Manowarriors από την …Λάμια*

Πλατεία Νερού | 14/06/2019

Αφού κατάφερε να ξε-αγκυλώσει το λαδωμένο χέρι του από το σφυρί του Θωρ, ο Χρήστος Αναγνώστου (αντ)έγραψε

Χρειάστηκαν 20 χρόνια για να βγάλω την κάπα από το σεντούκι. Να ζωστώ το σπαθί και να κατεβάσω τα γυμνά στήθια μου στην Πλατεία Νερού. Μπορεί να είχε ζέστη και το γούνινο βρακάκι να μου ‘πεφτε στενό αλλά απόψε θα ‘πρεπε να ήμουν εκεί. Δεν μπορούσα να λείπω… εγώ που τους προϋπάντησα στο ΣΕΦ στα τιμημένα 90s και αμούστακο παιδί θυσίασα το 10% της ακοής μου στον βωμό της “loudest band in the world”. Στο Aγκάθι θα το ομολογήσω δεν ήταν το ίδιο αλλά ποτέ δεν με απογοήτευσαν, όταν μου τα ‘σπαγε ο προϊστάμενος στην βάρδια εγώ απλά δυνάμωνα το ‘Fighting the world’ και συνέχιζα. Μην ξεχνάτε, ήμουν blue collar στην Ελλάδα πριν οι χίπστερς ανακαλύψουν την έκφραση. Μπορεί να δούλευα στον μπάρμπα μου και προϊστάμενος να ήταν αυτός ο εντεχνοροκάς ο ξάδερφός μου, αλλά την πάλεψα. Όλη την μέρα σέρβιρα πελάτες υπό τους ήχους του Μάλαμα. Με μόνη σωτηρία τα ακουστικά και τις κραυγές του Eric στο ‘Hail and Kill’. Είχα υπάρξει metal πριν γίνει κόμικ στο Facebook και δικαιολογία σε κάθε φλώρο influencer να το παίζει μάγκας στο ινστα... ήμουν true πριν καν γίνει έκφραση.

Έτσι και οι Manowar! Eκείνο το βράδυ ήταν δικό μας. Ανήκε σε μένα, στην μπάντα και σ’ εκείνους που ήξεραν ότι αξίζει να δώσεις 45 ευρώ σ’ ένα t-shirt, γιατί θα το φοράς για τουλάχιστον άλλα 20 χρόνια. Σιγά, εδώ δίνουν λεφτά για κάτι βλακείες αγαθοεργίες. Σε μια χώρα που σε λίγο θα μας αναγκάσουν να πίνουμε τον φρέντο με χάρτινο καλαμάκι, άξιζε να τα δώσεις για κάτι αυθεντικό. Όχι σαν το μπαρ που δεν είχε καν την μπύρα του μεταλλά, την οικοδομική του. Την ξανθιά του άντρα που είναι η μπύρα που έπιναν οι παππούδες σας και οι πατεράδες σας όταν χτίζανε αυθαίρετα στα 80s. Ας είναι, αρκέστηκα σε ότι είχε (ήταν και καλή η προσφορά για τέσσερις) και μετά από αρκετές βόλτες στις χημικές τουαλέτες αποφάσισα ότι έπρεπε να σταματήσω. Πήρα θέση και περίμενα.

Μόλις η ώρα πήγε 11:00 τους είδα, οι συμπολεμιστές μου ήταν εκεί απόψε. Όλοι δίπλα μου με περικεφαλαίες, ασπίδες και σπαθιά. Ο Eric είχε πλέον χρυσούς κοιλιακούς από τα χρόνια και το πρόσωπο είχε μεστώσει, αλλά ήταν εκεί γύρω από το μαγευτικό κάστρο που είχαν στήσει για να το γιορτάσουμε απόψε. Ήρθε να μας τραγουδήσει ότι είναι οι Manowar, με φωνή που έπιανε τα επίπεδα του πρώτου του demo σε κασέτα. Ειλικρινά τίμιος, και αφού ο χρόνος του φέρθηκε καλά, κράτησε το επίπεδο της εμφάνισης του ψηλά με την αεικίνητη στατικότητα που τον χαρακτηρίζει. Δίπλα του ο αδερφός του, ό ένας και μοναδικός Joey DeMaio με τον κώλο μέσα πλέον (μάλλον έκανε ψύχρα απόψε για τα δικά του δεδομένα), φτυστός μια θεία μου από το χωριό χωρίς μαντήλι (μόνο που εκείνη δεν ήξερε να παίζει μπάσο). Βλέποντας λοιπόν τα εφηβικά μου είδωλα ζωντανά μπροστά μου, ένιωσα σαν να μου είχαν πάρει το καράβι των Playmobil στο δημοτικό (και ας το είχε εκείνο το κωλόπαιδο που όλοι μισούσαμε). Μου έφτανε βλέπετε που ήταν στην σκηνή και άκουγα το ‘Blood of my Enemies’ live. Τι σημαίες είδαμε, τι πυροτεχνήματα, τι ‘Battle Hymn’ ψάλαμε, τι χτυπηθήκαμε! Όλοι αδέρφια εκείνο το βράδυ στο μεγάλο γλέντι των true metal fans. Δάκρυσα βλέποντας το προγούλι του Eric μπλεγμένο στα χρώματα της γαλανόλευκης να τραγουδάει. Θα τους συγχωρήσω ακόμη και την κοιλιά εκεί που παίζανε κάτι πιο καινούρια στην σειρά (fan favourite set list σου λέει τώρα, όλοι ξέρουν ότι μετά το 1996 το metal πέθανε).

Οι Manowar απέδειξαν ότι σχεδόν 40 χρόνια στο κουρμπέτι πρεσβεύουν αυτό για το οποίο ξεκίνησαν. Την απλότητα και την αφέλεια του μεταλλά που πληρώνει meet and greet packs για να διατηρήσει το dynamic duo τις αγέρωχές κόμες τους. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ένα πράγμα ακόμη: οι Manowar στην χώρα μας είναι πιο μεγάλοι από τους Kiss (ας μην ξεχνάμε ότι ο Gene σε χρεώνει πιο πολλά και φοράει περούκα). Eπίσης οι οπαδοί τους είναι πιο γνήσιοι από τους φανς των Scorpions, δεν έχουν ρίξει ποτέ γκόμενα με κομμάτι Manowar και όμως το ελπίζουν.

Δόξα και τιμή στον ήρωα που καθόταν δίπλα μου με το σφυρί του Θωρ σηκωμένο για πάνω από την μισή συναυλία (του είχε ξεμείνει από το περσινό cosplay πάρτι της γκόμενας από τα Φιλιατρά στον αποκάτω όροφο). Σε μια χώρα που μας δουλεύουν όλοι και μας βάζουν να ψηφίζουμε καλοκαιριάτικα, οι Manowar ήρθαν για την τελευταία τους περιοδεία (μέχρι να τους ξανακαλέσουμε όπως μας είπε ο DeMaio) για να χτυπηθούμε με ‘Fighting the World’ και ‘Hail and Kill’. Μπορεί κάποιοι να μας θεωρούν γραφικούς, και ο ξάδερφος αύριο να με ρωτάει αν μου αρέσει αυτό το κομμάτι του Γραμμένου, αλλά εμείς το ζήσαμε. Κατεβήκαμε με ΚΤΕΛ, μηχανάκια και τραμ για να τιμήσουμε τους πατέρες του epic metal ως true metal warriors… Τώρα άμα ακούσω τίποτα αηδίες του τύπου πως γίνεται encore με ένα μόνο κομμάτι, ας προσπαθήσετε να παίξετε το ‘Black Wind Fire and Steel’ μετά από δυο ώρες συναυλίας πασαλειμμένοι με baby oil και μετά μιλάμε!