You guys kill me
Πάει σχεδόν δεκαετία απ' όταν εκστασιασμένοι εγώ και κάποιοι φίλοι, ακούγαμε τα άλμπουμ του Matt Elliott, ως Third Eye Foundation τότε, και κάναμε πως "τραγουδούσαμε" το For All The Brothers And Sisters μιμούμενοι τις θρηνώδεις φωνές που είχε σαμπλάρει. Με τον ίδιο ενθουσιασμό αργότερα υποδεχτήκαμε τη νέα κατεύθυνση που χάραζε το πρώτο άλμπουμ που υπέγραφε με το όνομά του, το The Mess We Made. Ουσιαστικά βέβαια η σχέση με τη μουσική του δεν πέρασε ποτέ κρίση μιας και το σκοτεινό υπόβαθρο παρέμενε πάντα εκεί έτοιμο να σε αγκαλιάσει όποτε οι ανάγκες το απαιτούσαν. Μπορεί το παρανοϊκό drum n' bass και οι ζοφερές ατμόσφαιρες των πρώτων ημερών να έδωσαν τη θέση τους σε πειραγμένες ακουστικές κιθάρες, folk μελωδίες και μακάβριες μπαλάντες, η ουσία παρέμενε πάντα η ίδια όμως. Ο άνθρωπος έχει υποφέρει και ξέρει πολύ καλά να μεταφράζει το σκοτάδι που ζει στο κεφάλι του σε λίαν συναισθηματικές μουσικές συνθέσεις που αν σε πετύχουν στην κατάλληλη φάση, τα πράγματα είναι δύσκολα.
Αν και μέχρι πρόσφατα το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να παρευρεθώ ούτε όταν τον είχε φέρει η Lifo, ούτε στο Synch, το έφερα βαρέως, χαίρομαι αφάνταστα που τελικά ήρθαν έτσι τα πράγματα και τον είδα Κυριακή βράδυ στο Half Note υπό τις ιδανικότερες συνθήκες για να παρακολουθήσει κάποιος μια ζωντανή του εμφάνιση. Λίγος και καθόλου βαβουριάρικος κόσμος, το χαϊπόμετρο στο μηδέν, κατάλληλος χώρος και τα πρώτα φθινοπωρινά κρύα να σκάνε μύτη.
O Lolek που ανέλαβε την εκκίνηση αυτού του ουσιαστικά double-bill live, μπορεί να μην με ενθουσίασε, κυρίως ως στήσιμο μιας και όση καλή πρόθεση και να είχα, κάτι βαρύγδουπο και λίγο σοβαροφανές με ενοχλούσε και κατά δεύτερο λόγο στιχουργικά, αλλά αυτό δεν λέει πολλά. Νομίζω ότι έχει να κάνει περισσότερο με το προσωπικό μου γούστο και τίποτα παραπέρα. Τραγούδησε στα ελληνικά και τα αγγλικά, η μπάντα που τον συνόδευε ήταν δεμένη και αποτελεσματική και καθαρά στο μουσικό κομμάτι υπήρχαν ιδιαίτερα αξιόλογες στιγμές.
Μάλιστα όταν κάλεσε τον Elliott στη σκηνή μαζί τους, η σύμπραξη με τον μπριστολέζο να τραγουδά ένα παραδοσιακό ιταλικό κομμάτι και τον Lolek να συνεχίζει με το υπέροχο επτανησιακό "Μενεξέδες και Ζουμπούλια" ήταν σπουδαία και ως έμπνευση και ως απόδοση. Καθένας τους είπε και ένα τραγούδι του άλλου αποδίδοντας σιωπηρά τα εύσημα. Ο Lolek το What's Wrong και ο Elliott το Have You Noticed?.
Αφού λοιπόν έγινε το απαραίτητο διάλειμμα, που πλέον δεν έχει μόνο διαδικαστικό χαρακτήρα μιας και έστειλε όλους εμάς τους καπνιστές να αναζητήσουμε την απόλαυση ενός τσιγάρου εκτός μαγαζιού, ήρθε η ώρα να καταλάβει τη σκηνή ο κύριος τον οποίο χρόνια περίμενα να ακούσω ζωντανά.
Η εμφάνιση του ήταν αποστομωτική και μεγαλειώδης. Μην μπορώντας να ξεκολλήσεις από αυτό που έβλεπες και άκουγες, βούλιαζες στο μοναχικό του αγώνα δρόμου που ξεκινούσε με μια μελωδία στην κιθάρα και εμπλουτιζόταν από το διαρκές λουπάρισμα των ήχων που ο ίδιος παρήγαγε. Φλογέρες, μελόντικα, προηχογραφημένα ηλεκτρονικά, κραυγές, σφυρίγματα και κάθε λογής απόκοσμοι ήχοι που γεννούσε το μυαλό του, συνέθεταν ένα παζλ το οποίο δεν είναι κι εύκολο να περιγραφεί. Ο λυρικός θρήνος συναντούσε στοιχειωμένες ιστορίες που άλλοτε χάιδευαν τα αυτιά των ακροατών και άλλοτε ορμούσαν βίαια, ξεσπώντας. Η ισπανική folk έσμιγε με το drum n' bass ενώ η ρομαντική ευρωπαϊκή παράδοση πνιγόταν σε αλά Flying Saucer Attack θορυβώδεις μαύρες τρύπες. Κι εκεί που πίστευες πως δεν θα τη βγάλεις καθαρή μέσα σε αυτό το αβάσταχτα ζοφερό κλίμα, συνειδητοποιούσες πως ακόμη και οι πιο ουσιαστικά σκοτεινές εκφάνσεις της τέχνης όταν αποδίδονται με τόσο ειλικρινή και άμεσο τρόπο δεν σου αφήνουν άλλα περιθώρια από να τις απολαύσεις.
Συγκεκριμένη σειρά με την οποία παίχτηκαν τα κομμάτια σπάνια καταφέρνω να αναπαράγω και πόσο μάλλον όταν τα ίδια τα μουσικά δρώμενα δεν μου επιτρέπουν να μπω σε τέτοιου είδους συλλογισμούς. Ακούστηκαν πάντως μεταξύ άλλων τα Broken Bones, Something About Ghosts, The Kubler-Ross Model, The Maid We Messed, The Howling Song, Gloomy Sunday, Planting Seeds. Τις καλύτερες στιγμές όμως τις κράταγε για την αρχή, όταν στο εναρκτήριο κομμάτι κραύγαζε "This is how it is to be alone.." δίνοντας σε άπαντες να αντιληφθούν το τι μέλλει γενέσθαι και το τέλος του κανονικού σετ, όταν κορύφωνε το Also Run υπενθυμίζοντας πως: "I will haunt you in your sleep, all the ghosts that you see are a reflection of me", στέλνοντας μας για ύπνο... Αν και του τη φέραμε μπορώ να πω, αναγκάζοντας τον να βγει για encore και να πει δυο κομμάτια ακόμη. Μην πάμε και σπίτια μας στοιχειωμένοι...
Φεύγοντας και έχοντας η αλήθεια είναι εκείνη την περίεργη αίσθηση ολοκλήρωσης σε συνδυασμό με έναν κόμπο στο στήθος -Matt Elliott είναι αυτός, μην ξεχνιόμαστε-, σκεφτόμουν πως τελικά όσο και να επιθυμείς να συμβούν κάποια πράγματα (καλή ώρα το συγκεκριμένο live), καλύτερα να έρθει η κατάλληλη στιγμή για αυτά παρά να συμβούν έτσι απλά και να σε αγγίξουν λιγότερο. Μην το ρισκάρετε να τον χάσετε, αλλά κι αν γίνει έτσι, ποτέ δεν ξέρετε.
