And The Dance Goes Off and Off and Off!
Δεν κάθισα να γράψω λέξη για το review των Mission όλο το διήμερο, παρά μόνο περίμενα υπομονετικά μέχρι να ανέβει κάποιο σε "ανταγωνιστικό" site. Πέραν του ότι είναι πάγια συνήθεια για να κλέβει κανείς ιδέες, λεπτομέρειες και τραγούδια που του ξέφυγαν στην πορεία, στην προκειμένη περίπτωση ήθελα να πειστώ ότι δεν είμαι εγώ ο περίεργος του χωριού, που έφυγε εντελώς μουδιασμένος από μια συναυλία που είχε όλα τα εξωτερικά χαρίσματα του αναβιωτικού (ροκ μελό)δράματος για να προκαλέσει κύματα ενθουσιασμού. Αλλά όπως σωστά επισημαίνει και ο Κώστας Μπρέλλας στο postwave.gr, στο σύνολο του το κοινό των Mission ήταν τόσο παγωμένο το βράδυ της Παρασκευής, ώστε να προκαλέσει και την ειρωνεία του Wayne Hussey, με αναμενόμενη ατάκα περί της πολιτικής κατάρρευσης της χώρας, να υπογραμμίζει την ανυπαρξία αντιδράσεων από την αρένα.
Θα μπορούσες να το πεις και reunion, αν συνυπολογίσεις την επιστροφή του Simon Hinkler στο line up της μπάντας. Με το playlist καλά καρφωμένο στη δεκαετία του '80 και μέχρι το χείλος αυτής, τα πράγματα από αυτή την άποψη ήταν καλύτερα και από τις εσχάτως πολυφορεμένες μόδες των ολάκερων δίσκων, ειδικά για ένα συγκρότημα που έχει μοιρασμένες καλές στιγμές στους πρώτους του δίσκους και όχι κάποιο αξεπέραστο αριστούργημα (λέω εγώ τώρα... πολλοί θα διαφωνήσουν). Ο Hussey εμφανώς πιο ορεξάτος και φρέσκος (κάποιος δίπλα μου κάτι έλεγε για botox, αλλά δεν έδωσα σημασία...) από ότι λίγα χρόνια πριν που τον είχα δει στη Θεσσαλονίκη να ασφυκτιά σε μία μικροσκοπική σκηνή του τότε X-Club, έριχνε "ναυτικές ματιές" στο κοινό (ή μήπως στο κενό) προσπαθώντας να αναπαραστήσει την stadium rock ατμόσφαιρα, που πάντοτε ονειρεύονταν και ακόμη το κάνει καθώς φαίνεται. Τα πράγματα όμως ποτέ δεν απογειώθηκαν. Το κοινό δεν τρελάθηκε, δεν ζήτησε απεγνωσμένα κάποιο encore, δεν έγιναν ψυχωμένα sing along και μία κοπέλα που σε κάποιες στιγμές ανέβηκε στους ώμους του καλού της και τραγούδησε με ψυχή ήταν η μοναδική ελπίδα του Hussey να αισθανθεί ως ροκ σταρ που τον έχουν απόλυτη ανάγκη.
Και όμως η μπάντα ήταν σε φόρμα που θα μπορούσες να την χαρακτηρίσεις άψογη. Η rhytmh section έδωσε όγκο που κατάφερε να υποσκελίσει τον κάκιστο ήχο και τα τεχνικά προβλήματα τις βραδιάς, που δεν επέτρεψε στις πατενταρισμένα ηρωικές τους κιθάρες να αποκαλύψουν το μεγαλείο τους. Ειδικά άλλωστε στον Craig Adams που επέστρεψε στο "μαντρί" πριν καμιά δεκαριά χρόνια θα πρέπει να χρεωθεί μεγάλο μέρος της όποιας ενέργειας υπάρχει ακόμη στη μπάντα, καθότι έχει αναλάβει και το κομμάτι της πρόζας και της θεατράλε παρουσίας εν γένει. Οι "τεχνητές βοήθειες" ήταν εκεί που πρέπει και όσο τεχνητές πρέπει για να βοηθήσουν μεν, αλλά και να μην αποδυναμώσουν τη σαφή πρόθεση του Hussey να είναι οι Mission ένα επί της ουσίας κλασσικό ροκ σχήμα. Τελικά όμως αποδείχτηκε ότι πρόκειται για την περίπτωση μιας σχέσης που όλοι την θυμούνται με αγάπη και νοσταλγία, αλλά και τους πάντες έχει κουράσει. ΟΚ, ο Simon Hinkler γύρισε, αλλά τίποτε δεν τον βοήθησε αυτό το βράδυ, παρά ίσως μόνο το περήφανο καπέλο, ως υπόμνηση των άλλων εποχών, που εμφανισιακά τουλάχιστον έχει αφήσει πίσω του ο Hussey.
Ίσως να ήταν και η βραδιά τέτοια όμως. Οι περισσότεροι ξεκολλήσαμε με το ζόρι από τα της τηλεόρασης όπου αναμέναμε τη σωτηρία ή το τέλος της χώρας σε απόλυτα televised κατάσταση, φτάνοντας αργοπορημένοι για το set list των Common Sense και παρόλα αυτά έχοντας να περιμένουμε καμιά ώρα ακόμη μέχρι την εμφάνιση των Mission. Στο κάτω κάτω αν υπήρχε πάθος έπρεπε να ακουστεί και κάποιο σύνθημα κατά της κυβέρνησης, μέρες που είναι. Τίποτε όμως... Μισό ρεφρέν τραγουδήσαμε στο Like A Hurricane και αυτό με μισή καρδιά. Ο Hussey μου φάνηκε ότι μας σιχάθηκε που δεν είχαμε αντιδράσεις τυπικών ζωντανών ανθρώπων όταν ξεκίνησε να λέει μόνος του το Dancing Barefoot. Και αν τα πήγαμε έτσι στις διασκευές, σιγά μην είχαμε το κουράγιο να ανταποκριθούμε στο απαιτητικό τρεχαλητό του Deliverance ή στα περισσεύματα λυρισμού που απαιτεί το Severina. Κούραση και μούδιασμα μέχρι εκεί που δεν πάει. Σαν να πήγαμε στους εφηβικούς ήρωες για να ξοφλήσουμε ένα απροσδιόριστο χρέος προς την μπάντα και να αποχωρήσουμε αναίμακτα.
Πολλά ακούστηκαν και για το παρουσιαστικό του Hussey... Αν έβγαινε ακόμη ως σκοτεινός άρχοντας θα τον αποκαλούσαμε γραφικό και απολειφάδι. Τώρα που βγήκε ως cool ώριμος ρόκερ, χωρίς περιττά λίπη, βάρη και απεξαρτημένος από τα κλισέ του παρελθόντος, κάπου δεν μας κάθισε καλά και του ρίχναμε δεύτερες ματιές να δούμε μήπως τυχόν δεν είναι αυτός. Τι είναι αυτό που θέλουμε ως κοινό τελικά και πόσο πιο δύσκολο μπορεί να γίνει για κάποιον να διατηρήσει το μύθο του; Θα μου πεις.... αν είναι να πηγαίνεις στα live για να φεύγεις γεμάτος ερωτηματικά, τότε άστο καλύτερα. Και μπορεί και να συμφωνήσω.
Πριν από μερικές μέρες οι Mission εμφανίστηκαν στο Brixton Academy σε ένα θεωρητικό double bill με τους Fields Of The Nephilim, οι οποίοι επίσης είναι σε απολογιστική περιοδεία. Τους έχασα το 2008, ενώ με πάθος είχα προγραμματίσει να παραβρεθώ και στις δύο εμφανίσεις τους και δεδομένης της λατρείας που είχα κάποτε για δαύτους έχω βάλει σκοπό μέχρι και έξω να ταξιδέψω για να τους δω επιτέλους. Μπήκα σε κάποιες δεύτερες σκέψεις μετά το μούδιασμα της Παρασκευής, αλλά η νοσταλγία πάντοτε κερδίζει στο τέλος. Και επίσης έχω σαφώς μεγαλύτερη πίστη στον Carl McCoy από ότι στον Hussey. Ίσως γιατί επέλεξε να παραμείνει γραφικός και εξαρτημένος στα κλισέ του παρελθόντος. Οπότε και πάλι καταλήγουμε στο ότι είμαστε τρελοί εμείς οι οπαδοί.
Έχω την αίσθηση πάντως ότι παρότι το βράδυ της 4/11/2011 δεν γύρισε και καμιά σπουδαία σελίδα η νεότερη ελληνική ιστορία, η μακροχρόνια σχέση πολλών από εμάς με τους Mission έλαβε οριστικά τέλος με σεμνό, ωραίο και αξιοπρεπή τρόπο. Και αυτό μάλλον έχει περισσότερη σημασία τελικά.
