Mogwai Fear Devil

Mogwai live @ Fuzz, 20/1/2012

Βαριέμαι να ασχοληθώ και πάλι (εκτενώς) με το τι γίνεται στα αθηναϊκά και σαλονικιώτικα live στέκια (που λένε και αυτοί που τα έχουν) σχετικά με τις συνθήκες ασφάλειας ή έστω αξιοπρεπούς παρακολούθησης ενός live. Γουστάρω που μαζεύτηκε τόσος κόσμος για τους Mogwai το Σάββατο το βράδυ, όσοι έβγαιναν λιπόθυμοι κάθε τόσο προς τα έξω όμως, από τη μέση της συναυλίας και μετά, πιθανολογώ δεν γούσταραν και τόσο. Εδώ θα μου πεις δεν είχε γίνει τίποτε στο "θρυλικό" πλέον Ρόδον, που η φράση "άνθρωποι και ποντίκια" ήταν μάλλον περιττή για να περιγράψει το τι γινόταν στα sold out live... (αρκούσε να πεις ποντίκια). Τέλος πάντων...

Οι Mogwai του τελευταίου δίσκου δεν είναι απλά ότι δεν μου άρεσαν (δεν μου είχαν αρέσει και αυτοί του προτελευταίου και του πριν από αυτόν...). Σχεδόν μου ακούστηκαν ύποπτες οι απλωτές που ρίχνουν πλέον σε παρά κάτι λιμνάζοντα ψυχεδελικά νερά, με ηλεκτρονικές βοήθειες και αποστροφές κάθε τόσο που ξυπνάει το σαράκι τους για θόρυβο. Κατ' εμέ βέβαια οι Mogwai ποτέ δεν επανέλαβαν έστω και στο μισό το θρίαμβο του Young Team, ενώ από ότι έχουν κάνει μετέπειτα αξιολογώ περισσότερο το Rock Action (και αυτό δεν είναι ότι το αξιολογώ και τόσο), που οι ίδιοι όπου σταθούν και όπου βρεθούν το κακολογούν.

Το Σάββατο το βράδυ όμως είναι που οριστικά οι Mogwai εξέπεσαν του ενδιαφέροντος μου. Έστω και αυτού του ελάχιστου που είχε απομείνει. Ανυπόφορα επαγγελματίες και προβλέψιμοι, χωρίς ίχνος νεύρου που να επιτείνει την αγωνία της μουσικής τους να επιβληθεί σε ένα κοινό που έχει μάθει στα εύκολα, σε sing along πάνω σε στιχάκια-ζωής και σε συναισθηματικές κορυφώσεις περιοδικά επαναλαμβανόμενες. Είχαν ένα καλό set list, το οποίο υπηρέτησαν όμως με ισοπεδωτική ομοιομορφία, χωρίς να αλλάζουν ουσιαστικά διάθεση από το Rano Pano στο Mogwai Fear Satan, παρότι και ο πιο ερασιτέχνης ακροατής των δύο κατανοεί άμεσα τη χαώδη διαφορά σε έξαρση, πάθος και δράση ανάμεσα στα δύο τραγούδια. Το Mexican Grand Prix, έτσι όπως το ξεχώρισα από την πολτοποιημένη ομορφιά του άλμπουμ, έτσι ξεχωριστό ακούστηκε και στο live, έστω και σαν απελπισμένη ματιά των Σκωτσέζων προς κάτι διαφορετικό. Και μιλάμε για ένα τραγούδι σχεδόν παρωδία, ε;

Δεν ξέρω αν έχουν γίνει αυτό που κάποτε με στόμφο σιχαίνονταν και κατέκριναν στο πρόσωπο καθιερωμένων και εχόντων βλέψεις για την κορυφή σχημάτων. Υποθέτω πως όχι. Είναι κατά βάση ακόμη ανώνυμοι (καλοί) μουσικοί , που δεν αναζητούν το σταριλίκι και δεν εκτιμούν την πόζα. Σε τέτοιο βαθμό όμως, που έχουν καταντήσει να προσφέρουν το ροκ τους αποστειρωμένο και προκάτ, σε νάρθηκα θορύβου και σε καλούπι loud-quiet-loud εξάρσεων, που έρχονται μόνο όταν τις περιμένεις. Προπάντων χωρίς χιούμορ και με σοβαρότητα που περισσεύει από παντού. Καμία έκπληξη για αυτούς, καμία έκπληξη και για εμάς. Σχεδόν ισοπαλία.

Πριν από αυτούς οι Kwoon έμοιαζαν να διαθέτουν ακόμη μπόλικη ψυχή εντός τους για να δανείσουν και στις κιθάρες τους, η ολοκληρωτική απουσία του ηχολήπτη όμως από τα καθήκοντα του κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους δεν αφήνει πολλά περιθώρια εξαγωγής κρίσεων για το τί και πώς.

Devil's Blood live@ Κύτταρο, 21/1/2012

Για μένα αυτό ήταν το πλέον αναμενόμενο live από όσα έχουν ανακοινωθεί για το 2012, μέχρι στιγμής. Άντε να βάλω και τους Lamb Of God (παρότι ειλικρινά δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνεται στο Fuzz τέλη του Μάη, έχω ακούσει και τα περσινά...). Το αποτέλεσμα με οδηγεί στο να αφαιρέσω αναδρομικά ένα βαθμό από τη βαθμολογία του δίσκου και αυτό γιατί τελικά οι Devil's Blood ακόμη συνεχίζουν να αδικούνται από την παραγωγή στα στούντιο, που τους θέλει προσανατολισμένους σε ένα αόριστα λουστραρισμένο hard rock σταυροδρόμι. Οι τύποι παίζουν βρώμικα και πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε και αυτό, αλλά για να το κάνουμε έπρεπε να τους ακούσουμε ζωντανά πρώτα. Ένα τραγούδι μάλιστα το έβγαλαν ολάκερο με κουρδίσματα αλά Sonic Youth και με το ίδιο μονότονο μοτίβο να επαναλαμβάνεται για δέκα και βάλε λεπτά. Παρακάτω βέβαια ο session κιθαρίστας με την blues παιδεία, μας θύμισε για τα καλά τι ήρθαμε να δούμε, αλλά λίγη σημασία έχει αυτό.

Ο Selim Lemouchi έχει στήσει μια υποδειγματική open minded hard rock μπάντα, που επί σκηνής απελευθερώνεται πλήρως, παίζει για δύο και ώρες και βάλε, χωρίς να μειώνει δευτερόλεπτο τις εντάσεις και το πάθος της, μοιράζει ισόποσα την "ώρα του σόλο" και την ώρα της ανάπαυσης και τελικά κάνει την ιδέα των τριών κιθάρων επί σκηνής να καταλήγει σε ανέλπιστα θετικό πρόσημο. Όλα τα μέλη της μπάντας- μισθοφόροι καθώς επιμένει να τους αποκαλεί- με τον ενθουσιασμό που ποτέ δεν έχουν όσοι ροκάδες επιμένουν ότι γνωρίζονται από παιδιά και τζαμάρουν ήδη από τον παιδικό σταθμό. Σιγοντάρουν (χωρίς μικρόφωνα φυσικά) τους στίχους χωρίς να χάνουν λέξη, περιμένουν με αγωνία να έρθει η σειρά τους και επευφημούν τους υπόλοιπους καθώς το κάνουν.

Η F. The Mouth Of Satan, απομακρυσμένη ως εικόνα από τα top model πρότυπα του συνήθως απεχθούς female fronted metal, όταν δεν τραγουδάει μένει ακίνητη σε στάσεις ικεσίες, προσοχής, ίσως και πρόσκλησης, αλλά πάντως όχι παράκλησης. Διότι τελικώς και εδώ οι φήμες διαψεύστηκαν και αντί για ένα καλά οργανωμένο θεατράλε φιλοσατανικό σώου, με μπόλικα αίματα και ολίγον από μυστήριο, είδαμε ένα κοινό θνητό rock'n' roll live, με τρεις κιθαρίστες (παιδαράδες όλοι, μα πάνω από όλους ο μπασίστας) επί σκηνής να επιδίδονται σε πόζες αλά Status Quo, αντί να υψώνουν κάθε τόσο το χέρι στον εξαποδώ. Κοινώς, διασκεδάζουν.

Ξεκίνησαν παίζοντας κατά ριπάς τα εναρκτήρια αριστουργήματα του The Thousandfold Epicentre, άφησαν το Cruel Lover για λίγο παρακάτω, επιδιώκοντας και πετυχαίνοντας με αυτό στο απολύτως κατάλληλο σημείο το highlight της συναυλίας και για το τέλος μπήκαν στα πιο απαιτητικά μέρη της δραστηριότητας τους, με το ρολόι να γυρνάει σαν τρελό προς τα πίσω σε εποχές που η μουσική επάνω στη σκηνή όφειλε να είναι ολοένα και περισσότερη, ολοένα και πιο περισπούδαστη, ασφαλώς πιο τεχνική και τελικά λιγότερο λυτρωτική. Εκεί κάπου τους έχασα, σχεδόν λύγισα από τις πολλές συγχορδίες και για αυτό και έφυγα ακριβώς πάνω στο δίωρο. Είχε πάψει πλέον το groove και ό,τι άκουγα ήταν εκτός των δυνατοτήτων μου ως ακροατή.

Δεν ξέρω αν όντως έχουν καλά οργανωμένο σχέδιο για να το καταφέρουν, αν πάντως οι Devil's Blood δεν είναι το επόμενο πολύ μεγάλο όνομα του metal και του σκληρού ήχου εν γένει, τότε σίγουρα αυτό θα οφείλεται σε κάποια καινούργιa νεομεταλλική σαχλαμάρα τύπου System Of A Down, που θα έχει προλάβει να βγει στο ενδιάμεσο και θα τους κόψει τη φόρα. Αν μη τι άλλο, οι τύποι επανασυνδέουν ορθά το είδος με τις rock 'n' roll και blues καταβολές του και απαξιούν να γράφουν μουσική με πρώτο στόχο τα videogames και τις ανάγκες τους. Ο τύπος που τους έφερε για live σε αυτή την απόλυτα εύστοχη στιγμή τους, έχω την αίσθηση ότι θα έχει να το λέει κάποτε... Βέβαια και στο underground να μείνουν, εμένα προσωπικά δε με χαλάει ως γνωστόν.

(Mogwai photos - Άκης Καλλόπουλος)