Mapstation & Hauschka
Βράδυ Παρασκευής 8/6 και ώρα 21:45 φτάνω στην πιο hot οδό της νυχτερινής Αθήνας αυτήν την εποχή. Μιλάω φυσικά για την οδό Αβραμιώτου που σκοπό έχει, όσες φορές την επισκέπτομαι, να μου ξυπνά γλυκιές αναμνήσεις από την εφηβεία μου, αλλά και να επιβεβαιώνει περίτρανα στους υπόλοιπους της παρέας κάποιες από τις πολλές ομολογουμένως αλήθειες που συνοδεύουν το μύθο του νεοέλληνα, τις οποιές φυσικά ο ίδιος σπάνια παραδέχεται.
Πρόθεσή μου δεν ήταν να αναλωθώ για άλλο ένα βράδυ σε μπιροποσία διάφορων ξακουστών τίτλων βελγικού ζύθου, που τόσο δυσκολεύομαι να προφέρω, αλλά να καλύψω ¨δημοσιογραφικά¨ τη ζωντανή εμφάνιση των 3 ακόλουθων καλλιτεχνών: 1) Stefan Schneider aka Mapstation, 2) Volker Bertelmann aka Hauschka και 3) Corrado Nuccini aka Nuccini. Το live θα λάμβανε χώρα σ΄ ένα νεοσύστατο χώρο με την κωδική ονομασία "Kinky Kong", κολλητά ακριβώς με το bar Kinky (1 εκ των 4 της οδού).
Έχοντας κάνει το "αγροτικό" μου στα πάτρια εδάφη στα τέλη των 90's και στις αρχές των 00's, καθώς και την "ειδικότητα" μου στην "indie European capital" για το 2006, κατά τον εκδότη μου, ήξερα ότι είχα φτάσει σχετικά νωρίς στο χώρο της συναυλίας, παρόλο που στην αφίσα αναγραφόταν ως ώρα έναρξης η ενάτη μεσημβρινή. Για να σκοτώσω "δημιουργικά" το χρόνο μου έως ότου θα άρχιζε το live, σκέφτηκα να πάω να πάρω κάνα refreshment από το γνωστό περίπτερο στην Αθηνάς, ακολουθώντας το παράδειγμα της παρέας που καθόταν εκ δεξιών μου. Εκείνη τη στιγμή, όμως, πρόσεξα ότι η εκ αριστερών μου παρέα αποτελούνταν από τους καλλιτέχνες που επρόκειτο να εμφανστούν ζωντανά εκείνο το βράδυ, οι οποίοι μάλιστα είχαν στήσει μια ενδιαφέρουσα κουβέντα. Δεν παρήσφρησα στη συζήτησή τους, αλλά βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσες τις απόψεις που εξέφραζαν όσον αφορά το μουσικό κατεστημένο (και το δράμα ενός minimal μουσικού) και τη διοργάνωση συναυλιών στην Ελλάδα (και τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο).
Επιτέλους, κατά τις 20:20 άνοιξε ο χώρος για το κοινό, οπότε εισήλθα και εγώ μετά από λίγο εντός του "Kinky Kong", όπου βρέθηκα μπροστά σ' ένα μικροσκοπικό χώρο μινιμαλιστικής αισθητικής, ο οποίος ανέδυε αβίαστα ατμόσφαιρα χειρουργείου μεγάλου νοσοκομείου. Στο τέλος αυτού του "διαδρόμου" έστεκαν στα αριστερά ο εξοπλισμός του S. Schneider aka Mapstation (laptop Mac, mini keyboard και κονσόλες), ενώ στα δεξιά ήταν τοποθετημένο το πιάνο του Hauschka, το οποίο διέφερε αισθητά από τα αδελφάκια του. Ο καλλιτέχνης είχε επέμβει κατασκευαστικά πάνω στο παιδί του ξεγυμνώνοντάς το στην κυριολεξία! Μ' άλλα λόγια στεκόμουν μπροστά σ' ένα "γυμνό" πιάνο, του οποίου τα κύμβαλα και οι χορδές ήταν ορατά απ' όλους τους παρευρισκομένους. Και τώρα που λέω παρευρισκομένους, οφείλω να ομολογήσω ότι το κοινό της συναυλίας μόνο ομοιογενές δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα.
Με τους μισούς περίπου θεατές καθιστούς και τους υπολοίπους όρθιους ξεκίνησε η βραδιά με τον S. Schneider επί σκηνής. Μη με ρωτήσετε τώρα ποια κομμάτια, ποιανού δίσκου, προσωπικά του ή των To Rococo Rot, περιελάμβανε το ωριαίο περίπου dj-set του Stefan, διότι απλούστατα θα σας γελάσω. Η προσοχή μου ήταν εστιασμένη 100% στη βάση της μουσικής του, στην αλφαβήτα μινιμαλισμού, στην πεμπτουσία του ενός και μόνου "place to be" αυτήν την εποχή και αναφέρομαι φυσικά στο Βερολίνο και στην επιρροή που ασκεί αυτή η μαγική πόλη στους καλλιτέχνες-κατοίκους της. Αν δεν καταφέρει κανείς να αφουγκραστεί τον παλμό αυτής της μεγαλούπολης, τότε δεν θα μπορέσει ποτέ να σπάσει τους κωδικούς των μουσικών της πόλης και να απολαύσει αυτό που κρύβεται βαθιά στη μουσική τους. Στο τελευταίο κομμάτι, πριν μας αποχαιρετίσει ο Mapstation, εμφανίστηκε στη σκηνή και τον συνόδευσε με το πιάνο του ο V. Bertelmann aka Hauschka, υπενθυμίζοντάς μας την κοινή τους παρουσία στο project Music A.M.
Και μετά από τις υποκλίσεις και την αποχώρηση εν μέσω χειροκροτημάτων του S. Schneider, εγένετο φως, εεε... συγχωρέστε με οι βαθιά θρησκευόμενοι αλλά δεν βρήκα πιο παραστατικά λόγια για να περιγράψω τί βίωσα άμα τι εμφανίσει του V. Bertelmann. Ο ψηλόλιγνος Γερμανός απ' το Dusseldorf , σαν άλλος Κύρος Γρανάζης, κατάφερε με την περίεργη εφεύρεσή του και την ανεξάντλητη ενεργητικότητά του να μας ταξιδέψει στα πιο ευφάνταστα ηχοτόπια που ακόμα και ο πολύς Max Richter θα ζήλευε. Όσ' αναφορά τη σχέση του κ. Bertelmann με τον Eric Satie και τους ομοίους του, αρμόδιοι να κρίνουν είναι άλλοι και όχι εγώ προσωπικά. Πάντως, πολύ θα ήθελα να έβλεπα στο άμεσο μέλλον το label της Karaoke Kalk να μεγαλώνει και να γίνεται σαν τη Morr Records για παράδειγμα, ούτως ώστε να μη χάνει καλλιτέχνες-διαμάντια, όπως ο Γερμανός, από την Fat Cat, καλή ώρα.
Δυστυχώς, δε θα μπορέσω να σας ενημερώσω περί της εμφάνισης του θιασώτη της postronica εξ Ιταλίας Corrado Nuccini, διότι τόσο η καθυστερημένη έναρξη της συναυλίας όσο και δικές μου ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να παραμείνω περισσότερο στο "Kinky Kong", παρόλο που το 'θελα πάρα πολύ. Βλέπετε, κάποιοι εδώ στο MiC σέβονται ακόμη τον καλλιτεχνικό κόσμο και δεν παραβλέπουμε κανένα προς χάρη κάποιου headliner. Διότι πολύ απλά θεωρούμε τους εαυτούς μας ανθρώπους της διπλανής πόρτας, ερασιτέχνες και κοινούς θνητούς που δεν έχουν να κερδίσουν κάτι απ' τη μουσική, παρά μόνο να χάσουν. Αυτό άλλωστε μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους "ανεξάρτητους" διπλοθεσίτες συνοδοιπόρους μας, wannabe-δημοσιογράφους.
Τέλος, θέλω να κάνω σ' αυτό το σημείο ιδιαίτερη μνεία στους διοργανωτές της συγκεκριμένης βραδιάς, που με τις φιλότιμες προσπάθειές τους, μας έδωσαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε φρέσκα ονόματα της σύγχρονης μουσικής σκηνής πάνω στο peak τους και όχι κατεψυγμένους δεινόσαυρους βγαλμένους κατευθείαν από το φούρνο μικροκυμάτων!
