Μιχάλης Σιγανίδης και Larry Gus στο Antart Studios

Είναι σπάνιες οι φορές που ένα έργο τέχνης μας αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας με τρόπο τόσο όμορφο και ολοκληρωμένο που η απόλαυσή του να επιφέρει τη μέθεξη. Γίνεσαι ένα με το έργο, είναι δικό σου, σε εκφράζει τόσο σαν να το έχεις φτιάξει εσύ ο ίδιος. Όσο το απολαμβάνεις, όσο το αισθάνεσαι, χαίρεσαι από μέσα σου, κρυφή χαρά, καθώς νιώθεις την αυτο-ολοκλήρωση. Δεν έχεις γίνει μόνο καλύτερος άνθρωπος, έχεις αγγίξει το θείο, το ανώτερο, το υψηλό.

Βαριές, τρελές κουβέντες οι παραπάνω, όμως αξίζουν για τη μαγική αυτή συνάντηση του Μιχάλη Σιγανίδη και του Larry Gus στο Antart Studios υπό τη στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Ένα απέριττο αριστούργημα, μια θαυμαστή στιγμή στην ιστορία της ελληνικής μουσικής.

Για όσους από εμάς μεγαλώσαμε με το ελληνικό ροκ οι ήχοι που καταγράφηκαν σε αυτή τη συνάντηση έρχονται κατευθείαν από τη χρυσή εποχή των αρχών των 70s, από μέσα από το μνημειώδες έργο ‘Ζωντανοί στο Κύτταρο’ και αναπαριστούν την ποπ στην Αθήνα του σήμερα. Το ‘Ξεχασμένο πηγάδι’, η ‘Μαύρη Θάλασσα’, ο ‘Ηλεκτρικός Σωκράτης’ ή τα ‘Αποσμητικά’ είναι εδώ ξανά μαζί μας ζωντανές και μας χαιρετούν με μια κρυφή συγκίνηση.

Η ποπ ιδιοφυία του Larry Gus, θα μου επιτρέψετε να πω, δεν είχε βρει στα προηγούμενα έργα του την ολοκλήρωση. Καλές ιδέες, ωραίες μικρές μελωδίες, ενίοτε μαγευτικές μικρές αυτοσχεδιαστικές στιγμές. Όμως συνολικά κάτι έλειπε. Έφτανε κάπου, αλλά δεν κατόρθωνε να μας πάρει μαζί του. Στις live ίσως στιγμές του ήταν καλύτερος, αλλά μας τις πρόσφερε με το σταγονόμετρο.

Από την άλλη ο Μιχάλης Σιγανίδης (ποιοι είμαστε εμείς βέβαια να κρίνουμε το Μιχάλη Σιγανίδη που έχει παίξει με μερικά από τα ιερότερα τέρατα της ελληνικής μουσικής;) ήταν κλεισμένος στον μικρόκοσμό του. Σχεδιάσματα, εικόνες, και ήχοι αποσπασματικοί δεν μας καλούσαν καν να πάρουμε μέρος στον κόσμο του. Μόνο στις συνεργασίες του απογειωνόταν και πρόσφερε κάτι από τη χρυσόσκονη του κοντραμπάσου του ή τους στίχους, τα λόγια που απάγγελε μάλλον παρά τραγουδούσε, δένοντάς τα πάνω στους ήχους των οργάνων που έπαιζε.

Εδώ όμως σε αυτή τη συνάντησή τους στο Antart Studios, στα studios της Finos Film, όπου είχαν καταγραφεί οι σημαντικότερες στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου, οι δύο αυτοί, μάλλον μοναχικοί, δημιουργοί, μας παρέδωσαν ένα μουσικό μνημείο. Δεν ξέρω αν είναι η προσθήκη των καταπληκτικών μουσικών , τουΓιάννη Αναστασάκη στις κιθάρες και του Μανώλη Παπαδόπουλου στα drums που έκαναν τη διαφορά. Μπορεί, γιατί πράγματι προσφέρουν άλλη οπτική σε μουσικά κομμάτια των δύο δημιουργών.

Κομμάτια του Μιχάλη Σιγανίδη από τη δεκαετία του ‘90, την πιο δημιουργική του δεκαετία στη Lyra, εναλλάσσονται με κομμάτια του Larry Gus από τις πρόσφατες δημιουργίες του, του 2019. Όλα μαγικά παιγμένα, όπως δεν θα ξαναπαιχθούν ίσως ποτέ. Το έργο είναι μοναδικό. Οι ήχοι ξεπετιούνται από παντού, σε μια φυσική αρμονία, παρά το ότι είναι κατά βάση αυτοσχεδιασμοί. Ακόμη και οι καθαρές ποπ μελωδίες του Larry Gus, τελευταία επηρεασμένες όλα και περισσότερο από τη λαϊκή μουσική, απογειώνονται από τους αυτοσχεδιασμούς των υπόλοιπων συνδημιουργών που προσθέτουν κεντήματα – στολίδια πάνω στα επαναλαμβανόμενα χορευτικά beats του Larry Gus ή δίπλα από τις λέξεις -κομμάτια του Μίλτου Σαχτούρη ή του Ευθύμη Φιλίππου. Ο τελευταίος είναι ο σεναριογράφος του ‘Κυνόδοντα’ και άλλων ταινιών του Γιώργου Λάνθιμου, για να μας επιβεβαιώσει ότι η σκηνή που γεννήθηκε στην Ελλάδα μαζί με την οικονομική κρίση ανθεί, δημιουργεί και προσπαθεί να μας βγάλει από το τέλμα μιας Ελλάδας δυσανεκτικής, πλην όμως με πλούσιο πολιτισμό ο οποίος συνεχίζει να είναι ολοζώντανος.

Κι είναι πράγματι ολοζώντανη αυτή η μουσική που μας παρέδωσαν όλοι οι δημιουργοί αυτής της ηχητικής πανδαισίας που πρόσφερε η ‘Στέγη’ του Ιδρύματος Ωνάση και την ευγνωμονούμε. Η Στέγη που με τα Stages A/Live, που ξεκίνησαν μέσα στη μαύρη περίοδο του κορονοϊού, για να στηρίξουν την ελληνική μουσική σκηνή, προσφέρει και ταυτόχρονα διδάσκει πολιτισμό.

Κυριακή 12-2-2023 βγήκε στο YouTube αυτό το live. Μην και δεν το ακούσετε. Θα είναι σαν να μην έχετε δει τον ‘Κυνόδοντα’. Ελπίζουμε ότι η Στέγη θα το καταγράψει και σε δίσκο. 42.18 λεπτά, μαζί με τις σιωπές των τίτλων της αρχής και του τέλους, ότι πρέπει για τα αυλάκια ενός LP. Κι οι εκπληκτικές φωτοπροβολές της Ναταλίας Μαντά, όσο και οι εικόνες του Χρήστου Σαρρή που είχε τη σύλληψη, την επιμέλεια, την κάμερα και τη σκηνοθεσία, ας αποτυπωθούν στο εξώφυλλο, οπισθόφυλλο, εσώφυλλο, booklet, whatever, ενός δίσκου που θα αποτυπώνει μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της ελληνικής μουσικής.