A million, billion, trillion stars

Όταν διαλύθηκαν οι Galaxie 500, δηλαδή όταν αποχώρησε ο Dean Wareham, άφησαν πίσω τους ένα σημαντικό legacy που πολύ απλουστευμένα αποτελούνταν από δύο στοιχεία: από τη μία το acoustic-folk, από την άλλη το dreamy-indie. Σύντομα φάνηκε ποιος πήρε μαζί του τι. Και επειδή εκείνα τα χρόνια υπήρχε μία τάση χωρίς πάντα να υπάρχει λόγος, να παίρνουμε και μέρος στα μουσικά και προσωπικά των αγαπημένων μας μουσικών και σχημάτων, ένοιωσα κι εγώ την ανάγκη να εκφράσω την δική μου προτίμηση στο better half (1/3 δηλαδή).

Έτσι όταν πρωτοάκουσα (και είδα) το 'Slash Your Tires' των Luna (2) πρώτα απ' όλα εξεπλάγην με την ένταση και την ευθύτητά του, μουσικά και στιχουργικά. Ήταν δυνατό, μελωδικό και είχε χιούμορ. Το τελευταίο με εντυπωσίασε ιδιαίτερα δεδομένου ότι οι Galaxie 500 ήταν από τα 'σοβαρά' γκρουπ και μέσα στα 'καρφιά΄ που εξαπέλυε ο Dean στους πρώην bandmates του, βρήκα και την αφορμή να ακολουθήσω την καινούρια του πορεία.

Το 'Lunapark' είναι από τους πιο σπέσιαλ δίσκους που έχω, μάλλον γιατί τον αγόρασα σκεπτόμενη όλα τα παραπάνω. Και μαζί με το 'Romantica' (την άφιξη της Britta Phillips) παραμένουν τα δύο αγαπημένα μου άλμπουμ τους. Στους Luna βρήκα κάτι που μου έλειπε από τους Galaxie. Παρά το δέσιμο μου με κομμάτια όπως το 'Strange' πρώτο και καλύτερο, τους έβρισκα συναισθηματικά σφιχτούς, σαν να θέτουν όρια (ή και περιορισμούς) στο πόσο θα σε αφήσουν να παρασυρθείς, να αφεθείς σε ένα κομμάτι τους. Με τους Luna o Wareham το επέτρεψε.

Δεν ήξερα ακριβώς τι να περιμένω από το (πρώτο για μένα) live τους την προηγούμενη βδομάδα. Πήγα με συγκεχυμένες, κάπως θολές αναμνήσεις των αγαπημένων μου κομματιών, με κάποια προσμονή ότι θα κάνει την εμφάνιση του ένα τουλάχιστον Galaxie και έναν περίεργο ενθουσιασμό που έμοιαζε σχεδόν με αγωνία. Φτάνοντας στο Academy για αρχή βρέθηκα σε έναν ηχητικό παράδεισο γεμάτο reverb, αφού στα decks μας περίμενε για warm up o Nat Cramp της αγαπημένης δισκογραφικής Sonic Cathedral. Το πρώτο support το έχασα, το δεύτερο όμως ήταν οι Fear of Men, από τις νεότερες μπάντες που προσκάλεσε ο Robert Smith στο φετινό Meltdown. Ακούστε τους για να καταλάβετε γιατί και κάποια στιγμή σίγουρα θα επανέλθω στο θέμα.

Θα αρχίσω με spoiler: 'Slash Your Tires' δεν ακούσαμε. Κατά τ' άλλα κάλυψαν όσο καλύτερα γινόταν τη δισκογραφία τους από το 'Slide EP' του 1993 ως το 'A Sentimental Education' της περασμένης χρονιάς, με highlight του τελευταίου την διασκευή του 'Fire in Cairo' των Cure. Κάπου εκεί o κιθαρίστας Sean Eden διακόπτει το πρόγραμμα για να μας ανακοινώσει την είδηση του θανάτου του Bart Reynolds με μία σύντομη αλλά 'περιεκτική' (όσοι το έχετε δει μπορείτε να καταλάβετε) αναφορά στο 'Deliverance', την καλύτερή του ταινία που όλοι πρέπει να δούμε και ακόμη καλύτερα να διαβάσουμε και το βιβλίο. 'Δεν το έχω διαβάσει...' ομολογεί ο Dean. Εν τω μεταξύ από την άλλη πλευρά της σκηνής η Britta Phillips πηγαινοέρχεται στην κονσόλα προσπαθώντας να ρυθμίσει τον ήχο της (ήταν κάπως χαμηλωμένη στα τρία πρώτα τραγούδια είναι η αλήθεια). Και κάπου εδώ θα διακόψω εγώ το review για να πω λίγα λόγια για τα μέλη του γκρουπ και ειδικά ένα.

Μπορεί ο αρκετά γκριζαρισμένος αλλά ακόμη γοητευτικός και cool Dean με την αναλλοίωτη φωνή του να είναι ο 'πρωταγωνιστής' του γκρουπ δικαιωματικά, μπορεί ο εξίσου cool, πολυτάλαντος και όλα τα υπόλοιπα, Sean με την δυναμικότερη των δύο, ατμοσφαιρική κιθάρα του, να είναι η ΄ψυχή' της σκηνής, όμως για μένα την παράσταση έκλεψε η μαγευτική Britta.

Ας θυμηθούμε λίγο λοιπόν ποια είναι η Britta Phillips.

Ναι, ήταν η Jem (αυτή με τα holograms αν θυμάστε τα 80s/είχατε τζάμπα δορυφορική όπως εμείς στη Θεσσαλονίκη), είναι το 1/2 των Dean & Britta φυσικά, έχει κάνει άπειρες μουσικές συνεργασίες, είναι επίσης ηθοποιός. Στα early 90's συγκεκριμένα, στα οποία προφανώς έχω αδυναμία, ήταν μαζί με τον Jody Porter (μετέπειτα κιθαρίστα των Fountains of Wayne) σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες αμερικάνικες crossover alternative μπάντες, τους The Belltower. Κυκλοφόρησαν κάποια EPs/singles (σε κάποια φάση και με τον Terry Bickers ως παραγωγό), αλλά κυρίως ένα υπέροχο άλμπουμ που δυστυχώς ξεχάστηκε ακόμη και από τους shoegaze revivalists. Ξεκίνησε ως κιθαρίστρια, κατέληξε μπασίστρια και έχει μία καταπληκτική φωνή. Όλα αυτά τα γνώριζα πριν την δω μπροστά μου ζωντανά (γιατί και πάλι βρέθηκα στο σωστό σημείο του κάγκελου). Η ένταση της παρουσίας της όμως με αιφνιδίασε περισσότερο ακόμη και από την φωνή και το παίξιμό της. Κάπου κάτω από ένα βίντεο στο you tube υπάρχει ένα σχόλιο στο οποίο κάποιος περιγράφει την εμπειρία του να στέκεσαι μπροστά της ως τουλάχιστον αμήχανη. 'She stares'. Μετά από περίπου μιάμιση ώρα στο οπτικό της πεδίο μπορώ να το επιβεβαιώσω. Όμως μάλλον δέος παρά αμηχανία ήταν αυτό που ένοιωσα όσες φορές το βλέμμα της με επεξεργάστηκε περίπου όσο το δικό μου αυτήν. Εκτός του παρουσιαστικού της (είναι ασύλληπτα όμορφη) εκπέμπει μία τρομερή ενέργεια σχεδόν ασύμβατη με την κάπως ψυχρή και αδιάφορη πολλές φορές έκφραση στο πρόσωπό της. Στη σκηνή είναι απόλυτα cool χωρίς προσπάθεια, απλά φαίνεται να ξέρει ποια είναι και τι κάνει εκεί. Δεν νομίζω πως είναι τυχαίο ότι οι κραυγές/εκδηλώσεις αγάπης προήλθαν κυρίως από τις (δέκα σύνολο) γυναίκες στο κοινό.

Η χημεία της με τον Dean είναι κάτι ανάλογο με το coolness τους. Υπήρξαν στιγμές, όπως η καταπληκτική εκτέλεση του' Lovedust' που ήταν αδύνατον να μην τους δει κάποιος σαν 'ένα'. 'A million-billion-trillion stars' επαυξάνει γελώντας ο Sean στο τέλος του κομματιού. Του ρίχνουν ένα βλέμμα και συνεχίζουν. Και μετά από 4 κομμάτια και αφού έχουμε χαλαρώσει όλοι αρκετά χάρη στην ψυχεδέλεια του 'Indian Summer' μας λένε απλά- Thank you, bye... Σε δύο λεπτά επιστρέφουν για encore. 'Για τα δύο επόμενα κομμάτια θα ήθελα να τα ανοίξεις όλα στο φουλ' λέει η Britta στον ηχολήπτη. Ο λόγος; Ακολουθούν δύο κλασσικά Galaxie 500, τα 'Flowers' και 'Strange'. Για το πρώτο δεν ξέρω πώς νοιώθω πλέον αφού μετά τη συναυλία ανακάλυψα ότι μας κόστισε το 'I Want Everything' (το αγαπημένο μου κομμάτι από το 'Lunapark'), στο δεύτερο πάντως για ακόμη μία φορά δάκρυσα. Γιατί, memories......

Kλείνουν με το 'Friendly Advice'.

 Ο απόηχος είναι κάτι αδιευκρίνιστα όμορφο και μελαγχολικό, και μία ηρεμία. Το ότι παίξανε 'καλά' ήταν το λιγότερο. Ήταν από τα gigs στα οποία ειλικρινά όποιο τραγούδι και να άκουγα θα ένοιωθα το ίδιο χαρούμενη που βρέθηκα εκεί.

This is what I saw...

PS - 'Δώσε αυτό στην κυρία δίπλα σου' ακούω την Britta να λέει κρατώντας ένα setlist, στο ενοχλητικό 20χρονο που μόλις έχει χωθεί στα δεξιά μου. Αυτός το παίρνει και φεύγει. Γελάω με το θράσος του απέναντί της κυρίως, αλλά και με την δική της αφέλεια. 'Britta, δεν μου το έδωσε' της φωνάζω. Με κοιτάει λίγο μπερδεμένη και τελικά έρχεται και μου δίνει ένα άλλο. Ακόμη πιο μπερδεμένη εγώ της λέω απλά 'Ι I love you!' Αντί να φύγει κάθεται και με κοιτάει χαμογελώντας για λίγα δευτερόλεπτα. Δυστυχώς δεν ήμουν σε θέση να εκφράσω καλύτερα όλα αυτά που θα ήθελα να της πω στον χρόνο που μου έδωσε, κάτι που δεν μου συμβαίνει και πολύ συχνά. Για την ακρίβεια μου έχει συμβεί μόνο μπροστά στην Kim Gordon και τότε είχα χάσει τα λόγια μου εντελώς...