Tonite it shows
Μετά από μια οικογενειακή προβολή του νοικιασμένου Batman Begins του χολιγουντιανού πια Christopher Nolan, καβάλησα το σούπερ παπί μου και πήγα σφαίρα στο Μύλο. Καλώς υπολογίζοντας, μπήκα όταν μόλις είχαν αρχίσει οι Broken Seals. Πενταμελές σχήμα, έχω ξαναγράψει γι' αυτούς. Δυναμική μπασίστα το κορίτσι της παρέας. Κλασική κιθάρα από τον λήντερ και βασικό βοκαλίστα, με επιβλητική και σοβαρή σκηνική παρουσία. Ηλεκτρική κιθάρα έκπληξη με πολλή ορμή κέφι και φρεσκάδα, δεύτερα φωνητικά και κίνηση πάνω στη σκηνή. Ντράμερ ραχοκοκαλιά. Και πλήκτρα απαραίτητα για να ισορροπήσουν το ροκ με το κλάσικ και το θόρυβο.
Το κοινό, όχι ιδιαίτερα πολύ, αλλά αρκετά θερμό στο κάλεσμά τους. Μην ξεχνάμε και το βάρος των ημερών. Χτες οι Stereo MCs, αύριο Διάφανα Κρίνα [με αφίσα "τα σκυλιά μου γλύφουν την καρδιά"] και μεθαύριο Αγγελάκας και οι Επισκέπτες. Το κλείσιμό τους με τη διασκευή της Εντίθ Πιαφ ενθουσίασε τους πάντες. Καθώς και τα πίσω φωνητικά του Πάνου.
Απρέ, όλοι περίμεναν τους σταρ της βραδιάς. Αμ δε. Προς μεγάλη μας έκπληξη [θετική-θετικότατη] τη σκυτάλη παρέλαβε ο κιθαρωδός Nikki Sudden. Κόκκινο σακάκι και ξέπλεκο μαλλί, κλασική κιθάρα και τζην, λουκ που παραπέμπει ευθέως σε ψυχεδέλια 60'ς, στιλ Ντύλαν στιλ Graham Nash - τίποτε απ' τα δυο. Οι μπαλάντες του επιμένουν να εκπέμπουν μια μελαγχολική δύναμη. Τα κρεσέντα του πυροδοτούν ένα ανυποψίαστο κοινό και το συσπειρώνουν ακόμη πιο πολύ στο μπροστινό μέρος. Μετά από πέντ-έξι τραχιές, αγέρωχες και κοφτερές μελωδίες, μας αποχαιρέτησε και μας έδωσε ραντεβού στο κλαμπ Inside, τη Δευτέρα το βράδυ.
Παύση. Στη γιγαντοοθόνη, πίσω απ' τη σκηνή, προβάλλονται ήδη τα πρώτα λόγια μεγάλων ανδρών, κυρίως συγγραφέων. Never Give Up... Just Give. Σκέφτομαι τον Μπάμπη. Οι εικόνες από παλιές ταινίες, παλιές παραστάσεις, παραμορφωμένες, τσαλακωμένες λιγάκι σαν κι εμένα. Βγαίνουν και παίρνουν θέση λίγο πριν τις 12.
Η θεατρική τους παρουσία δεν είναι υπερβολική, είναι μάλλον βολική. Λειτουργεί σαν διάδρομος. Τα φτερά-χέρια του τραγουδιστή ενορχηστρώνουν το υπόλοιπο σχήμα. Η θερεμίνη απουσιάζει και υποκαθίσταται από ένα αρμόνιο. Το μουσικό πριόνι σολάρει αλλά όχι για πολύ. Οι Pink Floyd, οι Flaming Lips, οι Pavlov's Dog και ο Claus Nomi λειώνουν γλυκά, γίνονται σιρόπι που ρέει στις φλέβες μας.
Ο χώρος δε μπορεί να τους αντέξει. Οι σειρήνες του συναγερμού συντονίζονται και σιγοντάρουν. Κάποιος λέει ότι ο τεχνικός ξέχασε ανοικτό το μηχάνημα του καπνού. Αχρείαστο. Οι θαμώνες κάνουν τα πάντα για να το υποκαταστήσουν, με μεγάλη ομολογουμένως επιτυχία. Ο υπεύθυνος των φώτων κάνει τα πάντα για να μας διώξει. Ανελέητοι σκληροί μονοχρωματικοί προβολείς μας σημαδεύουν στα μάτια με ανακριτική διάθεση και διαστροφή. Μας ακολουθούν. Ακλόνητοι όλοι στις θέσεις μας. Η καπνούρα με αναγκάζει να οπισθοχωρήσω [σας την έσκασα ε! τόσο ακλόνητος].
Μετά από μια ωρίτσα και λίγο, μας αποχαιρετούν προσωρινά. Οι ιαχές γίνονται ρυθμικό κάλεσμα. Επανέρχονται και μας φιλοδωρούν μ' ένα γενναίο ανκόρ. Μπράβο kazandb. Πάντα τέτοια.
