Litanie De Grunge…

Αν θέλαμε να παραλληλίσουμε τα πράγματα λίγο, θα λέγαμε ότι οι Big4 του grunge ήταν οι Soundgarden, οι Pearl Jam, οι Nirvana και οι Alice in Chains. Μεγαλώνοντας στα 90s τότε που το ΠΑΣΟΚ μας προσέφερε απλόχερα πραγματικό Mtv και Mega Top, θυμάμαι τον Χατζηνικολάου να παρουσιάζει το ‘Spoonman’ στις ειδήσεις. Το ‘Smells like teen spirit’ να παίζει σε rotation και τις κασέτες των Pearl Jam να ανταλλάσσονται χέρι με χέρι. Μόνο οι Alice in Chains ήταν κάπως πιο τζιζ. Συγκεκριμένα, μεταλλάς συμμαθητής παραπονιόταν που είχαν κάνει δώρο στον μεγαλύτερο αδερφό του το ‘Dirt’. ‘Τι να ακούσεις από αυτό;’ μου έλεγε. Δεν είναι Master of the puppets... δεν είναι μέταλ! Και ισχύει, οι Alice in Chains, αν και ξεπήδησαν πρώτοι σχεδόν από τον συρφετό, έπρεπε να περιμένουν την τυποποίηση του grunge για να ενταχθούν στο είδος. Χρόνια μετά και κάπου δίπλα στην θάλασσα, ήρθε η σειρά μας να ακούσουμε το reunion του μείον ενός.

Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από τη αρχή.

Fu Manchu και απόγευμα, μπύρες και ηλιοβασίλεμα, ρόδες και ασημένια τάσια. Θα μπορούσε να ‘ναι το συγκρότημα του κάθε κάγκουρα, αν αυτός ήξερε αγγλικά. Επίσης αν ήταν Έλληνες θα τραγουδούσαν για κόντρες με παπάκια στα 80s και εντουράδες σε αυτοσχέδιες πίστες. Μιλάμε για την απόλυτη αξία, δεν γίνεται να τους δεις και να μην περάσεις καλά. Το feel good factor της μπάντα έβγαινε ακόμη και στους 38 βαθμούς Κελσίου. 20 χρόνια μετά την τελευταία φορά που τα είχαμε πει σε ένα backroom μιας pub στο Camden με βαριά 80-100 άτομα στο κοινό, ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Έλα όμως που είχε, διότι πλέον παίζουν σαφώς καλύτερα με τόσα χρόνια εμπειρία στην πλάτη. Θα ήθελα πραγματικά να έμπαινα στην Πλατεία Νερού με το “Boogie Van” και να τους απολαύσω αραχτός στην οροφή του με γυαλί ηλίου. Αρκέστηκα στο τελευταίο, μόνο γιατί καίει πολύ καύσιμο το van και πού να το παρκάρεις τώρα. Όπως και να ‘χει, νοιώσαμε Kings of The Road και φάγαμε την σκόνη του Brad Davis στο μπάσο. Μιλάμε για κλάσικ μπάντα. Ένα με το vintage, που θα λέγε και ένα σωστός influencer.

Και αφού μιλάμε για …Vidage ας πιάσουμε τους επόμενους. Μιλάμε φυσικά για τους 1000mods! Κάτι ελληνάκια που όταν έπαιζαν stoner στα υπόγεια ο υπόλοιπος κόσμος άκουγε Παπαρίζου. Πλέον με γαλόνια ραμμένα στις καπνοσακούλες τους έκαψαν κανονικά την Πλατεία Νερού. Η αναφορά θα είναι σχετικά σύντομη γιατί θα τους ξανασυναντήσουμε σίγουρα σε live, μιας και είναι καβάλα πλέον στο σύννεφο. Καπνογόνα, crowd surf, απ'everything είχε η εμφάνιση τους με το γνήσιο δικό τους ύφος. Έμελλε όμως να λήξει και αυτή, γιατί η βραδιά ανήκε σε άλλους.

Δέκα χρόνια πριν, αντιμετώπισα το reunion των Alice in Chains με δυσπιστία, μέχρι να ακούσω τον δίσκο και να αντιληφθώ ότι η μαγεία ήταν ακόμη υπαρκτή. Όταν όλοι πήραν τις θέσεις τους, νομίζω ότι ο κόσμος που περίμενε να τους δει από το 1993 που δεν ήρθαν με τους Metallica, είχε κλείσει πλέον τους λογαριασμούς του. Ο frontman καταφέρνει επάξια να γεμίσει τα παπούτσια του Layne χωρίς να γεμίζει όμως ποτέ το κενό. Η διαφορά στις αντιδράσεις του κοινού ανάμεσα στο πριν και μετά υλικό ήταν εμφανέστατη. Η καρδιά βλέπεις δεν ξεχνά, μπορεί να μην αναγνωρίζει λόγια, αλλά η μουσική ήταν εκεί και η χροιά της φωνής μπορεί και να ήθελες ώρες ώρες να ήταν άλλη ή απλά κάποιος από κει πάνω να τραγουδούσε στο μυαλό σου. Δεν είναι τυχαίο που ήμασταν μια μεγάλη παρέα εκεί. Οι εναπομείναντες του grunge καλά κρατούν και η λιτανεία της κιθάρας που τιτλοφορείται “Down In A Hole” δεν σταμάτησε να θυμιατίζει τους πιστούς της με νότες. Τα νέα κομμάτια και ειδικά του τελευταίου δίσκου ξεδιπλώθηκαν στο live. Μας έδειξαν τον δρόμο που θα έπαιρναν σαν γκρουπ αν δεν κουβάλαγαν το φορτίο του παρελθόντος και το βαρύ όνομα. Κακά τα ψέματα όμως, αν λέγονταν αλλιώς και έπαιζαν μόνο τα καινούργια δεν θα είχαμε ανάμεσα μας εγκυμονούσες και μικρά παιδιά. Άξιζε λοιπόν η 30χρονη υπομονή. Απλά ελπίζω μόνο να μην τους ξαναδούμε σε άλλα τόσα με κανά …ολόγραμμα.

Η Δευτέρα λοιπόν ήταν μια αμιγώς 90s βραδιά, ακόμη και αν έπαιζαν οι 1000mods, βλέπετε μπορεί το grunge να είχε διάρκεια ζωής πέντε χρόνια για τις δισκογραφικές, αλλά στο DNA μας μάλλον ζει ακόμη. Επόμενο nostalgia meeting στους Prophets of Rage.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά - Χαρά Γερασιμοπούλου