Milk Music + The Mongrelettes + Pockets Full of Sand
Πριν απ' οτιδήποτε άλλο να πω ένα μπράβο στην Arte Fiasco για τη δουλειά που κάνει για τ' αυτάκια μας. Φρέσκα ονόματα (κλισέ της λαϊκής αγοράς), αξιόλογα εγχώρια support γκρουπ και λογικές τιμές (αυτό βέβαια είναι σχετικό για τον καθένα και αν μπορεί να τα δώσει αλλά, όπως και να το κάνουμε, την προκειμένη στιγμή το minimum των 12-15 ευρώ ανήκει στους συγκεκριμένους διοργανωτές).
Ξεκίνημα από το μπαρ (όχι, δεν ήμασταν αδιάφοροι) με τους Pockets Full of Sand οι οποίοι αρχικά μου φάνηκε να ποστ-πανκίζουν αρκετά, σε νεότερα (Rapture) και παλαιότερα early 80s πλαίσια. Παρόλ' αυτά μας αποκαλύφθηκε σιγά σιγά ένα ευρύτερο φάσμα επιρροών. Χωρίς συγκεκριμένες καταβολές λοιπόν και μ' ένα μικρό rotation τα παιδιά ροκάρανε με (από επιλογή) κακοφωνίες δείχνοντάς μας ότι βρίσκονται σε αναζήτηση του ήχου τους και πείθοντάς μας ότι κατέχουν (μουσικο-παικτικά) το άθλημα με φόντα να εξελιχθούν σε ιδιαίτερα αξιόλογη μπάντα.
Συνέχεια με την εθιστική 60s-70s γκαραζοπόπ των Mongrelettes σε μια συναρπαστικά ευχάριστη εμφάνιση. Αν και ελαφρώς εκτός κλίματος (σε σχέση μόνο με τους Milk Music που ως κυρίως πιάτο ακολουθούσαν) οι τέσσερις κοπέλες (και ο τύπος) κατάφεραν να μας συνεπάρουν. Η farfisa έδινε όλο αυτό το παλιακό ηχόχρωμα (όχι, δεν εμφανίστηκε ο Σπύρος Ζαγοραίος) αν και τελικά καταλήγω ότι το μπάσο χαρακτήρισε στο μέγιστο βαθμό τον ήχο τους, κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο. Κάπως έτσι θα έπαιζαν δηλαδή οι Electrelane αν δεν είχε υπάρξει το post-rock; Απ' ό,τι μαθαίνω πάντως το support τους στους Fall ήταν πολύ καλύτερο οπότε πραγματικά αρχίζω κι αναρωτιέμαι.
Το μεγάλο όνομα της βραδιάς (που άτυπα έλαβε τον τίτλο τρεις J. Mascis και ο Dan Deacon - μα τόσο μαλλί και με ξυρισμένα πρόσωπα δύσκολα συναντάς πια, λες και παίζαμε στο Dazed & Confused, πόσο πιο 70s;) μας έδωσε γρήγορη και σφιχτοδεμένη ροκ στα πρότυπα των (μαντέψτε) Dinosaur Jr. Τρελή ομοιότητα, αυτό το διαρκές σόλο κιθάρας έβγαζε μάτι. Κι ας μην τους περιλαμβάνουν στις επιρροές τους. Το πρόβλημα με τη μπάντα βέβαια ήταν τα συνεχή κουρδίσματα και οι παύσεις 4 λεπτών για κομμάτια των 2μιση. Ένα ακαριαίο μικρής διάρκειας σετ θα μας απογείωνε με άπειρο headbanging αλλά δυστυχώς κάποιο θέμα-κόλλημα είχαν με τον ήχο (από κάτω όλα ακούγονταν μια χαρά) και κάπου εκεί στράβωσε το πράγμα. Κρίμα γιατί όταν έπαιρναν μπρος... Αξίζει πάντως να τους παρακολουθήσετε τώρα που πλησιάζει και το πρώτο τους LP. Συγκρατώ από το live το κομμάτι Caged Dogs Run Wild λόγω τίτλου αλλά κι επειδή ήταν το μοναδικό πράγμα που κατάλαβα απ' όσα ψέλλιζαν στο μικρόφωνο.
Αυτά. Και πάμε για τους επόμενους. Σε μια βδομάδα έρχονται οι Oh Sees!
