Live Shows στο Μόναχο, Μάιος 2017

Τις τελευταίες ημέρες είδα τρία live shows από μπάντες που αγαπώ. Τις 2 πρώτες τις γνώριζα πολύ καλά, την τρίτη την ανακάλυψα μόλις πρόσφατα.

Πρώτοι στην σειρά, ήταν οι Bombino από την Νιγηρία.

Ο πρώτος έρωτας με τους Bombino είχε έρθει με το Nomad του 2013. Ήταν ένας ήχος σχετικά άγνωστος για εμένα, που με άρπαξε με το καλημέρα από τα αυτιά, και για πω την αλήθεια, δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα τους δω κάποτε και live. Μία μπάντα από την Νιγηρία, ανάμεσα σε άπειρες άλλες στον πλανήτη - ψάξε βρες τους. Όπως λέει όμως και ο θυμόσοφος λαός, “όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή” (και στην περίπτωσή μου, τελικά ήταν δύο)

Η πρώτη φορά που τους είδα ήταν στο περυσινό (2016) Bardentreffen, το υπερ-festival της Νυρεμβέργης, κακοί χειρισμοί όμως από μέρους μου δεν μου επέστρεψαν να τους απολαύσω όσο θα ήθελα και έτσι έμεινα με την πίκρα. Άλλα όμως μου επιφύλασσε η μοίρα. Πριν από λίγες ημέρες και ανάμεσα στις αμέτρητες ανακοινώσεις για live στο ...Αθηνόραμα του Μονάχου (In Muenchen- Das Stadtmagazin), το μάτι μου έπεσε στο παρακάτω κείμενο: “Der Gitarrenvirtuose und Saenger dem Niger – der neben Terakaft und Tamikrest …” μπλα μπλα μπλα..., και λίγο παρακάτω, οι Bombino στο Club Strom στις 09.05. Δεν χρειάστηκε να ξοδέψω ούτε γραμμάριο σκέψης επιπλέον- έφυγα.

22€ η online προπώληση, 24 στο ταμείο. Το club είναι μικρό- κάτι σαν ένα AN του Μονάχου. Χωρητικότητα καμιά 250αριά άτομα (στριμωγμένοι), δεν περίμενα ούτε 70-80, τελικά ήμασταν γύρω στους 150. Το κοινό ετερόκλητο και από όλες τις ηλικίες - στα 20κάτι ο νεαρότερος, στα 70φεύγα ο γηραιότερος και αυτό δεν μου κάνει εντύπωση πλέον- μετά από 3 χρόνια στην Γερμανία και από ό,τι έχω παρατηρήσει, το κοινό εδώ ψοφάει για μουσική και πανηγύρια και πάνε παντού, ξέρουν-δεν ξέρουν τι θα συναντήσουν- και κάπως έτσι φαντάζομαι πως ήρθαν και εδώ, καθώς ήταν μάλλον εξαιρετικά απίθανο να γνώριζαν όλοι την μπάντα.

Το stage μετρίων διαστάσεων, ηχολήπτης σκηνής δεν υπάρχει, όλα γίνονται από τον βασικό κονσολιέρη, λιγότερο από 1 μέτρο το ύψος του- ακουμπάς χωρίς άγχος την μπύρα σου, εκεί, ανάμεσα στα monitor. Παντού παλαιού τύπου φωτιστικά σώματα, και μόνο στην σκηνή νέου τύπου (LED). Ο ήχος (όπως αποδείχθηκε αργότερα), αποδεκτός. Ώρα προγραμματισμένης έναρξης 21:30, ξεκίνησαν στις 21:45- normal καθυστέρηση για Γερμανία.

Πρώτη έκπληξη. Οι Bombino είναι πλέον 4 άτομα. Οι τρεις που γνώριζα από πέρσι, αλλά το μπάσο έπιασε τώρα ένας πανύψηλος έγχρωμος (και Γάλλος στην καταγωγή, από όσα κατάλαβα μετέπειτα από το μπλα μπλα του με το κοινό), ενώ στα τύμπανα παραμένει ο ίδιος λευκός, μια μηχανή παραγωγής ρυθμού. Η εμφάνισή τους είναι, μακριές κελεμπίες και τεράστια φουλάρια, το δε ένδυμα του μπασίστα, είναι σε ένα εντυπωσιακό πορτοκαλί χρώμα.

Βγήκαν και ξεκίνησαν καθιστοί μπροστά στην σκηνή, με τρεις αμανέδες και αμέσως φάνηκε η ομορφιά της μπάντας.

Τελείωσαν με αυτό το set, και ήρθε η ώρα για το αληθινό Bombino Party- το club γέμισε από Africa-Rock ήχο. Οι ρυθμοί των Bombino είναι ένα μίγμα από Africa-Tuareg ρυθμούς, με ροκ χρώματα, και κιθάρες (ειδικά του Leader Omara "Bombino" Moctar) που θυμίζουν έντονα το ύφος παιξίματος κάποιες στιγμές του Hendrix, κάποιες άλλες του Knopfler και κάποιες άλλες του...

"I don`t see my guitar as a gun, but rather as a hammer with which to help build the house of the Tuareg people" ΄διάβασα πως είπε κάπου ο Moctar, και ναι, οι Bombino δεν είναι απλώς μια μπάντα. Οι Bombino έχουν “αποστολή”- και η μουσική είναι απλά ο δικός τους ο δρόμος. Κάπου αλλού διάβασα πως τους κάλεσαν να ανοίξουν ως support band σε εμφάνιση του Robert Plant και από αυτά που άκουσα και είδα σήμερα, είμαι απόλυτα σίγουρος πως τίμησαν και με το παραπάνω τον Plant για την επιλογή του.

Οι Bombino είναι ένα όνειρο από αυτά που σπάνια πλέον βλέπουμε, όταν ονειρευόμαστε την αγαπημένη μας μουσική. Ανεβείτε στο όχημά τους- θα σας ανταμείψουν, και με το παραπάνω.

= ΔΕΙΤΕ ΤΟΥΣ

ΥΓ. Αύριο, σε άλλο Club, παίζουν οι Sleaford Mods. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πάω- δεν προλαβαίνω.

-----------------------------

Στο ίδιο τεύχος του περιοδικού, άλλη ανακοίνωση: “Οι The Moonband κυκλοφόρησαν καινούργιο CD και θα το γιορτάσουν με ένα Live-παρουσίασή του στο Theaterfabrik στις 19.05” Αφού λοιπόν πέρσι τη στιγμή που οι πολυαγαπημένοι μου Moonband έπαιξαν δίπλα μου εγώ όμως περί άλλων ετύρβαζα, ήρθε τώρα η ώρα να αναπληρώσω το πρότερό μου λάθος.

To Theaterfabrik είναι ένα από τα Clubs που βρίσκονται στον πολυχώρο διασκέδασης Optimolwerke, και βρίσκεται πολύ κοντά στο μοναδικής ομορφιάς πάρκο, Englischer Garten (το οποίο παρεμπιπτόντως, πρόσφατα έμαθα πως είναι και μεγαλύτερο από το Central Park της Νέας Υόρκης). 15€ η online προπώληση τη μία ημέρα, 20€ δύο μέρες μετά- τι Cookies έσβησα, τι Browser άλλαξα, φευ, 20άρικα πλήρωσα. Egal!

Στις 19:00 ανοίγουν οι πόρτες στο club, για τις 20:00 είναι προγραμματισμένη η έναρξη του live. Μπήκαμε. Γούρλωσα τα μάτια: Η ποσότητα των οργάνων επάνω στην σκηνή είναι απίστευτη. Κι αν δεν έχω δει live shows στην ζωή μου, τόσα όργανα μαζεμένα όμως, δεν έξω ξαναματαδεί -μόνον σε ένα live των Sonic Youth στην Αθήνα κάπου στα τέλη του 80 θυμάμαι κάτι παρόμοιο- και πάλι, δεν ήταν τόσα!- αμέτρητες κιθάρες-κιθαρόνια-μαντολίνα, δυο-τρία μπάσα, αμέτρητα κουτάκια, πλήκτρα, κουδούνια, πνευστά..... Τι μας περιμένει άραγε;

Τα live ξεκίνησαν με μια μικρή καθυστέρηση- κάνα μισάωρο αργότερα. 1ο Support οι “Εκείνος κι` Εκείνος” του Μονάχου. Δυο τύποι, τύμπανα και φωνή ο ένας, κιθάρα, φωνή και ένα “Ποδόπιανο” ο δεύτερος. Λίγο Folk, λίγο Pop, λίγο Ska, λίγο Rock-οπερέτα, λίγο Bayernmusik …, “800 γραμμάρια είναι, να τ` αφήσω;” (αν και δεν ήταν και τελείως για τ` ανάθεμα!)

Δεν ξέρω, δεν ρώτησα, δεν έψαξα πως τους λένε!

Οκ, έψαξα! Ήταν οι Otto Schellinger & Band

= ΒΛΕΠΟΝΤΑΙ

2ο Support οι “Άχ πόσο μ`αρέσει η Kendra Smith”. Τραγωδία. Αυτοί, ήταν στ` αλήθεια για τ` ανάθεμα!

Δεν ξέρω, δεν ρώτησα, δεν έψαξα πως τους λένε!

Οκ, έψαξα! Ήταν οι Triska

= ΑΓΝΟΗΣΤΕ ΤΟΥΣ

Τέλος με τα support. Πάμε στα καλά τώρα. Σημ.: Με το πέρας και των 2 support συγκροτημάτων, λιγόστεψαν και τα όργανα από την σκηνή- έτσι, λύθηκε και το μυστήριο με τον Νάκα!

Βγήκαν οι Moonband, και είναι όλοι τους ντυμένοι με στολές, βασισμένες στο πανέμορφο κατά τα άλλα “Cartoonι” του νέου τους CD. Ομολογώ πως δεν κατάλαβα την αναγκαιότητα για αυτή τους την ενδυμασία- τους είχα για πιο σοβαρούς.

Δεύτερη έκπληξη! Τους περίμενα μεσήλικες (ίσως και κάτι παραπάνω!)- αυτοί εδώ είναι ...παιδάκια!

Πάμε στην μουσική τώρα. Ακούγοντας τα CD τους τούς τελευταίους μήνες...

... (και κυρίως το “Songs we like to listen to while traveling through open Space”- μα ακούστε εκεί τίτλο! “Songs we like to listen to while traveling through open Space”! “ ΝAI! παιδιά, aν φύγω προς τα εκεί μια μέρα, σας το υπόσχομαι πως θα το πάρω μαζί μου αυτό το CD”!...

... μου έφερναν στο μυαλό πάντοτε τους πάλαι ποτέ καλούς NITS. Τόσο όμορφα ακούγονται-...

... και αν η αρχή είναι όπως λένε, το ήμισυ του παντός, τα δύο opening tracks αυτού του CD (“Devil's got a piece of us” και “Tom Waits”), μπορούν να σου κάψουν την καρδιά!

-----------------------------

Οι Moonband είναι 5 άτομα, 2 γυναίκες (στα τύμπανα και στα κιθαράκια-μαντολίνα) και 3 άντρες.

Ο ήχος που παράγουν είναι καταπληκτικός, όλοι τους είναι πολύ καλοί παίχτες, έκανα όμως αρκετά λεπτά για να καταλάβω τους “υπαίτιους” αυτού του ηχητικού αποτελέσματος. Είναι η βάση τους, η ντράμερ και ο μπασίστας. Η ντράμερ τους είναι όντως, πολύ καλή, αλλά όλα τα λεφτά είναι ο μπασίστας- ένας κοντοπίθαρος και ξυπόλυτος τύπος, που κάθεται πίσω-πίσω, και κάνει όλη την δουλειά- και κάνει, πολύ “καθαρή” δουλειά ο άτιμος! Είναι ένας τύπος που κρατάει όλη την μπάντα σε ισορροπία, την ίδια στιγμή που γεμίζει τον χώρο με απίστευτες μελωδίες χαμηλών συχνοτήτων.

Ξεκίνησαν με λίγα προβληματάκια στον ήχο με κάτι ψιλομικροφωνισμούς, σύντομα όμως όλα διορθώθηκαν, και δεν χρειάστηκαν και παραπάνω από 15-20 λεπτά για “δέσουν” για τα καλά επάνω στην σκηνή.

Και μας ξεσήκωσαν. Και μας κάνανε να χορέψουμε, και να τραγουδήσουμε, και να χαμο-γελάσουμε, και να καθίσουμε και σε μια γωνιά, και να σκεφτούμε....”να ρε γαμώτο, κάπως έτσι φτιάχνεται μια ωραία μπάντα, από καλούς φίλους πρώτ`απ`όλα”- και φαίνεται αυτό, στον τρόπο που παίζουν, στα όμορφα χαμόγελά τους, στα νεύματά τους από τον έναν στον άλλον κατά την διάρκεια των κομματιών, στα αστεία με τον κόσμο, σε..., στo..., στην πρόσκληση στο τέλος του show επάνω στην σκηνή των ανθρώπων τους, όλων αυτών δηλαδή που βρίσκονται στα παρασκήνια, και δουλεύουν πολύ και σκληρά, ώστε να μπορέσει να στηθεί μια καλή μπάντα, όπως είναι οι Moonband.

Ά, ναι.... τι παίζουν δεν είπαμε! Folk-Pop είναι, παιδιά των Waterboys είναι κι αυτοί, και ακόμη κι αν τους δυσαρεστήσω (αν ποτέ τύχει και διαβάσουν αυτό το κείμενο), δυστυχώς, δεν μπορούν να γίνουν ποτέ τέτοιοι. Τους είδα τους Waterboys πολλά πολλά χρόνια πριν, τότε που είχαν και αυτοί την ηλικία των Moonband σήμερα, και σας το υπογράφω: υπάρχει “διαφορά κατηγορίας” ανάμεσά τους. Αυτό όμως δεν αφαιρεί τίποτα από την ποιότητα και των Moonband.

Το show έκλεισε με 1ο encore το Fisherman's Blues (τι λέγαμε;) και 2ο το I Wanna Be Like You το οποίο το βάζω στην 3η καλύτερη εκτέλεσή του που άκουσα ποτέ στην ζωή μου (μετά τον Balu και τους Los Lobos)

Χαμόγελα, ευχές, υποκλίσεις, ευχαριστήρια. Σας ευχαριστούμε και μεις Moonband. Αυλαία.

ΥΓ. Το menu περιελάμβανε και After Show Party μετά το live. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένα κουράγιο περαιτέρω από μέρους μου για σήμερα.

= ΔΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ

-----------------------------

Ζει ο βασιλιάς Lux Interior;

Κάπως έτσι θα μπορούσα να αρχίσω την παρουσίαση του 3ου live, εδώ. Και, ΝΑΙ, και ζει και βασιλεύει και ονομάζεται πλέον, Torre Florim. Κυρίες & Κύριοι, σας παρουσιάζω τους Δανούς De Staat.

Τους De Staat τους ανακάλυψα πρόσφατα, ακούγοντας ένα κομμάτι τους στο ραδιόφωνο της πόλης (άλλη μεγάλη παράγραφος, αυτός ο ραδιοφωνικός σταθμός- πιθανά να σας πω κά`να δυό λόγια περί αυτού, κάποτε)

Η μουσική τους δεν έχει την παραμικρή σχέση με τους Cramps, για λόγους όμως που δεν καταλαβαίνω ούτε και ο ίδιος μου, η “τρέλλα” και το αεικίνητον της σκηνικής παρουσίας του Torre, αυτόν (Lux) μου έφερε στον νου.

Πάμε στο Live. Εμφανίστηκαν στις 22.05. στο φεστιβάλ Uferlos, που γίνεται για 5η συνεχόμενη χρονιά στην περιοχή Freising, βρίσκεται σε απόσταση 40Km, στα βόρεια του Μονάχου και η είσοδος είναι ελεύθερη.

Το φεστιβάλ έχει τρεις 3 βασικές σκηνές/τέντες, (+ κάποιες άλλες μικρότερες- σε μία μάλιστα εξ αυτών, το μενού περιελάμβανε jazz μουσική ταυτόχρονα με ...κούρεμα!- ό,τι νά`ναι!)

Οι σπόνσορες για όλες τις μεγάλες σκηνές είναι ...τράπεζες! (ε αυτό πια!) Στη μικρότερη σκηνή η τοπική τράπεζα, στην μεσαία η τάδε και στην μεγαλύτερη η δείνα! Στην δείνα λοιπόν, εμφανίστηκαν και οι De Staat.

Φτάσαμε νωρίς και την ώρα εκείνοι έπαιζαν οι Fuck Yeah. (FUCK NO!, καλύτερα!- Ξεχάστε τους, δεν υπάρχουν αυτοί οι γελοίοι τύποι) Τελείωσαν οι FN και η τέντα άδειασε από κόσμο- ώρα για μπύρες και βόλτες. Το Soundcheck για τους DeSt ξεκίνησε και... (...φυσικά και έμεινα εκεί για να τους δω στο soundcheck- οι μπύρες μπορούν να περιμένουν)

Βγήκαν ακριβώς στην προγραμματισμένη ώρα έναρξης στις 10:00, και ξεκίνησαν σαν “Διάβολοι”. Γιατί, ΕΙΝΑΙ! Διάβολοι! Παίζουν ένα πάρα πολύ ωραίο χορευτικό ροκ, φορτωμένο με τα χίλια μύρια ηχητικά καλούδια από κουτιά, πλήκτρα, εφέ, κουδούνια, κόρνες αυτοκινήτου, θορύβους κλπ. Ακούγοντάς τους στο live, στον νου μού ήρθαν οι Chrome, αγαπημένη μου μπάντα από τα χρόνια που ήμουν ακόμη ανήλικο μαθητούδι, ενώ ένας πολύ καλός χαρακτηρισμός που μπορείς να τους προσδώσεις είναι πως ώρες ώρες ακούγονται ως ολόφρεσκοι Beastie Boys. Τόσο καλό και οργανωμένο θόρυβο κάνουν. Κάτι παραπάνω θα ήξεραν οι Muse όταν τους επέλεξαν για support συγκρότημα στην περιοδεία τους Drones World Tour του 2016.

Και παίζουν με τον κόσμο, και μιλάνε με τους θαυμαστές τους που είναι ήδη πολλοί και φανατικοί (κυρίως νεανικό κοινό), και χοροπηδάνε πάνω-κάτω, ενισχύοντας έτσι το ηχητικό κομμάτι με το οπτικό. Όσο για τους τεχνικούς τους, ο μεν ηχολήπτης μας γονάτισε με τα reverb και τα delays, ο δε φωτιστής μας έβγαλε τα μάτια με τους καπνούς και τις δέσμες φωτός.

Στο τελικό αποτέλεσμα συνεισέφερε τα μέγιστα και το πανίσχυρο PA System του χώρου καθώς ήταν πραγματικά ανυπέρβλητο σε ποιότητα και με χαμηλές συχνότητες πάνω από κάθε φαντασία αλλά και ένταση που έκοβαν την ανάσα.

Έπαιξαν όλα τα Hit τους, θα ξεχωρίσω όμως ιδιαίτερα τα Sweatshop, Peptalk, Input Source Select, Make way for the passenger (De Staat Video Make way for the passenger) και τέλος, ΤΟ! απόλυτο Hit τους, Witch Doctor (De Staat Video Witch doctor).

Ψάχνοντας στο site τους αργότερα, να `σου και τα σπουδαία νέα. Στις 10 Αυγούστου, θα παίξουν και στο “χωριό” μας, στο Club Stereo (μικρό, νεανικό και υπόγειο Disco Club της Νυρεμβέργης). Τώρα, το πως θα χωρέσουνε(με) εκεί μέσα, και πως θα βγει όλο αυτό το οπτικο-ακουστικό πανδαιμόνιο που παράγουν, πολύ θα ήθελα να το δω!

ΥΓ. Μεθαύριο Τετάρτη 24.05 και στο ίδιο φεστιβάλ, θα εμφανιστούν οι άλλοι αγαπημένοι μου, οι “The Whisky Foundation” που τους γνώρισα σε περυσινό τους live στην Νυρεμβέργη. “Πόσα κομμάτια να γίνω πια; Απλά, δεν θα πάω!”