Μανώλης Φάμελλος: Η ευτυχία είναι... εδώ!
Τελευταίο Σάββατο του Γενάρη, και επιτέλους έφτασε η.. ευτυχής στιγμή να ακούσουμε ζωντανά (στη Θεσσαλονίκη) τον καινούργιο δίσκο του Μανώλη Φάμελλου, «Η Ευτυχία Είναι Αυτό..». Μπαίνουμε λοιπόν με την παρέα στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε για τον Μύλο. Φτάνουμε εκεί ελαφρώς αγχωμένοι αφού έχουμε ξεπεράσει-για λίγα λεπτά-την ώρα έναρξης της συναυλίας, 10:30’ έγραφε η αφίσα που ήταν κολλημένη πάνω από το ταμείο του Club! Δράττομαι της ευκαιρίας για να σημειώσω το εξής σημαντικό: αυτή η αφίσα ήταν μόλις η τρίτη που συνάντησα στην πόλη!!
Ο κόσμος δεν ήταν όσος περιμέναμε (κάνοντας πάντα λογικούς και προσγειωμένους υπολογισμούς!). Η έναρξη της συναυλίας καθυστέρεισε λίγο παραπάνω από ώρα, όμως ο Μανώλης Φάμελλος και οι μουσικοί τού σχήματος έδωσαν πάνω στη σκηνή τον καλύτερό τους εαυτό!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...
Ο Μανώλης Φάμελλος μας καλωσόρισε και στα λόγια του ήταν φανερή η πίκρα που του άφησε η περιορισμένη προσέλευση των Θεσσαλονικέων!Το μουσικό έναυσμα είχε δοθεί με το «Γράμμα από το μεγάλο πουθενά», ένα από τα καλύτερα τραγούδια του τελευταίου δίσκου που δίνει, με τον πιο μελωδικό τρόπο, τις πολλαπλές διαστάσεις της αγάπης. Από τις πρώτες κιόλας συγχορδίες η επιβλητική δύναμη της μουσικής ξόρκισε ό,τι αρνητικό συναίσθημα υπήρχε. Κάπου εκεί λοιπόν που όλα μονιάζουν ο Μανώλης Φάμελλος μας περιέγραψε μια «Μαγική εικόνα», μας εκμυστηρεύτηκε τους φόβους του («Ο αέρας τελειώνει») και τραγουδήσαμε μαζί του το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου. Αφήσαμε το «Φίδι» να μας τυλίξει στις δυνατές μελωδικές γραμμές του και η ταξιδιάρικη διάθεση έγινε πιο έντονη όταν ‘βρεθήκαμε’ σε «Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι», το οποίο-όπως μας είπε ο δημιουργός του (του τραγουδιού κι όχι του καλοκαιριού!)-γράφτηκε το περασμένο καλοκαίρι, κυκλοφόρησε το φετινό και αφορά το επόμενο!! Ένα τραγούδι για κάθε μορφή απληστίας, το «Κόλλησα στο μέλι», ήρθε να ανεβάσει στα ύψη τους ρυθμούς και με το «Ένα τρελό πουλί» συμπληρώθηκε η ενότητα που αφορούσε το album «Η Ευτυχία Είναι Αυτό» (ακούσαμε τα 8 από τα 11 τραγούδια του).
Δεν έλειψαν βέβαια και οι ευχάριστες αναδρομές στην δισκογραφία του Μανώλη Φάμελλου. Ακολουθώντας τις στροφές που δεν οδηγούν πουθενά διαπιστώσαμε πως «Είναι ωραία να πέφτεις» (γιατί αν αντέχεις να πέφτεις ίσως μάθεις να πετάς τελικά!) και μελαγχολήσαμε γλυκά με φόντο έναν «Γκρίζο Ουρανό» και τις «Γυναίκες με τα μαύρα», μια συγκινητική στιγμή του προηγούμενου δίσκου «Καθώς Μικραίνει η Μέρα». Με όχημα μια κιθάρα (που κούρδισε με το έμφυτο ταλέντο του-όσοι ήταν εκεί ξέρουν! * ), μ’ ένα χάρτη και οδηγό τη φωνή του, ο Μανώλης Φάμελλος μας ταξίδεψε στα τραγούδια του, στα όνειρά του, στις σκέψεις του.Αργότερα γυρίσαμε πιο πίσω, κι αφού μια «Μαύρη Αγάπη» εκδηλώθηκε για λίγο (συγκεκριμένα για όσο διαρκεί ένα τραγούδι της -το «Μαύρο μου πουλί») φτάσαμε στο «Πάρκο των Σκύλων» για να ακούσουμε αγαπημένα - φολκ ροκ τότε πιο ηλεκτρικά τώρα-τραγούδια και η συναυλία να κλείσει, προς στιγμήν, με τη «Φυλακή» και την παρουσίαση των μουσικών. Από τις ‘εκπλήξεις’ της βραδιάς ήταν ο «Άσωτος υιός» των Φατμέ (που αδυνατώ να θυμηθώ την ακριβή χρονική στιγμή που ακούσαμε τον Μανώλη Φάμελλο να το ερμηνεύει, αλλά θυμάμαι καλά πως άρεσε σε όλους). Το encore άνοιξε άκρως εμπιστευτικά με «Γαλάζια Μυστικά» και ένα ‘ζωηρό’ χαμόγελο να αποτυπώνεται, υπό την καθοδήγησε της μπάντας, στη σκέψη των θεατών/ακροατών καθώς πλησιάζαμε στο τέλος..
Ο Μανώλης Φάμελλος μας αποχαιρέτησε με τον πιο γλυκό και ρομαντικό τρόπο. Μόνος επάνω στη σκηνή, άφησε την κιθάρα του στην άκρη και τραγούδησε μια παλιά αγαπημένη μπαλάντα («Θα ‘θελα να ‘μουν βασιλιάς») αφήνοντας τον κόσμο να συμπληρώνει τους στίχους (και χωρίς να χάνει λεπτό το χιούμορ του!). Λαμβάνοντας υπόψη το συχνό φαινόμενο που παρατηρείται και θέλει κάποια πολύ καλά album να ‘χάνουν’ κάτι από την ‘γοητεία τους’, στην live εκτέλεσή τους, οφείλουμε να αποδώσουμε τα εύσημα στον Μανώλη Φάμελλο και τους μουσικούς του, πρώτον για την πολύ καλή παρουσίαση των κομματιών του νέου δίσκου («Η Ευτυχία Είναι Αυτό») αλλά και όλων των υπόλοιπων τραγουδιών, και δεύτερον (αλλά όχι λιγότερο σημαντικό) για την σκηνική τους παρουσία (με εξαίρεση την υπερβολική ‘κίνηση’ της Βικτώριας Νικολαϊδη, της οποίας την φωνή ακούμε στην τελευταία δισκογραφική δουλειά του Φάμελλου) και την θετική ενέργεια που κατάφεραν να μεταδώσουν. Αυτή η ενέργεια οφειλόταν βέβαια, κατά ένα μέρος-όπως μας είπαν αργότερα-και στο προηγούμενο βράδυ, αφού η-sold out!-συναυλία που έδωσαν στην πρωτεύουσα (με τα Φώτα Που Σβήνουν να ανοίγουν το live) γέμισε το Ρόδον με 1000 άτομα! Δυστυχώς διαπιστώνω, και δεν είναι η πρώτη φορά, πως το κοινό της Θεσσαλονίκης -αυτό που ‘ξέρει’ από μουσική!- συνηθίζει να ‘σνομπάρει’ (δεν μου αρέσει η συγκεκριμένη λέξη αλλά νομίζω πως είναι η πιο κατάλληλη) κάποια πολύ καλά πράγματα για έναν και μοναδικό λόγο, γιατί προέρχονται από τον χώρο της ελληνικής μουσικής!
Η παρέα στο αυτοκίνητο μεγάλωσε, με τη συζήτηση μας βρήκε το ξημέρωμα... Κι όλοι συμφωνήσαμε πως ήταν ένα πολύ καλό live! «...ναι, πότε θα ‘ρθείς ξανά;»!
