Μetric / Victory Collapse

"Δεν υπήρχε διέξοδος, η μόνη διέξοδος ήταν να παραδοθώ, πώς μ' αρέσει να παραδίνομαι" ψιθυρίζει η Έμιλυ Χέινς, ενώ λικνίζεται σκυφτή σαν αγοροκόριτσο που πρωτακούει ζεϊμπέκικο, αργότερα θα ουρλιάζει χοροπηδώντας σαν πεντάχρονο σκασμένο στο τραμπολίνο του "πολέμησα τον πόλεμο αλλά ο πόλεμος με νίκησε από τότε πολεμάω για την αγάπη του Θεού", α, και κάπου ενδιάμεσα θα κουνήσει δεξιά αριστερά την ξανθή της κόμη ειρωνευόμενη πάνω στα κίμπορντς "πάρε αυτοκίνητο να πηγαίνεις στη δουλειά, πήγαινε στη δουλειά να πληρώνεις το αυτοκίνητο". Όταν κάπου στο τέταρτο κομμάτι αποφάσισε να μας πει επιτέλους "γειά σας", κοίταξε κάτω στο κοινό και συμπλήρωσε αυτοσαρκαστικά "μπα, μέχρι εδώ έφτασε η χάρη μας;"

Αναμενόμενο.

Βρισκόμαστε σε μια συναυλία των Mέτρικ, ενός καναδέζικου αρτ ποπ κουαρτέτου από το Τορόντο που, αν κι έχουν κάνει αίσθηση σε αμφότερες τις ατλαντικές όχθες, οι δίσκοι του δεν κυκλοφορούν στην Ελλάδα κι ωστόσο κατόρθωσε να ψιλογεμίσει ένα χώρο σαν το Gagarin στην πρώτη του εμφάνιση - μια ματιά γύρω μου και διαπιστώνω ότι όσοι ήρθαν Μέτρικ, γουστάρουν Mέτρικ και πιθανότατα όσοι γουστάρουν Mέτρικ, ήρθαν Mέτρικ.

Εγώ ανήκω και στις δυο κατηγορίες. Ήρθα (κι έσυρα μαζύ μου το φίλο μου το Βαγγέλη, που έβγαλε με το κινητό του τις φωτός που βλέπετε), γιατί ήμουν της γνώμης πως οι δυο τους δίσκοι είναι ok, με καλύτερο τον πρόσφατο, "Live It Out", ΑΛΛΑ το "Dead Disco" είναι μακράν το καλύτερο ποπ κομμάτι των 00ς κι είχα τη ματαιοδοξία να θέλω το δω παιγμένο μπροστά μου. Τα Ε30 μου φάνηκαν σχεδόν τιμή ευκαιρίας. Μετά από μια ώρα Victory Collapse (το ελληνικό σαπόρτ γκρουπ) και μιακαικάτι ώρες Metric επιτέλους το απολαμβάνω σε μια χορταστική βερσιόν δέκα λεπτών -αν και όχι απαραίτητα του γούστου μου- με την οποία οι καναδοί διαλέγουν να τελειώσουν ένα σφιχτό, ηλεκτρισμένο πρόγραμμα που τελικά, ανακαλύπτω ότι μου αρέσει ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Μπα;

Κι όμως.

Ίσως γιατί αισθάνομαι ένα με το πάρτυ που στήνουν πάνω σ' ένα -αν πίνω σωστά το στυφό ζουμί των τραγουδιών τους- οριστικά χαμένο παιχνίδι επιβίωσης (ίδιο με το δικό μας, γλυκά παιδιά του σήμερα που λέγανε κι οι Ντιπ Περπλ, όχι τόσο παλιά απ' ό,τι φαίνεται, ε;), πιθανόν γιατί ψοφάω να βλέπω γυναίκες σαν την Έμιλυ που δεν μπερδεύουν την εικόνα τους, ούτε τη μουσική τους με το σεξ απίλ, αλλά γράφουν κομμάτια με τίτλους όπως "Νεκρή Ντίσκο", "Χειραψίες", "Το Λάιφσταϊλ", "Λήγουσα Αρχή", "Πόστερ Ενός Κοριτσιού", "Κενό", "Πατριάρχης Σε Μια Βέσπα" (Πανίκαααααα) και τα υποστηρίζουν με τέτοια σαρδόνια αφοσίωση στη σκηνή που καταλήγουν απίστευτα σέξυ επειδή (για μια φορά) τις πιστεύεις.

Ή γιατί μπορεί να εκτιμώ το ιδρωμένο χαμόγελο του Τζος Ουίνστεντ, του μελαψού μπασίστα καθώς έρχεται δίπλα στο μάγουλό μας και τραγουδάει το "Monster Hospital" στ' αυτί μας, ενώ η Έμιλυ (η συνέχεια τέταρτη γραμμή απ' την αρχή), ή μπικόζ μ' αρέσουν τα ντραμς του Τζουλζ Σκοτ- Κίι που χορεύουν φάνκι τους αρτ θορύβους πού 'χει στην κιθάρα του ο Τζίμι Σόο και δε βαριέμαι με ανούσιες κιθαρεκσπερματώσεις όπως στους (πολλοί -άντε να μην ανοίξω το στοματάκι μου).

Μέιμπι γιατί πορώνομαι που η συναυλία τελειώνει με την 'Εμιλυ στο πάτωμα να μονολογεί ανάσκελα πάνω στον απόηχο του σαματά των υπόλοιπων Μέτρικ και λίγο πολύ σχετικό με το ότι χαμογελάω που περίπου μισή ώρα αργότερα ο κόσμος ακόμα επευφημεί για ανκόρ.

Αλλά μάλλον ακόμα περισσότερο γουστάρω επειδή οι Μέτρικ ΔΕΝ βγαίνουν για ανκόρ.

[Φωτογραφίες: Βαγγέλης Κατοίκος]