Marilyn Manson : Side-FX for life

Έχετε ποτέ σας ονειρευτεί κάτι που δεν έχετε νοιώσει;
Κάπως έτσι νοιώθω και'γω μετά απ'αυτή την συναυλία. Αυτή την φορά δεν θα χάσουμε τον χρόνο μας περιγράφοντας σας τα support σχήματα γιατί ούτε οι Godhead (παρεμπιπτόντως η πρώτη μπάντα που έχει υπογράψει ο Manson στην δισκογραφική του) αλλά ούτε και οι άγγλοι (?) Disturbed έχουν κάτι να πουν τουλάχιστον σε μας (τώρα αν είστε γύρω στην εφηβεία και οπαδός του nu rock μάλλον σε σας λενε πολλά).
Όσο για τον χώρο, το London Arena βρίσκεται λίγο έξω απ'τις συνηθισμένες διαδρομές στα Docklands και είναι ένας τεράστιος αχανής χώρος όπου από πουθενά δεν έχεις ιδιαίτερα καλή ορατότητα στην σκηνή αν είσαι κάτω από 1.80 (όπως και εμείς απ'οτι καταλάβατε).
Ας περάσουμε όμως τώρα στα τεκταινόμενα (μα που γράφω στο ΒΗΜΑ?). Η ώρα λοιπόν είναι κάπου εννιά παρά, τα φώτα σβήνουν και πίσω απ'το λευκό πανί που καλύπτει την υπερμεγέθη σκηνή, η σκιά μιας φιγούρας βγαλμένης απ'το Νοσφεράτου του F.W. Murnau μας υποκλίνεται. Μετά το πανί πέφτει και η ιστορία καταγράφει...

Ο Manson στο κέντρο της σκηνής, ημίγυμνος, φοράει ένα περίεργο ελαστικό εσώ-εξώρουχο που τον καλύπτει μέχρι το στομάχι. Στα πόδια υπερμεγέθεις μπότες και το κλασικό σχισμένο καλσόν συμπληρώνουν την λιτή (;) ενδυμασία. Το βάψιμο ίδιο μ'αυτο στο εσώφυλο του Mechanical animals, λευκό πρόσωπο και μια μαύρη λωρίδα πάνω απ'τα μάτια. Δεξιά και αριστερά του παραταγμένο το υπόλοιπο συγκρότημα, πάνω ο ντράμερ και ο Madonna Wayne-Gacy με τα παρανοϊκά του πλήκτρα και κάτω ο κιθαρίστας και η αγέρωχη φιγούρα του Twiggy Ramirez στο μπάσο.

Αυτό που παρακολουθήσαμε δεν είναι απλό και ούτε περιγράφεται εύκολα με λόγια, η σκηνή μοιρασμένη σε τέσσερις πλατφόρμες και ο Manson να περιφέρεται αεικίνητα απ'το ένα σημείο στο άλλο Σε κάποια φάση μετά το τέταρτο κομμάτι (δεν θ'ασχοληθώ ιδιαίτερα με το τι τραγούδια έπαιξε γιατί στην ουσία αυτό που είδαμε ήταν το 'Last tour on earth' εμπλουτισμένο με κομμάτια απ'το 'Holy Wood'), τα φωτά σβήνουν για μισό λεπτό και μετά εμφανίζεται ο τραγουδιστής πάνω σε ξυλοπόδαρα (γύρω στα 2 μέτρα) έχοντας κάτι τεράστιες πατερίτσες στα χέρια για υποστυλώματα. Όταν σκύβει είναι σαν να μεταμορφώνεται σε μια τεράστια αράχνη η οποία λικνίζεται απειλητικά πάνω απ'τα άλλα μέλη του συγκροτήματος. Τοτε μόνο συνειδητοποιείς ότι αυτό που βλέπεις δεν κάτι απλό. Το σχήμα δεν λειτουργεί αυθαίρετα αλλά ο καθένας σαν μια φιγούρα κουκλοθέατρου με αντίστοιχες κινήσεις μαριονέτας συμμετέχει και προσθέτει σ'αυτό που βλέπουμε. Στο 'The love song' ένας σταυρός φτιαγμένος από όπλα κρεμιέται πίσω απ'την μπάντα μετά ή πριν απ'αυτό (γιατί ο χρόνος σ'αυτή την συναυλία είναι αρκετά μπερδεμένος) το background γράφει Ηoly-wood. Ενώ όταν τα φώτα αναβοσβήνουν για άλλη μια φορά ο Manson εμφανίζεται bigger than life πάνω σ'ενα τεράστιο βήμα το οποίο μοιάζει με προέκταση του κάτω μέρους του σώματος του.
Η μουσική πάντα εκεί βέβαια, δε χάνει αλλά ούτε και υπερτερεί του θεάματος. Σto 'Crucifixion in Space' και πάνω στα λόγια this is evolution.... ένας 45αρης κύριος δίπλα μου λιποθυμά... τι ειρωνεία... τα πιτσιρίκια που γεμίζουν τον χώρο και χτυπιούνται ξέφρενα δε θα το καταλάβουν ποτέ αυτό. Στο 'Valentine's Day' δεν έχουμε πλέον τον Manson τραγουδιστή αλλά τον Πάπα με πλήρη αμφίεση να μας τραγουδά.
Μετά από κάτι λιγότερο από 2 ώρες και από ένα εκπληκτικό encore όπου το vinyl εσώρουχο έχει δώσει την θέση του σε κάτι που μοιάζει με μαγιό '70s όλα έχουν τελειώσει ή μήπως τώρα αρχίζουν;
Μέρες μετά και ούτε 'γω αλλά ούτε και o επίσημος καλεσμένος από Ελλάδα φαίνεται να'χουμε συνέρθει απ'αυτο που είδαμε, εσείς;