Η βασίλισσα είναι γυμνή
Ήταν, όπως και να το κάνουμε, το μεγάλο ελληνικό συναυλιακό απωθημένο. Τα hits της πασίγνωστα, οι συναυλίες της περιβόητες. Όσοι την είδαν στο εξωτερικό, παραμιλούσαν έκθαμβοι. Ένα 25ετές hype που έστησε οκτάωρες ουρές για εισιτήρια και έκανε sold-out μέσα σε λίγες ημέρες.
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς τον πηγαιμό για την Madonna, μαζί με τους άλλους 70.000 περίπου θεατές. Κατά τις 7.30 βρισκόμασταν στην αρένα (pitch b), στις 9.00 το στάδιο είχε γεμίσει, στις 9.20 εμφανίστηκε στη σκηνή η uber alles Madonna. Ξεκίνησε επιδιδόμενη σε ξέφρενες χορογραφίες - κάτι που δεν σταμάτησε μέχρι το τέλος της παράστασης. Αμέσως μου ήρθε στο νου το γιατί κατά βάση δεν συμπαθώ τις παραστάσεις χορού - το στήσιμο, η νόρμα, το μέτρημα, που παγιδεύει σώματα και κινήσεις σε ένα τοίχος αδιαπέραστο. Αδιαπέραστο όμως μόνο για όσους θέλουν να κρυφτούν πίσω από αυτό.
Η Madonna λοιπόν, σε άριστη φυσική (που θα έλεγε και ο γιατρός της), όχι όμως και τόσο άριστη φωνητική κατάσταση, άρχισε το ξεβίδωμα επί σκηνής, μαζί με τους συνεργάτες της χορευτές-τραγουδιστές. Σε μια αλάνθαστη πιθανότατα μουσικοχορευτική εκτέλεση (να 'ναι καλά και το playback), η οποία όμως δεν κατάφερε να αγγίξει το πολυπληθέστατο κοινό της. Το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο (γνωστά και άγνωστα), η Madonna να δίνει χορευτικά ρέστα, μα ενέργεια μηδέν. Όσο περνούσε η ώρα, το θέαμα μάλλον θλιβερό: Μια αεικίνητη pop καρικατούρα, εν μέσω λέιζερ φωτισμών και σκηνικών αυτοματισμών (στο hi tech όμως, έτος 2008 τα λέιζερ δεν μπορούν να λειτουργήσουν στους θεατές όπως τα καθρεφτάκια στους ιθαγενείς), να παρακολουθείται από ένα στατικό σε σημείο αμηχανίας κοινό 70.000 ανθρώπων. Μια τεχνικά άψογη, άψυχη όμως υπερπαραγωγή, σε αρμονία με την επιβλητικά ψυχρή μεταλλική υπερκατασκευή του Καλατράβα.
Κι αν σε κάτι έδειξε ταλέντο η Madonna (δηλαδή οι παραγωγοί της), ήταν να καταστρέψει τα παλιά αγαπημένα τραγούδια της, το ένα μετά το άλλο: Στην τελευταία ευκαιρία να συναρπάσει το διψασμένο για χορό κοινό, το οποίο ξεσηκωνόταν αντανακλαστικά στις νότες των μεγάλων της επιτυχιών, η κακόγουστη και κακόηχη εκτέλεσή τους πρόσθετε κι άλλη απογοήτευση: Το La isla bonita διέκοπταν οι κιθαριστικές, αλά καντάδα παρεμβολές λατίνων οργανοπαιχτών, ο μαθητικός ύμνος Like a prayer μπολιάστηκε με τα beat του Insomnia (!!!), ενώ και το Vogue σταματούσε ανά στροφή από την φλυαρία της, που προσπαθούσε να πείσει το κοινό να αντικαταστήσει στις απαντήσεις του το 'yeah' με το 'ούα-ούα' (μεγάλες στιγμές).
Βλέποντας στη σκηνή αυτή την ανεπαρκή κι ατάλαντη Μαντόνα (τα φάλτσα της μας πήραν τα αυτιά) στο τέλος αμφισβήτησα και όλες τις περί φοβερών live μαρτυρίες (ανώνυμων, επώνυμων και γενικώς). Γιατί νομίζω ότι η αδυναμία της αυτή δεν οφείλεται στο περασμένο τής ηλικίας της, ούτε και στο ότι δεν είναι προκλητική και one step ahead όπως παλιά - γιατί τότε θα υπήρχε ακόμα μια σπίθα της να σιγολάμπει στο σκοτάδι. Αντίθετα, με απογοήτευση διαπίστωσα ότι το φαινόμενο Μαντόνα δεν υπήρξε στην πραγματικότητα, ότι είχαν δίκιο όσοι μιλούσαν για μια μέτρια τραγουδίστρια φτιαγμένη από πολυτάλαντες show biz χρηματομηχανές.
Και θα πει κανείς, έπρεπε να πας στη συναυλία της Madonna για να ανακαλύψεις τον μάταιο του θεάματος τούτον κόσμο; Είναι αλήθεια ότι η πολυετής και ασταμάτητη επιτυχία της με είχε πείσει ότι πίσω από όλο αυτό θα υπήρχε και η προσωπική της δυναμικότητα. (Αντι)παράδειγμα, η κλάσης ανώτερη Kylie, σε μια συναυλία υπόδειγμα για την εμπορική pop μουσική. Όμως, στην περίπτωση της Madonna αποδείχθηκε ότι η εικόνα της ήταν πολύ μεγαλύτερη από την ίδια. Κι όταν σε αυτό πρόσθεσα τις χιλιάδες του κόσμου και τα εκατομμύρια των ευρώ, τότε κατέληξα ότι ήταν η χειρότερη συναυλία που έχω παρακολουθήσει.
