Hungry Like The Wolves

Μπήκαμε γύρω στις 09:30 στο Κύτταρο και περιμέναμε ότι θα προλάβουμε ολόκληρο το set των Immolation, οι οποίοι και ήταν το προτελευταίο γκρουπ της βραδιάς, σε ένα εντυπωσιακό line up πέντε συγκροτημάτων, αλλά τους πετύχαμε στο τελευταίο ακριβώς τραγούδι. Συνεπώς προλάβαμε να εντυπωσιαστούμε μόνο από τα φωνητικά, μία brutal dolby εκδοχή του ό,τι τέλος πάντων έχει αγαπήσει ο καθένας στο death metal του. Είχαμε μόλις χάσει ένα συγκρότημα που αρκετοί το περίμεναν γύρω στα είκοσι χρόνια. Μπράβο μας! Έχοντας συνηθίσει δίωρα καθυστερήσεων στις "δικές μας" συναυλίες, μας φάνηκε παράξενο το γεγονός, αλλά από ότι κατάλαβα οι περισσότεροι βρίσκονταν όντως από νωρίς στο χώρο.

Στο περίπου μισάωρο που ακολούθησε μέχρι να ετοιμαστεί η σκηνή για τους Marduk εκκλησιαστικοί ύμνοι, άγνωστο ποιας θρησκείας, συνόδευσαν την αγωνία του κοινού, μέρος του οποίου σε κάποια φάση άρχισε τα σφυρίγματα, διότι ήταν και πέντε ώρες στο πόδι, οι άνθρωποι, τι να σου κάνουν κι αυτοί.

Με το που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή οι Σουηδοί όμως, κανείς δεν είχε όρεξη ούτε για γιούχες, ούτε για σφυρίγματα. Άπαντες ξέχασαν και την αναμονή, και τα εκκλησιαστικά τροπάρια, μερικοί από ότι διαπίστωσα, μάλλον ξέχασαν και το όνομα τους το ίδιο, και αυτό δεν είναι υπερβολή. Βγήκαν με το Serpent Sermon από το ομώνυμο τελευταίο άλμπουμ για το οποίο τα λέγαμε τις προάλλες και δεν μπόρεσα να καταλάβω αν από κάτω δεν υπήρχαν αντιδράσεις, γιατί και οι υπόλοιποι είχαν σαστίσει, όπως εμείς, ή γιατί κανείς δε γουστάρει το νέο υλικό. Όσο και να υπάρχει μια μεγάλη δόση πόζας, αυτοί οι θεόρατοι τύποι που στελεχώνουν τα Βόρεια Σχήματα κάθε φορά που βγαίνουν στη σκηνή σε ψαρώνουν. Τουλάχιστον στα πρώτα λεπτά. Και όσο το σκέφτομαι καταλήγω ότι τύποι σαν τον Παύλο Παυλίδη δεν θα μπορούσαν να πείσουν στο black metal (παρότι έχει και κάποιους κοντούς το ιδίωμα).

Ο πρώτος κακός χαμός από τον κόσμο δεν άργησε να έρθει όμως, καθώς με το The Black Tormentor Of Satan ο Mortuus κατάφερε να πάρει το κοινό με το μέρος του και να αφήσει στην άκρη τις αναρωτήσεις περί του "αν θα ήταν καλύτερα με τον άλλον..." κλπ Όχι ο τυπικός ψυχρός και απόκοσμος black metal performer, αλλά αρκετά εκδηλωτικός, μέσα σε όσα έκρυβε το make up του. Γροθιές στον αέρα και high five με το κοινό, απαίτηση για sing along, πέρα δώθε στη σκηνή και γενικώς ένα κλίμα ροκενρολάδικο, που λέγαμε και για το δίσκο και πάλι, και όχι δήθεν αποκρυφισμοί και εσωτερικές αναζητήσεις.

Αυτό που αξίζει να ειπωθεί είναι ότι ενορχηστρωτικά επί σκηνής αρκετές φορές ξεφεύγουν οι Marduk από το ισοπεδωτικό σφυροκόπημα, που παρότι, καλό και άγιο είναι, όλο και θες να ακούσεις και δυο-τρεις καθαρές νότες από τις κιθάρες. Ο σπουδαίος "Evil" Morgan δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να παίξει ταχύτατα και βρώμικα, όπου χρειάστηκε όμως πέταξε κάτι ατόφια γυμνά ριφ και βελτίωσε την άποψη μας και για την αισθητική του, εκτός από τις ικανότητες του.

Το τι γίνεται πίσω στα drums και το αν όλο αυτό το ποδοβολητό μπορεί να παιχτεί όντως από έναν άνθρωπο ή απαιτείται και η σύμπραξη μηχανής, δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει κανένα. Στο black metal ούτως ή άλλως οι φυσικές αντοχές είναι δεδομένες, οπότε τυχόν διαμαρτυρίες για το αντίθετο, είναι μάλλον άστοχες. Οι Marduk είναι ξεκάθαρα μία 100% live μπάντα και αυτό δεν αναιρείται από το ότι ενδεχόμενα ένα μέρος του ήχου τους ΔΕΝ μπορεί να αποδοθεί ζωντανά. Εκτός αν μπορεί, οπότε μιλάμε για κάτι όντως εντυπωσιακό. Οι Liturgy πάντως φαίνεται ότι αποφάσισαν οριστικά πως αγαπάνε το drum machine τους περισσότερο από οτιδήποτε άλλο!

Ακούγοντας το Souls For Belial λίγο πριν το τέλος του κανονικού σετ, και με τον Mortuus να δίνει την καλύτερη performance της βραδιάς (είχε γυαλίσει το μάτι του για τα καλά, δηλαδή) είχα πειστεί ότι θα ακολουθήσει το εκπληκτικό Into Second Death, όπως ακριβώς και στο άλμπουμ, αλλά τελικά ατύχησα. Λίγο πριν ξεκινήσει το encore πρόσεξα ότι το Κύτταρο δεν ήταν μάλλον τόσο γεμάτο, όσο την ώρα που είχαμε μπει, συνεπώς είτε αρκετοί είχαν έρθει κυρίως για τους Immolation, είτε -πολύ λογικό- αρκετοί ακόμη κουράστηκαν και αποχώρησαν. Κρίμα όμως διότι το encore ήταν όντως η κορυφαία στιγμή του live, και ας περιελάμβανε και ένα κομμάτι από την αμφιλεγόμενη περίοδο του γκρουπ.

Το live έκλεισε με το υπεράνω κριτικής Wolves από τις πρώτες-πρώτες ημέρες των Marduk και για όσους τυχόν ανησυχούσαν τα ουρλιαχτά του Mortuus ήταν το ίδιο πειστικά όσο ακούγονται (όχι τα δικά του βέβαια) στις πρωτόγονες ηχογραφήσεις του τραγουδιού 20 χρόνια πριν. Αποχαιρέτησαν δηλαδή, με ένα τραγούδι με αρκετά αργόσυρτα περάσματα, αλλά η τελική εντύπωση μάλλον ξεγελάει, καθώς για μία ώρα και είκοσι λεπτά και οι τέσσερις έδειξαν και ότι το απολαμβάνουν και ότι γενικά το "έχουν" καλύτερα όταν παίζουν σε μεγάλες ταχύτητες. Συνεπώς, φεύγοντας δεν είχαμε παρά να παραμιλήσουμε λίγο ακόμη για τις ταχύτητες των Marduk, αλλά και να αναρωτηθούμε πως στο καλό μερικοί ξέρουν όντως όλους τους στίχους τους από έξω.

Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας