Heute Nacht Oder Nie
Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, οι μουσικές του Max Raabe και της ορχήστρας του έχουν αλλάξει το "μήκος" των ραδιοφωνικών κυμάτων και έχουν δείξει στους ακροατές υπέροχες "οπτικές" ποπ και άλλων κομματιών, που σε καμία άλλη τους εκδοχή δεν είναι φιλικά στα αυτιά. Το "Oops I did it again", το "Sex Bomb" και το "Super Trouper", φιλοξενήθηκαν από τους Max Raabe & Palast Orchester, που τα στόλισαν με μουσική και νότες εποχής μεσοπολέμου. Σε κάθε δίσκο τους θα βρει κανείς τέτοιες οάσεις, πέρα από τις διασκευές γνωστών κλασσικών κομματιών όπως το "Singing in the rain" και το "Cheek to cheek". Ωστόσο το κύριο μέρος της δισκογραφίας τους, αφορά διασκευές Γερμανόφωνων κομματιών που επιστρέφουν κυρίως από τη δεκαετία του '20 και του '30.
Κοινός παρανομαστής σε όλα τα κομμάτια, είναι το στυλ του Max Raabe, ο συνδυασμός μουσικών ήχων και φωνητικών χειρισμών, που δημιουργούν την ψευδαίσθηση αναπόλησης και νοσταλγίας παλιότερων εποχών (τότε που όλα ήταν χαρούμενα και αγνά - με εισαγωγικά ή χωρίς...). Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο που το θέατρο Badminton γέμισε με ανθρώπους κάθε γενιάς και ηλικίας.
Η παράσταση ξεκίνησε στις 10:15 -αφού μας ενημέρωσαν ότι οι φωτογραφίες απαγορεύονται και τα κινητά πρέπει να κλείσουν- και διάρκεσε ακριβώς μιάμιση ώρα. Εν αρχή ήταν το "Heute nacht oder nie" (Tonight or never), που υπάρχει και στην ομώνυμη τελευταία συλλογή τους, ακολούθησαν εκτελέσεις από τον ίδιο αλλά και προηγούμενους δίσκους, που περιλαμβάνουν μεγάλης γκάμας διασκευές - από οπερέτες μέχρι ποπ. Όταν ακούστηκε το "Who's afraid of the Big, Bad Wolf?" με τέσσερις φωνές, για να αποδοθούν όλοι οι χαρακτήρες -τραγουδιστής, λύκος, παιδικά πονηρά γέλια- ένα μεγάλο μέρος του κοινού θα ένιωσε εξαγνιστική δικαίωση για τις μουσικές επιλογές των παιδικών του χρόνων.
Το θέαμα ήταν το ίδιο εκπληκτικό με το άκουσμα. Κάθε λεπτομέρεια, από τη μουσική μέχρι τις πιο απλές κινήσεις, έμοιαζε τόσο προσεγμένη, ώστε μέσα στον υπέροχο χώρο του θεάτρου και με την άψογη διοργάνωση από Stereomatic και Showhat, η παράσταση να μπορεί μόνο ως τέλεια να χαρακτηριστεί.
Το "έτερον ήμισυ" του Max Raabe, η Palast Orchester αποτελείται από δώδεκα μέλη -εκ των οποίων μόνο μια γυναίκα- αλλά διαθέτει μια μεγάλη ποικιλία σε μουσικά όργανα που απογείωναν αισθητικά το σόου. Μουσικοί ενάλλασσαν πνευστά με βιολιά και κουδουνίστρες ή άλλαζαν πόστα, ο κιθαρίστας άφηνε την κιθάρα για το μπάντζο ή το βιολί. Ο πιανίστας, ο "υπεύθυνος κρουστών", ο έγχορδος και η βιολίστρια ήταν στο ένα άκρο της σκηνής ενώ στο άλλο, οχτώ μουσικοί με τρομπόνια ήταν παραταγμένοι αμφιθεατρικά και χρωμάτιζαν με μπογιές παραμυθιού την παράσταση, καθώς ενίοτε σηκώνονταν ανά σειρά -ενώ έπαιζαν- και κάθονταν γρήγορα για να σηκωθεί η επόμενη σειρά κ.ο.κ -όπως ακριβώς στις ταινίες του '50! Αυτό ήταν ένα από τα πολλά μαγικά στοιχεία που, τουλάχιστον σε εμένα, δημιούργησαν την αίσθηση ότι σε ανύποπτο χρόνο τα μουσικά όργανα θα σηκωθούν στον αέρα, θα συνεχίσουν να παίζουν από μόνα τους και τα μέλη της ορχήστρας θα χορέψουν -λίγο πάνω από το δάπεδο- βαλς και τανγκό!!
Η εμφάνιση του τραγουδιστή, ήταν οικονομική σε χειρονομίες και κινήσεις, ενώ ο ίδιος απέπνεε τη σοβαρότητα ενός αστέρα της όπερας ταυτόχρονα με την κωμικότητα ενός ταλαντούχου γελωτοποιού, χρησιμοποιώντας μόνο φωνητικές διακυμάνσεις και προσεκτικούς μορφασμούς. Δεν κοίταζε αμήχανα "κάπου", δεν προσπάθησε να πείσει ότι "το ζει" το κομμάτι, χωρίς ωστόσο να έδινε την εντύπωση ψυχρού Γερμανού εκτελεστή. Αυτό που τον κάνει ανεπανάληπτο στο μουσικό στερέωμα, είναι η χρυσή τομή στην οποία κινείται -κάτι σαν ακροβάτης μεταξύ σοβαροφάνειας και χιούμορ που κρατά την ισορροπία χάρη στο ταλέντο και τις μουσικές του σπουδές.
Ποπ διασκευές τους ακούσαμε μόνο στο πρώτο encore και χαριτολογώντας ο Max Raabe μας ενημέρωσε ότι τον τελευταίο καιρό ανακάλυψαν κι αυτή την πλευρά τους.
Το δεύτερο και τελευταίο encore ήταν συναισθηματικά δυνατό, καθώς οι άντρες της ορχήστρας τραγούδησαν a cappella ένα υπέροχο αποχαιρετιστήριο τραγουδάκι των Comedian Harmonists -πολύ γνωστού γερμανικού συγκροτήματος της εποχής του '30 - ονόματι "Gib mir den letzten Abschiedskuss" (Auf Wiedersehn, My Dear). Έτσι μας αποχαιρέτησαν, αφήνοντας μια πολύ γλυκιά αίσθηση και νοσταλγία, για κάτι...
