Live at the Roundhouse
Η θριαμβική επιστροφή των Lush με πρώτο live στο Λονδίνο. Του Άρη Καραμπεάζη
Δεν ξέρω τι γίνεται πλέον με τα reunion. Είμαι 38 χρονών και μεγαλοδείχνω, μιας και τα έχω προλάβει όλα αυτά στην ώρα τους πριν από αιώνες. Φαντάζομαι βέβαια ότι ειδικά οι 45άρηδες έχουν ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, οπότε δεν παραπονιέμαι (ακόμη).
Το 1990 ήταν εντελώς απίθανο για έναν 38-Άρη να πάει σε συναυλία συγκροτήματος που το άκουγε 20 και βάλε χρόνια πριν. Το 2003 επανενώθηκαν οι Pixies και στα καθ' ημάς ιντοεναλλακτικά ήταν το πρώτο reunion που μας ταρακούνησε πραγματικά (μήπως και το μόνο, όχι εντάξει υπήρξαν και οι My Bloody Valentine). Είχαν διαλυθεί μόλις δέκα χρόνια νωρίτερα οι Pixies. Η ζωή μας τα είχε φέρει να τους ακούσουμε λίγο πριν-λίγο μετά την (πρώτη) διάλυση και αυτή η δεκαετία μας φαίνονταν κάτι παραπάνω από αιωνιότητα. Το reunion των Lush λαμβάνει χώρα 13 χρόνια μετά από αυτό των Pixies (και 20 από τη δική τους διάλυση), αλλά και τα δύο αυτά χρονικά διαστήματα μας φαίνονται κάτι λιγότερο από μία ημέρα. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι από αυτούς που διαλύθηκαν στα late 00s, ξαναβρίσκονται ήδη και μας φαίνεται ότι έλειπαν για αιώνες. Το ότι παίζει κάτι εντελώς ανεξήγητο με τον χωροχρόνο της ροκ και ποπ μουσικής και κουλτούρας το έχουμε ξαναπεί, και δια τούτο έχουμε ήδη κουράσει και κουραστεί, αλλά κάθε φορά μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Και κατά βάθος ξέρουμε ότι δεν έχετε διαβάσει όλοι το Retromania του Simon Raynolds (τουλάχιστον ολόκληρο).
Τα πάντα γύρω από το Roundhouse και την πρώτη αυτή θριαμβική (όπως αποδείχτηκε) επιστροφή των Lush στο Λονδίνο και το Camden (κούνησε με νόημα το κεφάλι της η Miki, όταν το ανέφερε στον πρώτο χαιρετισμό της βραδιάς, κάπως όπως κάνουν οι Θείες μας όταν θυμούνται κάτι από τα παλιά), μας τα είχε κανονίσει η παιδική μου φίλη η Μαρία ('παιδική' αν λάβει κανείς υπόψη του το χρόνο με τον οποίο γερνάει αντίστροφα το ροκ-εν-ρολ). Συνεπώς, με τη Ροζίτα είχαμε όλη την ευχέρεια να φτάσουμε ένα 20λεπτο πριν ανέβουν στη σκηνή οι Pixx (χυτό πόδι- αλάνι μπροστάρισα- σωστές 4AD-ικές γραμμές, γράψτε κανά τραγούδι- over), ως support act της βραδιάς, πίνοντας στο ενδιάμεσο τα ποτά μας από έξω, έχοντας αφήσει τον μικρό σε κάποιους πολύ καλούς ανθρώπους στην άλλη άκρη της υπέροχης αυτής πόλης, και άλλα τέτοια ενδοοικογενειακά, και με το κεντρικό "κάγκελο" να μας περιμένει εκεί, φιλόξενο και έτοιμο να δεχτεί έναν οπαδικό καταιγισμό, που όμως τελικά δεν ήρθε ποτέ.
Σε όλη τη διάρκεια του live (και κυρίως μετά από αυτό) εκτιμήθηκε από όλους μας υπέρ το δέον το ότι οι Lush του 2016 καταφέρνουν και έχουν τον ήχο που θα περίμενε κανείς από τους Lush της κάθε εποχής. Σε πραγματικό χρόνο οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι κάπως μαγικό το να ξεκινάει κάθε τραγούδι και να έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο πίσω μπαρ του Berlin κάπου στο 1995 και o DJ έχει βάλει το Hypocrite στη συνηθισμένη του ώρα. Λες από μέσα σου "μπράβο στα κορίτσια ρε γμτ, βαράνε τις κιθάρες και σε στέλνουν κατευθείαν εκεί". Κατά βάση όμως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτό είναι το ελάχιστο που έπρεπε να κάνουν, και καθώς γνωρίζουμε ότι υπάρχουν χίλιοι-δυο τρόποι πλέον να το κάνουν σωστά, χωρίς πολύ κόπο και ρίσκο, να δούμε σε δεύτερο χρόνο αν το κάνουν με ψυχή. Οι Lush του 2016. Καθότι άλλωστε γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι Pixies του 2003 (και μέχρι το 2008 τουλάχιστον) είχαν περίσσευμα ψυχής και μας το κατέθεσαν αφειδώς.
Λοιπόν, η Miki είχε όση ακριβώς ψυχή θα περιμέναμε από την Miki να έχει. Δεν είναι η παράδοξα γοητευτική κοκκινομάλλα της προ-εικοσαετίας, περνάει οριακά στο επίπεδο της MILF ( και αν τυχόν διαβάζει αυτό το ρίβιου, λογικά θα γράψει ένα ακόμη υπέροχο τραγούδι για την ανδροκρατούμενη ροκενρολ κοινωνία και τα απαράδεκτα στερεότυπα της, που αναπαράγονται με αηδιαστικό τρόπο) και χωρίς να είμαστε απολύτως σίγουροι για τις προθέσεις της σε αυτό το reunion, φαίνεται ότι κατά βάση το διασκεδάζει τόσο αμήχανα όσο και εμείς και από όσα είπε καταλάβαμε ότι μάλλον και αυτή έχει μπερδευτεί στο πως βρέθηκε και πάλι on stage μετά από τόσα χρόνια. Για μπερδεμένη πάντως, ήταν αρκούντως ικανή και παθιασμένη, με αυτό το γοητευτικά μπλαζέ πάθος που θα περιμέναμε από την περίπτωση της. Η Emma Anderson ξεκίνησε και τελείωσε τη συναυλία χωρίς πάθος, εμφανές τουλάχιστον προς εμάς τους δυνητικούς αποδέκτες του, αλλά στην πορεία υπήρξε μία σχετική διαβάθμιση στις συναισθηματικές της αντιδράσεις σε σχέση με ό,τι συνέβαινε γύρω της. Κάτι είναι και αυτό. Ας μην ξεχνάμε ότι κανείς δεν θυμάται τι ακριβώς έκανε μετά τους Lush και πριν από αυτό το reunion, και ίσως να μη μας το συγχωρεί αυτό.
Η (υποχρεωτικά) ανανεωμένη rhythm section είχε τα προβλήματα που και η ίδια (και κυρίως η Miki) υποχρεώθηκε εκ νέου να παραδεχτεί (εδώ που τα λέμε η έκφραση "ντράμερ στους Elastica" ακούγεται σαν ξεθωριασμένο ανέκδοτο των 90s), αλλά σε γενικές γραμμές ήταν τελικά θετικό και το ρυθμικό του πράγματος μέρος (κάπως αχρείαστα prog μου ακούστηκε σε σημεία) και όλα κύλησαν σχεδόν άρτια, αλλά όχι απόλυτα επαγγελματικά, πράγμα όχι απαραίτητα αρνητικό.
Ας μην ξεχνάμε ότι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους του σιναφιού που προηγήθηκαν στα reunion της τελευταίας πενταετίας, τo πλέον εξέχον μέλος των Lush ήταν ουσιαστικά εκτός μουσικής βιομηχανίας και πραγματικότητας όλα αυτά τα χρόνια, για αυτό ακριβώς και η Miki είχε την γνήσια έκφραση απορίας σχετικά με το "τι κάνω εγώ εδώ πέρα" κάθε τόσο, σε ένα γενικό πλαίσιο και όχι απλά στο στυλ "τι κάνω εδώ με τους Lush". Στο τέλος της βραδιάς, ήταν απολύτως βέβαιο ότι οι Lush έδωσαν το καλύτερο live που θα περιμέναμε ποτέ από τους Lush, ένα συγκρότημα που κανείς μας ποτέ δεν το ανέφερε ως λατρεμένο του (εκτός από τη Ροζίτα, που μου το είχε επισημάνει έγκαιρα, αλλά για λόγους που δεν θα ήθελα να αναφέρω), αλλά που στην πραγματικότητα τους είχαμε ακούσει πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους της Αγίας Shoegaze Τετράδας (εδώ που τα λέμε, και πόσο My Bloody Valentine να ακούσει κανείς σε αυτή τη ζωή; Το ζήτημα είναι να σχηματίσει άποψη για αυτούς).
Γύρω μας και δίπλα μας ήταν όλοι τόσο ευγενικοί και συμμαζεμένοι, που όχι μόνο άδικα περιμέναμε να μας ενοχλήσουν, αλλά μας υποχρέωσαν με τη στάση τους να μην τους ενοχλήσουμε και εμείς. Στη διάρκεια του Sweetness and Light (τελευταίο τραγούδι του κανονικού set) εμφανίστηκε ο συνήθης γκριζομάλλης μαλλιάς, που εμφανίζεται πλέον σε κάθε reunion, σε κάθε χώρα και πόλη, και χόρεψε αρκετά σαν να μην υπάρχει κανένας γύρω του, όπως πρέπει δηλαδή ο καθένας μας να κάνει στις συναυλίες, αλλά συνήθως βαριέται, λαχανιάζει ή φοβάται μην τυχόν ενοχλήσει. Λίγο πριν είχε προηγηθεί το Downer, αν όχι το καλύτερο τραγούδι των Lush, σίγουρα το καλύτερο που ακούσαμε εκείνο το βράδυ (ή το πιο πανκίζον τέλος πάντων). Μας άφησαν με το Monochrome σε ένα οιονεί δεύτερο encore και η κλιμάκωση των εντάσεων και των συναισθημάτων ήταν τέτοια, που νομίζαμε για ενάμιση και κάτι λεπτό ότι παρακολουθήσαμε την καλύτερη συναυλία της μεσήλικης συνειδητά ενήλικης ζωής μας. Και τελικά αυτό που έχει σημασία είναι το τι αισθάνεται κανείς στο αμέσως ενάμιση λεπτό του οποιουδήποτε πράγματος, και όχι μια βδομάδα μετά που κάθεται βαριεστημένα στον υπολογιστή του να γράψει κάτι για να μείνει στην (προσωπική του) ιστορία.
To 2001 με όλη τη σοφία των 23 μου χρόνων είχα καταλήξει στο review του Best Of των Lush, που επανακυκλοφόρησε πρόσφατα με την αφορμή αυτού του reunion, ότι "κατάφεραν να εξισορροπήσουν τις γραμμές της επιθυμίας και να μετατρέψουν την υποκρισία μας σε αγάπη με την πρώτη ματιά. Στη συνέχεια μάθαμε να έχουμε λιγότερες απαιτήσεις από τα συγκροτήματα και να αγαπάμε ακόμη και τους πρώτους τυχόντες!". Αυτό με την υποκρισία ήταν αρκετά προβλεπόμενο ασφαλώς, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα οφείλω να παραδεχτώ ότι προέβλεψα με επιτυχία το μέλλον μου στη σχέση μου με τη μουσική.
Ας φέρει κάποιος τους Lush στην Ελλάδα. Κάτι μου λέει ότι θα είναι μεγαλύτερο αποχαιρετιστήριο δώρο στην εγχώρια ξεθεωμένα γερασμένη indie κοινότητα, ακόμη και από το να φέρει τους Stone Roses. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι Lush είναι από τα συγκροτήματα, που δεν μας δυσκόλευαν ποτέ στο να πείσουμε να τους ακούσουν και να τους αγαπήσουν τα κορίτσια που αγαπούσαμε, και αυτό πρέπει έστω και τώρα να τους το ανταποδώσουμε (στους Lush, μην παρεξηγηθώ).