"Rock 'n' Roll Is Here… On Stage"
Δεν είναι πολλά τα συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής για τα οποία μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι είναι καλύτερα στο live, παρά στο δίσκο. Ή έστω ότι τα απολαμβάνεις πιο πολύ στα live, για να θέσουμε και το υποκειμενικό κριτήριο στην ορθή του βάση.
Ίσα ίσα που στο αγγλόφωνο τμήμα αυτής, μάλλον το αντίθετο είναι ο κανόνας, με χτυπητά παραδείγματα τα δύο πιο επιτυχημένα ονόματα (Raining Pleasure, Last Drive). Θυμάμαι τους Honeydive να δίνουν τρομερά live, αλλά τα άλμπουμ τους να "πάσχουν", οφειλόμενο τούτο κυρίως στην ελλιπή παραγωγή. Θυμάμαι ακόμη ότι μου άρεσαν περισσότερο ζωντανά παρά στο δίσκο οι Ziggy Was. Και αυτό δεν είχε να κάνει τόσο με κάποια συγκεκριμένη ατέλεια των ηχογραφήσεων, αλλά με το ότι για τα live των Ziggy Was όροι όπως "εκρηκτικά, συνταρακτικά" κ.λ.π, υπερέβαιναν το σύνηθες νόημα τους. Οι συγκεκριμένοι άλλωστε θεωρώ ότι γενικότερα υπήρξαν μέσα στις δέκα καλύτερες live μπάντες του σκληρού ροκ των 90s ανεξαρτήτως καταγωγής. Όσοι τους άκουσαν τότε, ξέρουν.
Με τις παραπάνω σκέψεις αποχώρησα από το ΤΩΡΑ Κ44 (που δεν κατάλαβα γιατί προσέθεσε το ΤΩΡΑ στην ονομασία του...) το βράδυ του Σαββάτου. Ήταν η τέταρτη ή πέμπτη φορά που είδα και άκουσα live τους Mary's Flower Superhead και καθώς είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία επιβεβαίωσα πλήρως τις υποψίες μου. Πρόκειται για μία από τις ελάχιστες ελληνικές μπάντες, που καταπίνουν και φτύνουν αβίαστα την ουσία της rock 'n' roll ενέργειας, ανεξάρτητα από τον trendsetter δείκτη από τον οποίο αυτή ενίοτε καθοδηγείται. Μπορεί στις ηχογραφήσεις τους να περιφέρεται μία αγωνία για up to date post post punk ηχογονία, αλλά στο live αυτό που μένει είναι ένα τρίο (διόλου τυχαίο...) εξαιρετικής εκτελεστικής δεινότητας, δεμένο όσο ελάχιστα γκρουπ εντός και εκτός Ελλάδος, που δεν χρειάζεται ούτε καν γρήγορες ματιές για να συνεννοηθεί περί του τί και πώς.
Τα πάντα ξεκινάνε από έναν drummer τον οποίο θα έπρεπε να ζηλεύουν, όχι μόνο όσα r'n'r γκρουπ πάσχουν από έλλειψη ρυθμού, αλλά κυρίως εκείνα που νομίζουν ότι δήθεν έχουν ρυθμό. Σε συνδυασμό με το πρωτογονικό ροκ της εξωτερικής εμφάνισης, ο Θάνος, ο αλάνθαστος δηλαδή ντράμερ των MFS, ξεκινάει από τις ημέρες που τύποι που άκουγαν σε ονόματα όπως Ginger Baker και Mitch Mitchell δεν επέτρεπαν να κυκλοφορούν ακόμη ανέκδοτα για ροκ ντράμερ και φτάνει με άνεση σε ύστερες ημέρες όπου οι drummer ζήλευαν τη δόξα των drum machine, χωρίς ο ίδιος να έχει την ανάγκη των τελευταίων.
Πάνω σε αυτή την εκρηκτικά στέρεα βάση, κιθάρα και μπάσο, σε εξίσου ικανές και παιδεμένες ποσότητες, οριοθετούν τον απόλυτα συμπαγή, αλλά παράλληλα απελευθερωμένο και έτοιμο ανά πάσα στιγμή να "ξεφύγει" live ήχο των Mary's Flower Superhead, που δεν σε αφήνει να ανασάνεις, ακόμη κι αν τυχόν δεν ακολουθείται από μία αντίστοιχα ικανή σύνθεση. Γεγονός που πάντως σπάνια συμβαίνει, καθότι τα περισσότερα από τα τραγούδια τους καταφέρνουν και ενεργοποιούν τα απαραίτητα του rock'n'roll στοιχεία, χωρίς να παραμελούν βασικές αρετές της pop.
Το set list, όπως ήταν φυσικό, οδηγήθηκε από τις ανάγκες του πρόσφατα κυκλοφορημένου (αλλά προ διετίας σχεδόν ηχογραφημένου) Sway, για το οποίο θα τα πούμε προσεχώς και άμεσα. Τα ήδη γνωστά Tokyo και No Second Chances φάνηκαν να ξεσηκώνουν ένα πολυάριθμο κοινό, που ούτως ή άλλως έδειξε αρκετά οικείο με τον ήχο και την αισθητική των MFS. Πριν λίγες ημέρες ο Θεοδόσης Μίχος μου έστελνε sms ανταπόκριση από το live των Bokomolech, ως βρισκόμενος σε χρονομηχανή που τον ξέρασε πίσω στα 90s, ειδικά από τη σκοπιά του κοινού. Εδώ τα πράγματα υπήρξαν απόλυτα post 00s και πέρα από την αδιαμφισβήτητη αξία των Bokomolech και της παλιάς φρουράς εν γένει, η αλήθεια είναι ότι το rock 'n' roll όντως οφείλει να κοινωνάται (μέρες που είναι...) εν τη γεννέσει του και φρέσκο.
Με μία επιφύλαξη για όσους τυχόν δεν έχουμε δει και ακούσει ακόμη ζωντανά, θα υποστηρίξω άφοβα ότι οι Mary's Flower Superhead είναι αυτή τη στιγμή η αποδοτικότερη ελληνική μπάντα του ευρύτερου alternative rock ιδιώματος (αφήνω στην άκρη κάτι καταιγιστικούς ροκαμπιλάδες, διοτί εκεί άλλωστε το live είναι ο πρωταρχικός στόχος!). Μαθαίνω ότι θα εμφανιστούν στο Europavox της Γαλλίας και είναι πραγματικά άδικο να μη συνεχίσουν σε κάποια από τις σκηνές του Primavera Sound. Άλλωστε και απέναντι στους Placebo... είχαν προτάξει έναν ικανό και μεγάλο ήχο, ενώ παράλληλα μαθαίνω ότι ακόμη μεγαλύτερος χαμός είχε γίνει προ τριών ημερών στο Residents, όπου άλλωστε παίξανε και εντός έδρας.
