Men, Babies, Families

"Gig Of The Decade so far", ακούστηκαν κάποιες μετριοπαθείς εκτιμήσεις στην πόρτα της εξόδου του An Club, αλλά δυο κάτι χρόνια δεν είναι και λίγα. Και σίγουρα μπορεί να ακολουθήσει και κάτι καλύτερο, μέχρι στιγμής όμως το triple bill του Σαββάτου, σε οργάνωση των Arte Fiasco, ήταν όχι μόνο εξαιρετικά σκηνοθετημένο ως σύλληψη (τα τρία συγκροτήματα ίσως θα έπρεπε να το σκεφτούν για κοινή περιοδεία), αλλά και απόλυτα επιτυχημένο ως προς το αποτέλεσμα.

Ο κόσμος αρκετός. Τόσος ώστε να παρακολουθήσεις σε ανθρώπινες συνθήκες μια συναυλία στο ΑΝ, ελπίζω και για να βγάλει τα λεφτά της η συναυλία. Για τον αν περισσεύει και κάτι για την επόμενη, δεν είμαι και τόσο σίγουρος... Κόσμος υπάρχει κατά πώς φαίνεται και για ακόμη μια φορά ό,τι περιφέρεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γύρω από τις έννοιες garage και hardcore διασώζει την κατάσταση σε ότι ακόμη μπορούμε να αποκαλούμε indie, χωρίς να μας βάζουν τις φωνές.

Οι The Men, όπως επιβεβαίωσαν και οι πολλές "φρέσκες φάτσες" στο κοινό, που παρείσφρυσαν ανάμεσα στους γνωστούς-άγνωστους, είναι αυτοί που εν πολλοίς ξελάσπωσαν τον noisy indie ήχο του 2011 (όπως τον ξελάσπωσαν τέλος πάντων). Οι υποψίες ότι έχουν περισσότερο ήχο και άποψη, απ' ότι τραγούδια, επιβεβαιώθηκαν στο live, όπου κυριάρχησαν οι εκρήξεις, οι φασαρίες και το σφυροκόπημα και οπισθοχώρησε η δυναμική των συνθέσεων, καθώς όλα τα τραγούδια σχεδόν μπήκαν στο μίξερ μίας ενιαίας σύνθεσης με μπόλικα loud, λιγότερα quite, μετρημένα ευτυχώς σολαρίσματα και σαφώς οριοθετημένες επιθετικές τακτικές από τους δύο ακραίους κιθαρίστες.

Στη μέση των πάντων μια μάλλον αμήχανη μπασίστρια, σε αντικατάσταση του μπασίστα που γνωρίζαμε μέχρι ένα σημείο (αυτός χωρίς το μαλλί), αλλά αν έχω καταλάβει καλά και ενός επόμενου αντικαταστάτη του. Σε κάποια τραγούδια έμπαινε μάλλον άνευρα και δειλά, ο drummer όμως της μπάντας δεν άφηνε τον ρυθμό να πέσει κάτω ούτε για αστείο και την επανέφερε με σχετική ευκολία. Το ακριβώς αντίθετο από ότι συμβαίνει σε μία νορμάλ δεμένη ροκ μπάντα δηλαδή.

Οι The Men έβγαλαν μπόλικη ενέργεια προς τα έξω και το κοινό από κάτω- φανατισμένο και πανέτοιμο- τους την ανταπέδιδε άμεσα και χωρίς καμία καθυστέρηση. Βοήθησε και η μικρή και βολική για τέτοιες καταστάσεις σκηνή του ΑΝ, στη μεγάλη παράδοση των punk stages που εκμηδενίζουν την απόσταση ανάμεσα στην μπάντα και το κοινό και κάπως έτσι για μία ώρα και κάτι (ή μήπως παρά κάτι;), ένα μέτριο προς το καλό συγκρότημα, παρουσιάστηκε ως rock μεγαθήριο, εξανάγκασε μπόλικα stage diving και ένα ικανοποιητικό για την φύση του κοινού mosh pit και γενικότερα δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Κάπου στη μέση φάνηκε να μένουν από δυνάμεις, ίσως και από τραγούδια (αν και έμειναν απ' έξω και κάποια από τα λίγα που ξέρω μέχρι και εγώ) και μας αποχαιρέτησαν.

Έχοντας ήδη δηλώσει ότι δεν είναι πλέον η μπάντα του Leave Home, μια τέτοιου είδους αποσπασματικά χαώδης εμφάνιση, δείχνει ότι μάλλον θέλουν να ξεκαθαρίσουν με την πρώτη φάση του γκρουπ και με τις απαιτήσεις που αυτή έχει δημιουργήσει στους οπαδούς, οι οποίοι φυσιολογικά περιμένουν 'θόρυβο, θόρυβο, θόρυβο' και κατόπιν να πάνε λίγο παρακάτω. Το επερχόμενο άλμπουμ θα ονομάζεται Open Your Heart και στο εξώφυλλο μια κοπέλα θα κρατάει ένα λουλούδι, αν αυτό σας λέει κάτι.

Είχαν προηγηθεί, όχι με λιγότερους φανατικούς οπαδούς και αντιδράσεις, αλλά σαφώς πιο οργανωμένοι, οι Acid Baby Jesus. Τεχνικά σίγουρα καλύτεροι από τους The Men, με συνθέσεις πιο στέρεα τοποθετημένες στο ιστορικό βάθρο μιας garage παράδοσης, που πάντοτε είχε ακολουθητές εντός και εκτός συνόρων σε συγκεκριμένες ροκενρόλ κοινότητες, πλέον βοηθούμενη και πάλι από τις συγκυρίες, μπορεί να θεωρηθεί και ιδιότυπα up to date. Όπως και στο δίσκο τους, έτσι και στο live, το κατά τα λοιπά εξαιρετικά διαβασμένο συγκρότημα, μου δίνει την αίσθηση ότι αποφεύγει να κάνει την έκπληξη σε ήχο και αισθητική, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό στην περίπτωση τους, καθότι και στα δύο αυτά στοιχεία παρουσιάζονται ορθά δογματικοί και όσο ανοιχτοί χρειάζεται παράλληλα.

Ο "δρόμος" τους έχει φτιάξει για τα καλά και από το πρώτο δευτερόλεπτο που θα βρεθούν πάνω στη σκηνή, ξεκαθαρίζεται ότι η γκαραζοψυχεδέλεια τους φτιάχτηκε και σε αυτή την περίπτωση (όπως και στους Αμερικάνους παραπάνω) για να τιμήσει την rock 'n' roll παράδοση στην ζωντανή κύρια εκδοχή της. Ενδεχόμενα να διαψευστώ και το επόμενο τους άλμπουμ να είναι το δικό τους Heatwave, σε σχέση με ένα μάλλον μετριπαθές Underworld Shakedown, που έδωσαν ως ντεμπούτο, επί του παρόντος όμως η αλήθεια τους παραμένει κατά κύριο λόγο εκτός studio. Και ούτε αυτό είναι απαραίτητα κακό.

Πάμε σε αυτούς που εμφανίστηκαν πρώτοι, αλλά κατά την απόλυτα προσωπική μου άποψη έδωσαν την πιο ουσιαστική, όσο και τρομοκρατική, εμφάνιση της βραδιάς. Τους Ruined Families τους είχα υπόψη μου από ένα LP που κυκλοφόρησαν το 2010 και είχα αφήσει ξεχασμένο σε κάποιο σκληρό δίσκο (επιτέλους κατάφερα να το αποκτήσω στη σωστή μορφή, μαζί με τον νέο 7'' της μπάντας που κυκλοφόρησε την ημέρα της συναυλίας). Παρότι με καθυστέρηση, θεωρώ ότι απαιτείται να γίνει ειδική αναφορά στις μέχρι στιγμής κυκλοφορίες τους, αλλά και στο συγκρότημα εν γένει, καθότι έχουμε πολλά χρόνια να δούμε ένα ελληνικό συγκρότημα να ξεκινάει κατ' ουσία από το hardcore, και περνώντας μέσα από φαινομενικά ετερόκλητα συναισθηματικές μουσικές να καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα εξαιρετικά sui generis, που παρά την ποικιλία αναφορών που μπορεί να επιστρατεύσει κανείς, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ταυτιστεί με ένα μουσικό όνομα ή ένα μουσικό είδος. Και όλα αυτά χωρίς να έχουμε να κάνουμε με τίποτε crossover ανοησίες.

Ήταν το πρώτο συγκρότημα που ανέβηκε στη σκηνή, αρκετοί από τους θαμώνες είχαν επιλέξει να μείνουν απ' έξω (καλά να πάθουν) και ο ήχος παρότι εκκωφαντικός, ήταν σίγουρα κατώτερος από ό,τι ακούσαμε αργότερα, ενώ ο όγκος του ήταν αποτέλεσμα κύρια της τεράστιας προσπάθειας από το ίδιο το γκρουπ.

Παρόλα αυτά, οι Ruined Families δεν αρκέστηκαν σε κάτι λιγότερο από μία συγκλονιστική και ολοκληρωτικά παθιασμένη εμφάνιση. Σκαρφάλωσαν (ή προσπάθησαν να το κάνουν) σε κάθε πιθανή γωνιά της σκηνής, δοκίμασαν τις αντοχές τους, έπαιξαν στα άκρα, φόρτισαν με ιδιόμορφο τρόπο τους εξαιρετικά ευαίσθητους στίχους που καλύπτουν επιμελώς πίσω από ουρλιαχτά και brutal φωνητικά, μάτωσαν τις κιθάρες όχι με πολεμική, αλλά με γνήσια αυτοκτονική διάθεση. Στην παράδοση της αυτοκτονικής αισιοδοξίας του rock 'n' roll, που το καθιστά εδώ και δεκαετίες το μόνο γνήσιο αντίδοτο κάθε περίστασης κατά την οποία οι μίζερες εξωτερικές συνθήκες υπονοούν ως παρακολούθημα δημιουργική μιζέρια και ψυχολογική αποτέφρωση. Υποκλίνομαι, απολογούμενος για την αδικαιολόγητη καθυστέρηση, και υπόσχομαι άμεσα μια όσο το δυνατόν πιο εξαντλητική παρουσίαση αυτού του σπουδαίου ακραίου ροκ σχήματος, που πρέπει οπωσδήποτε να επιδιώξετε και να δείτε live, αλλά και να ακούσετε τους δίσκους τους.

Περιέργως, μετά από όλα αυτά τα bar της πόλης ήταν εξαιρετικά άτονα και δεν μπορούμε να πούμε ότι εξαντλήσαμε τις δυνατότητες μιας υποσχόμενης ροκενρόλ βραδιάς. Το επόμενο βράδυ μας έβαλε σε υποψίες περί του αν πρέπει να έχουμε ενοχές που καταφέρνουμε ακόμη και διασκεδάζουμε ή όχι.
_____

Φωτογραφίες - Zeugolator