go Too, το οποίο έφαγε λίγο ψαλίδισμα (αναμενόμενο μάλλον) και όσο κινήθηκε σε αυτό το τέμπο της παλαιομοδίτικης, εν μέρει αμπιεντικής, ηλεκτρονικής γραφής καλά τα πήγαινε. Μετά όμως άρχισε να κάνει περάσματα από όλα τα είδη που προφανώς τον ικανοποιούν ηχητικά και τα οποία αμέσως θα παρουσιάσω επεξηγηματικά.
Και τι δεν ακούσαμε! Χορευτικές μανιέρες που κοίταζαν κατάματα τη γαλλική σκηνή (βλ. Daft Punk, Justice), disco-house παιάνες που μας υπενθύμισαν ότι το "I Feel Love" έχει γίνει κάτι σαν το "Smoke On The Water" των ηλεκτρονικόβιων, κουμπο-αυνανισμούς γιατί μία δόση experimental πότε κανένας δεν τη μίσησε και το αποκορύφωμα, ένα κομμάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να κάνει πολλούς τροφαντούς αγγλικούς κώλους να λικνίζονται στο Corfu Island! Δεν υπάρχει βέβαια τίποτα κακό ούτε στους συγκεκριμένους κώλους, ούτε στα greek islands, ούτε και στο κομμάτι καθεαυτό. Το πικρόχολο σχόλιο μάλλον απευθύνεται στους underground electronica devotees που θα ξίνιζαν τρελά με τον "εμπορικό ήχο" υπό άλλες συνθήκες. Τώρα όμως που ο καλλιτέχνης έχει τα ποιοτικά διαπιστευτήρια, ας απελευθερώσουμε όλοι μαζί τον mellow εαυτό μας! Ουάου!
Και για να χαρούν και οι 80s φανς, το σχετικό κομμάτι με ένα πιανάκι στα γεμίσματα και αιθέρια γυναικεία φωνητικά (ή μελοδραματικά αντρικά) θα γινόταν άνετα εξαιρετικό electro-pop σουξέ... Όσοι το διασκέδαζαν πάντως ήταν αρκούντως εκδηλωτικοί αν και ο αριθμός του κοινού σταδιακά μειωνόταν. Ο καλλιτέχνης προέβη και σε encore το οποίο όμως δεν παρακολούθησα ολόκληρο μιας και η μετριότητα του κανονικού set με ώθησε προς την έξοδο.
Δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν πήρα και το τρενάκι του δήμου με κατεύθυνση το Yoga-Bala όπου ο συμπατριώτης του Lindstrom, Prins Thomas θα καταλάμβανε τα πλατό και δεν έζησα το -ειλικρινά- καλοσχεδιασμένο και ικανοποιητικό event στο όλον του.
Ανεξαρτήτως του αν μου άρεσαν οι μουσικές του Νορβηγού, η βραδιά και το όλο κόνσεπτ ήταν μια πολύ καλή έμπνευση (με φιλική τιμή).
Οριστικός επίλογος με το γνωστό εδώ και καιρό συμπέρασμα ότι ένας άνθρωπος πίσω από ένα laptop, 99 στις 100 φορές, δεν είναι για να τον κοιτάς αλλά μόνο για να τον ακούς.
