Λυδία ογκόλιθος
Η no-wave Lydia Lunch για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη. Όχι σαν κάτι γιαλαντζί Wailers. Παρέα της ένας πολύ ήρεμος gothας πρώην Bone Orchard πρώην Blue Hearts [ο Mark Horse στην κιθάρα], ένας καθώς πρέπει Gallon Drunk [ο Ian White στα τύμπανα-κρουστά] κι ένας ρεμπέτης guest Robyn Hitchcock Band και Gallon Drunk guest και Jimi Tenor guest [ο Terry Edwards στα πνευστά]. Υλικό μπόλικο από τη συνεργασία Lunch & Edwards "Memory and Madness" καθώς και το κομματί "Portrait of the Minus Man" από το επερχόμενο "Smoke in the Shadows" όπου ο Terry Edwards παίζει τις κάλτσες του.
Η βραδιά ξεκίνησε χαλαρά με ελάχιστο κόσμο και το δίδυμο Φασαρία - I Knew Them που τους προϋπάντησε με τον καλύτερο τρόπο. Πρόκειται για πολύ νέα παιδία, ντραμς-φωνή και κιθάρα-φωνή. Πολύ ενδιαφέρον σετ, αξιοπρόσεκτα τα αλά Pavlov's Dog φωνητικά του ντράμερ καθώς και οι οργανικές επιδόσεις των δύο μουσικών. Ροκ πειραματισμοί, εκτροχιασμοί και ετεροχρονισμοί. Η απουσία του μπάσου δεν τους κόστισε ούτε μια νότα. Ίσα ίσα που έτσι αποκτούν ένα καθαρόαιμο και ξεχωριστό στιλ. Εύγε τους και εύγε στον Σάββα για την σαπόρτ επιλογή.
Η ώρα πέρασε αλλά ο κόσμος δεν έλεγε να μετασχηματιστεί σε πλήθος. Θυμήθηκα τους πολλά ολίγους αλλά ήρωες του Μακρυγιάννη. Σχεδόν όλοι γνωστοί και συνήθεις ύποπτοι. Η Λύντια με κάποια κιλάκια αρκετά ακάλυπτα, ντυμένη στα μαύρα, ανέβηκε κι άρχισε να παρουσιάζει τα μέλη. Οι πρώτες τζαζ νότες ξεπήδησαν απ' το σαξόφωνο του Terry. Αργότερα προστέθηκε και μια κορνέτα και κατόπιν ένα φίμωτρο σ' αυτήν. Ο κιθαρίστας κουλάριζε στο βάθος. Ο περκασιονίστας πότε συνόδευε χαλαρά και πότε έπαιρνε τα ηνία και τις συνθέσεις στα χέρια και στα δάκτυλα.
Η Λαντς ήταν ένας χείμαρρος προτάσεων. Μια επαναστάτρια που τραγουδάει, ραπάρει, παρλάρει πολιτικά, σεξουαλικά, και κυρίως ανήθικα. Ο λόγος της, είτε πεζός δι' απαγγελίας είτε τραγουδιστός και ρυθμικός κατά ρυπάς, βρίσκει στόχο με την πρώτη. Δεν κουράζει καθόλου, δε χαϊδεύει κανένα, δε συμβιβάζεται. Γυμνό σαρκαστικό γεύμα με άνδρες στο μενού, μπουκιά και αμαρτία, after all those years. Οργασμικοί αναστεναγμοί, λαρυγγισμοί και κορώνες, αποστολικό κήρυγμα από μια διαβόλισσα. Το γνωστό πομπώδες ύφος, ίσως ξεπε[ρα]σμένο αλλά ακόμη αρκετά λειτουργικό.
Οι συνθέσεις κυμαίνονται από την αβάντ-τζαζ στην σταντ-απ υπόκρουση, από την μελωδία ενός αναπτυσσόμενου μοτίβου στους αυτοσχέδιους εκτροχιασμούς. Οι μουσικοί αυθαδιάζουν διαδοχικά, υπερβάλουν εαυτόν και των οργάνων τους, με μόνο τον κιθαρίστα να κρατάει τα μπόσικα. Κι η Λαντς βαστάει γερά τα χάμουρα, σαν ηνίοχος με άρμα πνευματικό, σαν φορτηγατζής αθυρόστομος, σαν Ζαν Ντ'Αρκ που την έχουν σύρει στην πυρά οι νταβατζήδες, οι πόρνες, οι λεσβίες, οι φεμινίστριες. Εστέτ πολυμάθεια ή εξτρέμ ευρυμάθεια, σαν σούπερ Μαλβίνα στο φλιπ σάιντ με τέρμα τα γκάζια.
Οι θαμώνες συντονίζονται λιγότερο ή περισσότερο, λικνίζονται, χορεύουν, σιγομουρμουράνε ή συζητάνε φωναχτά σαν κότες [κάποιες από πίσω μου]. Φαίνονται πως γουστάρουν όσο κι εγώ. Είναι ευτυχισμένοι που δεν προδόθηκαν, που δεν γελάστηκαν, που δεν έχασαν μια τέτοια εμφάνιση. Νοιώθουν ικανοποιημένοι από τις επιδόσεις των μουσικών και την καταπληκτική και ακατάσχετη λογοδιάρροια της μεσήλικης πια μούσας των. Κάποιος σχολιάζει ότι κάπως έτσι θάπρεπε να ωριμάσει και ο Κέηβ.
Το σετ των κομματιών ακολουθεί μια αν-ωδική πορεία. Το τέλος δεν αργεί να 'ρθει. Το ανκόρ είναι μικρό αλλά μας επιφυλάσσει μια έκπληξη με τη μορφή τελετουργίας. Η Λύντια άδει σαν ιέρεια "This is the end my only friend, the end", πότε με παύσεις, πότε σχεδόν χωρίς ανάσες, πότε στενάζοντας, πότε ουρλιάζοντας, πότε χτυπιέται για το χαμό μιας αληθινής φίλης [όλα τα he γίνονται she] και πότε λυτρώνεται από τα εικονικά της δάκρυα. Ο κρούστης, ο νύκτης και ο πνεύστης εκστασιάζονται στα ενδιάμεσα και όλοι μαζί σολάρουν μαρσάροντας στην τελική ευθεία. Η ελεγεία των Doors μεταμορφώνεται σε υπερδραστήριο ηφαίστειο, ανθίζει απότομα σαν αλκυονίδα μυγδαλιά στο φαστ φόργουορντ, εκρήγνυται στο κενό και φωτίζει το αύριο μ' ένα σούπερ κεράκι σαν ηλιακή κηλίδα.
Φύγαμε πλήρεις και κατενθουσιασμένοι. Να ξανάρθεις κάποια μέρα, να ξανάρθεις. Κρίμα που έλειπαν πολλοί. Τέτοιες παραστάσεις δεν πρέπει να χάνονται επ' ουδενί κι από οποιονδήποτε θέλει να λέει ότι παρακολουθεί τα μουσικά πράγματα της πόλης.
Όσοι είστε ανεπίδεκτοι, μπορείτε να 'ρθείτε με τον κηδεμόνα σας αφού μελετήσετε καλά το παρακάτω μάθημα:
Lydia Lunch: Widowspeak, a musical herstory... OST [2cd, Pilot 9, 1998]
Lydia Lunch: Crimes Against Nature [3cd, Atavistic, 1999]
Lydia Lunch with the Anubian Lights: Champagne, cocaine & nicotine stains [mini-cd, crippled dick hot wax!, 2002]
Lydia Lunch: Smoke In The Shadows [cd, Atavistic, Breakin Beats, 2004]
lydia-lunch.org
terryedwards.co.uk
gallondrunk.com
I Knew Them
ΥΓ1: Για καθαρά ιστορικούς λόγους σας αναφέρω ότι η αυθεντική μπάντα του Μπομπ Μάρλεϊ είχε εμφανιστεί ζωντανά στη θερινή Disco Amnesia στις 22 Μαϊου 1988, κατόπιν μετακλήσεως της ΑΝΩΣΗΣ ΑΕ. Οι άπιστοι θωμάδες μπορούν, αν θέλουν, να δουν το εισιτήριό μου ή και φωτογραφίες ακόμη. Και τότε βέβαια ψιλοαρπαχτή ήταν, αλλά αυτό το τωρινό είναι χοντροαρπαχτή του κερατά. Ο Μπομπ θα τους έφτυνε ανετότατα αν του το επέτρεπε η παραδείσια νομοθεσία.
ΥΓ2: Σαν δεύτερο μάθημα ιστορίας μπορείτε να μελετήσετε τη ζωή και το έργο του Ρίτσαρντ Κερν πατώντας τώρα εδώ.
