This is the sound of the golden age - this is the sound of my rage
Υπάρχει μία αύρα που περικλείει τους Mob, ένας ιδιότυπος και μοναδικός μύθος που καθώς περνούν τα χρόνια αντί να ασθμαίνει, αυτός επαυξάνεται, φτάνοντας τελικά σε σημείο εκτόξευσης με τις δύο πρόσφατες κυκλοφορίες και την προ μηνών επαναδραστηριοποίησή τους. Και η μοίρα τα έφερε έτσι που το βράδυ της Τετάρτης η Θεσσαλονίκη ήταν η περιούσια πόλη που θα τους υποδέχονταν στην πρώτη τους έξοδο εκτός νησιού.
Μέσα στο κλαμπ και πάνω στη σκηνή, περήφανα στέκονταν τα δύο πανιά τους, τα θλιμμένα απομεινάρια των anarcho punk ημερών τους, τότε που το γκρουπ προτιμούσε τα free festival και τον ανεπίτρεπτο για punk rock συγκρότημα σχεδόν χίπικο τρόπο ζωής, κρατώντας αποστάσεις και μένοντας μακριά από το σταριλίκι και ιδιαίτερα το custom punk της εποχής. Ίσως να είναι και αυτός ο λόγος που μερικοί προτιμώντας τους ακόμη έτσι διατύπωσαν τις αντιρρήσεις τους για τον χώρο που έπαιξαν, θα τους προτιμούσαν λένε (λέμε) εκεί που έπαιξαν και οι Zounds στην κατά κάποιο τρόπο πιο φυσική τους έδρα.
Τέλος πάντων, ότι έγινε, έγινε και οι Mob (όχι ο Mark και οι άλλοι δύο), ανέβηκαν στη σκηνή με την προ Let The Tribe Increase σύνθεσή τους, δηλαδή με τον Fallows στα τύμπανα αντί του Porter, και στάθηκαν μπροστά σ' ένα κοινό που γέμισε το κλαμπ (κάποιοι είπαν πως είχε περισσότερο κόσμο από τους Godfathers), κοινό που κατά την αναμονή έβγαζε έναν συγκρατημένο ενθουσιασμό και μια έκδηλη ανυπομονησία που περισσότερο οφείλονταν στο ότι κανείς μας δεν είχε συνειδητοποιήσει πως μπροστά τους βρίσκονταν οι Mob έτσι ξαφνικά.
Οι Mob που έπαιξαν σχεδόν όλο το υλικό τους έτσι ακριβώς όπως το ξέρουμε, με μοναδική εξαίρεση την διαφορετική στιχουργικά εισαγωγή στο I Wish, βγάζοντας ένα στιβαρό και γεμάτο ηλεκτρισμό ήχο χωρίς κανένα έξτρα μπλιμπλίκι (ούτε καν πεταλιέρα δεν υπήρχε στη σκηνή). Ο Mark λίγο τρακαρισμένος στην αρχή, συνεσταλμένος και ντροπιάρης αλλά όσο περνούσε η ώρα πιο απελευθερωμένος, γέμιζε αυτοπεποίθηση από τραγούδι σε τραγούδι, απλά γρατζουνούσε δυο τρεις νότες και άφηνε το συναίσθημα που εξέπεμπε να αγκαλιάσει όλο τον χώρο, χαμογελούσε γεμάτος ευτυχία μετά από κάθε τραγούδι, φανερά ικανοποιημένος από τις αντιδράσεις του κόσμου. Ο Graham, φοβερός ντράμερ πολύ καλύτερος του Porter, αλάνθαστος, με σταθερά στακάτα χτυπήματα έδινε τον ρυθμό στον Curtis τον ακούραστο μπασίστα που έχυνε τόνους ιδρώτα ακριβώς μπροστά στα πόδια μου, που με πάθος πρωτάρη παρέμενε συγκεντρωμένος στις μελωδίες του.
Όταν τελείωσε το σετ, το εκπληκτικό κοινό που εξέπληξε θετικά με τη συμμετοχή του ζητούσε κι άλλο, κι άλλο, κι εγώ έψαχνα να βρω ποιο τραγούδι δεν είπαν, νόμιζα πως τα είπαν όλα. Την ίδια στιγμή δίπλα μου παρέα μικρής σχετικά ηλικίας εκλιπαρούσε για το I Hear You Laughing. Εκλιπαρούσαν για ένα απλό b-side φίλοι μου. Πόσο μεγάλο είναι ένα b side για τους Mob, ένα σιγκλάκι, ένα άλμπουμ...
Στο τέλος της βραδιάς όλοι ήμασταν ευχαριστημένοι. Ευτυχισμένοι και χαρούμενοι για αυτό το απρόσμενο που ζήσαμε. Ναι Mark ήλθες στην Ελλάδα και έφερες αυτό που υποσχέθηκες. Αγάπη, θυμό κι ελπίδα.
_____
Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος
