Avant-hop ή "ο βασιλιάς είναι γυμνός";

"Όποιοι έρθουν σίγουρα θα έχουν να λένε στις γενιές που έρχονται...". Αυτή ήταν η τελευταία φράση του δελτίου τύπου που διαφήμιζε την συγκεκριμένη βραδιά και ενώ την είχε την υπερβολή της, εν τέλει αποδείχτηκε αρκούντως προφητική...

Μη βιαστείτε όμως να αποδώσετε πρόσημο. οποιαδήποτε πρόχειρη κρίση θα ήταν άστοχη. Γι' αυτό ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Από την ομάδα του Κορμοράνου που ανέλαβε το άνοιγμα, παίξανε δύο djs. Τον πρώτο τον πρόλαβα στα τελειώματα συνεπώς δεν μπορώ να πω κάτι σχετικά. Ο δεύτερος πάλι, ενώ ξεκίνησε με νταμπστεπική βιομηχανική ορμή, κατέληξε σε σουρουκλεμέ νεο-καρέκλες κάνοντας με πάλι να αναρωτιέμαι ως πότε οτιδήποτε έχει γκέι αναφορές και 80s αισθητική θα θεωρείται μοδάτο και προχώ.

Οι Loot DJs που ακολούθησαν ήταν σαφώς περισσότερο κοντά στο πνεύμα του παρευρισκόμενου κοινού και κινήθηκαν σε ένα ευρύτατο φάσμα επιλογών που περιλάμβανε από jazz-funk ελεγείες που όσο εξελίσσονταν τόσο σε αρπάζανε από τα μούτρα, μέχρι κολληματικά downtempo hip-hop κομμάτια. Έκπληξη του σετ το "'69 με κάποιο φίλο" του Σιδηρόπουλου το οποίο είχα αιώνες να ακούσω και ναι, έχει breaks και rhythm n' blues πνευστά. Αν και μου ξένισε, είμαι φανατικά υπέρ των ανά καιρούς απροσδόκητων επιλογών με όλο το ρίσκο που εμπεριέχουν. Στην τελική δεν κρίνεται και το μέλλον της ανθρωπότητας... Με λίγα λόγια, ένα πολύ ενδιαφέρον σετ με βάση όχι την τεχνική και το μιξάρισμα αλλά τις καλές επιλογές. Μια χαρά.

Μια χαρά όμως ήταν και οι Full Effect DJs που κατέβασαν πεντάδα στον αγωνιστικό χώρο. Τρεις ετοιμοπόλεμοι στα πικάπια, ένας κιθαρίστας και ένας στα κουμπιά. Το όλο σετ ήταν πολύ δουλεμένο, τα σκρατσίδια ενώ ήταν στο προσκήνιο και πρωταγωνιστούσαν, έδεναν μια χαρά με τα breaks και τους υπόλοιπους ήχους χωρίς να υποπίπτουν στο σφάλμα της ανούσια επίδειξης και γενικά το καταευχαριστηθήκαμε. Κρατάω το ριφ από το "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" (AC/DC), που έκανε ένα cameo πέρασμα ως παρηγοριά για την ογδοντάρα που φυσικά ΔΕΝ θα δώσουμε για να δούμε τ' αγαπημένα μας γερόντια.

Και να που έφτασε η ώρα οι "πετροβολητές" να αρχίσουν να κάνουν τα δικά τους επί σκηνής. Πρώτος ένας μικροκαμωμένος τύπος με κρεμ φλώρικο σακάκι και clean-cut εμφάνιση, ο γενικός manager της Stones Throw που ακούει στο όνομα Egon.

O Egon λοιπόν αφού συστήθηκε και ξεκίνησε τον καθιερωμένο hip-hop διαδραστικό διάλογο μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη (βλ. Say Yeah!, Scream!, Yo! κλπ κλπ), ο οποίος σε κάποιους (όπως εγώ) μπορεί να φαντάζει κάπως στημένος και ολίγον γραφικός, δεν παύει να είναι όμως βασικό συστατικό της όλης σχετικής κουλτούρας, προέβη σε μία πρώτης τάξεως έκπληξη. Οι μουσικές που αποφάσισε να μιξάρει ήταν ιδιαίτερα ασυνήθιστες και για να γίνω πια σαφής θα αναφέρω μερικούς τίτλους και ονόματα: "Κάτω στης μαργαρίτας τ' αλωνάκι" του Μαρκόπουλου σε ποίηση Ελύτη, "Σαν με κοιτάς" (σε instrumental version αν θυμάμαι καλά) του Σπανού από το "Εκείνο το Καλοκαίρι", Νοστράδαμος, ιταλική ψυχεδέλεια και κάμποσους φευγάτους αιγυπτιο-τουρκαμανέδες που δεν είναι και παράλογο σε κάποιον από το Λος Άντζελες να φαντάζουν ελληνικοί. Ανεξαρτήτως προμελέτης ή αυθορμητισμού που ενέπνευσε η επίσκεψη στα μέρη μας, το όλο σκηνικό ήταν μια "εμπειρία", κατ' εμέ λίαν πρωτότυπη και ευχάριστη, με βασικό άξονα την από άλλη οπτική γωνία προσέγγιση οικείων ήχων τόσο από εμάς που γνωρίζουμε το πλαίσιο τους, όσο και από κάποιον που τους κρίνει με εντελώς διαφορετικά και αποστασιοποιημένα κριτήρια.

Η ατμόσφαιρα είχε ζεσταθεί για τα καλά όταν εμφανίσθη ο J. Rocc και δεν έμελε να κρυώσει για αρκετή ώρα ακόμη μιας και τα decks βόγκηξαν από τη μαεστρία του. Breaks, hip-hop, reggae, dub και όχι μόνο, ανακατεύθηκαν άρτια στο μίξερ με τα χέρια του συμπαθέστατου Rocc να παίρνουν φωτιά, ιδίως όταν ανά στιγμές, έπαιζε το ίδιο κομμάτι και στα δύο πικ-απ αλλάζοντας του τον αδόξαστο. Στα συν το ότι εκτός άλλων, δεν φοβήθηκε κάποια standards όπως το Apache μιας και οι πραγματικά καλοί jockeys κατά την άποψη μου δεν διαχωρίζουν χιτάκια και μη. Τα μπλέκουν όλα με μαεστρία χωρίς ελιτίστικους περιορισμούς. Ορισμένα σούπερ κομμάτια δεν φθείρονται όσες φορές και να ακουστούν. Στα μείον, η μικρή διάρκεια που παρέμενε μεγάλος αριθμός κομματιών στα πλατό με αποτέλεσμα οι εναλλαγές να εξυπηρετούν περισσότερο την προβολή τεχνικών ικανοτήτων και λιγότερο την ροή του σετ. Σε γενικές γραμμές όμως ουδείς απογοητεύθηκε.

Και μιας και είπα τη μαγική λέξη ροή, μου ήρθε στο μυαλό και το μεγάλο όνομα της βραδιάς, ο κύριος Madlib. Τι να πω όμως τώρα γι' αυτόν; Από πού ν' αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Θ' αρχίσω με το συμπέρασμα: Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν! Ήταν τόσο "κλασμένος" που κατάφερε ό,τι παρουσίασε να είναι άλλα ντ' άλλων, χωρίς καμιά ροή, συνοχή, κάποιο νόημα ή μουσικό ενδιαφέρον. "Έπαιζε" με τη σιντιέρα ή το πικ-απ, παράγοντας ήχους που φαντάζομαι δεν είχαν πουθενά αλλού λόγο ύπαρξης πέρα από το κεφάλι του. Όταν δε, αποφάσισε να πει και δυο λογάκια ως MC, μετά δυσκολίας μιλούσε, έδειχνε όμως ο ίδιος να περνάει καλά.

Το ίδιο πιστεύω και για τον κόσμο που σταδιακά βέβαια αραίωνε τόσο από την ώρα που ήταν προχωρημένη όσο και από τα δρώμενα. Για ακόμη μία φορά λοιπόν αποδείχτηκε πως όταν κάποιος έχει καταφέρει να χαρακτηριστεί (και σε κάποιες περιπτώσεις είναι) ιδιοφυία, έχει τη πλήρη άνεση να επιβάλλει οποιαδήποτε έκφανση του καλλιτεχνικού εαυτού του, συνειδητά ή ασυνείδητα. Στοιχηματίζω όλα μου τα υπάρχοντα πως αν ο BNC πχ που είναι από τα μέρη μας (και ήταν και στο κοινό αν δεν κάνω λάθος) έκανε ακριβώς τα ίδια πράγματα θα είχε φάει ντομάτες και κλούβια αυγά. Ο Madlib όμως είναι Madlib και μπορεί να κάνει ό,τι του έρθει στο κεφάλι και ν' αράζει να την πίνει χαλαρός, ενώ o J.Rocc εμφανιζόταν ως από μηχανής θεός να σώσει τα άσωστα όποτε το πράγμα ξέφευγε τελείως. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάω για επιτήδευση ή αρπαχτή. Εικάζω πως έτσι είναι ο άνθρωπος και αυτό του βγήκε. Το έχει κατά κάποιον τρόπο κερδίσει εξάλλου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι υπεράνω κριτικής.

Δεν υποστηρίζω πως η οπτική γωνία που παρουσιάζω είναι η αντικειμενική αλήθεια, ίσως εν τέλει ο εγκέφαλός μου να μην αποκωδικοποιεί πειραματικούς ήχους και performances (ποιος ξέρει άραγε;). Δεν πείθομαι όμως με τίποτα πως η πλειοψηφία του κοινού δεν σκέφτηκε έστω και για λίγο πως ο βασιλιάς είναι γυμνός! Πολλές φορές τα πράγματα είναι πιο απλά απ' ό,τι και οι ίδιοι θέλουμε να πιστεύουμε.

Το όλο βράδυ πάντως ήταν εξαιρετικό, με πληθώρα καλών μουσικών, εναλλαγές, εντυπωσιακά παιξίματα, απογοητεύσεις και χορταστική διάρκεια. Εξαιρετική και η διοργάνωση χωρίς κανένα σημάδι δυσλειτουργίας. Ο Madlib ως απομονωμένο γεγονός θα ήταν "σούπα", ως μέρος του συνόλου όμως αποτέλεσε ένα αξιομνημόνευτο γεγονός που σίγουρα θα αναφέρουμε στις επόμενες γενιές...