Logh + Live Aid
Το Aν είναι το μέρος που λατρεύουμε να μισούμε. Αποπνικτικό όταν έχει πολύ κόσμο και καταθλιπτικό όταν είναι μισοάδειο, η θερμοκρασία του είναι τουλάχιστον 10 βαθμούς ψηλότερη από τον έξω κόσμο, οι κολώνες του είναι σε στρατηγικά άκυρη θέση, τα προβλήματα ήχου είναι συχνά, και αν πιέσεις λίγο παραπάνω από ό,τι πρέπει το πλαστικό ποτηράκι όπου σου βάζουν το ποτό, τότε αυτό ισοδυναμεί με καταστροφή. Χτες υπήρχε κι ένας λόγος παραπάνω για να γκρινιάξει κανείς: η συναυλία θα τελείωνε αυστηρά στις 11, γιατί μετά από αυτό, θα έπρεπε το μαγαζί να αδειάσει για να ενωθεί με τη διπλανή "Μποέμισσα" (σοκαριστικό γεγονός που μάθαμε μόλις χτες: ο πίσω τοίχος του Aν είναι αναδιπλούμενος) και να ξανανοίξει για τη ζωντανή εμφάνιση μιας τραγουδίστριας που μου τήν περιέγραψαν ως "η Βίσση της Βουλγαρίας". Έχουν και οι Βούλγαροι Βίσση; Ναι, όλες οι χώρες έχουν κι από μία, είναι κάτι σαν τη σημαία.
Παρ'όλα αυτά, το Αν είναι αγαπημένο μέρος. Πέρα από τις θρυλικές συναυλίες που έχουν δοθεί εκεί και τις όποιες αναμνήσεις, και μόνο το ότι το club είναι υπόγειο, του δίνει (εξ'ορισμού ασφαλώς) τον τίτλο του "underground". Μπορείς να παραδοθείς ολοκληρωτικά στη συναυλία, ή να κάτσεις προς τα πίσω και να μιλήσεις με κόσμο ή να γνωρίσεις τα μέλη του support group. Ο χώρος έχει κάτι που σε "πιάνει", έστω κι αν ξέρεις ότι σε λίγες ώρες το σκηνικό θα είναι εντελώς διαφορετικό, και εκεί που άλλοτε έπαιζαν οι Yo La Tengo ή μεγαλουργούσαν οι The Earthbound, θα βρίσκεται η Βίσση της Βουλγαρίας με τα ανάλογα χορευτικά. Όπως και να'χει, μερικές αξίες είναι σταθερές. Καθώς οι Logh χτες παρέδιδαν επί σκηνής τις βραδυφλεγείς μελωδίες τους, οι των μπροστινών σειρών έμοιαζαν εκστασιασμένοι, και όσο προχωρούσες προς τα πίσω άκουγες όλο και πιο δυνατά άσχετες συζητήσεις, όλοι με κοντομάνικα λόγω της ζέστης, οι περισσότεροι με μια μπύρα στο χέρι, και ο Ραουζαίος να τριγυρνά μοιράζοντας flyers. Είναι σίγουρα 2005;!
Κι όμως, είναι 2005, και τα groups και μόνο που παίζουν απόψε πρέπει να δίνουν ένα hint για αυτό: εδώ και δύο-τρία περίπου χρόνια, το Aν έχει ξεκινήσει μια σειρά από συναυλίες με άγνωστα στο ευρύ κοινό ονόματα, που ακόμα και για τους πιο ενημερωμένους, μοιάζουν με εν ψυχρώ εμπορικές αυτοκτονίες. Συναυλίες πραγματικά σπουδαίες, όπως αυτές των Black Heart Procession ή των The Walkmen, έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες με κοινό που άγγιζε τα 50 άτομα (συμπεριλαμβανομένων αυτών στην guest list), αφαιρώντας από όλους μας το δικαίωμα να παραπονούμαστε ότι δε γίνονται πράγματα στην Αθήνα. Οι διοργανωτές όμως επιμένουν, και απόψε, οι Σουηδοί Logh γίνονται πόλος έλξης για 100 με 150 άτομα, κάτι που, υποθέτω, πρέπει να θεωρείται ικανοποιητικό σε απόλυτες τιμές. Μιλώντας σχετικά πάντως, αν οι Giardini Di Miro καταφέρνουν να κάνουν sold-out στο Aν, γιατί όχι και οι Logh - αλλά κι από την άλλη, όταν οι Motorpsycho πηγαίνουν άπατοι, τότε τι μπορούν να περιμένουν οι Logh;
Kρίνοντας πάντως από τους ενθουσιώδεις των πρώτων σειρών, οι προσδοκίες των Logh πρέπει να επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω: κόσμος να χειροκροτεί με τα πρώτα ακκόρντα κάποιων κομματιών τους, αρκετοί να αγοράζουν μπλουζάκια και δίσκους από το stand, και συγκρατημένες εκδηλώσεις λατρείας μετά το τέλος της συναυλίας (στον όσο χρόνο υπήρχε, μιας και η Βίσση της Βουλγαρίας καραδοκούσε). Οι ίδιοι οι Logh ανταπεξήλθαν με επαγγελματισμό (με την καλύτερη δυνατή έννοια) και υποδειγματική συνέπεια. Δεν είναι ακριβώς το post συγκρότημα που θα ξεσηκώσει τον κόσμο σε ένα live: όχι ότι λείπουν τα απαραίτητα ξεσπάσματα για κάτι τέτοιο, αλλά εκεί που οι Logh γίνονται πραγματικά συγκλονιστικοί είναι όταν χαμηλώνουν τους τόνους. Είναι κάτι σαν το αντίστροφο των Mogwai: αντί να ακούς το "quiet" περιμένοντας πώς και πώς να έρθει το "loud", στους Logh ανυπομονείς για την περιγραφικότητα των ήρεμων στιγμών τους, και αντιμετωπίζεις τις κιθαριστικές εξάρσεις σαν έναν διάκοσμο που πλαισιώνει αυτές ακριβώς τις πολύτιμες στιγμές ηρεμίας. Δεν τούς ακούς τόσο πολύ για να εκτονωθείς, αλλά λειτουργούν περισσότερο σαν τους δίσκους των Codeine: ευεργετικά εσωτερικοί, και ακροβατώντας μεταξύ δυναμισμού και νωχελικότητας. Ο ερμηνευτής τους διαθέτει μια θαυμάσια, ώριμη χροιά που αντιτίθεται με το εφηβικό παρουσιαστικό του. Οι ηχητικοί λαβύρινθοι που στήνει μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του group μοιάζουν να τον πονάνε, αλλά και πάλι, δείχνει ευγνώμων που βρίσκεται εκεί για να αφήσει ένα κομμάτι από την ψυχή του. Είναι, λοιπόν, ντροπή που πριν κάνει το encore ρωτάει πόσο χρόνο έχει, και όταν τελειώνει η συναυλία, όλα τα φώτα ανάβουν πριν καλά καλά παιχτεί το τελευταίο ακκόρντο. Με τους υπαλλήλους του Aν να μάς διώχνουν ευγενικά αλλά σταθερά, καταφέραμε να μιλήσουμε λίγο με τον keyboard-ίστα (που έμοιαζε με Βίκινγκ) ο οποίος έδειχνε έκπληκτος με το ότι θα έπρεπε να τα μαζεύουν και να φεύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται (το πιο σύντομο ανέκδοτο: backstage party), και ρωτάει "δηλαδή, τώρα πού θα πάμε;!". Σκέφτηκα να του εξηγήσω εκείνη την παλιά διαφήμιση που έλεγε "το γάλα σας, και ύπνο", αλλά θα έπαιρνε πολύ χρόνο, και ο υπάλληλος του Αν είχε ήδη βάλει τα χέρια στη μέση και κοιτούσε απειλητικά.
Πριν τους Logh, (δηλαδή μιλάμε για τις 9 η ώρα περίπου - μεσημέρι για τα πρότυπα του Αν), οι First Aid δεν ήταν απλώς πολύ καλοί για Έλληνες, ήταν πολύ καλοί σκέτο. Με μέλη των No Balance και τα φωνητικά της Φλώρας των Make Believe, το group έδωσε την τρίτη μόλις συναυλία του, 5 μακροσκελή κομμάτια στην αισθητική των πρώιμων REM και των όψιμων Low, κερδίζοντας το κοινό με την πρώτη. Οι First Aid βρίσκονται μάλλον μακριά από το να κυκλοφορήσουν κάτι, μιας και προς το παρόν δεν υπάρχει ούτε καν demo, όταν πάντως έρθει εκείνη η στιγμή, θα πρέπει να περιμένουμε κάτι πραγματικά αξιόλογο: ένα post / emo άκουσμα με πολλές pop ευαισθησίες, και μελωδίες που σαγηνεύουν με την πολυπλοκότητά τους και τις "καταραμένες" τροχιές τους. Η πάντα γοητευτική φωνή της Φλώρας δένει θαυμάσια με τα εξαιρετικά δεύτερα αντρικά φωνητικά, ενώ όλο το σχήμα ακούγεται σα να έχει στο ενεργητικό του όχι μονάχα τρία live, αλλά περιοδείες ολόκληρες.
Βγαίνουμε από το Αν μισοτυφλωμένοι από τα φώτα που άναψαν βιαίως με το τέλος της συναυλίας, και προσπαθώντας να εκλιματιστούμε στη νέα θερμοκρασία, μπλεκόμαστε για λίγο με όσους περιμένουν για τη Βίσση της Βουλγαρίας. Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Δεν είμαι σίγουρος για το τι είναι πιο υγιές, άλλωστε είναι και Σάββατο βράδυ. Κάποιοι θα ξεδώσουν με το "Τραύμα" στα βουλγάρικα, ενώ κάποιοι άλλοι επέλεξαν να αφεθούν για λίγο στις μελανόχρωμες περιπλανήσεις μιας μικρής παρέας από τη Σουηδία. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι για τους δεύτερους ήταν μια βραδιά που θα τη θυμούνται ως μία από εκείνες τις μέρες στο Αν που γράφουν ιστορία, όπου θυμάσαι ότι πέρασες καλά, χωρίς να μπορείς ακριβώς να εξηγήσεις γιατί σε κάποιον που δεν είναι στο ίδιο μήκος κύματος με σένα.
