Η μυστική συναυλία του Nick Cave στη Θεσσαλονίκη
Ο Nick Cave έχει τιμήσει πολλάκις με την παρουσία του αυτή τη χώρα. Από το 1982 με τους Birthday Party στο Σπόρτινγκ και δυο χρόνια αργότερα με τους Bad Seeds στο ΗΙΜΑ Club του Χολαργού έως το σήμερα, όλοι όσοι τον έχουν δει, έχουν πολλά να θυμούνται.
Μια από τις πιο ιδιαίτερες (και σίγουρα όχι τόσο δημοφιλείς) εμφανίσεις του, ήταν αυτή του 1995. Στις 5 Απριλίου είχε εμφανιστεί στο Περιστέρι στην Αθήνα και μετά από δυο μέρες θα εμφανιζόταν στο Ιβανώφειο της Θεσσαλονίκης στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας του (η οποία τελείωνε σε λίγες μέρες) για το εξαιρετικό άλμπουμ “Let love in”. Το προβλεπόμενο θα ήταν να ξεκουραστεί ανάμεσα στις δυο παραστάσεις. Δύσκολα ή εύκολα πείστηκε από τον Νίκο Στεφανίδη και έδωσε μια μυστική συναυλία στις 6 Απρίλιου στο Club του Μύλου της Θεσσαλονίκης μόνο για 500 άτομα.
Η είδηση έπεσε σαν βόμβα. Να θυμίσουμε πως βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ούτε κινητά, ούτε διαδίκτυο, ούτε twitter, ούτε τίποτα. Η πληροφόρηση παρέχεται με τον παλιό καλό παραδοσιακό τρόπο, το ραδιόφωνο. Ανακοινώθηκε το πρωί της ίδιας μέρας από τον 88μισο, διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και όποιος πρόλαβε τον Cave είδε. Με πήραν σηκωτό από το Πανεπιστήμιο για να πάμε στον Μύλο να προμηθευτούμε εισιτήρια. Ευτυχώς πρόλαβα!
Το βράδυ μας βρήκε όλους να περιμένουμε καρτερικά έξω από το κλαμπ να εισέλθουμε, μια που ο Cave και οι Κακοί Σπόροι του ακόμα έκαναν soundcheck. Αυτό βέβαια δεν ενόχλησε κανέναν, γιατί μόνο που τους ακούσαμε, ανακουφιστήκαμε ότι δεν πρόκειται για κάποια καλοστημένη κομπίνα, όπως τότε με τους Clash (μην ξύνεις πληγές…).
Η πρώτη εικόνα που είδαμε μπαίνοντας, ήταν τον ψιλόλιγνο τροβαδούρο να κάθεται μαζί με τον Blixa στα σκαλιά και να χαλαρώνουν πίνοντας μπύρα. Ο χώρος ήταν έτσι κι αλλιώς μικρός για έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του και γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι θα υπήρχε οικειότητα, αλλά δεν περιμέναμε και τόση. Όπως είχε πει χαρακτηριστικά και ο ίδιος ο Cave σε μια συνέντευξή του τότε στον Γιάννη Πλόχωρα (aka δόκτορα Ροκφόρ): “Σαν πάρτι το είδαμε παρά σαν κονσέρτο”.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Dirty Three του Warren Ellis, τους οποίους (υποθέτω) όλοι τους ακούγαμε τότε για πρώτη φορά. Με το ξεκίνημα συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι υπάρχει εδώ, καθώς το βιολί του Ellis και ο ίδιος ήταν από την αρχή σε μουσική έκσταση. Ανακαλώ ακόμα το σοκ που υποστήκαμε όταν έπαιξαν μια διαβολική διασκευή του «Μια φορά θυμάμαι» της Αρλέτας (σύνθεση Σπανός/Παπαστεφάνου), προλογίζοντάς το μάλιστα ως παραδοσιακό τραγούδι.
Θα ήταν υπερβολικό να αναφέρω ενδελεχείς λεπτομέρειες για μια συναυλία που έγινε πριν 20+ χρόνια. Από την καταιγιστική εμφάνιση του Cave θυμάμαι πως με το ζόρι χωρούσε αυτός, οι Bad Seeds και ο Ellis πάνω στη μικρή σκηνή του Club. Επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω τον σεισμό που υπέστη όλος ο Μύλος στο ξέσπασμα του “Loverman”. Ακόμα αναρωτιέμαι πως δεν έπεσε κανένας σοβάς! Ήμασταν αρκετά τυχεροί, αφού για πρώτη φορά ακούσαμε τα “Stagger Lee” και“Henry Lee”από τον δίσκο του “Murder ballads” που θα κυκλοφορούσε τον επόμενο χρόνο. Τραγούδια μάλιστα, που μέχρι τότε δεν είχαν παίξει ποτέ ζωντανά.
Ήταν η δεύτερη φορά που έβλεπα τον Cave. Ήταν καταπληκτικός όπως την πρώτη, όπως και την τρίτη. Οι συναυλίες του χαρακτηρίζονται ως αντι-αρπακτές, αντι-βαρετές, αντι-καθωσπρέπει αντι-νοσταλγικές και άψογες επαγγελματικά. Θα πρότεινα να διδάσκονται σε σεμινάρια εκκολαπτόμενων ροκ (αντι)στάρ.
Τέλος, μια εικόνα που μου έχει μείνει, είναι αυτή του Ντίνου Σαδίκη να γυρνά με την κάμερά του στο εξώστη του Club και να τραβάει βίντεο. Ευτυχώς για όλους μας έχει μοιραστεί τα πρώτα πέντε τραγούδια της συναυλίας. Επειδή τέτοια ντοκουμέντα είναι αμαρτία να μένουν στα συρτάρια μας, μοιράζομαι και εγώ μερικές φωτογραφίες και το setlist από εκείνη την αλησμόνητη βραδιά.
Ευχαριστώ τον κ. Ρύκιο για τις διευκρινήσεις.
Υ.Γ. Το μόνο «κακό» με τέτοιες εμπειρίες είναι πως αποφεύγεις για καιρό να ξαναδείς τον καλλιτέχνη, για να μη σου χαλάσει τις αναμνήσεις που ο ίδιος σου δημιούργησε (μου πήρε μια δεκαετία να ξαναπάω σε συναυλία του).
