Mark Lanegan, Enemy

Η αναγγελία της συναυλίας του Mark Lanegan στην Θεσσαλονίκη ήταν αρκετή για να με γεμίσει με τεράστιες προσδοκίες και μια γλυκειά αναμονή για το πότε θα έρθει επιτέλους η βραδιά της τέλεσής της. Ο καιρός λοιπόν πέρασε, η συναυλία πραγματοποιήθηκε και οι προσδοκίες όχι μόνο επαληθεύτηκαν αλλά και ξεπεράστηκαν. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.

Την βραδιά ξεκίνησαν οι Enemy, το προσωπικό τρίο του Troy Van Leeuwen (πρώην Nine Inch Nails και φυσικά νυν μέλος των A Perfect Circle και κάποιων... Queens Of The Stone Age), με τον ήχο τους να θυμίζει έντονα Foo Fighters και όχι μόνο μουσικά καθώς και η φωνή του Troy είναι κοντά σ' αυτή του Dave Grohl, κάτι που παραδέχτηκε και ο ίδιος στα παρασκήνια μετά το τέλος της συναυλίας.

Έντονος κιθαριστικός ήχος, το δυστύχημα της εμφάνισής τους όμως ήταν ότι έπαιξαν μπροστά σε πραγματικά ελάχιστο κόσμο και η ατμόσφαιρα έμοιαζε ιδιαίτερα παγερή, κάτι που με την πάροδο του χρόνου βελτιώθηκε. Επίσης έπαιξαν πολύ λίγο και ολοκλήρωσαν την εμφάνισή τους με μια καταιγιστική διασκευή στο 'City Of Refuge' του Nick Cave. Στην μικρή συνομιλία με τον Troy μετά το live και στην ερώτησή μου πως αισθάνεται που από τα μεγάλα shows με τους QOTSA και τους A Perfect Circle παίζει σε μικρά club με λίγο κόσμο, μου απάντησε ότι είναι κάτι που του αρέσει γιατί είναι ιδιαίτερα έντονο και ότι έμεινε ικανοποιημένος από την εμφάνισή τους.

Παρότι κουρασμένος, μιας και έπαιξε και με τον Mark Lanegan, δεν αρνήθηκε να υπογράψει CDs, να φωτογραφηθεί, αλλά και να πουλά ο ίδιος τον δίσκο των Enemy ! και μάλιστα ιδιαίτερα φθηνά.

Ο κόσμος βέβαια αδημονούσε (και όχι άδικα) για την εμφάνιση του Mark Lanegan, η οποία δεν άργησε να πραγματοποιηθεί.

Την επιβλητική μαυροντυμένη φιγούρα του συνόδευαν ο Troy Van Leeuwen στην κιθάρα, ο Brett Nelson (Built To Spill) επίσης κιθάρα, ο Eddie Nappi (πρώην Handsome Family, ενώ συμμετείχε και στους Enemy) στο μπάσο και ο καταπληκτικός Norman Block στα τύμπανα που κέρδισε αρκετές από τις εντυπώσεις με το γεμάτο πάθος παίξιμό του.

Το live ξεκίνησε με το υπέροχο 'Borracho' και από εκεί και μετά όλοι ανεξαιρέτως παραδοθήκαμε σ' ένα ταξίδι, γιατί περί αυτού επρόκειτο. Συνέχισε με το 'One Way Street', το οποίο ακούστηκε εντελώς διαφορετικά απ' ότι στο 'Field Songs'.

Απ' τις κορυφαίες στιγμές, οι κατακλυσμιαίες εκτελέσεις των 'No Easy Action' (medley μαζί με το 'Miracle') και το 'Because Of This' (medley με το 'Motel'). Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι διασκευές από το set, οι οποίες κατά σειρά ήταν οι εξής: 'On Jesus Program' του Overton Vertis Wright, 'Clear Spot' του Captain Beefheart (θα βρίσκεται στην επερχόμενη νέα κυκλοφορία 'Here Comes That Weird Chill'), 'Creeping Coastline Of Lights' των James Arthur Moreland / Manfred Hofer και το 'I'll Take Care Of You' του Brook Benton.

Αν κρίνουμε από τα καινούργια τραγούδια που έπαιξε, θα πρέπει να αναμένουμε καταπληκτικές νέες κυκλοφορίες, συγκεκριμένα το ΕΡ 'Here Comes That Weird Chill' και στην νέα χρονιά ο νέος δίσκος του 'Bubblegum' (άνοιξη 2004).

Ο Lanegan έστεκε σχεδόν ακίνητος στο μικρόφωνο με το απόμακρο βλέμμα του, τα τσιγάρα να διαδέχονται το ένα το άλλο και η φωνή του τόσο απόκοσμη να δονεί την ατμόσφαιρα. Την όλη ιεροτελεστία ολοκλήρωσε μια υπέροχη εκτέλεση του 'Fix'.

Μετά την συναυλία ο Mark δεν αρνήθηκε σε κανέναν να μιλήσει μαζί του, να φωτογραφηθεί και να υπογράψει αυτόγραφα, ακόμη και να χαμογελάσει (!!), δείχνοντας μια διαφορετική εικόνα απ' αυτή του βλοσυρού και απόμακρου όταν είναι στην σκηνή. Μην ξεχνάτε βέβαια και τις φήμες που τον συνοδεύουν από τα χρόνια των Screaming Trees ακόμη (τους τελευταίους, παρεπιπτόντως, δεν τίμησε καθόλου).

Για μένα η συναυλία απετέλεσε το rock γεγονός της χρονιάς και θεωρώ ότι κάτι τέτοιες φάσεις ανανεώνουν την πίστη στο αγνό και δίχως φιοριτούρες rock 'n' roll.

Κάτι τελευταίο για τον κόσμο. Θεωρώ ότι ο κόσμος που παραβρέθηκε στο live ήταν ελάχιστος για ένα όνομα του βεληνεκούς του Mark Lanegan. Υπάρχει κόσμος που δίνει τον καλύτερό του εαυτό για να πραγματοποιούνται συναυλίες στην... ερωτική μας πόλη αλλά συνεχώς τρώνε κρυάδες και είναι πραγματικά κρίμα. Μετά να μην παραπονιόμαστε.

Εν κατακλείδι, είχαμε την τύχη να δούμε ένα από τα καλύτερα live, όχι μόνο για φέτος αλλά και τα τελευταία χρόνια και τα πρόσωπα όσων είχαν την τύχη να παραβρεθούν ήταν γεμάτα από χαμόγελα ευδαιμονίας. THANK YOU SO MUCH MR. LANEGAN.

Set List:
Borracho
One Way Street
Sleep With (νέο)
On Jesus Program
Don't Forget Me
Wedding Dress
No Easy Action - Miracle
Death Don't Have No Mercy
Clear Spot (νέο)
Because Of This - Motel
Creeping Coastline Of Lights
Methamphetamine Blues (νέο)
Encore:
She Done Too Much - The River Rise
I'll Take Care Of You
Fix

Άκης Καλλόπουλος

* * * *

Ο ερχομός του Lanegan είχε χαιρετιστεί με ενθουσιασμό εδώ και αρκετό καιρό, και η ποιοτική και ποσοτική σύνθεση του κοινού στο club του Μύλου το βράδυ της Παρασκευής δείχνει ότι -τουλάχιστον εδώ πάνω- η παλιά φρουρά των μουσικόφιλων είναι αυτή που επιμένει να δημιουργεί ήρωες, να τους λατρεύει με μανία και να τους τιμάει με κάθε ευκαιρία. Προς τιμήν της ασφαλώς!

Αφού πρώτα παραδεχτώ ότι είναι μια τριετία- τετραετία τώρα που έχω χάσει (σχεδόν) κάθε επαφή με το υλικό του Lanegan (και ότι αν θέλετε να με βασανίσετε μπορείτε να με βάλετε να ακούω με το ζόρι Screaming Trees), ξεκινάω για το Μύλο διαπιστώνοντας ότι για κάποιο περίεργο λόγο το CD του 'The Winding Sheet' για το ίδιο ακριβώς χρονικό διάστημα έχει ξεχαστεί στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου μου. Κοίτα να δεις... αν έρθουν ποτέ οι Whipping Boy μπορεί να βρω και το δικό τους «χαμένο» δισκάκι!

Για κάποιο λόγο που δεν κατάφερα να αντιληφθώ πλήρως τελικά, πολλοί ήταν αυτοί που περίμεναν πολλά από το support group των Enemy. Σαν συνοδευτική του Lanegan μπάντα βρίσκω ότι τα πάνε μια χαρά, μόνοι τους αξίζουν πολλών συγχαρητηρίων γιατί μας ξεσήκωσαν με μια stormy διασκευή του απίστευτου 'City Of Refuge' (Nick Cave και Tender Prey φυσικά!)), που σήμανε την πραγματική έναρξη της βραδιάς. Από εκεί και πέρα η καταγωγή τους (A Perfect Circle, Queens Of The Stone Age), πιστεύω ότι τους πρόσδωσε την όποια αίγλη, παρά το συμβατικά θορυβώδες αμερικάνικο rock με τα συνήθη αιχμηρά ριφάκια στο οποίο αναλώθηκαν επί σκηνής.

Για να αντιμετωπίσουμε τον Mark Lanegan, κατέληξα από νωρίς στο ότι έπρεπε να είμαστε πολύ πιωμένο,ι ούτως ή άλλως. Αν δεν ήταν καλός, τουλάχιστον θα είχαμε κάτι να ασχολούμαστε. Ευτυχώς τελικά που το πολύ το ποτό το βράδυ της Παρασκευής είχε διαφορετικό ρόλο. Μας έμπασε στο κλίμα και το «παραμύθι» της συναυλίας... διαιώνισε το μύθο του αλκοολικού rock... και στο κάτω κάτω, ο Lanegan δεν είναι που μιλάει περί whiskey for the holy ghost; Ε, να του πάμε κόντρα δηλαδή.

Ζόρικος και με το απαραίτητα «χαρακωμένο» πρόσωπο, ο Lanegan έδειξε να τα έχει βρει με τον εαυτό του και τη μουσική του, πολύ καλύτερα απ' ότι στις «ένδοξες» ημέρες των Screaming Trees. Τα μαθήματα βραχνάδας τα έχει εμπεδώσει ικανοποιητικότατα και έχοντας και μερικά πραγματικά «δολοφονικά» τραγούδια στην κάβα του, δεν άργησε να επιβληθεί σε ένα κοινό που κάθε τρεις και λίγο κάτι για τον Tom Waits μουρμούραγε (σημείωση: καθίστε καλά ο Tom Waits τον έχει για πρωϊνό τον Lanegan. Έχει ακόμη δρόμο μπροστά του!)

Highlight της βραδιάς φυσικά το αξεπέραστο 'The river rise' από τον παραπάνω αναφερόμενο δίσκο, ενώ και τα αποσπάσματα από το 'Scraps At Midnight' έδειξαν τον δρόμο που χρειάζεται να ακολουθήσει ο Lanegan για να παραμείνει ουσιαστικός (και να μην καταντήσει γραφικός). Στα συν και το ότι οι διαθέσεις του ως performer, και κατά συνέπεια η ροή της συναυλίας, άλλαξαν αρκετές φορές στο δίωρο που ήταν επάνω στη σκηνή. Ούτε ένα μονοκόματα δραματικό rock έπος είδαμε κα ακούσαμε, ούτε έναν επιτηδευμένα καταραμένο performer. Ο Lanegan έχει καταφέρει να περάσει λίγο πιο πάνω από όλα αυτά τα κλισέ.

Ο κόσμος αποχώρησε κάτι παραπάνω ικανοποιημένος, αν και ως συνήθως ζήταγε "more, more, more" και ο Mark Lanegan απέδειξε ότι τελικά όντως κάποιοι μουσικοί «ήρωες» μας από το παρελθόν, γνωρίζουν πράγματα που κάποιοι άλλοι δεν θα τα μάθουν ποτέ!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Να φεύγετε από τον Μύλο κανονικά από την παραλιακή και να μην πηγαίνετε ποτέ από το πρώτο στενό δεξιά μετά τα δικαστήρια. Παίζει σούπερ μπλόκο της Τροχαίας με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ που ανιχνεύουν ότι όντως ήσασταν σε live του Mark Lanegan. Το γλυτώσαμε όμως, ευτυχώς!

Άρης Καραμπεάζης

Φωτογραφίες : Άκης Καλλόπουλος