Manic Street Preachers live
Το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου λοιπόν είχα μονίμως την εντύπωση ότι ο James Dean Bradfield (προφανώς και οι υπόλοιποι Manics - αυθεντικοί τε και μισθωμένοι) είχε με τη σειρά του την εντύπωση ότι το Terravibe είναι πόλη, εμείς οι Τεραβαμπαίοι πολίτες και δημότες αυτής και ο Νίκος Λώρης εκλεγμένος δήμαρχος στο όριο του 42%. Διότι μας εξάντλησε στα "hey terravibe" "hello terravibe" κ.λπ. Μάλλον το πρωί που σηκώθηκε κανείς δεν του είπε: σήμερα παίζουμε Ελλάδα, Αθήνα, Περικλής, Παρθενώνας... έχε το νου σου!
Από το πρωί μέχρι το ξημέρωμα της προηγούμενης μέρας τριγυρνώντας σε μουσικά στέκια, περιοδικά κ.λπ. και ακούγοντας αθηναϊκά ραδιόφωνα άκουγα τους πάντες απολύτως εντυπωσιασμένους όχι από το στήσιμο, τα τραγούδια, την ενέργεια... έστω τη σκηνική παρουσία των Muse, αλλά από τη ΣΚΗΝΗ των Muse! Τόσα τετραγωνικά, φωτιές εδώ, πυρσοί εκεί, video wall παραπέρα κ.λπ. Με αυτά τα δεδομένα όλες οι συναυλίες που έδωσαν ποτέ οι Ramones είναι για πέταμα.
Οι λατρεμένοι μου Manic Street Preachers ευτυχώς απέχουν από αυτά τα progressive θεάματα και επιμένουν να είναι μια κατά βάση απλή, σταράτη και σε στιγμές κάφρικη (εκ του κάφρου) rock 'n' roll μπάντα. Το ότι θα έπρεπε να έχουν διαλυθεί εδώ και μια πενταετία περίπου είναι άλλη δουλειά. Εδώ είδαμε και πάθαμε μέχρι να αποχωρήσει από την πολιτική ο Τζανετάκης. Στους Manics θα κολλήσουμε;
Με το πιο ανόητα εθιστικό ριφάκι από το προ αιώνων ντεμπούτο τους, οι Manic Street Preachers αναρωτήθηκαν αφού τους αγαπάμε γιατί είμαστε τελικά τόσοι λίγοι που τους υποδεχόμαστε για πρώτη φορά στην Ελλάδα; Ίσως γιατί εκτός από "ξεχασμένο" πρόκειται και για συγκρότημα με "οργισμένους" οπαδούς ως προς την κατρακύλα των τελευταίων ετών. Οι οργισμένοι όμως είναι που προσήλθαν τελικώς, καθώς οι μάζες είχαν συρρεύσει στη φιέστα των Muse και δεν υπήρχαν χρόνος, φράγκα, όρεξη για δεύτερη βόλτα στην πολιτεία του Terravibe.
Εγώ την προηγούμενη είχα τυπώσει κονκάρδες, μπλουζάκια και λοιπό υλικό μάχης. Ποζιλίκι μιλάμε. Αυτοί ήταν είναι και θα είναι οι Manic Street Preachers. Ποζεριά με άποψη!
Με το διαχωριστικό των ακριβών/ φθηνών εισιτηρίων κάγκελο να διαχωρίζει το ούτως ή άλλως σκόρπιο κοινό και τη γούνινη βάση στο μικρόφωνο του Nicky Wire να θυμίζει τις πρώιμες glam ημέρες τους, οι Manics για μιάμιση ώρα ακριβώς επιδόθηκαν σε ένα ιδιότυπο best of, που ποτέ δεν θα επέλεγε κάποιος οπαδός τους. Ένας από τους καλύτερους δίσκους των 90s -Holy Bible- τιμήθηκε μόνο δια μίας μπερδεμένης εκτέλεσης του Faster και ο James ήταν ολοφάνερο ότι δεν είχε καμία -μα καμία απολύτως- όρεξη να τραγουδήσει το ρεφρέν του Motorcycle emptiness. Έπαιξε ανελέητο προπέτασμα του μικροφώνου προς το κοινό σε στιλ Βασίλης Παπακωνσταντίνου...
Ωραία έκπληξη το Little baby nothing και αν υπήρχε και η Traci Lords κάπου στο χώρο θα ήταν ακόμη ωραιότερη (χε, χε!). Τα μεγαλεπήβολα τραγούδια της 90s μετά-Richey εποχής (A design for life, If you tolerate this...) έχουν χτυπήσει ημερομηνία λήξης εδώ και χρόνια. Χαμένος κόπος. Όχι και για το Kevin Carter όμως, το τραγούδι-παρακαταθήκη του Richey (ίσως δε και η χαμένη συνέχεια του Faster). Θέλω να ακούσω το Revol και αντί αυτού ο James Dean Καζούλης παίρνει μια κιθάρα και μου ψιθυρίζει το Everlasting. Λες αν άναβε κανένας πυρσός στη σκηνή να άναβε και το κέφι;
Πέραν του Your love alone..., τα υπόλοιπα καινούργια είναι απίστευτες σούπες και το επιβεβαιώσαμε δια ζώσης μια χαρά. Όπως και το ότι ο Nicky είναι θεός. Τέρμα και τελείωσε! Κανείς δεν κατάλαβε πότε παίχτηκε και για ποιο λόγο το La tristessa durrera... , ούτε εγώ κατάλαβα γιατί επιμένουν να παίζουν ένα αδιάφορο pomp rock τραγούδι σαν το Australia.
Πήγα ενθουσιασμένος, παρακολούθησα πωρωμένος, αποχώρησα μη απογοητευμένος, αλλά δε βρίσκω και τίποτε ενθουσιώδες να γράψω. Οι Manics έπρεπε να έρθουν, να τους δούμε και να τελειώνει η ιστορία. Έτσι και έγινε. Αναίμακτη κατάσταση... Προ δεκαετίας πολλοί ήμασταν έτοιμοι να "ματώσουμε" σε ένα τους live. Ευκαιρία χαμένη. Χαμένος κόπος και για τους Katrin The Thrill να χαροπαλεύουν με αυτό το πολυκαιρισμένο indie rock. Το καλύτερο best of των Pixies ονομάζεται Death To The Pixies.
Εδώ πήγαμε στους Mecano και δεν ακούσαμε το Escape the human myth. Πώς λέμε πήγα στο Άμστερνταμ την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών... Έ κάπως έτσι!
